De tuin (10)...

Donderdag 4 oktober 2018. Vandaag is mijn neefje jarig. Nee niet de neef van de vorige post maar een andere. Deze is de jongste zoon van de oudste zus van de man. We hebben niet veel contact met de neefjes en nichtjes aan die kant en ik heb verder ook geen telefoonnummer van hem. Ik volstond met het feliciteren van zijn moeder en zij zou onze felicitaties overbrengen. 

Ook is een oude vriend van vroeger jarig. Hij had al jong een auto en werkte bij een bedrijf waar ik vakantiewerk deed. Elke dag kwam hij me halen met zijn knalgroene Ford Taunus. Gekregen van zijn opa zodat deze elke week met kleinzoon mee konden rijden naar de kerk. Hij was apetrots op die auto en ik mocht elke dag meerijden. Super de luxe was dat want op de fiets deed ik er een half uur over. Ik denk even aan deze vriend vandaag. Het was een vreemde snuiter en dat is hij nog steeds. Hij haalde zelfs het nieuws vanwege de hoeveelheid kerstversiering in en om zijn huis. Hij woont in Friesland, een flinks stukje rijden van hier

Op vier oktober moet ik ook altijd even denken aan mijn laatste hondje. Beagle Fleurtje. Dat was zo'n schatje! Ze is er al verschillende jaren niet meer maar ik mis haar nog steeds. Misschien, als we ergens anders gaan wonen, komt er nog eens een nieuwe Fleur. Wie weet! Ondertussen kijken jullie naar foto's van de tuin. Het onkruid, de uitgebloeide stokrozen. De schone straat op de foto hieronder.

Ik werkte veel in de tuin afgelopen tijd want het weer bleef heerlijk. ik versleet een paar tuinhandschoenen en kocht bij de G***a een paar nieuwe. Ik vind het steeds leuker worden om in de tuin te werken. Vooral nu het lichamelijk weer wat beter gaat. De zon maakt het tot een feestje natuurlijk.

Toch vallen de bladeren al volop. Vier grote lindebomen zorgen voor veel afval. De tuinmeneer die hier twee keer per jaar langskomt om de tuin winterklaar te maken spit het meestal onder om de grond wat luchtiger te maken. Ik ben daar niet zo'n voorstander van want al diverse keren ben ik best diep weggezakt met een enkelblessure tot gevolg. Oei! Ik heb besloten om de bladeren vast wat bij elkaar te harken. De groene container is elke keer weer tot aan de nok gevuld. Dat is me trouwens het hele jaar nog gelukt. Vanaf januari bied ik een volle groencontainer aan. Ook nu is hij weer hartstikke goed gevuld. De rest heb ik in vuilniszakken gedaan. Als de container is geleegd kan ik hem zo weer vullen. In december en januari als er niks uit de tuin komt, vul ik de container met de inhoud van de zakken die er nog staan. Dat gaat heel goed. Het bespaart me een ritje naar de gemeentewerf en een gekneusde enkel.

Ik maak een soort van baantje en pak de bladeren daarna met twee armenvol op en gooi ze zo weg. We hebben een bladzuiger maar die wordt nooit gebruikt. Ik doe het veel liever zo. Dan doe ik meteen mijn oefeningen. Ik buig diep door de knieën (dus niet via de rug), pak de bladeren en kom via de benen weer omhoog. De fysiotherapeut fietste laatst langs en riep: goed zo! Je doet je oefeningen dus nog steeds. Leuk hè?

Het is een fijn geluid, dat ritselen en knisperen van die bladeren. En kijk dan naar de kleuren.... Het is herfst aan het worden, zeker weten. Maar wat fijn dat de zon nog steeds zo uitbundig schijnt.

Neef...

