De wielerronde...

Dinsdag 21 augustus 2018. De Naaldwijkse feestweek is weer van start gegaan. En net als altijd begin de week met de wielerronde door het dorp. Dit jaar voor de 38e keer. Ik vergeet nooit de eerste keer dat we het hier meemaakten. We schrokken ons helemaal het apezuur. Jaar na jaar werd hetzelfde schema afgewerkt. en staat het hele dorp op zijn kop. In alle vroegte werden de lantarenpalen afgedekt met strobalen. De dranghekken werden strategisch neergezet en de E.H.B.O. post positioneerde zich op het grasveld hier naast het huis. 

Oh en de luidsprekers aan de lantarenpalen moet ik zeker niet vergeten. Vooraf kregen we, net als andere jaren, een brief in de bus met het verzoek de auto van het parcours te halen. Dat deden we. Ik deed het al op maandagmiddag en zette hem op het pad naast het huis. Poll position. De man er achter en meteen achter ons de overburen met hun auto's. Als je dat niet doet, kun je niet meer weg. Parkeren op het grasveld mag niet en als ze je betrappen krijg je een boete van 90 euro (het overkwam de man). Tijdens de wieleronde gelden kennelijk andere regels want voor je het weet staat het veld vol. Ik vond dat dit jaar best een beetje jammer want het veld had veel te lijden gehad van de droogte en was zich juist aan het herstellen. Die grote auto's (het zijn altijd grote auto's) deden daar geen goed aan.

De wielrenners gaan recht voor ons huis langs. Op minder dan twee meter voor ons hek. Op de dam zit steevast de fotograaf, die hoort bij de organisatie, foto's te nemen. Ik 'leen' ze dan ook van hem. Of ze echt van hem zijn weet ik niet, ik heb ze van de site geplukt want ik maakte alleen wat filmpjes dit jaar. Om ze aan de zoon in Z-A te sturen. Hij vindt dat leuk.

Af en toe was er een buitje maar de meeste wedstrijden konden droog verreden worden. Ik hoorde veel bekende namen langskomen. Namen van mannen die meededen aan de Giro en aan de Tour. Er waren jongens die hard fietsten. Junioren en nieuwelingen dus. Er waren Regio Renners (de mannen uit de streek). Er was een ploegentijdrit voor Westlandse bedrijven teams (erg leuk) Er waren omnium profs (de beroemde namen) maar zoals elk jaar vond ik toch de dikke banden race weer het allerleukst. De gewone kinderen op gewone fietsen. Ik kan daar echt van genieten.

Het was weer een heel spektakel. De laatste wedstrijd was om half tien klaar maar het bleef nog lang gezellig. En onrustig. De laatsten gingen pas slapen toen de eersten (vooral Polen) alweer aan het werk gingen in de Westlandse kassen. Sommigen zijn misschien niet eens naar bed geweest bedenk ik me nu. Maar daar doen ze hier niet moeilijk over. Hard werken, veel feesten, veel herrie is hier het devies. 1x per jaar moet dat kunnen toch?

Ik zal wel nooit een echte Westlandse worden want om eerlijk te zijn ben ik altijd blij als deze dag voorbij is. De man met de microfoon gaat je op de zenuwen werken. Of nee, het is de man van de reclame. Als de man van de wedstrijdverslaggeving even zijn mond houdt wordt de stilte onmiddellijk gevuld met het opnoemen van de namen van de sponsors. En dat zijn er heel wat, kan ik je vertellen. Want ook daar doen ze in het Westland niet moeilijk over. Het zijn gulle mensen. Het is allemaal weer goed verlopen, geen ongelukken gebeurd. De EHBO-ers hadden niet veel te doen. Op naar de volgende dag. Maar daarover later meer....

Stilte voor de storm...

Maandag 20 augustus 2018. Maandag wasdag. Maandag opruimdag. Maandag doe dag. Maandag stilte voor de stormdag. Stilte voor de storm want morgen begint de Naaldwijkse feestweek. Daarom poetste ik nog stel het huis want er komt altijd wel iemand aanwaaien. Iemand van ergens anders die in de buurt is. Of voor de gezelligheid. Of om andere redenen. De rest van de week komt er niks meer van poetsen; daarom deed ik het vandaag. 

En terwijl ik schoonmaakte deed de wasmachine ook haar best. Aan het eind van de dag was alles schoon, droog en terug in de kast. Of op de bedden. Want dat is natuurlijk het fijnst. Slapen onder fris gewassen, buiten gedroogde lakens. Heerlijk vind ik dat. Ik droom er van om ooit nog eens een huis te hebben waar ik de was kan drogen aan een echte waslijn. Dat lijkt me zo gaaf! Mag dat nog gezegd worden trouwens. Ik hoor nooit meer iemand gaaf zeggen. Jullie?

Ook deed ik voor zo ongeveer de hele week boodschappen bij de nieuwe supermarkt hier in het winkelcentrum. Tijdens het revalideren maakte ik er regelmatig een praatje met de mannen die er zaten. Ik heb jullie daar wel eens over verteld. Op de foto's zie je de banken op de voorgrond. Vroegûh was daar het terras van V&D. Nu ik weer op orde ben, doe ik de boodschappen met de fiets en gun ik mezelf zelden nog tijd om daar even te zitten. Vanmorgen deed ik het toch maar weer even. Het was een fijn weerzien met de mannen (en een enkele vrouw). Ze waren ambivalent over de komende feestweek. Het varieerde van gezellig tot pestpokkeherrie (niet mijn woorden). Ik zit ergens in het midden denk ik :-)

Thuisgekomen repareerde ik beer. Beer heeft geen armen meer. Kleine man was er verdrietig om. Gelukkig had hij de armen nog wel bewaard en naaide ik ze weer stevig vast. Nu kan beer weer knuffels geven. Is dat niet fijn? Zo vloog de dag voorbij en ging ik vroeg naar bed om een zo lang mogelijke nacht te hebben. Want als er in Naaldwijk feest gevierd wordt, kom je daar niet echt meer aan toe. Voorslapen dus maar ;-))

Versje van Toon (33)...

Zondag 19 augustus 2018. Op zondag altijd een liedje, gedichtje, versje van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi en tijdloos. Vandaag uit: Van Ganser Harte.

Kunst

Het leven schenkt je
lieve blije mooie dagen
soms sta je duidelijk
bij het leven in de gunst
als het je goed gaat
hoor je zelden iemand klagen
maar met de droeve dagen
omgaan- dat is de kunst.

