Pretty papers 26 tm 30...

Schilder Frans, de schilder die ons vorige huis zo mooi maakte zei als hij met iets klaar was.... ziezo. Opgeleverd! Dat was dan niet het einde van het schilderwerk maar soms ook iets onbenulligs als het neerzetten van een leeg koffiekopje. Het was zijn manier om te zeggen dat iets klaar was. Of gestopt werd. Helaas verhuisde Frans niet met ons mee naar het mooie dorp, maar we denken nog regelmatig aan hem.

Zo ook een paar minuten geleden toen ik de laatste ansichtkaarten in de brievenbus deed. Eerst zou ik er vijf sturen, toen werden het er tien en uiteindlijk deed ik zojuist de 16e kaart in de bus! Als je hier voor het eerst komt lezen en je weet niet waar ik het over heb, moet je even maar even een paar blogjes terug lezen. Ik weet nog steeds niet hoe ik een linkje moet maken. En nee, ik hoef geen kaart terug. Het leuke was juist dat jullie er een van mij kregen! Dat was de verrassing ;-)

Dank jullie allemaal voor jullie mooie en vooral lieve woorden van aanmoediging en herkenning. Hoewel ik niet ga reageren op iedereen persoonlijk, weet dat ik jullie verhalen heb gelezen. Er is veel overeenkomst tussen jullie en mijn leven. Ieder voor zich proberen we het een beetje fijn te maken voor de mensen om ons heen. Want dat we ons vaak onmachtig voelen als we zien wat er allemaal mis is in de wereld om ons heen en dat is ook iets wat we gemeen hebben.

Dank dus allemaal. Voor volgende keer alvast de waarschuwing om niet te bang te zijn om te reageren. Beloofd? Ja? De enige brievenbus die dit kleine dorp rijk is, staat bij de dorpsschool. Deze ging net uit toen ik de laatste kaart postte. Ik ben steeds weer verbaasd hoeveel kleintjes hier in het dorp wonen. Op de weg terug had ik een hele rare gewaarwording. Er liep een meisje voor me en ik weet zeker dat ik haar nog nooit gezien had. Ik piekerde me suf aan wie ze me deed denken. Ineens wist ik het. Ze deed me denken aan een klein meisje dat ooit bij mijn jongste kind in de klas zat. We woonden toen in de provinciestad hier niet heel ver vandaan. Ik kreeg een vermoeden wie het kleintje zou kunnen zijn. En ja, het klopte toen ik haar papa zag aankomen. Het was de broer van het meisje van toen. Hij woont hier in het dorp en zijn dochtertje lijkt precies op haar tante (en oma). Wat was dat leuk om te zien. Kleintje keek er van op toen ik haar vertelde dat ik haar papa al kende toen hij net zo klein was als zij nu.

Ik vind dat heerlijk, die spontane ontmoetingen. Waar de wereld van toen raakt aan de wereld van nu. Maar ook om zomaar even een praatje te maken onderweg. Over het weer of zo. Niks bijzonders. Even een paar minuten en dan ga je weer verder waar je gebleven was. Ondertussen kijken jullie naar wat ik pretty papers noem. A4 formaat papier horizontaal leggen en plakken maar.

Eerst nog even wat knippen en schuiven natuurlijk! Ik gebruik ze voor mijn journals. Meestal maak ik er dan eerst een afdruk van. Op die manier kan ik het origineel nog een keer gebruiken. Dat was het voor nu. Ik wens jullie allemaal een hele fijne dag!