Dagboek 13 tm 19 juli...

Dinsdag 13 juli 2021 is een rustige dag. Althans in mijn wereld. In de wereld van onze jongste zoon is het onrustig. Of misschien moet ik zeggen: in Nederland is het rustig, in Zuid- Afrika waar hij woont, is het dat zeker niet. Die dag is de voormalige president Jacob Zuma is vastgezet wegens corruptie. Er breken rellen uit en er wordt geplunderd. Op zo'n moment, als je die beelden ziet, doet je moederhart pijn. En hoop je maar dat je kind en zijn gezin niet daar zijn, waar de rellende groepen zich bevinden. Jongste weet dat en meldt zich al snel. Hier in Kaapstad valt het mee mama. We blijven thuis en binnen. We wachten af tot het voorbij gaat. Gelukkig wonen ze achter een groot hek en is er bewaking. Maar toch... De dag daarna is het woensdag 14 juli en ga ik naar vader om zijn huis te soppen. Hij houdt alles nog goed bij maar het geeft ons allebei rust als ik af en toe langskom. Ik maak in ieder geval de wc, badkamer en keuken schoon. De rest hangt van onze bui af en of we veel te bespreken hebben. We spreken onze zorg uit over het nieuws uit Zuid- Afrika en over het alsmaar stijgende water in Limburg. Vader is jarenlang hoofd dijkwacht geweest van het dorp waar ik opgroeide. Als er storm was en hoog water, waren wij nooit bezorgd zolang papa buiten de wacht hield. Als hij dan doodmoe thuiskwam was meestal de grootste zorg voorbij. Vandaag haalden we daar herinneringen aan op. Aan die tijd.

Donderdag 15 juli was een rare sombere dag. Het weer is somber, heftige regenbuien. Grote delen van Limburg staan onder water. Peter R de Vries is deze dag overleden aan zijn verwondingen. Een paar dagen daarvoor neergeschoten. Andy Fordham, de darter is overleden. Hij kwam in de jaren dat wij in het Westland woonden regelmatig naar daar om een toernooi te spelen. Mijn middelste was dol op en ook goed in dat spelletje en ik heb hem verschillende keren ontmoet. Een lieve zachtaardige man. . Er was een hoogtepuntje in de vorm van een lunch met mijn zusje maar dat was eigenlijk het enige positieve. Soms heb je er zo'n dag tussen. Laat maar gewoon komen en verzet je er niet tegen is dan mijn motto. En dat deed ik. Vrijdag 16 juli begon goed, de monteur kwam de horren inmeten die we uitgezocht hadden. Elk raam is hier anders en het is dus zaak dat we een goede inmeter hebben. Of ze deze zomer nog geleverd kunnen worden is nog maar de vraag. Door corona is er veel vertraging. Bij de fabriek die ze maakt en bij het bedrijf die ze moet monteren. We wachten maar rustig af. Veel invloed heb je niet op zulke situaties. De situatie in Limburg is zorgelijk. Er is een dijk doorgebroken, het water in de Maas begint te stijgen en ook het water in de Rijn komt hoger en hoger. Hier in de kleine rivier staat het water ook beduidend hoger dan normaal.

Zaterdag 17 juli. Vandaag is het alweer 7 jaar geleden dat de MH17 neerstortte. Er zijn overstromingen en evacuaties in Limburg. In Walonië en Duitsland is er ellende en verdriet omtrent het water. Het brengt mijn gedachten terug naar 1995 toen wij zelf moesten vluchten voor het water. Het was zo verwarrend allemaal toen. Gelukkig liep het goed af. Ik maakte vandaag op mijn wandeling kennis met Hugo, een labradorpuppy. Wat een schatje. Hij blijkt hier vlakbij te wonen en ik heb mijn eerste afspraak om met hem te wandelen al gemaakt. Met een hondje is het zoveel anders lopen dan alleen. Een hilarisch momentje kenden we toen de man door een van de door mij aangekochte tuinstoelen uit de kringloop zakte. Nu weet ik waarom ze zo goedkoop waren, zei hij lachend. Gelukkig is het bij die ene stoel gebleven. Verder vandaag niet veel bijzonders. Ik maakte mijn verslag van de dag op de achterkant van een electro kaart. Kennen jullie dat spel nog van vroeger? Aan de ene kant stonden vragen, aan de andere kant de antwoorden. Je moest een pinnetje in een gaatje stoppen en als het goed was, ging het lampje branden. Ik heb het vaak gespeeld. Als de batterij op was moest ik wachten tot zaterdag want dan werden de boodschappen pas gedaan. Ach ja....

Zondag 18 juli. Ontzettend slecht geslapen want er was ergens in het dorp een feestje aan de gang. Dat duurde tot half drie. Daarna viel ik pas in slaap. Het was een beetje een 'raar' feestje qua muziekkeuze. Het ging van country tot hardcore. Uiteindelijk om half acht maar opgestaan en gaan wandelen. Het was heerlijk stil op de dijk en tot een paar km van huis kwam ik niemand tegen. Bijna aan het eind van het dorp zag ik bij het oude huis een bord met een bruidspaar erop. Het bleek dat de bewoners de avond daarvoor hun huwelijksfeest vast gevierd hadden en die ochtend in alle vroegte bij het opgaan van de zon, in hun eigen tuin, aan de rivier getrouwd waren. Oeh, dat was romantisch. Je kon vanaf de dijk de rozenboog nog net zien. De rest van de wandeling liep ik op vleugels. Over de nieuwe bruid vertel ik later meer in een ander blogje. Die avond ging ik extra vroeg naar bed om wat slaap in te halen. Het was dus hun feestje wat mij (en het halve dorp met mij) wakker had gehouden

Maandag 19 juli. Van die slaap kwam niet veel terecht want we werden verschrikkelijk wakker gehouden door de muggen. Het is werkelijk een plaag op dit moment. De buurman vertelde dat hij het in de 50 jaar dat hij hier woont nog niet zo erg heeft meegemaakt. Tijdens mijn middagwandeling kwam ik puppy Hugo weer tegen. Nog snel een plasje voor hij in de auto moest op weg naar de eerste les van de puppycursus. Ik maakte tijdens diezelfde wandeling ook kennis met een andere hond. Die heel heel erg bang was. Hij kwam uit een asiel en was gepest en verwaarloosd weggehaald van een flat met een piepklein balcon. Hij vertrouwde niemand meer. De mensen waar hij nu woont moeten over een engelengeduld beschikken want och wat was dat beestje bang. Waarom doen mensen een beest zoiets aan vraag je je dan altijd af. Er gebeurde verder niet veel die dag. Dus houd ik het hier voorlopig even bij. Volgende keer meer. Tot dan!