16, 17 en 18 maart...

16 maart: Na de wandeling in mijn vorig blog kijken we nu weer even verder in het dagboek wat ik aan het maken ben. Ik beleef er veel plezier aan om de bladzijden zo mooi mogelijk te maken. Zoals al eerder verteld, koop ik daar geen nieuwe spullen voor, ik gebruik alleen wat ik al heb. Zoals de kaart die ik hieronder laat zien. Die kreeg ik eerder van een vriendin die ik nu al een jaar niet meer live gezien heb. Ik plakte een nieuwe achterkant aan de kaart en schreef daarop mijn verslag van de dag. De band waar ik de kaart onderschoof heb ik gemaakt van een strook papier uit een tijdschrift.

Inmiddels ben ik aangekomen in het midden van het katern. Ik naaide er twee in dit boek maar het blijkt nu dat ik met 1 katern ook toekom. Ik weet nog niet wat ik doen zal. Misschien haal ik het tweede katern er uit, maar het zou ook kunnen dat ik verderga met de maand van april. Hoewel het dan misschien weer erg dik wordt en dat wilde ik juist niet. Ik neig naar het eerste. Voorlopig kan ik nog even nadenken. Want zoals gezegd ben ik pas op de middenpagina aangekomen. En dat is, zoals jullie kunnen zien een van mijn zelfgemaakte pretty papers. Ik maakte een collage op A4 formaat en maakte daarvan een afdruk. Hij is leuk hè?

17 maart. Ik beleefde veel plezier aan het maken van de envelop voor deze dag. Allereerst al door de keuze van het zachtoranje gemarmerde papier met als sluiting een bloem die ik maakte een punch uit een papier van ik denk het tijdschrift Daphne's Diary. We zaten deze dag grootendeels zonder stroom wegens onderhoud aan de leidingen. Ook gingen we stemmen. Voor het eerst in onze nieuwe woonplaats. Hoe anders dan de vorige keer. Toen massaal, lawaaierig, dicht opeen in een lange rij. Nu in het stille dorp, met mondkapje op, handen gedesinfecteerd in het kleine dorpshuis. Op meer dan twee meter afstand. Wat een verschil. We maakten nog een kleine wandeling want we konden binnen niet veel uitrichten en het was wachten op stroom. Het waaide en was koud maar fijn een frisse neus te halen. Rond drie uur was alles weer op orde. Oh en we mochten het stempotlood mee naar huis nemen. Hoera!

Ik laat toch nog even de binnenkant van de envelop zien. Volgens mij zag ik ooit een filmpje langskomen hoe je hem moet maken, maar waar en van wie weet ik echt niet meer. Het was leuk freubelen. Dat was het ook voor de dag daarna. Zoals ik al zei aan het begin van het blog... ik beleef erg veel plezier aan het maken van dit dagboek.

18 maart was een hele witte pagina. En ook nog eens dun papier. Om de witheid wat weg te halen heb ik de ondergrond met behulp van een stencel wat gekleurd met kleine roze stipjes. De gele driehoekjes aan de rechterkant zijn van de flap van een envelop die jullie later nog terug gaan zien. De journalcard met de roos maakte ik van karton van een verpakking die ik beplakte met mooi papier. Links, rechts en onder zijn vastgeplakt op de bladzijde. Zo ontstond een zakje voor het papier met daarop het verslag van de dag. Verder vulde ik de pagina wat op met wat leuke papiertjes.

En zo zijn er weer een paar dagen gevuld en heb ik er jullie hier en daar wat van laten zien. Het was me weer een genoegen ze met jullie te delen. Fijn dat jullie met zoveel hier komen lezen. Tot de volgende keer! Dagdag!

Ga je mee?...

Ga je mee wandelen? Het weer is wat somber maar dat geeft niet. Het is windstil en als we flink doorstappen worden we vanzelf warm. Maar voor we gaan wil ik even bedanken voor alle lieve reacties via de mail. Er zijn meer mensen die spam op krijgen bij het reageren. Laten we hopen dat het snel opgelost wordt. Genoeg daarover. We gaan wandelen. Ik neem jullie mee naar de rivier. En dan kijken we vooral naar links. Naar het water. Daar is zoveel te zien.

Deze trap bijvoorbeeld. Als je aan de rivier woont en je hebt geluk dat je er een stukje 'buitendijks' bij kunt kopen dan ben je echt een geluksvogel. Ik fantaseer altijd een beetje als ik er langs loop en bedenk dan welke bewoners er bij zo'n trap horen. Bij dezetrap dacht ik meteen aan mensen met een drukke baan. Een efficiënte trap waar je snel op en af kunt. Jonge mensen ook, want er zit geen leuning langs. Het vlonder geeft aan dat ze er graag zijn. En misschien zelfs wel in de rivier zwemmen of een boot hebben. Kijk maar naar de steunen van het trapje linksonder. Of het echt zo is? Wie weet? Door de lockdown ken ik nog veel te weinig mensen hier in het dorp. Voorlopig vul ik het nog maar even zelf in, met mijn fantasie. We lopen verder...

Bij het zien van deze trap denk ik ook weer aan efficientie. Een stevige leuning, een stalen trap met gaten zodat de regen er mooi doorheen kan vallen en je niet uitglijdt. En een hek! Een stevig hek! Een hek dat zegt: Niet voor jullie. Dit is onze trap. Het is niet altijd duidelijk bij welk huis de stukjes land aan het water horen. In dit geval wel. Het huis er tegenover aan de binnenkant van de dijk heeft hetzelfde hek. De beplanting geeft duidelijk aan waar de grens van het stukje grond is.

Als we dan een stukje verderlopen komen we dezelfde situatie tegen. Ook een trap en een leuning en afgesloten met een hek. Een beetje rommelige, oude trap, met een wiebelige leuning en een houten hek. Het ziet er net wat toegankelijker uit. Is dat door de gebruikte materialen? Het zou best kunnen denk je niet? Als het je gelukt is om de trap heelhuids af te komen kun je genieten aan het water. Mocht je hulp nodig hebben, dan kan je de reddingsboei toegeworpen worden. Zie je hem hangen? Er staan wat vuurkorven en wat fakkels. Hier is het vast gezellig in de zomer denk ik zo.

