Boeken #8...

De laatste tijd heb ik heel heel weinig boeken gelezen. Ik gun mezelf er gewoon geen tijd voor. Het werk buiten in de tuin, de verwerking van de spullen op de moestuin, het inmaken en jam maken zorgen ervoor dat er amper tijd overblijft om ontspannen te zitten. De krant, een tijdschrift hier en daar, dat is het wel op dit moment.

En dat klinkt heel raar voor iemand die meestal vastgeplakt zit aan een boek. Ik lees altijd veel en graag maar nu even niet. Is dat erg? Nee hoor, helemaal niet. Straks als de oogst binnen is, de dingen van buiten gedaan, de bladeren vallen en de wind gaat waaien, dan is er tijd genoeg om te lezen. In mijn vorige boekenblog schreef ik nog dat ik benieuwd ben waar de buurman mee zou komen. We ruilen elke maand een boek. Hij gaf me er een uit de oude doos. Rituelen van Cees Nooteboom. Ik ben benieuwd. Buurman heeft geen haast met het terugkrijgen verzekerde hij mij dus heb ik nog wel even de tijd.

Van mijn vader kreeg ik laatst een stapeltje boeken. Het zijn boeken voor jonge meisjes. Joop en Toop de tweelingen, een tante die chaufeert, het huisje in de dennen, aapje, freule Thea, verkeerd verbonden en de scheidsrechter. Ze liggen hier naast me op tafel en ruiken heel zoet. Bijna naar jam. Eerst dacht ik dat ik het zelf was (ik heb net weer een paar potten gevuld) maar nee, de boeken ruiken heel sterk en zoet. Zoet is denk ik ook de inhoud. Ik heb er een klein stukje in gelezen.... de meesten zijn van voor de oorlog.

Ze zijn allemaal van hetzelfde meisje geweest. Haar naam staat voorin met de datum. Het zal waarschijnlijk een abonnement geweest zijn want de boeken die ik heb, zijn steeds een maand na elkaar gedateerd. Allemaal uit 1936. Mijn vader zegt dat mijn moeder de boeken van mijn zusje kreeg. Zij had ze uit de kringloopwinkel. Mijn moeder hield erg van jongemeisjesboeken. In haar jeugd mocht ze geen boeken lezen van haar strenge moeder, later heeft ze het stuk wat ze had overgeslagen in haar jeugd,ruimschoots ingehaald. Na mama's overlijden lagen de boeken daar maar te liggen en wilde vader er vanaf. Mijn zusje wil ze niet meer en zo kwamen ze naar mij. Ik weet ook niet echt goed wat ik er mee ga doen. Ik denk dat ik ze uit elkaar probeer te halen en de buitenkant ga hergebruiken voor journals/dagboeken. Voor nu mogen ze nog even blijven.

Maar eerst laat ik de wind er maar eens doorheen waaien want oeh... ze geven echt een sterke lucht af. Net als de oude tijdschriften die ik van mijn vriendin kreeg. Dat zijn exemplaren van openbaar kunstbezit uit de jaren 90 van de vorige eeuw en eerder. Die ruiken ook heel sterk. Muf. Alsof ze in een vochtige ruimte hebben gelegen. De twee stapels bij elkaar maken me een beetje misselijk moet ik jullie bekennen. Ik zou niks nieuw kopen en gebruiken wat ik heb of krijg, maar hoe leuk dat ook is, het is soms ook wel een uitdaging!

De omslagen van de boeken zijn hier en daar wat beschadigd maar dat valt wel te repareren. Ik ga eens zien of het gaat lukken ze te gaan hergebruiken. Helaas niet echt veel boekennieuws voor nu. Waarschijnlijk volgende keer weer wel. Ik ieder geval kan ik dan zeggen wat ik van het boek van Cees Nooteboom vind. Tot dan! Fijne dag vandaag!

Dagboek 20 tm 26 juli...

Dinsdag 20 juli was een erg drukke dag. Allereerst ging ik in alle vroegte een flinke wandeling maken. Die duurde 1 uur en 15 minuten. Nog steeds sta ik versteld van mezelf. Toen ik hier anderhalf jaar gelede kwam wonen kon ik maar een paar honderd meter lopen en kijk me nu toch eens. Na een stevig ontbijt vond ik mezelf terug om de buitenruimte eens goed op te ruimen en schoon te maken. We hebben een super gezellig tuinhuis met schuur maar tot nu toe was dat vooral een opslagplaats voor alles wat we even kwijt moesten. Na een grondige schoonmaakbeurt, ziet alles er weer netjes uit. Ik had precies tien minuten om mezelf op te knappen voor de visite kwam. Vandaag was ook de dag dat een 18 jarige Nederlandse jongen met Jeff Bezos de ruimte in. Wat ervaring zal dat geweest zijn. Deze dag wordt ook bekend dat je als gevaccineerde het virus toch kunt doorgeven. Hmmm. Woensdag 21 juli worden er weer veel verse aardbeien gebracht en maak ik weer 15 (!) potten aardbei/rabarberjam. De voorraad groeit niet echt want ik heb veel afnemers. Ik maakte (ook weer in de stille ochtend) precies dezelfde wandeling als gisteren. Ik deed er dit keer 1 minuut langer over. Verder bood ik een tafel die hier nog stond aan op de dorpsapp. De buren (van de honing) waren er heel blij mee. Onze middelste kwam gezellig koffiedrinken. Hij was toch in de buurt. Zijn beste vriend woont aan de overkant van de smalle rivier. Vandaar!

Donderdag 22 juli. De dag dat de naaimachine weer werd afgestoft en ik een zomerjurk naaide van een stofje uit de kringloopwinkel. Oorspronkelijk was het een hoeslakentje voor een baby. Ik kocht er twee als gezellig tafelkleedje en bedacht me dat ik er eigenlijk best leuk een jurk van zou kunnen maken. Zo geschiedde. Vandaag helaas geen wandeling want ik heb mijn teen gruwelijk gestoten tegen de tafel die naar de buren gebracht moest worden. Oeh, wat deed dat zeer. Helemaal bont en blauw. Gelukkig is hij niet weer gebroken. Dat gebeurde me op de dag van aankomst in Zuid- Afrika. De dag voor het huwelijk van onze jongste. Wat heb ik pijn gehad toen. In mijn mooie nieuwe pumps. Oef! Nieuws van de dag: Opening van de Olympische Spelen in Tokyo. Die zouden vorig jaar al plaatsvinden maar wegens corona doorgeschoven naar dit jaar.

Volgende twee bladzijden zijn zomaar wat plaatjes die ik plakte. Dit schrift heeft een paar pagina's over en die vul ik op met dit soort dingen. Gewoon leuk om te doen.

De laatste drie dagen waar ik over schrijf in dit blog, heb ik even in twee delen gedaan. Deze foto is van de linkerpagina. Een roze papier als achtergrond. Zo te zien uit een oude Flow. De flap van de envelop zagen jullie gisteren al. In de envelop mijn schrijfsels op drie verschillende papiertjes. Gewoon wit papier wat ik versierde met een te gek krijtje. Ik kocht ze ooit en heb er veel plezier van. Het zijn waskrijtjes van bijenwas en ik teken en kleur er nu al twee jaar mee en je kunt nog amper zien dat ik ze gebruikt heb.

Bij de rechterpagina gebruikte ik een mooie plaat uit een tijdschrift als ondergrond. Daar overheen vouwde ik om de pagina heen een papiertje van 15 x 15 cm uit zo'n blokje wat hier ook al heel lang ligt. Twee cirkels op elkaar aan de linkerkant. Versierd met een roosje wat ook weer ergens lag te liggen. Januari j.l. nam ik me voor om niks nieuws meer te kopen en te gebruiken wat ik heb liggen. het is zoveel meer dan ik dacht dat het zou zijn. Nu ik zelf niks meer nieuw koop, is het voor anderen ook weer leuk om mij iets cadeau te geven voor mijn verjaardag of zo. En ik ben er nu ook extra blij mee. De kast wordt steeds leger en zelfs kan ik hier en daar alweer een plank leegmaken. Hoe fijn is dat?

Zo naderen we best wel voorzichtig het eind van dit journal. Nog één sessie en dan is het al weer einde verhaal. En dat mag ook wel tijd worden toch? Het is bijna twee maanden geleden dat ik dit alles maakte.

Prikken en bijen...

Het hele jaar hebben wij ons best gedaan om het zo fijn mogelijk te maken voor de bijen van onze buurman. De bloemen groeiden en bloeiden en het was elke dag weer een feestje om de dames op visite te krijgen in de tuin. Op een goede dag vroeg de buurman of ik wel eens gezien had, hoe nu uiteindelijk het stuifmeel en de nectar uiteindelijk als honing in een potje terecht komt. In grote lijnen wist ik het wel maar ik wilde het wel een keer van dichtbij meemaken. Ik geef je wel een seintje als ik ga slingeren, zei hij. Op de dag dat het zover was, mocht ik eerst zelf naar de huisarts voor de tweede coronavaccinatie. 11 mei de eerste (en daar werd ik zó ziek van) en op 3 augustus e i n d e l i j k de tweede. Ik zag er vreselijk tegenop maar het viel dit keer mee. Omdat ik ook al een keer corona gehad heb, ben ik er nu wel veilig hoop ik.

Na de prik ging ik meteen door naar de buurman. Hij was juist de zegels aan het afschrappen. Zegels? Ja, dat zijn soort dekseltjes die de honing beschermen. Met een speciale kam kun je die er af schrappen. Als ik het goed onthouden heb kun je van dat schrapsel kaarsen maken en bijenwas voor de stoelen. Rechts kun je de honing al zien. Het glanst prachtig.

Na het afschrappen gingen die rekjes met vier tegelijk in een soort van centrifuge. Het is een heel oud machientje maar het werkt nog prima. De foto's zijn genomen bij de buren in de keuken, de buurvrouw verontschuldigde zich wel drie keer voor de rommel op het aanrecht. Ik vind het reuze mevallen. Jullie ook toch? Onderaan de metalen trommel, ongeveer ter hoogte van de knie van de buurman, zit een kraantje. Daarvoor stond een grote zeef op een opvangbakje. Na verloop van een poosje zag je daar de eerst gouden honing komen.

Vinden jullie deze kleur niet prachtig?

Na het slingeren werden de kasten buiten op de tuintafel gezet en konden de bijen komen snoepen. Na een paar uur was alles brandschoon. Fascinerend vond ik dat.

Op de laatste foto zie je de buurman suikerwater geven aan de bijen. Water, opgelost in suiker dus. Zo komen ze straks de winter door als er nergens bloemen meer bloeien. Ze blijven dan lekker thuis en vliegen pas weer uit als het lekker weer wordt. Ik besef me dat dit een zeer onvolledig verhaal is want ik heb maar de helft onthouden van wat de buurman vertelde. Maar wauw, wat was het leuk dit een keer mee te maken. Ik zie alweer een nieuwe volger. Hartelijk welkom! Hopelijk voel je je snel thuis hier :-)

Gedicht #4...

Dit verhaaltje begint begin oktober 1998. Ik woonde destijds in de provinciestad, hier niet zo heel ver vandaan. Een van mijn vriendinnen destijds, gaf me een uitnodiging voor een Poëzie Picknick. Georganiseerd door haar zoon en wat van zijn vrienden. Op een mooie (Zondag?) middag naar het Zuiderpark waar we de middag van ons leven hadden. We zaten op boomstammen, aten broodjes, dronken kruidenthee en zagen een bonte stoet aan wonderlijke mensen aan ons voorbij trekken. De een wat talentvoller dan de ander, maar allemaal met veel enthousiasme. We kochten een boekje (uitgegeven in eigen beheer) en alle deelnemers signeerden het. Twee jaar later verhuisden we naar de randstad en wie had gedacht dat ik daarna in de buurt van het Zuiderpark zou gaan werken? Niemand. Ik al zeker niet. Het was een wonderlijke speling van het lot. Laatst maakte ik weer eens een verhuisdoos open. Er staan er nog genoeg op zolder en daarbij kwam ik dit boekje weer tegen. Het jammere is alleen dat ik geen van de talenten van toen nog ergens tegen ben gekomen. Ik weet zelfs niet zeker wie onderstaande gedachten heeft opgeschreven. Hoogstwaarschijnlijk is het Thijs Veraart. De enige Thijs die ik vond en er voor in aanmerking zou kunnen komen is nu Rector op een school in Den Haag. Al moet ik eerlijk bekennen dat er geen diepgravend onderzoek aan te pas kwam. Maar wie weet is hij de man die deze mooie gedachte opschreef. Genieten jullie mee?