Ik wens je een mooie zondag.

Het galjoen...

Zaterdag 18 augustus 2018. Het is maar goed dat ik een dagboek bijhoud waarin ik schrijf wat ik zoal doe op een dag. Zo kan ik hier gerust over een gebeurtenis schrijven die twee weken daarvoor plaatsvond. Dat komt me nu bij het inhalen van de blogs weer van pas. In het dagboek schrijf ik natuurlijk meer dingen van persoonlijke aard en hier kan ik over sommige dingen weer wat uitgebreider schrijven. Dat is ook weer leuk. Ik zei het hier al vaker; ik vind bloggen leuk. Ik vind schrijven leuk, ik hou sowieso van letters :-) 

Vandaag vierden we de verjaardag van mijn neef. Mijn moeder trouwde jong en kreeg jong kinderen, haar broer trouwde laat en kreeg nog later kinderen. Zo kon het dus gebeuren dat de kinderen van mijn oom de leeftijd hebben van mijn eigen kinderen. Het scheelt maar een paar jaar. De oudste van de twee broers vierde vandaag en natuurlijk feliciteerde ik hem daarmee. Ik weet nog goed dat hij geboren werd. Hij was een schattige baby. Inmiddels meer dan twee meter lang haha.

Om de drukte een beetje te ontvluchten en om gewoon een beetje uit te zijn, eten we regelmatig een broodje buiten de deur. Dit keer gingen we naar een ons bekende locatie. Namelijk de vorige werkplek van de man. We zijn destijds naar het Westland verhuisd omdat hij hier ging werken. Bij de Rabobank nog wel. Dat was toen nog iets om trots op te zijn. Je kon met een gerust hard op een verjaardag vertellen dat je man bankdirecteur was. Moet je nu maar niet meer doen. Hij werkt trouwens al jaren niet meer bij de bank. Maar dat terzijde.

Het gebouw is ook niet meer in dienst als bank. Na de fusie is er bij het verkeersplein hier verderop een enorm gebouw neergezet en dit gebouw werd overbodig. Een gedeelte is gesloopt om een doorgang te maken naar het nieuwe winkelcentrum. Precies het stukje waar de man zijn kantoor had.
Een gedeelte staat nog leeg en het laatste gedeelte is verbouwd tot restaurant. Het galjoen genaamd.

Het was nu tijd er eens een broodje te gaan eten. Het was net iets te winderig om buiten te zitten maar binnen was plaats genoeg. Ze hadden er iets moois van gemaakt. We keken wat rond terwijl we op het broodje wachtten en maakten een praatje met de eigenaar. De mannen waren al snel met elkaar in gesprek van hoe het was en hoe het werd.

Daarna was het tijd om te gaan eten. De man koos voor een enorme clubsandwich achtige constructie. Hij had er de handen vol aan. Mijn broodje was gelukkig wat kleiner. Krakend verse ingrediënten, vriendelijk personeel en een kop koffie van het huis maakten dat we er zeker nog eens naar teruggaan. Echt een leuk adresje.

Wil je er ook eens gaan kijken? Hier zijn wat gegevens: Het Galjoen, Marktplein 3, 's- Gravenzande. Lunch-Bar- Restaurant. Telefoon: 0174- 769066. Wel even reserveren want het is er flink druk zag ik. In ieder geval voor de avond. En die kluis? Dat is niet de originele kluis van de bank hoor. Het is een grapje van de aannemer :-)))

Hoe ging het verder en waarom wilde ik spelen...

Vrijdag 17 augustus 2018. Verjaardag van mijn neefje. Het oudste kleinkind van mijn vader en oudste zoon van mijn zusje en haar man. We trouwden op dezelfde datum (zij een jaar eerder) en kregen ons oudste kind een jaar en een dag na elkaar. Zij een jongen en ik een meisje. Natuurlijk werd neef van harte gefeliciteerd. Maar hoe ging het nou verder met G en W? Toen ik thuiskwam zaten ze in de keuken (!) aan de kale tafel want het tafelkleed was in de was. De bloemen waren verdord dus die had ik weggegooid en de wasmand vol was die nog opgebouwd moest worden naast de droger. De enige plek in huis waar je dus geen zakenrelatie wilt zien. De doos met opgespoten koekjes stond open op tafel, de kopjes zonder onderzetter daarnaast( ik heb een lastige tafel en de kringen gaan er nooit meer uit) en daar zaten ze dan. Ik vond het vreselijk. Maar goed. Ik werd bijna door ze besprongen, had niet eens tijd om mijn handen even te wassen en mijn tas uit te pakken. Brr. Ik moest zeker even tot mezelf komen na die drukke dag maar nee. Lang verhaal kort. Om half acht zaten ze er nog en omdat het er niet naar uitzag dat ze weg zouden gaan heb ik maar gekookt. Daarna wilden ze nog naar de zee, naar de maeslandtkering en het licht in de kassen zien. Why? Om twaalf uur hebben we ze eindelijk naar hun logeeradres teruggebracht en ze welterusten gewenst. 

Ik had die middag in het dorp van mijn jeugd bij de bijna verdwenen boekwinkel stickers gekocht voor op de verpakking van de duurzame confetti. Die confetti doe ik in pergamijnzakjes en plak ik dan dicht met een sticker. Ik had moeite met het schrijven van de stickers en daarom besloot ik de tussenlaag er tussenuit te halen. Dat liet ik in mijn vorig blog zien. Omdat ik het zonde vond om het vel weg te gooien plakte ik ze (allebei) op een roze A4 die toevallig nog op tafel lag. Na het wegbrengen van G en W was ik te moe om te slapen en begon ik wat te tekenen (te spelen dus). Zomaar wat bloemen op het ene vel en wat gezichtjes op het andere vel. Langzaam, heel langzaamaan werd ik wat rustiger en lukte het om toch nog een paar uurtjes slaap te pakken.