Woensdag 3 oktober 2018. Vandaag is mijn neefje jarig. De oudste zoon van mijn jongste broer. Ik weet nog goed dat hij geboren werd. We woonden nog in de buurt maar hadden al wel een nieuw huis gekocht. Tussen het schilderen, inpakken, schoolafspraken, zwemles, voetballen en weet ik niet allemaal meer ging ik even om het hoekje kijken. Zoals ik al zei: we woonden nog in de buurt. Het was een wonderschoon mannetje en mijn schoonzusje was vanaf minuut een een echte mama. Zoon en mama hebben altijd een hechte band gehouden. En nu is hij al weer 27 jaar, die baby van toen. Hij is zoekende. Naar wat hij wil met zijn leven. Hij heeft diverse studies geprobeerd en weer afgebroken. Heeft diverse baantjes gehad en allemaal was het dat nèt niet. Totdat....

Hij onze jongste weer tegenkwam om mijn verjaardag in maart. Jongste vertelde over Zuid- Afrika en over zijn leven daar. Neef vroeg of dat ook wat voor hem zou kunnen zijn. Een zaadje werd geplant in het hoofd van neef. Het zaadje ging kiemen en werd een plantje en door de maanden heen groeide het uit tot een echt plan met een besluit. Hij gaat volgende week donderdag voor een half jaar naar Z-A en gaat werken bij het bedrijf van jongste. Hij heeft een onderkomen gevonden. Dat wordt geschilderd en zelf is hij nu aan het inpakken. Laatste afspraken gemaakt, laatste keer trainen met zijn voetbalteam. Zwemmen bewaart hij voor daar. Ik zie de parallel met de dag dat hij geboren werd. Toen werd de navelstreng letterlijk doorgeknipt. Nu figuurlijk. Zijn moeder ziet er verschrikkelijk tegenop. Zelf is hij een vogel die al een poosje klapwiekend op het nest zit en klaar is om uit te vliegen. Hij heeft er ontzettend veel zin in. Zaterdag is zijn afscheidsfeestje. Wordt vervolgd...

Tien vragen aan mezelf (10)...

Dinsdag 2 oktober 2018. Terwijl jullie kijken naar wat foto's met kaartjes die ik samen met klein meisje maakte (Zij schilderde en ik oefende wat met hand letteren) ga ik vandaag weer tien vragen over mezelf beantwoorden. Jullie leren mij wat beter kennen en stiekem hoop ik mezelf ook wat meer te leren kennen. Ik stelde de lijst met vragen al aan het begin van het jaar samen en laat me dus ook nu weer verleiden tot het geven van spontane antwoorden, Ha! Hier komen ze...

1. Heb je een hoge of lage pijngrens? Ik vind het lastig daar antwoord op te geven. Ik heb elke dag pijn. 24/7 zoals dat tegenwoordig genoemd wordt. Volgens de artsen in het ziekenhuis heb ik een extreem hoge pijngrens. Laat ik het daar maar op houden dan. Snel verder naar de volgende vraag.
2. Welke drie dingen vind je niet zo aantrekkelijk aan mannen. Oei, dat is een lastige. Ik vind het zeer onaantrekkelijk als iemand zichzelf niet goed schoonhoudt en naar rook en slechte adem stinkt. Wat ik ook erg onaantrekkelijk vind zijn mannen die de hele tijd zeggen hoe belangrijk ze zijn en hoe druk ze het hebben. En als laatste vind ik kleine mannen niet aantrekkelijk. Vooral niet als hun vrouw langer is. Het ziet er altijd zo tobberig uit.

3. Welke droom droom je om de zoveel tijd. Ik verander de vraag een klein beetje. Tot aan de operatie heb ik jarenlang vrijwel elke nacht gedroomd dat ik over het strand rende, samen met een hele goede vriend die niet meer onder ons is. We renden samen met een hele roedel honden. Het was een bitterzoete droom want ooit deden we dat echt. Het gekke is dat die droom na de operatie nooit meer is teruggekomen. Net alsof een nieuw tijdperk begon.
4. Wie zou je terug willen halen uit de dood. Zie vorige vraag. (pijnlijk)

