Gedicht #4...

Dit verhaaltje begint begin oktober 1998. Ik woonde destijds in de provinciestad, hier niet zo heel ver vandaan. Een van mijn vriendinnen destijds, gaf me een uitnodiging voor een Poëzie Picknick. Georganiseerd door haar zoon en wat van zijn vrienden. Op een mooie (Zondag?) middag naar het Zuiderpark waar we de middag van ons leven hadden. We zaten op boomstammen, aten broodjes, dronken kruidenthee en zagen een bonte stoet aan wonderlijke mensen aan ons voorbij trekken. De een wat talentvoller dan de ander, maar allemaal met veel enthousiasme. We kochten een boekje (uitgegeven in eigen beheer) en alle deelnemers signeerden het. Twee jaar later verhuisden we naar de randstad en wie had gedacht dat ik daarna in de buurt van het Zuiderpark zou gaan werken? Niemand. Ik al zeker niet. Het was een wonderlijke speling van het lot. Laatst maakte ik weer eens een verhuisdoos open. Er staan er nog genoeg op zolder en daarbij kwam ik dit boekje weer tegen. Het jammere is alleen dat ik geen van de talenten van toen nog ergens tegen ben gekomen. Ik weet zelfs niet zeker wie onderstaande gedachten heeft opgeschreven. Hoogstwaarschijnlijk is het Thijs Veraart. De enige Thijs die ik vond en er voor in aanmerking zou kunnen komen is nu Rector op een school in Den Haag. Al moet ik eerlijk bekennen dat er geen diepgravend onderzoek aan te pas kwam. Maar wie weet is hij de man die deze mooie gedachte opschreef. Genieten jullie mee?

ODE AAN DE NAJAARSSTAMMEN. Naarmate de dagen weer stiller worden, maar voller, door een vreemde. aanlokkelijke en kalme atmosfeer, kijk ik rond en bij elke blik zie ik dat de herfst zijn intrede doet. Ik voel de vochtige grond, de stammen, de klamme lucht, die zelfs in de namiddag een beetje koud is. De wind waait heel lichtjes door de bladeren, die wuiven en ritselen, als een voorbode dat er verandering op komst is. Ik laat mij zakken tegen een den en tracht iets van deze dagen te begrijpen, wat schuilt er achter deze dromerige, grijze lucht? Zacht is alles: de lucht, de wind, maar ook de geluiden, de stemmen die nagalmen tussen de bomen...het zijn mooie, heldere stemmen die zingen over de velden en de bossen en ineens zachtjes wegebben. Alleen in dit jaargetijde kan ik mijzelf zo lang verwonderen, terwijl ik een takje breek en het zuivere, krakende geluid door mijn hele gemoed voel gaan.