Het is lastig manoeuvreren tussen allerlei dingen door. Ik heb bewondering voor mensen die dat goed kunnen. Ik ben er te langzaam voor. Of wil alles te goed doen. Of heb er domweg geen talent voor. Zo'n gesprek aan tafel bijvoorbeeld. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om überhaupt maar te begrijpen waar ze het over hebben. De geldbedragen die er mee gemoeid zijn. De hoeveelheden aan dingen die gedaan moeten worden, het duizelde me gewoon. Het valt me wel op dat deze mensen veel zelfvertrouwen uitstralen. Ik denk ook wel dat ze het echt hebben. Twijfel komt niet echt in hun woordenboek voor. Ik trouwens ook niet, behalve voor de catering ;-))

Het is wel een beetje een mopper blog geworden maar ja ook dat doet een mens wel eens. Ik zeker wel. De man en ik hebben er nog wel even over nagesproken. Zo gaan we dat niet nog een keer doen. Hij heeft er wel een klus aan overgehouden zodat het niet voor niks is geweest. En eh... even naar zee op de late avond is ook weer niet zo heel erg hoor :-)

Spelen...(1)

Donderdag 16 augustus 2018. Vandaag had ik de dag helemaal volgepland. Allerlei losse eindjes wilde ik vastmaken. Ik extra vroeg opgestaan. Van slapen was toch al niet veel gekomen en om vijf uur vond ik het welletjes. Het lijstje lag al klaar en terwijl ik rustig doorwerkte kon ik nog aardig wat doorstrepen. Na de lunch stapte ik in mijn volgepakte auto voor de tweede helft van de dag. 

Terwijl ik de man gedag zei, zei hij... denk je er nog aan dat G en W komen koffiedrinken? G en W? zei ik... maar eh... die komen toch voor jou? Daar hoef ik toch niet voor thuis te zijn? G is een zakenrelatie van de man. W (de partner) heeft hij er onderweg gratis bijgekregen. Ik wist dat ze zouden komen. Alles stond klaar. Koffie, kopjes, suiker, melk, lekkers, limonade, bier en wijn in de koelkast. Meer kon ik er niet aan doen. Ze komen ook voor jou dit keer, zei de man. Right! Hmm.

Als je al een lange lijst van dingen hebt gedaan en je verheugt je op een bezoek aan je vader is het geen fijn idee als je je moet haasten door het verkeer, alle dingen op een holletje moet afwerken en dan weer gezellig thuis te zijn voor de visite komt. Ik dacht er al aan om niet op pad te gaan. Qua tijd zou het niet lukken. Ze komen pas aan het eind van de middag, zei de man. Begin dan maar met de koffie en dan voeg ik me later bij jullie, was mijn antwoord. Ja zeg, dan had hij het maar eerder moeten zeggen, toch? :-)

Zo gezegd zo gedaan. De lijst van onderweg werd afgewerkt en ik dronk gezellig koffie met pa. Die had weer allerlei avonturen beleefd en aangezien hij een goed verteller is, was het weer een feestje er te zijn. 84 is hij nu en nog zo fit voor zijn leeftijd. Toch kan het elk moment voorbij zijn. Ik besef me dat maar al te goed. Misschien dat ik me er daarom altijd zo op verheug hem weer te zien. Ondanks de vakantie was het een crime om thuis te komen. Drie ongelukken met vrachtwagens onderweg zorgden voor veel oponthoud. Doodmoe kwam ik om zes uur thuis. Volgende blog vertel ik verder.

De beschoeiing is klaar...

Woensdag 15 augustus. Vandaag vier ik stil van binnen en via de telefoon de verjaardag van mijn eerstgeborene. Onze oudste en enige dochter. Ik feliciteerde haar via FaceTime want ze houdt vakantie in Spanje met haar gezin. Op een later tijdstip zullen we het uitgebreid vieren. Ik dacht eigenlijk de hele dag aan hoe het was op de dag dat ze geboren werd. In het oude ziekenhuis van Dordrecht. Het was een moeizaam gebeuren. Niet alleen liet mijn lichaam het behoorlijk afweten maar ook de apparatuur in het ziekenhuis was niet echt meer up to date. Zo was het heel warm die dag maar werkte de airco niet. Het was even een 'dingetje'. Het kwam allemaal goed en ze was een meisje. Een met zwarte haren. Vooraf was ik benieuwd geweest of ik me meteen moeder zou voelen. Of ik het zou kunnen; dat moeder zijn. Het kwam allemaal goed. Ze is opgegroeid tot een mooie jonge vrouw met een groot hart en we houden veel zielsveel van elkaar. 

Er was nog meer te vieren want ook de mannen met de kranen, graafmachines en ander attributen vertrokken uit onze kleine straat. Ze lieten een prachtige beschoeiing achter waar we weer jaren met veel plezier naar zullen kijken. Ik heb zojuist even wat foto's gemaakt en je zie dat na twee weken er zelfs al weer gras begint te groeien op de schuine kanten. Verbazen jullie je ook zo over de natuur? Na de dorre droogte begint alles weer groen te worden. Groeit het gras weer. Zijn de sloten weer vol en zien zelfs de grote bomen er weer fris uit. Het is toch gewoon een wonder?

Ik werkte weer verder in de tuin. Elke dag (als het weer het toelaat) doe ik een stukje van de bestrating. Met een oud aardappelschilmesje haal ik het mos en het onkruid tussen de voegen vandaan. We hebben veel straatwerk hier en ik ben er nog wel even mee bezig ben ik bang. Waar ik ook bang voor ben is dat het spuiten met schoonmaakazijn niet helpt. Ik heb werkelijk het idee dat het allemaal net zo snel terugkomt als ik het er uittrek. Nu het wat geregend heeft, gaat het uittrekken wel weer wat gemakkelijker trouwens.

Als ik aan de voorkant van het huis werk, is er regelmatig iemand die stopt om een praatje te maken. Zo gaat dat in een dorp. Vandaag kwam de zoon van een van onze oude buurtjes langs. Samen met zijn vrouw was hij op weg naar de bakker. Ze vertelden dat ze hun huis verkocht hadden en naar Zeeland gaan verhuizen. Hoewel ik ze niet vaak zie, zal ik ze wel missen. Gelukkig duurt het nog tot het eind van het jaar voor ze vertrekken.

Ik was wel aan een kop koffie toe en ook zij hadden wel zin in een 'bakkie' en zo kwam het dat we gezellig even aan de keukentafel aanschoven. Ze gaan op Schouwen Duiveland wonen. Vlakbij de plaats waar mijn voorouders vandaan komen. Hoe cool is dat? Juist nu ik de familiegeschiedenis van mijn vader aan het uitzoeken ben. Ze krijgen bij hun huis een gastenverblijf en ik ben alvast (met pa) van harte uitgenodigd om te komen logeren als we daar naar familie aan het zoeken zijn. Wie weet.... wordt vervolgd.