We lopen nog even terug. In vroeger tijden overstroomden rivieren nogal eens en soms ontstonden er wielen. Hier is zo'n wiel. Iemand heeft er kruizen van hout neergezet. Deze zijn aangekleed met spullen die gevonden worden in de uiterwaarden en zo een beetje nieuwe functie kregen als vogelverschrikker? Of is het kunst?

We draaien weer terug en lopen verder richting dorp... Hier zie je een foto die ik in januari nam. Het water stond toen ook heel hoog in de rivier. Dat was 25 jaar daarvoor ook het geval. Er stonden toen dijken op doorbreken (in Ochten o.a.) en we moesten evacueren. Wat was dat indrukwekkend toen. Nu 25 jaar later wonen we weer in deze streek. Een stuk verderop welliswaar maar toch leven de verhalen nog steeds. Het hoge water van januari j.l. riep weer veel herinnering op. Vooral bij de oude mensen hier. Ondertussen zien we een trap van hout zoals je vaak op bruggen in de stad ziet. Met onderaan een vlonder en een leuning die begroeid is met klimop. Het geeft de trap wat fleurigheid vinden jullie niet? Op de (voor)grond zie je fruit liggen. Er staan hier onvoorstelbaar veel fruitbomen en er is soms gewoon niet tegen op te eten volgens de mensen hier. Er zijn genoeg andere gegadigden voor. Toeristen pakken nog wel eens een appeltje voor de dorst als ze langsfietsen of lopen. Door corona was dat dit jaar veel minder. De dijk is hier heel smal en het is lastig 1,5 meter afstand te houden.

Hier nog een foto van het hoge water. Toen we hier kwamen wonen vonden we deze rivier maar een slootje. We waren de Rijn en de Nieuwe Waterweg gewend. Maar toen werd het door het hoge water toch ineens een serieuze rivier. Mooi hè, zo met die bomen erbij? Het is dezelfde trap van de vorige foto. Alleen ben ik een paar stappen naar rechts gaan staan. Aan de overkant van het water was een mooie boomgaard maar die is gerooid en er is mais voor in de plaats gekomen. Ook deze foto is in Januari genomen. In alle somberte en kaalheid is het toch nog heel mooi om er te wandelen. We lopen een andere keer weer een rondje en ik zou het leuk vinden als jullie dan weer meewandelen. Of fietsen, want dat kan natuurlijk ook. Tot dan!

11, 12, 13, 14 en 15 maart 2021

Donderdag 11 maart was een bijzondere dag want voor het eerst sinds 16 december ging ik weer naar de kapper in mijn vorige woonplaats. Door de lockdown is het er nog niet van gekomen om hier in de buurt een goede kapper te vinden. Gek idee eigenlijk dat we hier al een jaar wonen en eigenlijk amper hebben kunnen ontdekken hoe het hier op dat gebied is. Ik ging dus naar mijn vorige woonplaats. Het waaide verschrikkelijk hard hier in ons kleine dorp maar naarmate ik dichter bij de zee kwam, werd de wind ook straffer. Heerlijk vond ik het. Wat had ik die harde koude zoute zeewind gemist. De knipbeurt gaf me een enorme opknapper. Zoals de meesten van ons denk ik met mijn wel hebben ondervonden. Grappig genoeg kreeg ik ook veel complimenten over mijn uiterlijk. Nou ben ik daar dus helemaal niet/nooit mee bezig. Maar het schijnt dat ik er veel ontspannener uitzie en veel meer lach. Zij zien het verschil dan zeker en ik heb de complimenten gracieus in ontvangst genomen. Dat is wat rust en groen met je doet denk ik. Het zal allemaal wel. Na de knipbeurt ging ik nog op visite op verre afstand en daarna weer fijn naar huis. Wat was ik blij het kleine dorp weer binnen te rijden. Het is geen probleem af en toe om een hoekje te kijken in de randstad hoor. Het is gewoon het beste van twee werelden zoals het nu is.

Vrijdag 12 maart. Vandaag had ik weer meer last van rugpijn. Niet verwonderlijk gezien mijn lange autoritten van gisteren. Wel een gedoe want ik wilde vandaag weer verder met project boekenkast. Er moest toch nog een en ander aan veranderd worden. Het waaide gelukkig niet meer zo hard maar het regende wel weer. Het is ook nooit goed hè? Haha. Nou ja, dat opruimen van die boekenkast houdt ook nooit meer op denk ik. Maakt niet uit.

Zaterdag 13 maart. Hoera de rugpijn wordt langzaamaan minder. Het lukt zelfs om een kringloopwinkel te bezoeken. Afspraak om half 11. Ik haal het net. Ik snuffelde en zag hier en daar wat leuks. Na 20 minuten werd ik alweer gemaand om naar de kassa te gaan. Echt relaxed word je er niet van. Maarrrr... het is beter dan niks. Verder hielden we echt zaterdag. Krant uitgebreid lezen, koffiedrinken, wat chillen bij de open haard. Dat soort werk. We deden ook weer een ouderwetse keek op de week. Waarbij we constateerden dat de tijd toch wel heel snel voorbij gaat. Maar goed, daar had ik het al vaker over hier.

Zondag 14 maart. Het was maar goed dat we gisteren genoten van de rustige dag want dat was het vandaag echt niet. Al vroeg in de ochtend kwam er een zakenrelatie/ vriend op bezoek. Na de koffie gingen de heren wandelen. Tijdens het lopen ( op afstand) voer je echt andere gesprekken dan in de stoel of van achter je beeldscherm. En je kunt hier in de buurt heerlijk wandelen. Ik zal jullie weer eens een keer meenemen als ik er opuit ga. Er is veel leuks om met jullie te delen. 's Middags kwam mijn vader een bakkie doen. Ook onze zoon kwam. Ja, twee mensen tegelijk. Het mag niet. Maar vader is ingeent en hij heeft het gewoon moeilijk. Bovendien is zoon dol op zijn opa maar hadden ze al een tijd niet gezien. Hier kunnen ze genoeg afstand houden en dat deden ze ook. Het was zó fijn mijn vader letterlijk op te zien fleuren. Hij heeft zoveel levenswijsheid door kunnen geven aan zijn kleinzoon. Echt leuk om te zien. Ontroerend ook. Dat was me de 'overtreding' wel waard. Niemand is er tot nu toe ziek van geworden gelukkig. Het blijft lastig om je aan alle regels te houden maar we houden vol. Met hier en daar een heel klein gecalculeerd uitstapje buiten de lijntjes. Al met al een drukke dag. We lagen vroeg op bed.