5.Welke bekende persoon heb je ontmoet? Och, dat zijn er zoveel. De mooiste ontmoeting was in een restaurant in een achterafstraatje in Cairo. We gingen daar regelmatig naartoe om een lekker bordje lokaal te eten. Op een goede dag ontmoetten we daar Omar Sharif. Voor de ouderen onder ons: Dokter Zjivago. Oh wat een mooie man was dat. Van buiten en van binnen. Het voert hier te ver om het hele verhaal te vertellen maar geloof me..... het was bijzonder :-) Na die eerste keer volgden nog vele ontmoetingen en ze waren allemaal de moeite waard.
6. Was je vroeger en ben je nu lid van de bibliotheek? Ik ben altijd een lettervreter geweest. Ik vertelde er hier al vaker over. Eerst was ik lid van de schoolbibliotheek, daarna las ik alle boeken die ik maar te pakken kon krijgen en uiteindelijk werd ik lid van elke bibliotheek van elke plaats waar ik gewoond heb. En ook hier ben ik lid. Hoewel ik hier niet heel vaak naartoe ga. Er is tegenwoordig zoveel te doen aan activiteiten dat ik me niet kan concentreren op het uitzoeken van een mooi boek.

7. Heb je een piramide in het echt gezien? Jazeker, tijdens ons verblijf in Egypte ben ik er zo vaak geweest dat de mannen met de kamelen me al begonnen te zien als een 'collega'. Iedereen die op bezoek kwam wilde de piramides zien. En het Egyptisch museum. En alle andere bezienswaardigheden.
8. Met wat voor pen schrijf je het liefst? Ik heb het liefst een dikke pen want door de reuma heb ik snel kramp in de handen. Dunnen pennen die zijn snel uit balans bij mij. Het lijkt of ze achterover vallen.

9. Welke broodsoort vind je het lekkerst? Ik kan heel erg genieten van het brood van bakker Jan van de Bieslandhoeve in Delfgauw. Zijn zuurdesembrood is verrukkelijk. En dan speciaal zijn cranberrybrood. Ik heb dat geboren zien worden. Als ik er alleen maar aan denk loopt me het water in de mond. Heerlijk met wat appelstroop, geitenkaas en een plakje bacon. Zucht!!!
10. En dan alweer de laatste vraag: raak je snel in paniek. Nee. Ik kan stressen om niks maar zodra er echt reden voor paniek is, word ik de kalmte zelve. Gek eigenlijk!

Zo, we zijn weer wat wijzer geworden. Het was weer interessant om de vragen te beantwoorden. Confronterend ook. Sommigen deden pijn, andere deden me plezier. Nog twee maanden en dan stop ik met deze rubriek. Dan is het weer tijd voor iets nieuws :-) Dagdag!

Oktober ...

 1 oktober 21018. Hoera, hier op het blog is het ook eindelijk oktober geworden. Jaja, ik weet dat ik wat achterloop maar dat is niet erg. Ik doe het op mijn manier. Het is namelijk mijn leven en mijn blog :-))) Toen ik in januari van dit jaar een kleur bedacht voor elke maand had ik voor de maand oktober zwart in gedachten. Misschien omdat halloween in deze maand valt? Ik hou helemaal niet van halloween maar ach...

Bij het zoeken naar zwarte foto's in mijn fotomapje viel het om de drommel nog niet mee om foto's met zwart te vinden. Dus heb ik de natuur maar even geholpen en een foto genomen waar ik wat mee heb gespeeld. Ik was ergens waar ze een stel krukken langs de muur opgestapeld hadden. Het zag er mooi uit. Ik maakte er een foto van. Daarna veranderde ik de foto in zwart wit. Dat was al wat interessanter.

Daarna maakte ik hem schuin en fleurde hem op met een mooi achtergrondje. Ach, het is leuk om zo wat te spelen met je telefoon. Het kwam voor nu goed uit. Oktober gaat een drukke maand worden. Met een afscheidsfeest omdat iemand voor lange tijd weggaat. Daarover later meer....