Oh, wat erg...

Dinsdag 14 augustus 2018. Ik schrijf hier de datum en denk.... is het echt op 13 augustus voor het laatst geweest dat ik hier iets geschreven heb? Nee toch? Ik kijk nog eens..... en nog eens.... Ja, het is toch echt waar. Wat erg.....Want weten jullie... ik vind bloggen erg leuk om te doen. Alleen zit het echte leven me soms wat in de weg. Ofwel, het is hier nooit saai. Maar dan nog hè? Ik ken een moeder van een groot gezin en zij vindt ook tijd om te bloggen. Of die mevrouw die de halve wereld over reist. Door verschillende tijdzones heen nog wel. Vechtend tegen jet lag schrijft ook zij elke dag op haar blog. Dan moet ik het toch ook kunnen? Ja toch? Mijn moeder zou zeggen: huppetee, aan de slag. Niet teveel nadenken er over, maar gewoon doen. Die moeder van mij. Ze is al een paar jaar niet meer bij ons maar oh wat denk ik nog vaak aan haar. Ze wordt zo door iedereen gemist. Huppetee dus :-)))

En ik heb meteen wat leuks te vertellen. Ik ben al jaren lid van een breiclubje. Het leidde een ietwat kwijnend bestaan maar nu, op de nieuwe locatie, mochten we vanmorgen een gast ontvangen. Een leuke jonge vrouw die net begonnen was met breien en meteen maar gestart was met een paar sokken. Wat een moed. En dan ook nog met van die kleine breinaalden. Knap hoor! Het was gezellig dat ze er was en hoera! Ik ben niet meer de jongste van t spul. Volgende week komt ze weer.

Hoewel ik weer een paar polwarmers op de breinaalden heb staan heb ik me bij de breiclub vooral bezig gehouden met het wegstoppen van de draadjes van de gehaakte rondjes die ik voor het winkeltje maak. Ja, ik hoor het jullie denken.... gaat ze nou toch weer met dat winkeltje beginnen? Jazeker. Ik ga weer een poging wagen. Van de rondjes maak ik duurzame confetti. Voor het vieren van kleine maar bijzondere momenten. Misschien moet ik mijn eigen confetti maar eens in de lucht gooien. Om te vieren dat ik er weer ben. Ahum.

Weer thuis...

Maandag 13 augustus 2018. Oef, dat was me even een overgang. Van het mooie rustige luxe huis in het Gooi naar de herrie van het westen van het land. Vanmorgen werd ik al vroeg wakker geschud. Letterlijk want er was een graafmachine naast ons huis bezig de oude beschoeiing aan de gemeentekant van de slotgracht (lees: sloot) er uit te halen. Dat was nog een flinke klus. 

Een graafmachine met een grote grijparm, een tractor met oplegger om alle troep af te voeren en natuurlijk de onvermijdelijke radio. Tel daarbij op ... de nog steeds afgesloten doorgaande weg hier vlakbij en je hebt de cocktail aan geluid waar ik langzaamaan verschrikkelijk moe van aan het worden ben. Het. Is. Hier. Nooit. Stil. De man heeft er geen last van maar ik daarentegen. ....

Het werk gebeurde netjes en secuur. De eerste dag werd alle narigheid verwijderd. Schotten, stukken hout, planken, zelfs een fiets werd uit de sloot gevist. Daarna kwam een auto met de lange palen. Ze werden netjes op een rijtje klaar gelegd. Aan het eind van de dag zaten alle palen er al in. In ons stukje van de sloot dan hè, want de dag erna gingen ze bij de buren verder. De jongens waren heel vriendelijk en er kwam zelfs iemand van het bedrijf vragen of we overlast hadden van het werk.
Vooraf hadden we al een brief gekregen van ze. Complimenten voor het bedrijf.

Het ziet er nu inmiddels allemaal weer netjes uit. Alleen het ingezaaide gras mag nog gaan groeien, maar dat is een kwestie van tijd. Fijn dat het weer gedaan is. Aan onze kant van de sloot moet eigenlijk ook de beschoeiing vervangen worden. We vroegen de baas van de jongens te komen kijken en een offerte te maken. Daar gaan we nog even voor sparen. Of gaan we toch al voor die tijd verhuizen? Het zijn lastige keuzes te maken nu we nog niks gevonden hebben maar wel serieus zoeken. Sommige dingen laten we zitten. Soms ook moet het meteen verholpen worden. Dilemma's dillema's.....

Versje van Toon (32)...

Zondag 12 augustus 2018. Op zondag hier op het blog altijd een versje van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi.... en mogen niet vergeten worden. Vandaag uit de Onemanshow uit 1965


Ik vind de mensen vaak zo mat
Nooit een glimlach op het zebrapad
Hoe ze kijken in de tram
Hij naar haar en zij naar hem
Ik denk weleens:
de mensen zijn het zat.
Elk onder zijn eigen grijze hoed
Zelden maar een opgewekte snoet.

Fijne zondag! Dagdag!

Schoonmaken en boodschappen doen....

Zaterdag 11 augustus 2018. We deden boodschappen, kleine man en ik. Daarvoor gingen we naar het dorp vlakbij. Daar was het wat rustiger parkeren dan in de drukke stad van de radio en de televisie. We kletsten onderweg gezellig. Kleine man vertelde over beer. Beer was zijn strik kwijt en verloor ook wat van zijn inhoud. Zijn buikje werd steeds dunner. Ik zei kleine man dat beer naar de poppendokter moest, maar nee.... beer is beer en geen pop. Het kan maar duidelijk zijn toch? :-)

Het viel nog niet helemaal mee in het kleine dorp. De supermarkt was heel anders als bij ons en kleine man (hoewel hij in de boodschappenkar zat) leek wel veranderd in een octopus. Steeds vond ik iets wat hij gepakt had en in de kar gedaan had zonder dat ik het had gezien. Hij was gelukkig niet eenkennig en deed ook dingen in de karren van andere mensen die daar liepen. Ach, het was ook wel een leuk gezicht, dat kleine mannetje. Hij kletste met iedereen en iedereen kletste terug. Grappig was het om te merken dat iedereen daar TIJD genoeg had. Hier loopt iedereen te jakkeren en te jagen maar daar niet. Het was een verademing. Kleine man kreeg een koekje bij de bakker en een plakje worst bij de slager. Bij de bloemenwinkel kochten we wat moois voor papa en mama en kreeg hij ook een bloem van de winkelmevrouw. Hij bedankte haar met een kus. Hoe leuk is dat?