Maandag 15 maart. En toen was het alweer maandag. Maar we deden alsof het zondag was. Ach ja...Er lag een lange lijst van dingen die gedaan moesten worden. Die lag er 's avonds nog. We hadden er geen zin in. We spijbelden. En dat voelde zo heerlijk. De rugpijn is verdwenen. Wat rest is een stijf naar gevoel. Voorzichtig aan kan ik alles weer. Hoera! Rond vijf uur kwam de kaasboer weer langs. Heb ik al verteld dat we hier nog een echte kaasboer aan huis krijgen? Hij doet echt zijn best om een auto vol lekkers aan de man te brengen. Je mag altijd proeven en hij rekent zeker niet de hoofdprijs. Waar vind je dat nog?

In mijn volgend blog neem is jullie gezellig mee uit wandelen. Dan kijken we eens wat meer naar de rivier en alles wat daar zo te zien is. Vinden jullie dat een leuk idee? Dan gaan we daarna weer verder met het dagboek. O ja, nog even.... ik heb veel last van spamberichten. Geen idee wat ik er mee aanmoet. Het is echt heel irritant. Ook zie ik nog steeds geen foto's als ik mijn berichten schrijf. Ook irritant maar dat went. Dat met die spam heb ik eerder gehad. Toen verdween het na een poosje vanzelf toen ik de reactiemogelijkheid uitzette. Dus daarom zet ik de reacties weer even uit. In de zijbalk staat mijn e-mail adres. Zo kun je me toch nog bereiken als dat nodig is. Goed, ik ga eten koken. Tot de volgende keer. Dagdag!

6, 7, 8, 9, 10 maart...

We pakken de draad van mijn journal weer op en beginnen bij zaterdag 6 maart. De verjaardag van mijn jongste zoon. Hij woont nu alweer bijna elf jaar in Zuid- Afrika. Ooit ging hij er heen voor zijn opleiding en werd vrijwel onmiddellijk verliefd op het land. Daarna ontmoette hij een meisje uit dat land en trouwde met haar. Ze kregen drie zoontjes waarvan ik de jongste nog nooit live gezien heb. Van de laatste 10 verjaardagen maakte ik er maar 1 mee. Gelukkig hebben we internet en kletsen we elke avond even via whatsApp. Ik mis hem. Gelukkig was er vandaag nog een jarige en wel mijn zwager. Hij is een lieverd en vierde een speciale verjaardag dit keer. Een kroonjaar noemen ze dat geloof ik. Met een groot spandoek buiten en een advertentie in de krant kreeg hij veel felicitaties. Hij heeft een grote hobby en dat is oude tractoren opknappen en er dan met een heleboel anderen mee te gaan rijden. In een lange sliert rijden ze dan achter elkaar aan. Het is steeds weer een mooi gezicht. Ik kocht die ochtend een vijftal tractoren van zijn favoriete merk in mini uitvoering voor hem. Oe wat was hij daar blij mee. En waar kocht ik die tractoren dan? In de kringloopwinkel. Ik hintte daar al in een eerder blog naar maar ik mocht die ochtend voor het eerst weer naar de kringloop. Op afspraak en ook maar een half uur (min 10 minuten wachttijd bij de kassa voor het betalen) maar het mocht weer. Zo fijn! Ik was er 16 december vorig jaar(!) voor het laatst geweest.

7 maart was een rustige zonddag. Een zondag zoals ze van mij altijd mogen zijn. Vroeger duurden zondagen eindeloos. Hoewel wij als gezin niet van de kerk waren, woonden we wel in een heel Christelijk dorp en mochten we amper ademhalen. Laat staan leuke dingen doen. No way! Dat was toen. Nu is nu. Nu krijgen we bijna altijd bezoek in het weekend. Omdat we maar 1 volwassene en twee kinderen onder 12 mogen ontvangen komen ze niet tegelijk en dat is juist zo jammer. Het is juist leuk als mensen bij ons elkaar weer ontmoeten. Maar goed, we hopen op betere tijden. Ik maakte weer een leuke pagina in mijn journal (vind ik zelf hoor) en schreef op de brieven wat ik beleefde die dag. De ronde tag met de roos is nog door mijn moeder gemaakt. Alvast een klein eerbetoon aan internationale vrouwendag morgen. Eigenlijk was de pagina mislukt maar doordat ik het papier een beetje anders vastplakte werd het toch nog een aardig geheel.

Maandag 8 maart was het dus internationale vrouwendag. In mijn vorige leven (voor de verhuizing) gaf ik deze dag vaak workshops in buurthuizen in de grote stad. Ooit klein begonnen samen met een vriendin en geëindigd met ik geloof een aanbod van meer dan 40 workshops. Lekkere hapjes en sapjes werden dan gemaakt en uitgedeeld. Het waren leuke dagen met volop kennismaking met/ elkaars culturen en gewoontes. Dit jaar merkte ik niks van vrouwendag. Ik poetste het huis nog maar eens extra goed, haha. Oh en ik maakte een wandeling door het buitengebied van dit dorp en maakte kennis met de eigenaresse van de lokale wijngaard. Ik kende haar hond en haar man al van een eerdere wandeling maar nu ontmoette ik ook haar. Leuk mens! Vanavond was er weer een persconferentie en hoorden we dat de avondklok verlengd zou worden. De winkels mogen gelukkig voorzichtig weer open. 15 min en na afspraak is niet veel maar beter dan niks.

Dinsdag 9 maart begon al leuk. We mogen weer naar de kapper maar de man was vorige keer zo tevreden over mijn knipkunsten dat hij eigenlijk wilde dat ik zijn haar weer zou knippen. Dat is echte liefde toch? Haha. Een buurvrouw kwam die middag mooie takken uit de tuin brengen. Ze heeft nog wel gezegd wat het zijn maar dat ben ik vergeten. We zien wel wat er gaat bloeien. Ze bracht gezellig haar kleindochtertje mee. Een vrolijk meiske. Gelukkig had ik nog wat leuke knutselspulletjes voor haar. Ze zat zoet te knutselen terwijl wij een kop koffie dronken. Het spreekwoord: een goede buur is beter dan een verre vriend, gaat hier echt op. Het is zo fijn om na de vorige (horror) buren zoveel vriendelijkheid te mogen ondervinden. Ik maakte deze dag in mijn journal weer een collagekaart. Inspiratie voor het plakwerkje was het bloemetje van de buren. Maar die link hadden jullie vast al gelegd. Toch?

Woensdag 10 maart. We vliegen door de dagen heen hier. Het is nog maar een week geleden en toch moest ik weer even kijken wat ik die dag allemaal beleefde. Het was een lekker gevulde dag zie ik. Een van de andere buren heeft veel walnotenbomen. Hij laat daar olie van persen. Dat persen is zo gebeurd maar het pellen van de noten doet hij met de hand. Een enorme klus maar als iedereen een beetje meehelpt is het ook wel weer heel gezellig. Zijn vrouw kan goed koken en bakken en ze hebben een enorm koffieapparaat. Jullie begrijpen dan het niet heel erg is om te helpen pellen. Zij wonen al heel lang hier in het dorp en kunnen smakelijk vertellen over alles wat zich hier de afgelopen jaren heeft afgespeeld. Als dank voor mijn hulp kreeg ik een flesje en kocht ik er nog twee extra om hier en daar cadeau te geven. Ze vinden gretig aftrek. Oh en voordat ik weer mensen achter me aankrijg... we gingen om de beurt helpen. Dus niet met veel mensen in een ruimte. Er zat minstens 3 meter afstand tussen de buren en mij.

En zo deelden we weer een stukje van mijn leven. Ik schreef er over in mijn journal. Vouwde, knipte en plakte wat en maakte daar foto's van. Fijn dat jullie hier kwamen lezen. Tot de volgende keer! Dagdag!

De boekenkast...

Volgens mij kunnen we van de boekenkast inmiddels wel een vervolgverhaal maken want het inruimen daarvan schiet niet echt op, haha. Mijn vader heeft zijn boekenkast opgeruimd en wat hij niet meer wil komt naar mij. Ik vertelde daar al eerder over. Steeds als ik denk dat hij alles heeft gegeven, komt er toch weer een doos vol nieuwe boeken bij. Ik ben inmiddels zover dat ik alles uitgezocht heb en langs de muur van de bibliotheek op de grond heb opgestapeld. De categorieën zijn bepaald en het inruimen is begonnen. Alle handwerk/papier gerelateerde boeken staan weer in de kast. Ik heb ze kritisch bekeken en wat weg kan gaat op marktplaats enz. Ook daar schreef ik al eerder over hier. Ik ben hiermee begonnen omdat ik zeker weet dat mijn vader in deze categorie geen boeken aanlevert. Deze kunnen dus blijven waar ze zijn.

Door het uitsorteren van de handwerkgerelateerde boeken is er meer ruimte gekomen voor de boeken van vader. Hierboven zie je een gedeelte van de boeken staan. Soms loop ik er tegenaan en valt er weer een stapel om. En dan zucht ik maar en zet het hele boeltje maar weer recht. Het is echt een klusje voor tussendoor. Voor als ik even een creatieve vastloper heb. Voor als ik na moet denken over een opdracht. Voor als het hele lockdowngebeuren me even naar de keel grijpt. Voor als...

Het is niet alleen dat ik niet lang achter elkaar werk aan de inrichting van de boekenkast maar ook dat ik boeken tegenkom waarvan ik niet meer wist dat ik ze had. En ja, dan lees ik wat regels, wat alinea's, een hoofdstuk en voor ik het weet lees ik dan zo'n boek weer helemaal uit. Ik kan dat echt! Zo herlas ik na jaren een boekje van Boudewijn Büch. Al weer jaren geleden overleden (in 2002). Hoe vaak zag je hem niet op tv. Of hoorde je hem op de radio? Hij schreef meer dan dertig boeken na zijn debuut in 1976. De reisprogramma's herinner ik me nog goed. Na zijn overlijden bleek een groot deel verzonnen. Fictie vermengd met non fictie. Nu, na al die jaren doet het er niet meer toe. Hij is grootendeels vergeten, deze Boudewijn. Toch heb ik met veel plezier dit boekje herlezen. Het geheim van Eberwein. Het gaat terug in de boekenkast.

Wat ook teruggezet wordt in de boekenkast is het boek van Hella Haasse uit 2006. Ik kocht dit boek destijds op Schiphol in een van de boekenwinkels daar. Het was bedoeld om in het vliegtuig op weg naar Caïro te lezen. Dat lukte precies. De gordels moesten vast om de daling in te zetten. Ik vloog met Egypt Air. En dat was altijd een avontuur op zich. Er mankeerde nogal eens wat aan de toestellen. Ze hadden de beste piloten ter wereld want we kwamen altijd veilig aan de grond. Grappig dat ik me dat bij het zien van dit boek meteen weer herinnerde. Ik herlas met veel plezier haar korte verhalen. En ben inmiddels ook al weer aan een nieuw boek begonnen. Heerlijk om meer veel te lezen. Maar ja... met die boekenkast schiet het natuurlijk niet op hè.

1, 2, 3, 4 en 5 maart...

Zo, de buitenkant van het maart journal is klaar. Het wordt nog verder versierd maar daar zoek ik nog passende aankleding voor. Zoals ik in mijn vorig blog al zei: het is een moeilijke kleur om dingen mee te combineren. Dat komt later. Kunnen jullie je nog herinneren dat ik hier mooie zelfgemaakte papieren liet zien? Het werden leuke collages. Ze komen nu van pas en ik heb er in dit album 6 gebruikt in twee katerns. Af en toe zie je ze terug hier en daar in het album. Voor ze er in genaaid werden mochten ze nog even met elkaar op de foto.

En dan met de datum van 1 maart gaat het album dan eindelijk van start. Ik maakte een mooie collage op een van mijn A6 collageblok papiertjes. De quote grijpt een beetje terug naar het avontuur met de stof en de omslag en of het zou lukken allemaal. Er staat: better an oops than a what if? Het papier is aan drie zijden vastgelijmd zodat een soort zakje ontstaat waar het papier met het verslag van de dag op geschreven is. Ik lees terug wat er die dag gebeurde. Ik ging o.a. naar de huisarts in het dorp hier verderop. Daar moest een formulier opgehaald worden. Tot nu toe was ik daar alleen met de auto geweest maar nu ging ik met de fiets. En ja hoor, dat kortere wegje bleek uit te komen in een soort van doolhof nieuwbouw wijk. En ik verdwaalde! Ja echt! Uiteindelijk zag ik weer iets bekends en reed ik van daaruit alsnog de route van de auto. Ik kreeg het er warm van. Dat was niet erg want er stond een koude wind die dag. Beweging had ik ook genoeg gehad. De rest van de dag deed ik het rustig aan, haha. De rechterpagina is een van de papieren die ik zelf maakte.

2 maart moest de auto van de man APK gekeurd worden en zoals jullie weten uit eerdere blogs is dat een hele operatie. We rijden achter elkaar naar de garage in de provinciestad hier verderop. Daar wordt de auto afgeleverd. We rijden dan samen terug. En als we een telefoontje van de garage gekregen hebben, voltrekt zich het proces andersom. Samen er naartoe en apart weer terug. Het is jammer dat we niet meteen wat boodschapjes kunnen doen nu alle winkels nog gesloten zijn. De auto van de man is al oud en rijdt op gas. De slang werd wat poreus en moest vervangen voor de auto werd goedgekeurd. Dat kon niet in deze garage. Daarvoor moesten we naar een garage hier wat verder vandaan. Daar werd de slang vervangen. De dag daarna weer terug naar de eigen garage en kwam gelukkig de goedkeuring. Poeh! Het wonen in een superklein dorp heeft zo zijn uitdagingen. Er was die dag ook goed nieuws! Maar daarover later! Ik maakte voor 2 maart een insteek van uitgescheurde boekpagina's die ik versierde met een mooie bloem. Het briefje met het verslag van de dag paste daar precies in. Net als de mooie tag die ik ook nog maakte. 3 maart kwamen de tuinmannen weer. Ze groeven drie grote gaten in het grasveld voor de 20 jaar oude koningslindes. Zo mooi! Ook is er een mooie border gemaakt tegen de oude muur aan de achterkant van de tuin. Het ziet er nu zoveel mooier uit allemaal! Ik schreef op de achterkant van de rozencollage.

4 maart. Ineens mis ik mijn vriendinnen. De meiden waar ik zo mee kan lachen en kletsen. Die me zo door en door kennen en voor wie het niet uitmaakt hoe het er hier binnen uitziet. Die me nemen zoals ik ben. Sommigen heb ik al een jaar niet gezien in het echt. Computerschermen maken veel goed, maar och, het zou me toch veel plezieren als ik ze weer kan aanraken en we slap van de lach een potje thee leegdrinken. We houden moed en we houden vol. De kaart voor vandaag is voor hen (en een beetje voor de tuinmannen) Schrijven deed ik op de achterkant van een kwartetkaart. Het grootste nieuws was dat ik niemand zag. Vrijdag 5 maart gebeurde er ook niet echt iets schokkends. Gewoon een rustig dagje. Heerlijk!

Tot zover de eerste dagen van de maand maart. Ik ga weer plakken, knippen en schrijven zodat ik jullie over een poosje weer verslag kan doen van mijn belevenissen. Dank allemaal weer voor het naar hier komen. Fijn dat jullie met steeds meer de weg terug gevonden hebben. Dat doet me echt goed. Dagdag!

Een nieuwe maand...

Oh oh wat gaat de tijd toch snel voorbij zuchtte ooit mijn oma. Ik vond dat als kind raar. Ik weet nog dat ik het oma voor het eerst hoorde zeggen in de zomervakantie. Die duurde voor mijn gevoel eindeloos lang. Net als het schaatsen. In mijn herinnering deden we dat ook weken achter elkaar. Of zoals het zitten op school... die dagen duurden soms ook eindeloos. En nu, jaren later heb ik al diverse malen verzucht hier op het blog dat de tijd zo snel gaat. Het kan verkeren zei Bredero.. Kennen jullie die uitdrukking?

Een nieuwe maand is eindelijk ook hier op het blog aangebroken. De maand maart. De maand van mijn verjaardag. De verjaardag die hoogstwaarschijnlijk voor de tweede keer niet gevierd gaat worden zoals ik dat jarenlang deed. Met veel gasten, lekker eten, muziek en een ongelooflijk gezellig bij elkaar zijn. Het zij zo. Deze maand wil ik ook eens iets nieuws uitproberen en wel het volgende.. Ik heb een oud jeugdboek uit de veel te volle boekenkast gehaald en dat ontdaan van zijn binnenkant. Je kunt hierboven nog zien hoe het er ooit uitzag. Ik spaar jeugdboeken en winterboeken en heb sommige exemplaren dubbel. In deze was gekrast en gekleurd. Sommige pagina's vielen er bijna uit. Geschikt dus voor het project.

Nadat ik er voorzichtig de binnenkant uitgehaald had, heb ik de rug van het boek verstevigd omdat ik er een nieuwe binnenkant in wil naaien. Het was niet echt nodig maar voor de zekerheid heb ik het toch maar gedaan.

Ja, en toen begon het avontuur. Want ik wilde de buitenkant bekleden met een stofje. Hier in mijn werkkamer heb ik nog een lade vol leuke stoffen want ik was, many moons ago, een quiltster. Heb er zelfs nog les in gegeven. Ik koos voor een stof waar ik weinig kwaad mee kon en ook niet het allermooiste lapje uit mijn collectie. Eerst maar eens zien hoe het zou gaan. Hier zie je de buitenkant die ligt te drogen.

Het was een heel gepruts maar het lukte wonderwel (voor een eerste poging). Later bleek het een onmogelijk stofje te zijn om kleuren mee te combineren. De kleur is lastig. Een beetje blauwig paars. Maar ook weer niet echt blauw. Afijn, ik was allang blij dat het er enigszins netjes omheen zat.

De binnenkant werd er ook netjes ingeplakt. Daar zal later niet heel veel van terug te zien zijn. Alleen hier en daar een randje. Ik naaide er twee katerns in. Met verschillende soorten papier. Voornamelijk van alles en nog wat. Dit album gaat wat minder somber worden dan dat van februari. Het is mooi geworden maar ik vond het ook een hele uitdaging om me aan het kleurenpalet te houden. Dit journal gaat er wat vrolijker uitzien. Ik denk ook met wat meer bloemen. In mijn volgend blog zal ik er verder van laten zien. Tot dan! Dagdag!

The end...

En zo zijn we aangekomen bij de laatste dag van februari. 28 om precies te zijn. Ik maakte voor deze dag een extra mooie envelop zoals je hieronder kunt zien. Ik vouwde, knipte en gebruikte zelfs de naaimachine om er wat moois van te maken.

En natuurlijk maakte ik ook mooie tags om er mijn verslag van de dag op te schrijven. Extra veel want ik schreef ook nog een soort van overzichtje van de afgelopen maand

Met elkaar zag het er best gezellig uit, vind je niet?

En zo kwam ook dit maandverslag weer tot een eind. The end. De maand is omgevlogen. Nu is het natuurlijk wel een hele korte maand maar toch. Wat gebeurde er veel. Er was sneeuw. We konden schaatsen. Maar ook konden we zonder jas naar buiten en buiten koffiedrinken. We kregen drie nieuwe bomen in de tuin. We kregen bloemenperken en binnen kregen we shutters. Er kwam een nieuwe bril en ik maakte fijne wandelingen. Werksgewijs waren er weer een paar opdrachten. Ik kan er de hypotheek nog niet van betalen maar dat geeft niet. Het begin is er weer. Verder is het virus nog steeds onder ons. Is de avondklok nog van kracht maar kunnen we gelukkig al weer een heel klein beetje meer als vorige maand.

Voor nu is het klaar. Het boek is vol en er gaat een strik omheen. Een mooi lint moet ik eigenlijk zeggen. Daarna gaat het bij de andere boeken in de kast in de bibliotheek. Om er later misschien nog eens door te bladeren en te zeggen... weet je nog? Het was fijn om dit document, dit vastleggen van een bijzondere tijd met jullie te delen. Ik voel me een bevoorrecht mens.

22, 23, 24, 25, 26 en 27 februari...

Oeps, dat was een beetje dom. Ik vergat in mijn vorig blog te vertellen over zondag 21 februari. En het was nog wel een hele leuke dag. Onze dochter kwam met haar zoontje. We hadden elkaar best lang niet gezien. We zijn allemaal lekker bezig en het contact bestaat dan veelal uit beeldbellen en appen. Het is zoals het is. Maar daarom dubbelleuk om elkaar weer live te zien. De 'mannen' waren al snel met de voetbalplaatjes in de weer en dochter en ik maakten een wandeling hier in de buurt. Het was jaren en jaren geleden dat we dat deden en het was een feestje. En ook nog eens zonder jas want het weer was lenteachtig. Dat dus afgelopen zondag.

Maandag 22 februari brak aan. De dag dat wij onze huwelijksverjaardag vierden door extra vroeg op te staan want.. de tuinmannen meldden zich al vroeg. Ik bakte een walnotencake voor bij de koffie. Die viel enorm in de smaak en voordat de dag voorbij was, was de cake op. Buitenlucht maakt hongerig! Het was weer aangenaam weer en zo kwam het dat we buiten koffie dronken. Vier mannen + de liefste was echt van een andere energie dan die van mij, haha. Veel ying en weinig yang. Maar wel superleuke lui en harde werkers. Het snoeiwerk is allemaal gedaan en het schoffelen ook grotendeels. We gingen die avond vroeg naar bed.

Dinsdag 23 februari. Ook vandaag weer vroeg in de benen (heerlijk) want de tuinmannen kwamen weer. En de nieuwe bomen. Precies op tijd meldden ze zich en gingen voortvarend aan de slag. Drie grote gaten werden gegraven en zo rond tien uur waren daar de bomen. Drie 20 jaar oude, lindebomen. Zo mooi groot al. We konden ze voor een mooi prijsje kopen bij een bomenman in Barneveld. Hij moet met zijn bedrijf plaatsmaken voor nieuwbouw en wilde ze kwijt. Twee staan er hier op het gras voor het huis en een wat meer aan de zijkant. Koningslindes zijn het en ze staan hier inmiddels te stralen. En ik straal met ze mee. De borders werden aangemaakt. Het gras maakte plaats voor grond en aan het einde van de middag kwamen zelfs al de eerste struiken. Wat een feestje! En niet alleen was het buiten feest maar ook binnen werd hard gewerkt want na ruim een jaar hier wonen, kwam er eindelijk iets voor de ramen in de woonkamer. Het hoeft niet voor de inkijk, dus we hadden geen haast. We kozen weer voor shutters van Jasno. Die hadden we ook in het vorige huis en ik vond ze altijd zo mooi, dus....Zes mannen + die ene was nog meer andere energie dan gisteren. Ik heb me wijselijk maar teruggetrokken tijdens de koffiepauze. Wel weer een lekkere cake voor ze neergezet natuurlijk. Voor de mensen die voor je werken moet je goed zorgen is mij geleerd. En het werd allemaal zo mooi!

Woensdag 24 februari zou volgens mijn plannen een rustige dag worden. De tuinmannen waren klaar, de shutters waren gemonteerd maar nee, de dag verliep natuurlijk anders. Zoals zo vaak. Eerst kwamen de buren even een kijkje nemen. Dus eerst een rondje door de tuin, daarna naar binnen en een koffie natuurlijk. En dat x drie want we hebben drie buren hier in het hoekje van het dorp. Het was even wennen, dat binnenlopen maar nu vind in het toch wel heel fijn om even van die contactmomentjes te hebben gedurende de dag. Het zijn echte lieverds allemaal en je bent hier nu eenmaal meer op elkaar aangewezen dan in een grote gemeente. Daarna belde de opticien dat mijn nieuwe bril voor me klaarlag. Hoera!!! Gelukkig scheen de zon en kon ik met mijn zonnebril op sterkte naar mijn voormalige woonplaats rijden. Wat fijn dat ik weer goed kan kijken. Heerlijk! Wel stond ik weer in de file vanwege het strandverkeer en waren er overal straten opengebroken en wegomleidingen. Och toch! Wat ben je dat toch snel ontwend. Toch maar af en toe naar de bewoonde wereld gaan hoor, anders verander ik in een Alien!

Donderdag 25 februari was ook geen rustige dag. Want een kennis was in de buurt en wilde even langskomen voor een kop koffie en een praatje. Hij kwam om 11 uur en ging pas om drie uur in de middag weer weg. De rest van de dag gebruikte ik om alvast de boeken te sorteren en te instaleren. Ook lukte het nog om wat kleine andere klusjes te doen maar de dag was eigenlijk al grotendeels voorbij. Voorlopig heb ik nu wel even genoeg van alle visite en mensen over de vloer. Het vraagt veel energie om alles en iedereen op afstand te houden en ik krijg genoeg van het koffiezetten. Men komt hier graag en dat zie ik als een compliment maar ik kom gewoon niet meer aan mijn eigen werk toe. Er ligt hier al een week een leuke opdracht te wachten en ik vind van mezelf dat ik daar echt niet langer mee kan wachten. Ook al heeft de klant aangegeven er geen haast mee te hebben. Wat was het fijn om geen hoofdpijn meer te hebben. Blij ook dat ik,om scherp te zien, niet steeds mijn zonnebril meer op hoef te zetten, ha!

Vrijdag 26 februari wandelde ik eindelijk weer eens buiten. Wel een beetje fris in mijn zomerjas. Het was aanmerkelijk frisser dan de dag ervoor. Ik hoorde van verre al het geklepper van de ooievaars. Vorig jaar zaten ze ook op een nest hier in de buurt en dat was zo leuk! Al een paar dagen zag ik de ene ooievaar bezig met takken en zo en nu waren ze dus met zijn tweeen. En een herrie dat ze maakten joh! Eind van de middag kwam mijn vader nog even langs. Hij was bij mijn zusje geweest en op de terugweg kwam hij nog even naar de tuin kijken. Het kon zijn goedkeuring wegdragen. Waarvan akte! Ook was het eerste verkiezingsdebat op tv. Aan de berichten te beluisteren viel dat nog niet helemaal mee voor sommige politici. Ik begreep dat ze geconfronteerd werden met 'gewone' burgers. Oei!

En dan zijn we al weer aangekomen bij zaterdag 27 februari. De op een na laatste dag van deze korte maand. Nog een dag en dan is het voorbij en is mijn journal/dagboek vol. Deze zaterdag was een rustige dag. Eindelijk! Ik wandelde naar het dorp hier verderop en bracht wat pakjes naar het postagentschap. Ook haalde ik verse broodjes bij de warme bakker voor de lunch. Het valt me steeds weer op hoe relaxed iedereen hier toch is. Geen gejakker, geen gehaast, geen ongeduld. Van de week, toen ik in mijn oude woonplaats was, viel me weer op hoeveel de randstad verschilt met hier in het midden van het land. Toch wordt ook hier heel hard gewerkt. Maar op een andere manier. Of zou het toch door al dat groen hier komen? Wie het weet mag het zeggen.

16, 17,18,19,20 en 21 februari...

Ik heb goede hoop dat er vandaag eindelijk tijd is om te bloggen over mijn februari journal. Het leven hier in het stille dorp is drukker dan ooit te voren. Leuk druk hoor. Geen stress. Maar ik maak momenteel wel veel uren om het maar even kort door de bocht te zeggen. In mijn vorig blogje vertelde ik over de schilder en de aannemer. Het had wat voeten in de aarde maar het kwam gelukkig uiteindelijk allemaal weer goed. Voor nu concentreer ik me op het voltooien van mijn februari dagboek. Maart is tenslotte al weer een week oud. We gaan eens zien. Laten we beginnen met 16 februari, want daar waren we gebleven.

Oja, toen zette de dooi echt door en de sneeuw en het ijs waren in rap tempo aan het verdwijnen. Ik had nog een keer contact met mijn opticien en bestelde dezelfde bril met dezelfde glazen. De hovenier kwam langs met een offerte voor de tuin. We willen drie bomen planten en borders aanleggen. De rechter besliste of de avondklok doorgezet zou worden. We weten hoe dat afliep. Zelf heb ik er weinig moeite mee maar ik ken mensen die er helemaal klaar mee zijn. Jonge mensen. Nog maar even volhouden.

Woensdag 17 februari was alle sneeuw en ijs verdwenen. Alsof het er nooit geweest was. Het was een mooie dag met weinig wind en een waterig zonnetje. Mijn vader kwam koffie drinken en de laatste boeken uit zijn boekenkast brengen. Boeken die hij niet meer wil hebben. Er zijn er nog heel veel over. De man leeft tussen de boeken. Het was leuk hem weer te zien. We zijn dankbaar dat hij nog zelf naar hier kan rijden en kan genieten van ons huis en vooral de tuin. Hij maakt al weer volop plannen voor het zaaien van alle tomaten en zo. Bij het naar huis gaan nam hij nog graag een paar potten eigen gemaakte jam mee.