We hebben vijf familie verjaardagen te vieren. Waaronder die van mijn enige schoondochter. Ik denk deze maand ook even aan vier jaar geleden. Toen trouwde middelste zoon met zijn lief. Inmiddels zijn ze al weer bijna twee jaar uit elkaar. En wat ze ook allemaal uitgevreten (excuses voor mijn woordgebruik) heeft, er zijn tijden dat ik mijn schoondochter van toen toch wel mis. Ik vier ook dat ik mijn bril al acht (8) jaar heb. Hoog tijd voor een nieuwe. Het kwam er nog steeds niet van.

Ik vier wat verjaardagen van vrienden en vriendinnen. Van toen en nu. Sommigen ben ik uit het ook verloren, sommigen leven niet meer, sommigen ach... eigenlijk is het hetzelfde als alle maanden hiervoor. We vieren, we denken, we doen, we zingen, we nemen afscheid. Kortom, we leven :-)

Versje van Toon (39)...

Zondag 30 september 2018. Op zondag hier op het blog altijd een versje van Toon Hermans. Omdat ze zo mooi zijn. Vandaag uit: Dan heb je geluk.


Wandeling

Ik kijk hier steeds mijn ogen uit
zie nieuwe kleur, hoor nieuw geluid
nooit is het hetzelfde pad
het klinkt misschien wat overdreven
maar ik kan hier zeven levens leven
en dan ben ik het nóg niet zat.

Fijne zondag. Dagdag! :-)

Laat ik het gelijk maar doen...

Zaterdag 29 september 2018. In mijn vorig blog beloofde ik jullie te laten zien hoe je een simpel envelopje kunt maken. Ik dacht laat ik dat meteen nu maar doen anders vergeet ik het vast. Wellicht kennen veel van jullie deze methode want hij is niet nieuw. Ik deed het denk ik voor het eerst op de lagere school op deze manier. Oh wat is dat lang geleden zeg! Oké, daar gaan we. Ik gebruikte dubbelzijdig papier. Doe je dat niet dan moet je de witte kant boven houden als je begint te vouwen. Je hebt een vierkant papiertje nodig. De maat doet er niet toe. 

Geef even voorzichtig het midden aan. Niet een echte vouw maken maar gewoon even aan de zijkanten. Het gaat er maar om dat je weet waar je naar toe gaat vouwen.

Hierboven zie je wat ik bedoel. Vouw dus de twee zijkanten naar het midden en maak een scherpe vouw. Echte knutselaars hebben vast wel ergens een vouwbeen liggen of krassen met hun nagels. Maar aangezien ik allebei niet heb doe ik het met de oren van de schaar. Oh eigenlijk is allebei niet waar. Ik heb natuurlijk wel nagels maar die knip ik heel kort omdat ik ze anders afbijt en ik heb ook nog wel ergens een vouwbeen maar waar? ...... :-) Met de schaar gaat het ook heel gemakkelijk. Ik deed het zelf ook wel eens met mijn bankpas (stt niet aan de man doorvertellen, hij kan daar niet tegen)

Als je dat gedaan hebt vouw je een je een klein stukje om voor de onderkant. Dat hoeft niet veel te zijn. Een centimeter of zo is genoeg.

Aan de bovenkant moet je wat meer omvouwen want daar maak je ook de klep van de envelop van. Maak deze vouw en doe het papier daarna weer open. Op de foto hierboven zie je wat je weg moet knippen. Gewoon langs de lijntjes die er al zijn.

Je kunt het zo laten en dan heb je een vierkant klepje maar ik vind dat niet zo mooi. Ik knip het een beetje schuin weg en dan lijkt het meer echt. Je zou het ook rond kunnen knippen. Ik ga dat later nog eens proberen.

Pak nu je washitape en plak het zakje van boven naar beneden dicht. Daarna plak je de bodem dicht. Je kunt er voor kiezen om alleen de achterkant dicht te plakken maar zelf vind ik het leuk om ook de voorkant meteen even te versieren.