We maakten het huis schoon en netjes en hij mocht extra lang opblijven. Of misschien las ik wel extra veel verhalen voor het naar bed gaan. We ontbeten laat en meneertje ging daarna uitgebreid in bad. Ik legde hem op bed voor het middagslaapje en wat een verrassing.... mama haalde hem daarna uit zijn bedje. Het waren fantastische dagen. Ik zal het kleine mannetje missen. En om eerlijk te zeggen .... ook het mooie huis waar hij in woont. Ik kon er best aan wennen. Aan die luxe.... ;-)

De tuin (8)...

Vrijdag 10 augustus 2018. Ik ben weer wat achter met schrijven. Niet dat ik veel stilgezeten heb. Of zelfs maar heb liggen luieren. Nee, ik was uit logeren (alweer). Het was niet de bedoeling maar ik ging weer terug naar het mooie huis in Hilversum. Het kwam zo uit. Er moest daar nog veel gedaan worden en hier was het wat rustiger. En dat wat ik hier wilde doen, kon ik ook gedeeltelijk daar doen. Dus was de keuze snel gemaakt. 

Na gedane arbeid was het goed rusten. Eigenlijk niet helemaal rusten want ik trok wat baantjes in het zwembad (ik was er toch..) en liet me daarna graag zakken in een van de luie stoelen. Ik had nog niet gezwommen met mijn nieuwe knieën. Schoolslag gaat niet meer maar borst crawl lukte goed. Het was heerlijk ontspannend. Daarna was het rustig genieten in de mooie tuin en lezen tot de zon onderging. Genietend van de rust en de stilte. Heerlijk!

De regen, de auto en zo meer...

De dochter en haar partner wilden graag een paar daagjes weg. Ze werken allebei hard en waren aan wat ontspanning toe. Dat vonden we een goed idee en het plan was dat wij op hun kleine mannetje zouden passen. Meestal wordt hij dan door zijn moeder naar hier gebracht maar nu besloten we voor het eerst om bij kleine man te gaan logeren. Hij woont met zijn vader en moeder in een mooi groot huis.  Het is er heerlijk stil. En ik was zo heel erg aan stilte toe. De weg hier verderop is afgesloten en dag en nacht raast hier het verkeer langs. Dochter had al een hele lange lijst met allerlei codes van deuren, wifi, hekken, alarm en weet ik allemaal meer gestuurd. De man zou er in de ochtend al naartoe gaan om de 'overdracht' te doen en ik zou er later op de dag naartoe rijden. Voor het eerst in een jaar tijd zou ik dat weer zelf doen. Best spannend, want hoe zouden de knieën zich houden?

Dochter en haar partner werden door hun tuinman naar Schiphol gebracht. De man had zich ondertussen met een kop koffie in het kantoor gevestigd. Hij ging aan het werk en dan hoort of ziet hij niks meer. De tuinman had na het wegbrengen de auto weer op de oprit gezet. Ik ondertussen, had thuis alles gedaan wat ik wilde doen. Er waren wat klantjes van Marktplaats spullen komen afhalen. Er kwam een vriendin even wat langsbrengen op weg naar een andere vriendin. Zelf deed ik nog wat boodschappen en bracht de laatste spullen naar het postagentschap. Daarna op weg naar het mooie huis. Het rijden ging redelijk. Na een uur werden de spieren wat stijf en ben ik even gestopt om de benen wat te strekken. Bij het huis aangekomen wist ik de code van het hek nog uit mijn hoofd (stoer!) en dat is met toch wel wat hoor.... zo'n hek wat langzaam opengaat. Ik parkeerde mijn auto en bij het uitstappen hoorde ik de motor van de auto van de schoonzoon. Ik dacht dat er nog iemand inzat en wilde al weer terugrijden maar nee.... de auto was op slot. Er zat niemand in. En toch draaide de motor. Hmm. Nu rijden we allebei een auto van het veilig Zweeds merk en zijn niet gewend aan zo'n sjieke auto. Alles gaat anders bij zo'n nieuwe auto.

Misschien gaat hij vanzelf uit, zei de man. Ik dacht er het mijne van. Die auto stond daar al een uur en was in dat uur niet vanzelf uitgaan en zou dat niet gaan doen ook. Goede raad was duur. Ik probeerde de dochter nog te bellen maar die zat al in het vliegtuig. Ik werd er nerveus van. Ik wist ook niet wie de man was die hen weggebracht had. Ik heb daarom maar gekeken naar waar de auto vandaan kwam. En toen de garage gebeld. Ik werd doorverbonden met een aardige jongeman die me vertelde dat ik de auto echt alleen uit kon zetten met een sleutel. Maar die had die tuinmeneer dus. En dat was w.s. de reservesleutel al. Heeft u nog een ander goed idee, vroeg ik voorzichtig? Ja, u kunt wachten tot de benzine op is. Dan stopt hij ook :-))) Nou, dat was een goed idee zeg! Schoonzoon kennende zou de tank helemaal vol zitten. U kunt ook eventueel een ruitje intikken en de motor handmatig uitzetten, zei de aardige meneer ook nog. Hmm :-))

Uiteindelijk ben ik toch nog maar gaan zoeken naar een reservesleutel. En bah, ik heb er toch zo'n heel aan om in andermans spullen te rommelen. Alternatief was om te wachten tot dochter en schoonzoon geland zouden zijn en dan het telefoonnummer van de tuinman vragen en hij zou de auto dan uit komen zetten. Maar dat zou dan nog uren duren. Ondertussen was het gaan regenen dat het goot, had Vodafone een storing en kon ik niet meer bellen met mijn toestel. Er is geen landlijn meer in het huis van de dochter en de man zat zelf al uren op zijn eigen telefoon te bellen. Maar.....

