Dinsdag 14 augustus 2018. Ik schrijf hier de datum en denk.... is het echt op 13 augustus voor het laatst geweest dat ik hier iets geschreven heb? Nee toch? Ik kijk nog eens..... en nog eens.... Ja, het is toch echt waar. Wat erg.....Want weten jullie... ik vind bloggen erg leuk om te doen. Alleen zit het echte leven me soms wat in de weg. Ofwel, het is hier nooit saai. Maar dan nog hè? Ik ken een moeder van een groot gezin en zij vindt ook tijd om te bloggen. Of die mevrouw die de halve wereld over reist. Door verschillende tijdzones heen nog wel. Vechtend tegen jet lag schrijft ook zij elke dag op haar blog. Dan moet ik het toch ook kunnen? Ja toch? Mijn moeder zou zeggen: huppetee, aan de slag. Niet teveel nadenken er over, maar gewoon doen. Die moeder van mij. Ze is al een paar jaar niet meer bij ons maar oh wat denk ik nog vaak aan haar. Ze wordt zo door iedereen gemist. Huppetee dus :-)))
En ik heb meteen wat leuks te vertellen. Ik ben al jaren lid van een breiclubje. Het leidde een ietwat kwijnend bestaan maar nu, op de nieuwe locatie, mochten we vanmorgen een gast ontvangen. Een leuke jonge vrouw die net begonnen was met breien en meteen maar gestart was met een paar sokken. Wat een moed. En dan ook nog met van die kleine breinaalden. Knap hoor! Het was gezellig dat ze er was en hoera! Ik ben niet meer de jongste van t spul. Volgende week komt ze weer.
Hoewel ik weer een paar polwarmers op de breinaalden heb staan heb ik me bij de breiclub vooral bezig gehouden met het wegstoppen van de draadjes van de gehaakte rondjes die ik voor het winkeltje maak. Ja, ik hoor het jullie denken.... gaat ze nou toch weer met dat winkeltje beginnen? Jazeker. Ik ga weer een poging wagen. Van de rondjes maak ik duurzame confetti. Voor het vieren van kleine maar bijzondere momenten. Misschien moet ik mijn eigen confetti maar eens in de lucht gooien. Om te vieren dat ik er weer ben. Ahum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten