Gluebook/Plakboek #56 tm 65...

Het is aan het eind van de dag zó fijn om zomaar wat te plakken en te knippen. Meestal ruim ik op deze manier mijn werktafel leeg. Omdat ik meestal per kleur werk, gaat dat prima. Zo ook dit keer. Maar eerst even over de titel. Ik gebruikte tot nu toe het Engelse woord glue book om er over te schrijven maar daar kreeg ik vragen over. Of ik niet liever een Nederlands woord hiervoor zou willen gebruiken. Daar wil ik zeker over nadenken. Maar op de een of andere manier 'voelt' een Nederlands plakboek voor mij anders als een Engels glue book. Iets gewoner, minder bijzonder? Kinderachtiger? Zoiets?

Terwijl ik er in het dagelijks leven om bekend sta dat ik een warm voorstander ben van het spreken van de onze mooie taal. Zo erger ik me er ook aan als ik advertenties lees van management assistants. Ooit was ik er zelf een maar dat noemden we dan een secretaresse. En ja, ik vond het heerlijk om koffie te halen voor mijn meerderen. Lekker verwennen met een goed bakkie richt geen schade aan! Maar misschien kwam die instelling wel voort uit mijn leven daarvoor. Toen was ik gewoon zuster in plaats van verpleegkundige! Ach, al die veranderingen. Soms heb ik er gewoon geen zin meer in. Waarom moet alles anders? Kan het niet gewoon zo blijven als het is? Op andere dagen stap ik daar dan weer gewoon overheen want joh, lekker belangrijk. Ik lijk soms net een mens, hahaha.

Maar goed, terug naar het glue book. Wordt het er minder mooi van als ik het plakboek ga noemen? Beleef ik er minder plezier aan als ik eigenlijk precies hetzelfde blijf doen? Nee natuurlijk niet! Toch twijfel ik... en ik kan niet zeggen waarom. Voelt het toch kinderachtig misschien? Al een paar dagen ben ik er over aan het nadenken zo tussen de bedrijven door.

Hetzelfde heb ik met dagboek/journal. Daar heb ik nu de stap gemaakt om het dagboek te noemen. Gek genoeg heb ik daar gevoelsmatig minder moeite mee. Zo heb je soms van die gedachtegangen. Het is leuk als iemand je er op wijst en je e.e.a. wat kunt herkauwen. En al schrijvende weg neem ik nu een besluit. Ik ga het gewoon proberen. Een glu book is voortaan een plakboek. Daar! Boem! Ik ga het gewoon doen. Mocht het me dwars blijven zitten, dan kan ik het altijd terugdraaien toch? Ik vind deze overweging trouwens wel goed passen bij de eerste foto. Ook wel een beetje bij de rechterpagina. Al kun je die misschien niet heel goed zien? Links bovenaan staat Be wild, geh geh. De pagina daar weer na was zo leuk om te maken. Die mevrouw in dat badpak met de zonnebril, de kleuren, het viel allemaal in elkaar en collage was zo gemaakt. Zie je de twee afdrukken van de lucifers van vroeger? Ook iets wat vrijwel verdwenen is. Lucifers. Want we roken bijna niet meer. Terwijl in mijn jeugd iedereen nog rookte.

De rechterpagina is ook grappig. Die maakte ik toen de eerste rode kool van het land/ moestuin kwam. Heb je wel eens goed naar een kool gekeken? Snij hem maar eens van boven naar beneden door. Het is gewoon een kunstwerkje. De kleuren hebben mij duidelijk geinspireerd bij het maken van de collage. Als ik de bladzijde omsla zie ik ineens een superzoet plakwerkje. En ook die inspiratie kwam van de buren (net als de rode kool van de buurman) want er werd getrouwd in het kerkje in het dorp. De bruid was prachtig en ach... de mama van de bruid straalde misschien wel het allermooist. Ik kwam er toevallig langs aan het eind van mijn wandeling. Dan pak je zo'n geluksmomentje even mee. Ja, er was die dag veel om dankbaar voor te zijn. Dat zinnetje plakte ik op de rechterpagina. Volgens mij loop ik met mijn tekst helemaal uit de pas met mijn foto's. Ik kan ze niet zien terwijl ik schrijf. Ergens zit er nog steeds een belemmering tussen blogger en mij. Meestal schrijf ik op een papiertje op in welke volgorde ik de foto's plaats maar dat papiertje waaide net uit het raam. Och lieve help. Nu klink ik wel erg chaotisch niet? Het lag al in het raamkozijn omdat er geen plaats meer was op tafel. Misschien werkt dat een beetje in mijn voordeel? Op de pagina hierboven (?) staat een mooie tekst. Lees hem maar en probeer het tot je te nemen. Zo mooi!

Het leven zit vol verrassingen, twijfels, verwondering en wat al niet meer. Ik heb bovenaan mijn pagina de woorden van Ramses geschreven. Elke keer weer zie ik ze voor ik begin te schrijven. En steeds denk ik: het is gewoon waar. Ik zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder en het is zó fijn dat ik dat met jullie mag delen. Fijne dag vandaag!