Ansichtkaarten #6...

Och toch, jullie zijn me een stel lieverds. Wat een reacties op mijn vorig blog. Ik ben er een beetje verlegen van en eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik op jullie berichtjes moet reageren. Het is echt allemaal zo lief en persoonlijk! Jullie vertrouwden me veel toe. Dank daarvoor!

Nog even over het vorige blog: Verschillende mensen vertelden me niet te reageren omdat ze niet hebberig over willen komen. Of omdat ze (ooit) al eens iets gewonnen hebben. Of... en zo kan ik nog veel meer redenen opnoemen. Krijgen geeft bij jullie al snel de bijklank van hebberig zijn en dat vind ik best jammer.

Vanmorgen tijdens het bramen en frambozen plukken dacht ik daar wat over na. Geven is inderdaad zoveel makkelijker dan krijgen. De buren zijn op vakantie en ik mag van de groentetuin oogsten wat ik wil. Ze willen dat echt echt hebben ze me verzekerd en vinden het alleen maar fijn als ik het doe, maar toch aarzel ik. Pluk ik niet teveel bramen en frambozen? Zal ik die kroten (rooie bietjes) maar voor henzelf laten staan? Die pruimen... de appels.... enz enz

Blijkbaar ben ik er dus ook een die makkelijker geeft als ontvangt. De buren zouden mijn blog nu maar niet moeten lezen. In gedachten hoor ik ze reageren. Dussss, moraal van het verhaal is dat wij, jullie en ik nu hier een piketpaaltje moeten slaan. We gaan iets afspreken oké?

We reanimeren de weggever van de maand. En als je die niet leuk vindt, hoef je dat niet te zeggen. Vind je hem mooi of aardig en denk je.... oei dat of die wil ik wel? Nou, dan reageer je en doe je mee. Laat je niet door de hierboven beschreven argumenten tegenhouden alsjeblieft. Het is superfijn dat jullie de moeite nemen om hier te komen lezen. Laat mij jullie daarvoor dan zo af en toe eens bedanken door iets weg te geven. Deal? Ja?

Oeh wat klinkt dat ineens ferm hè? Ik schrik er zelf een beetje van, ha! Een van jullie krijgt alsnog een boekje en ik zal op de voorste bladzijde daarvan schrijven waarom. Het is tussen haar en mij. En daarna krijgen niet vijf van jullie, zoals ik in mijn vorig blogje schreef, een kaart maar ik stuur er tien. Je ziet vanzelf wel of je iets in de bus krijgt of niet. Dat is mijn verrassing aan jullie. Oké? Toedeloe!