vrijdag 31 augustus 2018

Hoe ging het verder en waarom wilde ik spelen...

Vrijdag 17 augustus 2018. Verjaardag van mijn neefje. Het oudste kleinkind van mijn vader en oudste zoon van mijn zusje en haar man. We trouwden op dezelfde datum (zij een jaar eerder) en kregen ons oudste kind een jaar en een dag na elkaar. Zij een jongen en ik een meisje. Natuurlijk werd neef van harte gefeliciteerd. Maar hoe ging het nou verder met G en W? Toen ik thuiskwam zaten ze in de keuken (!) aan de kale tafel want het tafelkleed was in de was. De bloemen waren verdord dus die had ik weggegooid en de wasmand vol was die nog opgebouwd moest worden naast de droger. De enige plek in huis waar je dus geen zakenrelatie wilt zien. De doos met opgespoten koekjes stond open op tafel, de kopjes zonder onderzetter daarnaast( ik heb een lastige tafel en de kringen gaan er nooit meer uit) en daar zaten ze dan. Ik vond het vreselijk. Maar goed. Ik werd bijna door ze besprongen, had niet eens tijd om mijn handen even te wassen en mijn tas uit te pakken. Brr. Ik moest zeker even tot mezelf komen na die drukke dag maar nee. Lang verhaal kort. Om half acht zaten ze er nog en omdat het er niet naar uitzag dat ze weg zouden gaan heb ik maar gekookt. Daarna wilden ze nog naar de zee, naar de maeslandtkering en het licht in de kassen zien. Why? Om twaalf uur hebben we ze eindelijk naar hun logeeradres teruggebracht en ze welterusten gewenst. 


Ik had die middag in het dorp van mijn jeugd bij de bijna verdwenen boekwinkel stickers gekocht voor op de verpakking van de duurzame confetti. Die confetti doe ik in pergamijnzakjes en plak ik dan dicht met een sticker. Ik had moeite met het schrijven van de stickers en daarom besloot ik de tussenlaag er tussenuit te halen. Dat liet ik in mijn vorig blog zien. Omdat ik het zonde vond om het vel weg te gooien plakte ik ze (allebei) op een roze A4 die toevallig nog op tafel lag. Na het wegbrengen van G en W was ik te moe om te slapen en begon ik wat te tekenen (te spelen dus). Zomaar wat bloemen op het ene vel en wat gezichtjes op het andere vel. Langzaam, heel langzaamaan werd ik wat rustiger en lukte het om toch nog een paar uurtjes slaap te pakken.


Het is lastig manoeuvreren tussen allerlei dingen door. Ik heb bewondering voor mensen die dat goed kunnen. Ik ben er te langzaam voor. Of wil alles te goed doen. Of heb er domweg geen talent voor. Zo'n gesprek aan tafel bijvoorbeeld. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om überhaupt maar te begrijpen waar ze het over hebben. De geldbedragen die er mee gemoeid zijn. De hoeveelheden aan dingen die gedaan moeten worden, het duizelde me gewoon. Het valt me wel op dat deze mensen veel zelfvertrouwen uitstralen. Ik denk ook wel dat ze het echt hebben. Twijfel komt niet echt in hun woordenboek voor. Ik trouwens ook niet, behalve voor de catering ;-))


Het is wel een beetje een mopper blog geworden maar ja ook dat doet een mens wel eens. Ik zeker wel. De man en ik hebben er nog wel even over nagesproken. Zo gaan we dat niet nog een keer doen. Hij heeft er wel een klus aan overgehouden zodat het niet voor niks is geweest. En eh... even naar zee op de late avond is ook weer niet zo heel erg hoor :-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten