Boeken #7...

Al zo lang ik me kan herinneren ben ik dol op lezen en weet nog als de dag van gisteren het moment dat ik dat kon. Het was een wondere wereld waarin ik me kon verschuilen als het allemaal een beetje te veel werd. In een hoekje, opgekruld op de bank, kon je me uittekenen. Of in de zomer in een boom onder het bladerdak. Het was heerlijk me te verliezen in een boek. Het was dus heel vreemd dat ik deze maand maar één boek las. Wel een dikke pil van 590 bladzijden. Ik las de Rat van Amsterdam door Pieter Waterdrinker. Elsevier schreef er over: Taal is als vloeibaar goud in Waterdrinkers handen. En NRC schreef: Een ferm knietje in het kruis van de welgestelden. Ik schafte het boek aan en begon te lezen en kon niet meer stoppen. In het kort gaat het over de Nederlandse Ruben Katz die vanuit zijn gevangeniscel vertelt over zijn leven. Vader, moeder en zoon Katz willen in 1990 met vervalste Joodse papieren emigreren vanuit Riga naar Tel Aviv maar blijven hangen /stranden in Amsterdam. Een gestorven zusje blijft achter in haar graf in Letland. En waar de moeder zichzelf naar binnenkeert van verdriet om haar gestorven dochtertje, proberen vader en zoon (Ruben) een nieuw leven op te bouwen.

Vader begint een instituut voor Duitse taal- en letterkunde. De zoon volgt een rechtenstudie en wordt jurist. Hij begint te werken voor de Nationale Armenloterij. Een filantropisch rattenbolwerk. Hij komt via via terecht in het moderne Rusland waar hij lid wordt van het Siberisch front, een schimmige organisatie van Europeanen die Moskou verkiezen boven Brussel. Het klinkt best saai als ik het zo beschrijf maar dat is het zeker niet. Waterdrinker beschrijft het Nederland van nu en de neo-liberale wereld die op drift lijkt geraakt. Veel komt langs in dit boek. Emigratie, ontheemding, maar ook de liefde en het verlangen naar zingeving en geluk. Een aanrader. Ik leg hem apart voor de buurman met wie ik boeken ruil en ben gelijk heel benieuwd waar hij mee komt voor mij. Ik laat het jullie t.z.t. weten.