Gedicht #3...

Jammer jammer, maar hier geen versjes/ gedichten meer van Pytsje Douma. De twee regionale kranten die wij hier in de brievenbus kregen zijn samengegaan en Pytsje is verdwenen. Ik genoot enorm van haar schrijfsels. Misschien dat ik haar op een andere manier nog ergens tegen ga komen. Voor nu een versje van iemand waar ik al jaren enorm fan van ben. Een jaar lang deelde ik elke zondag iets van Toon Hermans. Want over hem heb ik het. Het was even zoeken want nog steeds zijn niet alle boeken uitgepakt. De nieuwe boekenkast is simpelweg niet groot genoeg. Wat erg! Gelukkig heb ik het teruggevonden in een verhuisdoos op zolder. Het gedicht heet: Landschap en gaat als volgt.....

.... Je hoort hier niets en juist dat niets, dat is zo veel, het is hier heerlijk stil, je hoort de mussen gapen, hier ben je ver van het nietszeggend krakeel, dit is een stilte, die hier valt, om op te rapen. Mooi he? Daarom, om deze simpelheid hou ik van de versjes van Toon. Dit is dus precies hoe het voelt als ik in alle vroegte mijn wandelingen maak over de dijk langs de kalme rivier. Het was het eerste vers waar mijn ook op viel toen ik het boek opendeed. Toeval? Nee, toeval bestaat niet!