Donderdag 18 februari. De dag dat ik meteen maar alle boeken van mijn vader sorteerde. Twee stapels maakte ik. Houden of wegdoen. Houden bracht ik meteen maar naar boven, naar onze eigen bibliotheek en wegdoen sorteerde ik daarna. Een gedeelte ga ik gebruiken op een andere manier. Een ander gedeelte gaat naar de telefooncel hier in het dorp die gebruikt wordt als minibieb. Heel leuk is dat. Wat je over hebt zet je er neer. Wat je lezen wilt, haal je er uit. Ik hou niet van streekromans dus die kunnen daar mooi naartoe. Ook is er een categorie die ik, ik kan er iemand blij mee maken, noem. Weggevers dus. En als laatste is de er de categorie: kringloopwinkel. Zo krijgt alles weer een mooie nieuwe bestemming. Ik lees wel steeds terug dat ik alsmaar hoofdpijn had. Zonder bril valt het nog niet heel erg mee allemaal.

Vrijdag 19 februari. De dag dat vijf jaar geleden, mijn moeder overleed. Ik schrijf daar een heel stuk over. Dat deel ik niet met jullie, dat is te persoonlijk. Ik schrijf verder dat mijn schoonzusje die dag ook jarig is. En dat ik daar blij om ben. Ze is een schat! Dubbel gevoel over de 19e. O ja, en ik lees dat ik ook naar de Action ging en via het Click en Collect systeem lijm ging halen. Ze hebben er supergoede lijm en ik heb er meestal wel een voorraadje van, maar nu was het echt op. Ik mocht max vijf flesjes bestellen (a 0,79 ct) en het minimum bedrag moest € 15,- zijn. Ik moest echt serieus bedenken wat ik dan nog meer wilde. Uiteindelijk koos ik voor wasmiddel. Dat kan altijd. De hovenier kwam melden dat hij maandag gaat beginnen. Hij bracht een van zijn medewerkers mee om vast e.e.a. door te spreken. Fijn en zo snel! Ik verheug me erop. Het was een zonnige dag en het voelde bijna als lente.

Zaterdag 20 februari. Lekker uitgeslapen. Dat doe ik dus bijna nooit. Ik kan meestal niet wachten om op te staan en aan de nieuwe dag te beginnen. Nu, zonder bril, gaat alles een beetje moeizamer. Hier in de buurt is een fijne landwinkel waar we altijd lekkere yoghurt kopen. En soms ook vanillevla. Het komt van een boerderij hier niet ver vandaan. Eigenlijk vlakbij de hovenier, vertelde hij gisteren. We besloten dit keer niet naar de landwinkel te gaan maar naar de boerderij zelf. Wat een leuk bezoek was dat! Een jonge enthousiaste boerin met passie voor het bedrijf vertelde honderduit over de kaasmakerij en alles wat daar bij kwam kijken. Kijk en dat van die kaas wisten wij dus niet. Nou, daar moesten we natuurlijk ook wel even van proeven en uiteraard kopen. Heel leuk om kennis te maken en voor herhaling vatbaar. Een van de buurvrouwen kwam nog voetbalplaatjes ruilen. Die van de AH. Ja echt! Zo leuk joh! We dronken een bakkie en daarna werkte ik fijn verder aan mijn journal/dagboek.

Je hebt van die dagen...

Je hebt van die dagen dat alles anders gaat dan jij wilt. Dingen vallen, dingen mislukken, kortom, ik denk dat jullie de situatie wel zullen herkennen. De dag die ik beschrijf was zo'n dag. Ik was al vroeg opgestaan want om half 8 zou de aannemer komen. Maar die kwam niet en toen ik om tien uur belde, zei hij korzelig dat er even wat tussengekomen was maar dat hij later zou komen. Nou, die kwam dus helemaal niet meer die dag. Niet de eerste keer en dus hebben we besloten met een ander in zee te gaan. Daarna het verhaal van de schilder. Die zou komen om een offerte te maken voor het schilderen van de buitenkant van het huis. Om 12 uur zou hij er zijn. Maar ook de schilder liet verstek gaan. Hij was het vergeten. Of hij later in de middag mocht komen. Dat mocht maar je raadt het al... dat deed hij niet. En tot op de dag van vandaag is hij nog steeds niet geweest. Zo'n dag was het dus. Ik begrijp dat iedereen het heel erg druk heeft. Maar dat hebben wij ook. Maar goed...

In gevallen als dit ga ik poetsen in huis of pianospelen. Ik was al begonnen met poetsen en dacht daarna wat te gaan pingelen op mijn oude piano. Ik draag een bril maar op de een of andere manier zit de focus niet op de goede plek als ik piano speel. Dus doe ik mijn bril af en leg die vervolgens bovenop zodat hij niet kapot kan vallen of zo.

Maar dat kan dus wel. We hebben in dit huis een soort van luchtverversingssysteem en daarvoor zitten van die deksels in het plafond. Op een gegeven moment ben ik aan het spelen en hoor ik een klap. Eerst wist ik niet wat het was maar later bleek dat een van die deksels uit het plafond was gevallen. Bovenop mijn bril. Het ene glas sprong er zover uit dat ik het aan de andere kant van de kamer terugvond. Wat een schrik!

Ik heb meteen maar naar mijn oude opticien gebeld of hij dezelfde bril opnieuw kon bestellen. Dat kon en ook met dezelfde glazen. Dan hoefde ik maar een keer de reis te ondernemen (vijf kwartier rijden) om de bril op te halen en pas te maken. Het duurt een week! Een week zonder bril is echt een dingetje voor mij. Een reservebril heb ik niet meer. Die was al gesneuveld bij de verhuizing. Het was er niet van gekomen een nieuwe reservebril aan te schaffen in verband met corona. Gelukkig is het mooi weer en heb ik een zonnebril op sterkte. Ik voel me net een filmster met de hele dag die zonnebril op mijn neus. Zo'n dag (dagen) was het dus. We hebben er allemaal op zijn tijd mee te maken. Toch?