Uiteindelijk was hij toch klaar met praten en kon ik hem even storen. En warempel hielp hij me mee met zoeken. Drie keer keek hij in een lade met snoertjes en zo maar zag hij niks. Uiteindelijk keek ik zelf en ja hoor.... (mannen kunnen echt niet zoeken) daar lag een sleutel die het wel eens zou kunnen zijn. Het was hem. Ik liet me zelf zakken in de sjieke auto. In zo'n auto plof je niet neer, daar zak je in. De garagemeneer had me verteld wat ik moest doen. Met een hand stevig op de handrem. Want stel je voor dat ik iets verkeerd zou doen en de grote auto zou inrijden op de nieuwe Mini. Die stond er nog maar een paar uur. Ik was intussen zo ver uit mijn comfert zone dat alles zo ongeveer mis had kunnen gaan in mijn verbeelding :-))

Het ging goed. Het ging gelukkig allemaal goed. Pfft. Daarna at ik een boterham en dronk ik een lekkere nespresso uit het superkoffieapparaat. Even uitrusten. Maar niet voor lang. Want ik zag op de 'instructielijst' dat kleine man tussen vier en vijf afgehaald mocht worden uit de crèche. Maar waar was de crèche? Gelukkig stond dat ook op de lijst. Het bleek niet ver weg te zijn maar het was nog een heel gedoe om er te komen. Want ik moest namelijk het kinderstoeltje nog in mijn auto bevestigen. En hoe moest dat ook al weer? De man ging ondertussen gewoon door met werken. Uiteindelijk lukte ook dat dankzij de instructie aan de zijkant van het stoeltje zelf en kon ik van start. Het superfijn weerzien met kleine man :-))))

Met kleine man in de auto ging ik op zoek naar een supermarkt. Wat een sjieke boel daar zeg. En wat zag ik veel 'bekende' Nederlanders. Ik vond het lastig om niet te staren. Had ik al verteld dat ik uit mijn comfort zone was ;-))))? We kochten voor een paar dagen tegelijk want o o ik wilde daar niet nog een keer parkeren. We hadden het gezellig met kleine man. Spelen, voorlezen, boekjes kijken, op de trampoline, eigenlijk vond hij alles leuk. En ik ook. Ik ging zo ongeveer gelijk met hem naar bed. Uitgeput. Maar wat heb ik daar lekker geslapen zeg. Zo heerlijk rustig is het hier niet.

En waar was ik nou naar op zoek in mijn vorig blog? ...

Ik ben al een paar jaar lid van een breiclubje. Ooit, op ons hoogtepunt waren we met meer dan 20 maar langzaamaan is dat uitgedund naar een stuk of 5 à 6 meiden. Oorspronkelijk kwamen we bij elkaar in een buurthuis in Den Haag- Zuid. Een gedeelte van de dames ging 1x per maand met elkaar avondeten op vrijdagavond. Langzaamaan is de boel gaan schuiven en was het op maandagochtend breien in het buurthuis en op vrijdagmiddag breien in Parkoers (Zuiderpark) Den Haag (nog voor de verbouwing)

Omdat je op maandag niet kon eten in het buurthuis, aan het eind van de ochtend, vielen er steeds meer mensen af. Ook door ouderdom, verhuizing en om andere redenen bleven mensen weg. De beheerster van Parkoers oude stijl verhuisde van Locatie en de breiclub verhuisde mee. Toen ook daar de boel gesloten werd, werd uitgeweken naar een soort van gymzaaltje en is er nu op vrijdag breien in een verzorgingshuis. Dat heb ik allemaal van horen zeggen want ik ben er lang niet meer geweest. Vrijdagmiddag ging ik vaak naar mijn vader en later kon ik lang niet autorijden en er dus letterlijk niet komen.

De maandaggroep ondertussen (het lijkt wel een soap) werd kleiner en kleiner en we voelden ons wat verloren in de grote zaal in het buurthuis. Toen een van de dames niet meer kon komen door ziekte van haar man, nodigde ze ons uit om bij haar thuis te komen breien. Dat deden we. Ik kon er voor de deur parkeren en met de rollator naar boven. Alles was gelijkvloers en toen ik dus weer enigszins mobiel was voegde ik me weer bij de groep. Volgens mij heb ik dit allemaal al eerder verteld denk ik nu... :-)

En nu is de echtgenoot van deze mevrouw overleden en was er niet meer de noodzaak van het bij haar in huis bij elkaar komen. Omdat iedereen behalve ik uit Den Haag komt, werd gezocht naar een locatie ongeveer in het midden en kwamen we uit bij Pluk in Loosduinen. Ik vertelde daar gisteren al een en ander over. Alleen is Pluk! op maandag gesloten maar op dinsdag zouden we van harte welkom zijn. Twee van de andere meiden waren er vorige week al maar voor mij was het de eerste keer....

We zaten in de tuin en dat was heel gezellig zo tussen de kinderen, de kippen, de zakenmensen, de geiten en wat allemaal niet meer. Het voelde goed en wordt onze nieuwe thuisbasis. Elke dinsdag van 10.00 uur tot ongeveer 12.00 komen we bij elkaar en ben je welkom. Het is gratis. Je kunt zelf wat te drinken kopen in het restaurant. Eventueel kun je er lunchen. Parkeren is gratis maar als je in de buurt woont zou ik lekker op de fiets komen. Zelf moet ik daarvoor nog even oefenen. De vaardigheid is er al wel weer maar de snelheid nog niet. En ook ben ik nog niet zo ver ( in km) gekomen. Nog even dooroefenen dus.

Je kunt haken, weven, punniken, borduren, breien, of zoals ik deed.... draadjes afhechten. Ik ben weer duurzame confetti aan het maken voor mijn winkeltje. Voor het vieren van kleine maar bijzondere momenten :-) Alles is al weer op. Ondertussen kletsten we wat. Het was leuk om iedereen weer te zien na zo lange tijd. We kwamen een poos niet bij elkaar door het overlijden van de man van een van ons. Maar nu weer wel en het was goed.

We zijn een gezellig stel meiden en vinden vooral dat niks moet en veel mag op handwerkgebied. Wil je wat leren of weet je iets niet? Dan is er meestal wel iemand te vinden die je wil helpen. Of goede raad wil geven. Of ideeën met je wil delen. Of je kan tippen waar je leuk garen kunt kopen. Nu zitten we nog buiten maar straks als het weer slechter wordt verhuizen we naar binnen. Wie weet tot ziens!

Op zoek naar....

Toen we vanuit de mooie Betuwe naar het Westland verhuisden was dat best een schok. Niet alleen was het hier veel drukker maar ook was er zoveel minder groen. In en om ons eigen huis heb ik geprobeerd dat wat te compenseren maar dat hielp maar weinig. De honger naar groen blijft. Ik ben wel uit de polder gehaald en heb bij tijd en wijle echte diepe heimwee naar groen en rust. 

