Weer thuis...

Maandag 13 augustus 2018. Oef, dat was me even een overgang. Van het mooie rustige luxe huis in het Gooi naar de herrie van het westen van het land. Vanmorgen werd ik al vroeg wakker geschud. Letterlijk want er was een graafmachine naast ons huis bezig de oude beschoeiing aan de gemeentekant van de slotgracht (lees: sloot) er uit te halen. Dat was nog een flinke klus. 

Een graafmachine met een grote grijparm, een tractor met oplegger om alle troep af te voeren en natuurlijk de onvermijdelijke radio. Tel daarbij op ... de nog steeds afgesloten doorgaande weg hier vlakbij en je hebt de cocktail aan geluid waar ik langzaamaan verschrikkelijk moe van aan het worden ben. Het. Is. Hier. Nooit. Stil. De man heeft er geen last van maar ik daarentegen. ....

Het werk gebeurde netjes en secuur. De eerste dag werd alle narigheid verwijderd. Schotten, stukken hout, planken, zelfs een fiets werd uit de sloot gevist. Daarna kwam een auto met de lange palen. Ze werden netjes op een rijtje klaar gelegd. Aan het eind van de dag zaten alle palen er al in. In ons stukje van de sloot dan hè, want de dag erna gingen ze bij de buren verder. De jongens waren heel vriendelijk en er kwam zelfs iemand van het bedrijf vragen of we overlast hadden van het werk.
Vooraf hadden we al een brief gekregen van ze. Complimenten voor het bedrijf.

Het ziet er nu inmiddels allemaal weer netjes uit. Alleen het ingezaaide gras mag nog gaan groeien, maar dat is een kwestie van tijd. Fijn dat het weer gedaan is. Aan onze kant van de sloot moet eigenlijk ook de beschoeiing vervangen worden. We vroegen de baas van de jongens te komen kijken en een offerte te maken. Daar gaan we nog even voor sparen. Of gaan we toch al voor die tijd verhuizen? Het zijn lastige keuzes te maken nu we nog niks gevonden hebben maar wel serieus zoeken. Sommige dingen laten we zitten. Soms ook moet het meteen verholpen worden. Dilemma's dillema's.....