Begin ergens achter in het midden, draai naar voren en eindig weer achter zodat je daar de naad krijgt. Ga lekker aan de slag en voor je het weet heb je een leuke stapel envelopjes klaar!

Elk papiertje is in principe geschikt. Denk aan krantenpapier, tijdschriften, origamipapier, knutselpapier, printpapier. Als het maar vierkant is. In plaats van washitape kun je ook schilderstape of gewoon plakband gebruiken. Na het maken kun je de zakjes/envelopjes ook nog versieren. Hoe leuk is dat? De mogelijkheden zijn eindeloos. Veel vouw, knip en plakplezier!

Curiosamarkt...

Vrijdag 28 september 2018. Vandaag (en morgen) wordt voor de veertigste keer de Curiosamarkt gehouden in de Oude kerk hier in het dorp. Ooit werd begonnen als bazaar in het ontmoetingscentrum naast de oude kerk. De dames breiden truien en sokken. Enveloppen werden getrokken, lootjes verkocht enz en natuurlijk was er een rad van avontuur. Langzaamaan werd de belangstelling minder en werd de formule wat stoffig. 

Op een goede dag werd besloten de rommelmarkt toe te voegen. De sokken verdwenen wat naar de achtergrond, de dames werden oud. Er kwamen wat nieuwe kramen en toen ook dat niet heel erg meer werkte werd de hele boel verplaatst van de zaal naar de kerk zelf. Dat was nog een heel gedoe want sommigen waren er echt op tegen om handel te drijven in de kerk.

Nu vindt iedereen dat al weer jaren heel normaal. Ikzelf ga er heen voor de mooie bloemenstand. Ik vul elk jaar mijn raamkozijn met knisperverse planten die zo van de kweker komen. Verder kijk ik altijd bij de handwerkkraam. Daar kan ik soms ook leuke dingen vinden. Dit jaar alleen een rolletje Washi tape voor 20 cent. Ik gebruikte het meteen om er enveloppen van te maken.

Het papier op de foto's waar ik de enveloppen van maakte hebben jullie even geleden ook al eens gezien hier. Het is het origamipapier van de Hema. Ik vond het zo mooi dat ik nog een pakje gekocht heb. Omdat ik nogal wat vragen kreeg zal ik in een volgend bericht eens laten zien hoe je snel zo'n envelopje kunt maken.

De andere kant op....

Donderdag 27 september 2018. Het valt me de laatste tijd op dat alles zo hetzelfde, zo eenvormig is. Zo zag ik de (overigens ontzettend leuke) letterborden bij de hippe winkel hier in het dorp. Ik zag ze bij de Dirk supermarkt en bij de Hema en nog op diverse andere plaatsen. Ik vind ze leuk en zie er soms ook originele teksten opstaan. Ik heb er zelf ook een paar. Maar eigenlijk is het best suf dat we met zijn allen achter deze 'trends' aanlopen. Ze zijn zo vluchtig... 

Ik heb steeds de neiging om de andere kant op te lopen. Net zoals de roze poedel op de foto. Die poedels kocht ik ook al weer jaren geleden in een erg leuke winkel in Haarlem. Juffies heette die winkel. Ten ondergegaan aan de Action en nog zo'n andere winkel die er op lijkt. Jammer want ik kwam er zo graag. We zijn nu weer allemaal into Halloween. Overal zie je die rommel liggen. Ik heb er niks mee en loop er gemakkelijk aan voorbij :-) Raar dat me dat nu pas begint te storen want het is al eeuwen aan de gang die eenheidsworst. Het is maar het beste lekker je eigen gang te gaan en er af en toe eens uit te pikken wat je bevalt. Zoiets? Ik weet het ook niet hoor. Ik doe ook maar wat :-)

Boodschappen...