Daarom wijk ik soms uit naar Den Haag. Het is maar een paar kilometer van hier en je vindt er een paar mooie parken en zelfs wat bos. Wonderlijk eigenlijk dat ik zelf in een dorp woon en naar de stad ga voor groen maar ach... Het is er fijn wandelen en na afloop is er altijd wel ergens een terras in de buurt om even neer te strijken. Zo ook dit keer.

Ik ging naar de grens tussen het Westland en Den Haag. Naar Loosduinen. Het was even zoeken waar de ingang was maar uiteindelijk vond ik het. Ik parkeerde op de parkeerplaats tussen de bomen en wandelde er wat rond. Het was er wonderlijk stil. Toch was het maar een paar honderd meter van een druk kruispunt met veel verkeer. Zo merkte ik voor de zoveelste keer dat bomen veel geluid wegfilteren.

Aan het einde van de wandeling dronk ik een glas verse muntthee en at ik een omelet met kaas. Erg lekker! Ze voeren een kleine lunchkaart met wat gerechten en als ik het goed onthouden heb kun je er twee keer per week een pizza eten. Hoe leuk is dat? Er is dus een lunchroom, er zijn mooie tuinen waaronder een mooie heemtuin. Er zijn dieren in de kinderboerderij die geaaid kunnen worden.

Je kunt er je kinderen prima mee naartoe nemen. Er is genoeg speelgoed in de zandbak en er zijn tractoren waarop ze kunnen rijden. Af en toe komt er gezellig een van de kippen even buurten. Ik zag er ook wat poezen lopen. Er lag er zelfs een heerlijk te soezen in de schaduw vlakbij de keuken; de slimmerik. Je hoorde er allerlei vogels en af en toe kwam er zelfs voorzichtig een bosduifje kijken of er nog een kruimeltje te pikken was. Kortom een locatie naar mijn hart. Op tafel gezellige kleedjes en planten met een pollepel met je tafelnummer. Buiten kun je pinnen, binnen contant betalen. Parkeren is gratis!

En waarom schrijf ik nu op zoek naar... boven dit bericht? Dat vertel ik morgen. Dan weet ik meer. Nog even spannend dus. Wil je er ook een keer gaan kijken? Hier wat gegevens....
Pluk! Den Haag, Loosduinse Hoofdstraat nummer 1184a Den Haag. Restaurant- Lunchroom- Dieren- Dagbesteding- Educatie- Evenementen. Je kunt meer informatie vinden op www.plukdenhaag.nl

Poetsen...

Buiten is het nog steeds lekker warm maar het oude huis houdt zich kranig. Wat een zegen om hier te wonen. De temperatuur loopt maar heel langzaam op. Als ik zorg dat de schoonmaakklussen in huis voor 11 uur gedaan zijn kan ik daarna volstaan met kleine dingen als schoenen poetsen of was opvouwen en is het binnen prima uit te houden. 

We lunchen buiten waar de zon dan net is verdwenen om de hoek van het huis en daarna houd ik een paar uurtjes pauze. Rond drie uur in de middag drink ik koffie of thee (en water) en aan het einde van de middag maak ik een smakelijke maaltijd. Ik zou het zo nog weken vol kunnen houden mits er dan elke nacht een buitje zou vallen. Maar ja, het is goed dat wij daar niet over gaan. Schoenen poetsen. Dat is wat ik vandaag deed. Ik haalde het schoenenkastje leeg en maakte het schoon. Nog niet zo lang geleden deed ik dat ook dus kon ik nu volstaan met een snelle schoonmaakbeurt. 

Ik heb al mijn schoenen en die van de man eens aan een grondige inspectie onderworpen. Er waren er een paar die voor de winter voorzien moeten worden van een nieuwe zool. Dan kunnen ze weer een poosje mee. Er was een paar met veters met een slecht plek. Zul je net zien dat je die kapot trekt als je haast hebt. Als ik de andere schoenen naar de schoenmaker breng, moet ik niet vergeten vast nieuwe veters mee te brengen. Verder heb ik vanmorgen de donkerblauwe schoenpoets opgemaakt, dus ook die moet aangevuld. De dochter heeft de reservesleutel van de voordeur meegenomen en ook die moet ik dus bij laten maken. Gelukkig kan dat allemaal op een adres en ook nog hier in het dorp. Dat staat voor morgen op het lijstje. Zo blijf ik lekker bezig. En jullie? Vermaken jullie je nogal? :-)

Versje van Toon (31)...

Op zondag altijd een versje van Toon Hermans hier op mijn blog. Ze zijn zo mooi dat ze niet vergeten mogen worden. Vandaag uit: Het water is heerlijk.

Ongehoord

Wat ik niet zeggen kan
en niet kan schrijven
zal ergens diep in mij
toch bij me blijven

Ongehoord

maar in een lieve duisternis
verbergt zich iets
dat meer dan woorden is


Ik wens jullie allemaal een hele mooie en bijzondere zondag!

Varend corso 2018...

Het is echt jammer dat het varend corso gelijk met de Gay pride gehouden wordt, want ze verdienen meer aandacht in de landelijke media. Logisch dat alle aandacht naar Amsterdam gaat maar toch... Gisteren, vandaag en morgen varen weer zgn Westlanders door de wateren. De westlanders zijn de platte boten waarmee de tuinders in vroeger jaren de producten naar de veiling brachten. Sommigen zijn al 100 jaar oud. Even wat cijfers. 60 boten, 400 vrijwilligers, 70 km waterwegen, 350.000 bezoekers. 

 Het is een terugkerend feestje en op maar honderd meter van ons huis kunnen we op de eerste rij zitten om te genieten. Dit jaar met onze dochter en haar gezin. Prachtige bloemen, planten en heerlijke groenten. De westlanders streven ernaar om zoveel mogelijk mensen te laten zien wat het Westland te bieden heeft. En wat voor mooie producten er in de Westlandse kassen geteeld worden.
Als je niet in de buurt woont om even te komen kijken kun je via TV West veel terugzien.

Ik zag zoveel dat ik het niet meer terug kan halen. Maar allemaal weer zo mooi en zo verschillend van vorig jaar. Het thema dit jaar was: Het ontstaan van Holland. Ik zag Vikingen, maar ook de familie Flodder. Het lied van Juf Ank in een Albert Heijn jasje gegoten. En och toch, iedereen zong het mee. Eigenlijk zou je het een paar keer achter elkaar moeten zien. Je ontdekt dan steeds iets nieuws.