ODE AAN DE NAJAARSSTAMMEN. Naarmate de dagen weer stiller worden, maar voller, door een vreemde. aanlokkelijke en kalme atmosfeer, kijk ik rond en bij elke blik zie ik dat de herfst zijn intrede doet. Ik voel de vochtige grond, de stammen, de klamme lucht, die zelfs in de namiddag een beetje koud is. De wind waait heel lichtjes door de bladeren, die wuiven en ritselen, als een voorbode dat er verandering op komst is. Ik laat mij zakken tegen een den en tracht iets van deze dagen te begrijpen, wat schuilt er achter deze dromerige, grijze lucht? Zacht is alles: de lucht, de wind, maar ook de geluiden, de stemmen die nagalmen tussen de bomen...het zijn mooie, heldere stemmen die zingen over de velden en de bossen en ineens zachtjes wegebben. Alleen in dit jaargetijde kan ik mijzelf zo lang verwonderen, terwijl ik een takje breek en het zuivere, krakende geluid door mijn hele gemoed voel gaan.

Dagboek 13 tm 19 juli...

Dinsdag 13 juli 2021 is een rustige dag. Althans in mijn wereld. In de wereld van onze jongste zoon is het onrustig. Of misschien moet ik zeggen: in Nederland is het rustig, in Zuid- Afrika waar hij woont, is het dat zeker niet. Die dag is de voormalige president Jacob Zuma is vastgezet wegens corruptie. Er breken rellen uit en er wordt geplunderd. Op zo'n moment, als je die beelden ziet, doet je moederhart pijn. En hoop je maar dat je kind en zijn gezin niet daar zijn, waar de rellende groepen zich bevinden. Jongste weet dat en meldt zich al snel. Hier in Kaapstad valt het mee mama. We blijven thuis en binnen. We wachten af tot het voorbij gaat. Gelukkig wonen ze achter een groot hek en is er bewaking. Maar toch... De dag daarna is het woensdag 14 juli en ga ik naar vader om zijn huis te soppen. Hij houdt alles nog goed bij maar het geeft ons allebei rust als ik af en toe langskom. Ik maak in ieder geval de wc, badkamer en keuken schoon. De rest hangt van onze bui af en of we veel te bespreken hebben. We spreken onze zorg uit over het nieuws uit Zuid- Afrika en over het alsmaar stijgende water in Limburg. Vader is jarenlang hoofd dijkwacht geweest van het dorp waar ik opgroeide. Als er storm was en hoog water, waren wij nooit bezorgd zolang papa buiten de wacht hield. Als hij dan doodmoe thuiskwam was meestal de grootste zorg voorbij. Vandaag haalden we daar herinneringen aan op. Aan die tijd.

Donderdag 15 juli was een rare sombere dag. Het weer is somber, heftige regenbuien. Grote delen van Limburg staan onder water. Peter R de Vries is deze dag overleden aan zijn verwondingen. Een paar dagen daarvoor neergeschoten. Andy Fordham, de darter is overleden. Hij kwam in de jaren dat wij in het Westland woonden regelmatig naar daar om een toernooi te spelen. Mijn middelste was dol op en ook goed in dat spelletje en ik heb hem verschillende keren ontmoet. Een lieve zachtaardige man. . Er was een hoogtepuntje in de vorm van een lunch met mijn zusje maar dat was eigenlijk het enige positieve. Soms heb je er zo'n dag tussen. Laat maar gewoon komen en verzet je er niet tegen is dan mijn motto. En dat deed ik. Vrijdag 16 juli begon goed, de monteur kwam de horren inmeten die we uitgezocht hadden. Elk raam is hier anders en het is dus zaak dat we een goede inmeter hebben. Of ze deze zomer nog geleverd kunnen worden is nog maar de vraag. Door corona is er veel vertraging. Bij de fabriek die ze maakt en bij het bedrijf die ze moet monteren. We wachten maar rustig af. Veel invloed heb je niet op zulke situaties. De situatie in Limburg is zorgelijk. Er is een dijk doorgebroken, het water in de Maas begint te stijgen en ook het water in de Rijn komt hoger en hoger. Hier in de kleine rivier staat het water ook beduidend hoger dan normaal.

Zaterdag 17 juli. Vandaag is het alweer 7 jaar geleden dat de MH17 neerstortte. Er zijn overstromingen en evacuaties in Limburg. In Walonië en Duitsland is er ellende en verdriet omtrent het water. Het brengt mijn gedachten terug naar 1995 toen wij zelf moesten vluchten voor het water. Het was zo verwarrend allemaal toen. Gelukkig liep het goed af. Ik maakte vandaag op mijn wandeling kennis met Hugo, een labradorpuppy. Wat een schatje. Hij blijkt hier vlakbij te wonen en ik heb mijn eerste afspraak om met hem te wandelen al gemaakt. Met een hondje is het zoveel anders lopen dan alleen. Een hilarisch momentje kenden we toen de man door een van de door mij aangekochte tuinstoelen uit de kringloop zakte. Nu weet ik waarom ze zo goedkoop waren, zei hij lachend. Gelukkig is het bij die ene stoel gebleven. Verder vandaag niet veel bijzonders. Ik maakte mijn verslag van de dag op de achterkant van een electro kaart. Kennen jullie dat spel nog van vroeger? Aan de ene kant stonden vragen, aan de andere kant de antwoorden. Je moest een pinnetje in een gaatje stoppen en als het goed was, ging het lampje branden. Ik heb het vaak gespeeld. Als de batterij op was moest ik wachten tot zaterdag want dan werden de boodschappen pas gedaan. Ach ja....

Zondag 18 juli. Ontzettend slecht geslapen want er was ergens in het dorp een feestje aan de gang. Dat duurde tot half drie. Daarna viel ik pas in slaap. Het was een beetje een 'raar' feestje qua muziekkeuze. Het ging van country tot hardcore. Uiteindelijk om half acht maar opgestaan en gaan wandelen. Het was heerlijk stil op de dijk en tot een paar km van huis kwam ik niemand tegen. Bijna aan het eind van het dorp zag ik bij het oude huis een bord met een bruidspaar erop. Het bleek dat de bewoners de avond daarvoor hun huwelijksfeest vast gevierd hadden en die ochtend in alle vroegte bij het opgaan van de zon, in hun eigen tuin, aan de rivier getrouwd waren. Oeh, dat was romantisch. Je kon vanaf de dijk de rozenboog nog net zien. De rest van de wandeling liep ik op vleugels. Over de nieuwe bruid vertel ik later meer in een ander blogje. Die avond ging ik extra vroeg naar bed om wat slaap in te halen. Het was dus hun feestje wat mij (en het halve dorp met mij) wakker had gehouden

Maandag 19 juli. Van die slaap kwam niet veel terecht want we werden verschrikkelijk wakker gehouden door de muggen. Het is werkelijk een plaag op dit moment. De buurman vertelde dat hij het in de 50 jaar dat hij hier woont nog niet zo erg heeft meegemaakt. Tijdens mijn middagwandeling kwam ik puppy Hugo weer tegen. Nog snel een plasje voor hij in de auto moest op weg naar de eerste les van de puppycursus. Ik maakte tijdens diezelfde wandeling ook kennis met een andere hond. Die heel heel erg bang was. Hij kwam uit een asiel en was gepest en verwaarloosd weggehaald van een flat met een piepklein balcon. Hij vertrouwde niemand meer. De mensen waar hij nu woont moeten over een engelengeduld beschikken want och wat was dat beestje bang. Waarom doen mensen een beest zoiets aan vraag je je dan altijd af. Er gebeurde verder niet veel die dag. Dus houd ik het hier voorlopig even bij. Volgende keer meer. Tot dan!

Een jaar geleden #7...

2020 was een bijzonder jaar. We waren net verhuisd, nog volop aan het werk en aan het verbouwen. Alles zat nog in dozen. De overgang van de drukke randstad naar het kleine dorp was groot. En toen kwam Corona. De wereld werd nóg kleiner en stiller. En de agenda leger en leger. We gaan eens zien hoe dat in de maand juli was. Kijken jullie mee?

Eigenlijk zou ik hier nu een foto van de agenda zelf moeten laten zien. Die is de eerste twee weken helemaal leeg! Er gebeurt normaal gesproken in Juli van alles maar nu was daar het grote niets. Pas op 17 juli zie ik een afspraak bij de mondhygiëniste genoteerd staan. Het voelde als een uitje! Eindelijk weer met de auto van het erf af. Het voelde niet alleen als een uitje maar zelfs een beetje als vakantie. Ook wel een beetje spannend!

De rest van de maand is de agenda leeg! Helemaal leeg! En dat is in geen jaren meer voorgekomen. Wat ik me nog herinner van die tijd is dat we in een soort vacuum leefden. En ook dat ik zo dankbaar was dat we hier mochten wonen tijdens deze pandemie. We hadden geen idee hoe het ons vergaan zou zijn als we de lockdown in de randstad hadden moeten meemaken. Hier was rust en ruimte. Daar woonden we hutje mutje.

We hadden wat contact met de buren en ik weet ook nog dat we 1x op een terras koffie dronken maar dat was het dan. Het was warm die zomer van 2020. Heel erg warm. We hadden geen horren in de ramen. Ja, we hadden er een paar maar die hielden de muggen niet tegen want ze waren gescheurd aan de randen. Vrijwel alles is na de verhuizing fijner dan daarvoor maar niet de muggenplaag. Hier zijn er zoveel in vergelijk met daar. Zou dat te maken hebben met de zoutere lucht aan de kust? Of aan de afwezigheid van groen? Ik weet het niet eigenlijk.

Zo blader ik nog wat verder door de agenda en tot mijn verbazing zie ik dat ik er niet meer in geschreven heb. Dat is raar! Ik kijk nog eens en nog eens. Het is echt waar. Niets meer. Tot het nieuwe jaar begint en dan begin ik pas weer te schrijven. Nog steeds vrijwel geen afspraken. Hier en daar een kleine notitie. Alsof die volle agenda ineens niet meer nodig was. Wat raar!

Ik zoek voor de zekerheid nog even terug op mijn blog maar zie dat ik dat jaar, dat bijzondere jaar, ook maar drie blogjes geschreven heb. Nu ik er op terugkijk verbaas ik me daarover. Ja, ik was net verhuisd, ja, er waren problemen met de laptop, ja het was een bijzonder jaar waarin eigenlijk niks en tegelijkertijd zoveel gebeurde. Ik deed er geen verslag van. Heb ik daar spijt van? Misschien wel een beetje, maar het is hoe ik het toen zag en beleefde. Blijkbaar had ik er geen behoefte aan e.e.a. te documenteren.En dus eindigt deze rubriek hier. Met de afspraak bij de mondhygieniste. Wat bijzonder!

Gluebook/Plakboek #56 tm 65...

Het is aan het eind van de dag zó fijn om zomaar wat te plakken en te knippen. Meestal ruim ik op deze manier mijn werktafel leeg. Omdat ik meestal per kleur werk, gaat dat prima. Zo ook dit keer. Maar eerst even over de titel. Ik gebruikte tot nu toe het Engelse woord glue book om er over te schrijven maar daar kreeg ik vragen over. Of ik niet liever een Nederlands woord hiervoor zou willen gebruiken. Daar wil ik zeker over nadenken. Maar op de een of andere manier 'voelt' een Nederlands plakboek voor mij anders als een Engels glue book. Iets gewoner, minder bijzonder? Kinderachtiger? Zoiets?

Terwijl ik er in het dagelijks leven om bekend sta dat ik een warm voorstander ben van het spreken van de onze mooie taal. Zo erger ik me er ook aan als ik advertenties lees van management assistants. Ooit was ik er zelf een maar dat noemden we dan een secretaresse. En ja, ik vond het heerlijk om koffie te halen voor mijn meerderen. Lekker verwennen met een goed bakkie richt geen schade aan! Maar misschien kwam die instelling wel voort uit mijn leven daarvoor. Toen was ik gewoon zuster in plaats van verpleegkundige! Ach, al die veranderingen. Soms heb ik er gewoon geen zin meer in. Waarom moet alles anders? Kan het niet gewoon zo blijven als het is? Op andere dagen stap ik daar dan weer gewoon overheen want joh, lekker belangrijk. Ik lijk soms net een mens, hahaha.

Maar goed, terug naar het glue book. Wordt het er minder mooi van als ik het plakboek ga noemen? Beleef ik er minder plezier aan als ik eigenlijk precies hetzelfde blijf doen? Nee natuurlijk niet! Toch twijfel ik... en ik kan niet zeggen waarom. Voelt het toch kinderachtig misschien? Al een paar dagen ben ik er over aan het nadenken zo tussen de bedrijven door.

Hetzelfde heb ik met dagboek/journal. Daar heb ik nu de stap gemaakt om het dagboek te noemen. Gek genoeg heb ik daar gevoelsmatig minder moeite mee. Zo heb je soms van die gedachtegangen. Het is leuk als iemand je er op wijst en je e.e.a. wat kunt herkauwen. En al schrijvende weg neem ik nu een besluit. Ik ga het gewoon proberen. Een glu book is voortaan een plakboek. Daar! Boem! Ik ga het gewoon doen. Mocht het me dwars blijven zitten, dan kan ik het altijd terugdraaien toch? Ik vind deze overweging trouwens wel goed passen bij de eerste foto. Ook wel een beetje bij de rechterpagina. Al kun je die misschien niet heel goed zien? Links bovenaan staat Be wild, geh geh. De pagina daar weer na was zo leuk om te maken. Die mevrouw in dat badpak met de zonnebril, de kleuren, het viel allemaal in elkaar en collage was zo gemaakt. Zie je de twee afdrukken van de lucifers van vroeger? Ook iets wat vrijwel verdwenen is. Lucifers. Want we roken bijna niet meer. Terwijl in mijn jeugd iedereen nog rookte.

De rechterpagina is ook grappig. Die maakte ik toen de eerste rode kool van het land/ moestuin kwam. Heb je wel eens goed naar een kool gekeken? Snij hem maar eens van boven naar beneden door. Het is gewoon een kunstwerkje. De kleuren hebben mij duidelijk geinspireerd bij het maken van de collage. Als ik de bladzijde omsla zie ik ineens een superzoet plakwerkje. En ook die inspiratie kwam van de buren (net als de rode kool van de buurman) want er werd getrouwd in het kerkje in het dorp. De bruid was prachtig en ach... de mama van de bruid straalde misschien wel het allermooist. Ik kwam er toevallig langs aan het eind van mijn wandeling. Dan pak je zo'n geluksmomentje even mee. Ja, er was die dag veel om dankbaar voor te zijn. Dat zinnetje plakte ik op de rechterpagina. Volgens mij loop ik met mijn tekst helemaal uit de pas met mijn foto's. Ik kan ze niet zien terwijl ik schrijf. Ergens zit er nog steeds een belemmering tussen blogger en mij. Meestal schrijf ik op een papiertje op in welke volgorde ik de foto's plaats maar dat papiertje waaide net uit het raam. Och lieve help. Nu klink ik wel erg chaotisch niet? Het lag al in het raamkozijn omdat er geen plaats meer was op tafel. Misschien werkt dat een beetje in mijn voordeel? Op de pagina hierboven (?) staat een mooie tekst. Lees hem maar en probeer het tot je te nemen. Zo mooi!

Het leven zit vol verrassingen, twijfels, verwondering en wat al niet meer. Ik heb bovenaan mijn pagina de woorden van Ramses geschreven. Elke keer weer zie ik ze voor ik begin te schrijven. En steeds denk ik: het is gewoon waar. Ik zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder en het is zó fijn dat ik dat met jullie mag delen. Fijne dag vandaag!

De dorpsApp #11...

Deel 11 van de dorpsApp alweer. We pakken de draad op bij 22 juni. Iemand biedt een enorme partij hout aan. Maar alleen om mooie dingen van te maken en niet voor de kachel. Het duurt geen half uur voor het weg is. Naar een meneer die er cadeautjes van maakt. De opbrengst is voor een kindertehuis op Bali. Het komt dus goed terecht. Dan een hartverscheurende oproep met foto's van zes mooie katten. Hun baasje ligt op sterven en er wordt een goed nieuw huis voor de beestjes gezocht en gevonden! Wat fijn om dat te lezen en wat een geruststelling voor het baasje. Op 24 juni lees ik het bericht dat de tankautospuit van de brandweer naar de dorpsschool komt. Dit in het kader van de maand van de hulpverlening. Ze waarschuwen via de app dat als mensen de sirene horen, ze niet ongerust hoeven te zijn. Een klein stukje doorgaande weg wordt ook afgesloten zodat de kinderen rustig en veilig kennis kunnen maken met e.e.a. Kijk, om dit soort initiatieven hou ik er zo van om in dit mooie dorp te wonen. Ik zie trouwens die glunderende koppies van die kindjes in gedachten al voor me als de auto komt voorrijden. Jullie ook?

Op 25 juni wordt gewaarschuwd voor oplichters. Ze proberen met een smoes gereedschap aan te smeren. Blijken andere in andere regio's ook actief te zijn. We zijn gewaarschuwd. Dan zijn er weer veel berichten van kranten die niet bezorgd worden. De ergernis begint toe te nemen. De Gelderlander, de Telegraaf, het AD, geen Volkskrant! Het is gedoe totdat er tot grote hilariteit zich iemand meldt met een foto van een hele stapel kranten. De bezorger heeft het opgegeven en alles bij hem voor de deur gelegd. we konden ze daar ophalen. En omdat het een mini dorp is, hoefde niemand ver te lopen. Het kwam allemaal weer goed! Zoals meestal. Dan is er een iemand die een kinderzitje voor de auto aanbiedt. Het duurt geen minuut voor het weg is. Een tentoonstelling wordt aangekondigd in het Dorpshuis. Een lang geleden overleden schilder maakte prachtige schilderijen van dit dorp en de kleine rivier. Je kunt er van gaan genieten. Elke zaterdag tot in september. En natuurlijk namen we er een kijkje.

Oeh en dan ineens is er een appje waar ik op wil reageren. Is het geen schatje dit kleintje? Wil je een schattig nieuw vriendje in huis? Ja, met zo'n tekst en ook nog eens gratis af te halen...voor ik twee keer met de ogen kon knipperen wat het katje al weg. Jammer voor mij maar fijn voor de kindjes hier verderop. Dan een berichtje met foto's van een mooi aquarium. Het blijkt niet op de dorpsapp thuis te horen maar op een familieapp. Dat gebeurt ook regelmatig. Meestal wordt er met humor op gereageerd. Zo ook dit keer, haha. Er wordt aangekondigd dat wie daar zin in heeft in het dorpshuis voetbal kan gaan kijken. Met de deuren wijd open zodat het lijkt alsof ze buiten staan. Jaja! Een oproep om ergens anders te parkeren omdat iemands oprit geblokkerd is. Ook een terugkerend item.

Pak lekker de fiets en kom deze mooie gratis fietstassen afhalen is het volgend bericht. Soms zie je een soort van logica in de berichten. Alsof mensen op een idee gebracht worden door het zien van bepaalde foto's. Deze fietstassen waren vrijwel meteen weg. Maar gelukkig was er nog een dorpsgenoot die apptte: voor diegenen die te laat waren... ik kan ook iemand blij maken bet deze gratis fietstassen. Natuurlijk met foto. Zeven minuten later was ook die tas weg. De mevrouw die op 29 juni een partytent van 3x3 meter gratis aanbood is daar bijna overspannen van geraakt volgens mij. Daar kwamen zoveel reacties op. Niet normaal. Zeker toen ze erbij schreef dat de tent maar 1x eerder gebruikt was. Er was weer eens een gedeeltelijke stroomstoring. Omdat iedereen begon te melden waar er wel en waar er geen stroom was, werd er veel koffie gedronken en tafels gedeeld, zodat er toch verder gewerkt kon worden. En natuurlijk ook de berichten dat de wifi het ook niet meer deed. Ook niet toen er al wel weer stroom was. Er werden suggesties gedaan e.e.a. weer op te starten.

Er werd een oproep gedaan voor een rode loper voor de musical voor de school van een kleindochter. Meteen de mededeling dat de dorpsschool er een heeft, maar waar? Al snel kwam het antwoord. Hij lag onder de vloer van het dorpshuis. Zo gaat dat in een durp. Korte lijntjes. Eind juni is er een leuke flyer op de app voor een jeu de boules toernooi in het dorp aan de overkant van de rivier. Er komt veel reactie op. Mopper de mopper want weer geen kranten bezorgd. Er wordt voorgesteld om dan maar een abonnement op de Donald Duck te nemen, haha. De locale krantjes worden ook niet bezorgd maar dat wordt netjes gemeld. De bezorgers vonden het te hard regenen. Hoe daar op gereageerd werd, laat zich raden ;-) Een leren bank wordt aangeboden. Deze bank mag op kamers in Utrecht na het bevestigende antwoord op de vraag of hij goed Hangt (als in chillen). Oh dear! Een mooie spiegel verwisselt snel van eigenaar. Oh en nog een en nog een zie ik.

Er wordt gecollecteerd voor de Cliniclowns. Een vriendin van mij is clini clown en ik raak steeds weer ontroerd door de dingen die zij meemaakt. Het is echt zó belangrijk dit doel te steunen. De school in een groter dorp hier in de buurt houdt een goede doelen dag. Ze zamelen geld in voor het longfonds. Je kunt de QR code scannen als je een donatie wilt doen. Met de collectebus aan de deur of een QR code scannen. Hoewel ik weet dat je tegenwoordig bijna geen vrijwilligers meer kunt vinden om langs de deuren te gaan, geef ik toch daar de voorkeur aan. Ik word oud, ik weet het. Ooit had ik zelfs een potje staan met geld daarin voor collectes. Dat hield ik daar echt voor apart. Het scannen van zo'n code is veel makkelijker, sneller en veiliger maar toch... Er komt nog een mooi kastje langs, ook dat vindt een nieuwe bestemming. Er ligt een boom in de mooie rivier. Omgevallen na de storm. Er worden tips gegeven. Bel het 1) waterschap- 2) de brandweer - 3) een hovenier - 4) de Lingewacht. Het waterschap reageerde als eerste en heeft een adres gegeven van een bedrijf met een boot en een kraan met zaag! Tot dat ging gebeuren heeft iemand er met zijn bootje een lint om gevaren. Zo werd het opgeschreven. Ik keur het goed. Tot zover een kleine greep uit de vele berichten die langskomen op de dorpsApp. Ik hoop dat jullie er weer net zo van genoten hebben om ze te lezen, dan ik om ze te delen. Bij mij kunnen er weer 192 berichten van de telefoon.Tot de volgende keer. Dagdag!

Dagboek 6 tm 12 juli...

6 juli was een leuke dag. Ik ging voor boodschappen naar de markt in de provinciestad waar we ooit woonden. Daar was ik in geen 20 jaar meer geweest. Wel in de stad maar nooit meer op de markt, bedoel ik. De helft kleiner maar gelukkig was de fourniturenkraam er nog wel. Op het boodschappenlijstje stond biaisband voor mijn nieuw te naaien jurkschorten. Deze beginnen echt te verslijten en zijn nodig aan vervanging toe. Ze kunnen eigenlijk alleen nog gebruikt worden voor het werk in huis en tuin. Dus als schort. Niet meer als jurk. De andere boodschappen waren zo gedaan en ik hield zelfs nog tijd over om naar de kringloopwinkel te gaan. Iets dat ik altijd ervaar als een klein klein cadeautje. Verder ruimde ik die dag mijn werkkamer eens goed op. Aan het einde van de dag gaat alles wel terug in de kast, maar een keer in de zoveel tijd moet alles weer gesorteerd en op orde zijn. Dat deed ik dus de rest van die dag! 7 juli was een mooie dag voor mij, maar wat minder voor de man. De buurman heeft een boot en ik wilde berenklauw. Die groeit hier weelderig aan de overkant van de rivier. Buurman wilde die voor mij plukken (en ja hij weet hoe voorzichtig je daarmee moet zijn) Voorwaarde was wel dat de man moest helpen de boot te water te laten. Geen probleem. Ze reden in de auto met aanhanger naar de andere kant van het dorp met de boot op de trailer en lieten hem te water. De buurvrouw reed terug met de boot en de mannen zouden samen terugvaren. En onderweg berenklauwen voor mij plukken. Maar, de boot ging kapot en ze moesten terug roeien. Nu zijn beide mannen geoefend roeier maar toch, het was een heel eind. Doodmoe kwamen ze aan. Met berenklauwen! Die hangen nu te drogen in de kapschuur! Ik voelde me enorm schuldig want door mijn wens... afin.

Op 8 juli schrijf ik dat ik heel slecht geslapen heb. Dus echt heel slecht, want ik ben een lichte slaper. Het waaide hard en de wind was oost. En als de wind van die kant komt, horen we de snelweg in de verte. Bovendien was er daar de Mug. Die was met wat vrienden een feestje aan het vieren in de slaapkamer. We hebben hier heel veel last van muggen. Dat is echt weer wennen. Uiteindelijk kwam de slaap en toen ik wakker werd, was de man al weer op weg naar een klant. Na het ontbijt maakte ik een kleine wandeling. Slapen met harde wind is totaal anders als lopen in harde wind. Dat vind ik zalig! Ik maakte kennis met wat nieuwe dorpsgenoten en zag dat de schilders het huis van de buren aan het schilderen waren. Het is van grijs naar geel gegaan. Blanke vla geel, vanille geel. De buren aan de andere kant vinden het verschrikkelijk lelijk en hoewel het mijn kleur ook niet is, komt ons huis nu wel beter uit de verf (?) en het is bovendien hun huis en daar moeten ze lekker mee doen wat zij willen. De temperatuur werd in de loop van de dag steeds beter en 's avonds konden we lekker buiten eten. Het zijn zomaar wat obervaties van een gewone dag uit het leven van een heel gewoon mensenmens.

Vrijdag 9 juli. Op vrijdag heb ik hier een winkeltje aan huis met wat zelfgemaakte ruttemetut en wat brocante. Op vrijdag ben ik altijd open, maar als het lekker weer is en ik toch thuis ben zet ik het bord aan de straat en noem ik dat mijn bonusopening. Af en toe komt er iemand uit het dorp, maar meestal zijn mijn klanten mensen die hier in de buurt komen wandelen of fietsen. Ook de gasten van de BenB's lopen nogal eens binnen. Gezellige klanten dus die meestal in een goed humeur zijn. Deze dag kreeg ik een wel heel bont gezelschap in het winkeltje. Namelijk de leden van het Holland Baroque orkest. Zij traden die avond op in het dorp en alsof dat nog niet genoeg was, kwamen er ook nog drie Poolse mannen kijken. Zij bleken, als gasten,samen met het Holland baroque op te treden. Wat een leuke mensen waren dat zeg. Want laat je niet afleiden door de naam Holland. De enige twee die Hollands zijn, zijn de zussen/oprichters van het essemble. Het werd een feestje. Niet alleen kochten ze allemaal leuks voor thuis. Maar ook brachten ze een superleuke energie mee. Het allerleukst was het, dat we ze 's avonds weer terugzagen en konden genieten van een prachtig optreden. Wat zijn wij toch geluksvogels. Als ik dit leven vergelijk met dat van een jaar of vijf geleden, kan ik me niet voorstellen dat ik diezelfde vrouw ben. Dit is zo zo totaal anders dan toen...

Na de hele drukke vrijdag was het zaterdag echt tijd om gas terug te nemen. Lekker tutten en rommelen. Dingen opruimen, een ander plekje geven en weer wat dozen openmaken op zolder want de voorraad in het winkeltje moest aangevuld worden na het bezoek van de muzikanten. Omdat sommige dozen twee jaar dicht geweest zijn, is het voor mij zelf ook een verrassing wat ik te zien krijg. Brocante blijft alijd mooi en houdt zijn waarde. Op het moment van schrijven zijn bijna alle dingen waar ik nu over schrijf, alweer verkocht. Zo gaat dat als je heel erg achterloopt met schrijven, haha. Al met al was het een fijne dag!

Zondag 11 juli was weer een rustige dag. Ik las veel, maakte een wandeling en keek tennis. Djokovic, Federer en Nadal hebben nu alledrie 20 grandslams op hun naam staan. Dat is toch wel heel bijzonder. Vanavond keken we de finale van het EK voetbal samen met de buurtjes in de tuin. Op afstand maar wel gezellig en met lekkers natuurlijk. De laatste wedstrijd van Björn Kuipers, de scheidsrechter. Waarvan akte! Volgens mij had ik in geen maanden zoveel tv gezien. Om eerlijk te zijn hebben we de televisie niet eens uitgepakt. Die staat ergens op zolder. Maandag 12 juli was een dag zoals veel maandagen. Opruimen, schoonmaken en wassen. De dagelijkse beslommeringen dus. Tot zover. Volgende keer gaan we verder. Voor nu is het wel weer even genoeg. Gezellig dat je kwam lezen. Zoals ik hier al veel vaker schreef: het wordt door mij zeer gewaardeerd.

De tuin #3...

Het is vandaag 4 juli... Nee, niet in de echte wereld natuurlijk, maar in Mijn blogwereld. Die loopt niet heel erg parallel met de werkelijke wereld maar ach... Zullen we ff tuinen? Dat zeggen we hier regelmatig tegen elkaar. FF tuinen is een echte Westlandse (tuinders) uitdrukking. Zullen we even een rondje lopen door de tuin? En dan een heel klein rondje? Want ik wil jullie graag mee laten genieten van de border waar het bloemenzaad nu opkomt en bloeit dat het een lieve lust is.

Aanvankelijk was ik er een beetje somber over. Het kwam allemaal maar slecht op gang. Maar ja, het was ook zo koud en nat. Het had zijn tijd nodig. En ja, er begon hier en daar heel aarzelend wat op gang te komen. Groene sprietjes die groter en groter groeiden. En op 4 juli, de verjaardag van ons middelste kind, maakte ik deze foto. Wonderlijk genoeg kwamen als eerste de korenbloemen uit. Ze waren prachtig. Diverse schakeringen paars en roze. Het was zo mooi!

Pas wat later kwamen er ook andere bloemen met andere kleuren op. Het was steeds weer een verrassing wat er zou gaan bloeien. Elke dag was een feestje! Maar ja, soms regent het heel hard en zijn de bloemenstelen daar niet tegen bestand. Ze zijn zo dun en tenger.

Op 27 juli, een paar weken later dus, was de mooiste bloei alweer voorbij. Je zag duidelijk dat de eerste bloemen verdorden en het werd ook rommeliger. Vooraan op de foto, zie je een donker stuk. Dat zijn houtsnippers. Ik noem dat mijn dievenpaadje. Het was zo lastig om steeds helemaal om de border heen te lopen dat we een kleine afslag maakten. Het werkte prima.

Aan de andere kant van het pad staat nog een hoekje met Pluimhortensia's. Die zijn van de vorige bewoners. Zij bloeiden door de vele regen, beter dan ooit tevoren (volgens de buren) Vorig jaar verdorden ze vrij snel door de hete zomer. Nu waren ze mooi!

13 augustus nam ik de laatste foto en kun je zien dat de pluimhortensia's al aan het verkleuren zijn. Ze zijn al helemaal roze aan het worden. Maar kijk!!! Wat zien we daar? Verstekelingen. Overgestoken van het ene naar het andere stuk van de tuin. Haal ik ze er uit omdat ze er niet tussenhoren? Welnee joh! Ik vind dit grappig. Laat maar lekker staan hoor! Tot zover dit stuk van de tuin. Op een ander moment zal ik de border langs de oude muur laten zien. Dat is aan de andere kant van de tuin. Of, zoals onze vrienden zeggen: aan de andere kant van het landgoed, hihi. Ik zag dat er een nieuwe volger bijgekomen is. Ik kan niet zien wie je bent, maar voel je vooral heel erg welkom hier. Jullie allemaal trouwens. Ik waardeer jullie echt en vind het fijn om jullie hier te zien.

Recept #5...

Eigenlijk zou ik hier vandaag een lekker receptje met jullie delen maar om eerlijk te zijn, heb ik niks te delen. Want....

De buren zijn op vakantie en ik mag, net als vorig jaar, gebruik maken van hun moestuin. Haal er maar af wat je wilt, zei de buurman. Het is zonde als het overstuur raakt. Overstuur betekent hier niet dat je van streek bent, maar dat het té rijp wordt allemaal.

Vorig jaar was het een hele warme zomer en waren de meeste fruitsoorten al van de boom. Zo niet dit jaar. En dus was er voor mij enorm veel te plukken in de enorme boomgaard/groentetuin. Maar al die dingen moeten ook verwerkt worden en dat is een heel ander verhaal. Dat kost enorm veel tijd

En als dan ook nog de deur van de vrieskast in de anderhalf jaar oude keuken niet sluit en je alles moet overhevelen van vrieskAst naar vrieskIst, dan heb je wel even een paniek momentje. Gelukkig konden de bakjes met appelmoes bij een van de andere buren in de vriezer totdat die van ons weer gemaakt zou zijn. Helaas komt de monteur pas op 20 (!) september. Als de vriezer dan gerepareerd wordt, is hij precies vier weken niet in gebruik geweest. In het midden van het oogstseizoen! Het zij zo!

Al het fruit kon in ieder geval op een andere manier verwerkt worden. Ik kon er sap van maken, of jam. Eerst alleen bramen en een enkel framboosje. Later ook met veel framboosjes en aardbeien er bij. Daar hield het zo ongeveer wel op. De buren zijn inmiddels terug van vakantie en hadden nog een reserve vriezer. Hoera hoera. Die is nu schoongemaakt. Hij was al brandschoon maar toch deed de buurvrouw er nog een sopje doorheen. Met een verlengdraad kunnen we hier stroom halen en staat hij onder het afdakje op de erfgrens. Het is een prachtig gezicht.

En ik ben inmiddels vol op stoom met het maken van de soepjes en het invriezen van de groenten. Heerlijk!!! Wat zullen wij smullen als we straks ingesneeuwd raken. Wij vinden een soepje zo lekker bij de boterham. Als het dan buiten koud is, word je vanzelf weer warm. Afgelopen weekend zag ik dat ze ook de pompoenen alweer aan het oogsten waren. Het water loopt me alweer in de mond. Ik heb hier al eens een lekker pompoenrecept gedeeld. Vers gemaakt is het superlekker maar als het uit de vriezer komt, vinden wij het nog lekkerder. Ik ga maar snel verder met oogsten. De rode bieten zijn gaar en kunnen in de reservevriezer. Dagdag!