Er is live muziek, er zijn dansjes en ik kan alleen maar denken aan de arme meisjes die vanavond hun armen waarschijnlijk niet meer omhoog kunnen krijgen van de spierpijn. Het was warm aan de kant. Maar ook warm op het water en ik benijd de mensen in de fabeltjeskrant pakken hieronder niet. Gelukkig is het op het water altijd wat koeler en waait er een zacht briesje.

 

Ik zou er nog uren over kunnen vertellen. Ik hoorde een mevrouw mopperen over de verspilling van groente en bloemen. Dat vond ik toch een beetje lastig. Verspilling van groente zijn de 3 miljoen snoeptomaatjes die de supermarkt niet haalden omdat ze een rimpeltje hadden en niet verkocht konden worden. Daarom werden ze gratis uitgedeeld. Wie wilde mocht ze komen halen. Je moest zelf iets meebrengen waar ze in konden. Een tas of een doosje. Ik zag een mevrouw met 5 (!) grote tassen van de Jumbo. Die echte grote stevige tassen. Ze kiepte ze zo vol. De tuinder van wie de tomaten waren wist niet wat hij zag en had tranen in zijn ogen. 

Iets wat een mooi gebaar had moeten zijn werd heel lelijk en hebberig op deze manier. Ik vond het jammer dat deze mevrouw niet te herkennen was. Ik zag alleen haar ogen achter de vele lappen zwarte stof. Gratis gratis, ikke ikke en de rest kan stikken. Ik vroeg me in alle ernst af wat iemand met zoveel tomaten zou willen doen en waarom ze niet wilde delen. Ik (en veel mensen met mij) werden misselijk van zoveel hebzucht. De tomaatjes rolden zo over straat en zonder er naar te kijken vertrapte ze ze. 

Ik heb mijn kilo weggegeven aan iemand die te laat kwam. Ik weet dat ze een heel kleine portemonnee heeft en het goed kan gebruiken. Ik heb ze niet nodig. Laat zij er maar gelukkig van worden en dat was ze. Eind goed al goed. 

Vandaag een drukke dag op de Westlandse wateren. Wij hebben er weer van genoten en kunnen niet wachten tot volgend jaar. Morgen varen ze nog naar Den Haag en Rijswijk. www.varendcorso.nl voor meer info. Ze hebben ook een leuke Facebook pagina waar je o.a. de foto's bij dit blog terug kunt zien. Met een lege batterij in je camera maak je niet veel mooie foto's ;-) 

Snelle Jelle...

Kijk dan toch.... nog maar heel kort geleden schreef ik hier dat we deze maand een nieuw kleinkind verwachten en nu is hij er al.... wat een snelle Jelle :-) Ik was al enigszins ingeseind dat er wat zou kunnen gaan gebeuren en sliep niet al te best. Telefoon op het nachtkastje en maar half slapen natuurlijk. Je denkt er toch steeds aan. Aan het eind van de nacht, toen het al weer bijna dag werd viel ik in een diepe slaap. Rond acht uur schrok ik wakker en toen ik mijn telefoon pakte om nog wat lieve en aanmoedigende woorden naar de ouders in spé te sturen zag ik dat hij er al was. Drie oproepen gemist. Telefoon op een 25 cm van mijn oor. Ik kan dat hè. Slechte oma ;-(( 

Maar hij was er ook wel heel snel, deze knul. En wat is hij weer goed gelukt zeg. Jongste en zijn vrouw maken mooie baby's. De oudste heet naar mijn vader. Hendrik. De tweede kreeg een Zuid- Afrikaanse naam: Kion en dit kindje heeft een internationale naam. Ook weer vernoemd naar mijn vader trouwens. Opa en kleinzoon hebben een zeer sterke band. Deze jongeman heet Christiaan.

Mijn vader heet Hendrik Christiaan. Ik heet Hendrika Christina. De moeder van mijn vader heette ook Hendrika Christina. En zo gaat het generaties lang terug. Wij gaven onze oudste zoon deze naam. Roepnaam Chris. Hij is de vader van de meisjes.

En nu is er niet alleen een oude Hendrik (Henk) maar in Z-A ook een jonge Hendrik. En alsof dat niet genoeg is ook een Christiaan (Chris) in Nederland maar óók een in Z-A. Hoe bijzonder is dat? Ik vind het helemaal leuk. En tussen die twee het aller schattigste sandwichkindje met de Afrikaanse naam. Hij moet altijd heel hard lachen als ik hem Kion the Lion (want zo spreek je de naam uit) noem. Hij doet dan altijd de leeuw na. Henk heeft Afrikaans haar. Kion heeft grote losse krullen en het ziet er naar uit dat er nu een kindje is met Nederlands haar. Mijn haar, haha. Het piekt aan alle kanten.

Mama maakt het goed en er wordt goed voor haar gezorgd (lees: ze wordt verwend) in het kraamhotel. De andere kindjes zijn bij de nanny of bij opa en zijn tweede vrouw. Jongste is nog even bij mama natuurlijk. Zoon rijdt tussen alle adressen heen en weer. Het is een stil verdriet dat we er nu niet even snel naartoe kunnen rijden om om een hoekje te kijken. Dat zal blijven. Gelukkig zien we veel foto's en filmpjes via whats-app. We bellen en praten en horen en zien. Voor nu is dat genoeg. Een nieuwe Chris. Wie had dat gedacht.... ik in geen honderd jaar. En oude opa? En oom Chris ook niet. Maar oh, die lopen allebei al even naast hun schoenen hoor. Of misschien moet ik zeggen: ze hebben allebei een glimlach op hun gezicht die er zomaar niet vanaf te krijgen is.
-
Opa en kleinzoon hebben een goede band. De twee broers ook. Ze waren getuige op elkaars huwelijk. Chris was zelfs best man bij het huwelijk van zijn broertje. Samen met hun grote zus vormen ze een mooi trio. Ik ben trots op ze en hou verschrikkelijk veel van ze. Op de laatste foto zie je mijn derde  kind met zijn derde kind. Ik weet nog dat hij me ooit zei dat hij als hij groot was drie kinderen zou willen hebben. Zijn wens is in vervulling gegaan. Alles is goed. Dankbaarheid overheerst! Wat heb ik veel om dankbaar voor te zijn.