Woensdag 26 september 2018. In mijn vorig blogje vertelde ik over winkelen. Ik dacht daar even over na toen ik boodschappen ging doen. Sinds een half jaar (misschien iets langer) hebben we hier een supermarkt van Dirk in het dorp. Ik vind het een fijne supermarkt. De producten zijn vers en ik hoef niet zoveel te kiezen als bij de andere supermarkten. Ofwel, ze hebben alles maar houden het simpel. Ook met de prijs valt het me steeds weer mee als ik het vergelijk met de blauwe supermarkt. Ik vind het altijd een heel gedoe, dat boodschappen doen. Vooral als ik de zuivel moet pakken in de koele kamer. Het is daar zo koud dat ik er zo snel mogelijk in en uitga. Bij de andere supers hebben ze van die kasten waar ook zoveel kou uitkomt. Maar goed, de buit is weer binnen. 

Alles paste precies in de twee fietstassen die ik (ook al jaren) gebruik. Voorlopig kunnen we weer vooruit. Hoe vinden jullie de foto? Het kastje stond nog op de plank vanwege de vorige foto met de schoentjes. Nu deed ik er de boodschappen in waar klein jongetje mee speelde toen hij hier op visite was. We speelden winkeltje en het was heel gezellig. Ik was natuurlijk de klant en hij de supermarkteigenaar. Hij speelt graag de baas ;-) Ik kreeg wel een appeltje mee van hem voor onderweg naar huis. Is dat niet schattig?

Schoenen kopen...

Dinsdag 25 september 2018. Vandaag deed ik iets wat ik jarenlang niet meer kon. Ik ging 'winkelen'. Lopen, kijken, bewonderen en niet meteen kopen. Dat versta ik onder winkelen. Ik ben van naturen niet iemand die graag winkelt. Mijn moeder deed er ook niet aan. Twee keer per jaar kochten we een paar dorpen verderop in de uitverkoop wat kleren. Bij de schoenmaker in het dorp kochten we een paar schoenen per jaar. Dat was het. De schoenen waren onverslijtbaar sterk en we groeiden er echt uit. Ze waren dan zeker nog niet versleten. In de zomer droegen we plastic schoenen. Waterschoenen noemden we die. De schoolarts zei al diverse keren tegen mijn moeder dat ik steunzolen moest dragen anders zou de stand van mijn knieën later in mijn leven problemen geven. Helaas gaf mijn moeder daar geen prioriteit aan en zo kwam het vele jaren later uit wat de schoolarts toen al voorspelde. Maar dat terzijde. 

Dat met die kleren was ook nog een heel gedoe. We ( moeder met drie kleine kinderen) moesten eerst een behoorlijk eind fietsen voor we bij de winkel waren en dan kopen wat er nog in de rekken hing. Dat was meestal niet veel soeps. Er werd op de groei gekocht. We kochten aan het eind van de zomer in de uitverkoop de kleren die we volgend jaar zomer zouden gaan dragen. Mijn moeder moest dus inschatten hoe hard we zouden groeien. Bij mij viel het geloof ik wel mee maar mijn zusje had echt van die groeipieken met alle gevolgen van dien. Het ene jaar was het te groot, het andere jaar te klein. Ook moest dat arme kind de kleren waar ik uitgegroeid was ,maar nog goed waren, dragen. Zo ging dat toen. Konden wij niet beter betalen? Jazeker wel. Maar mijn moeder hield gewoon niet van winkelen. Maar dat zei ik al.

Ik heb me de vaardigheid van het lopen door winkels zonder te kopen ook nooit eigen kunnen maken. Misschien toch wat van de genen van mijn moeder? Ik vind het zonde van mijn tijd en koop alleen als het nodig is. Maar in het kader van meer bewegen loop ik nu elke week een keer door het winkelcentrum hier in het dorp. Het is zó fijn om weer gewoon te kunnen lopen. Ik heb een paar nieuwe winterschoenen nodig en ik besloot dit keer eens niet rechtstreeks naar de winkel te gaan waar ik altijd naartoe ga, maar ook alle andere schoenwinkels eens te bezoeken. Ik zag veel moois. Hoge hakken, mooie pumps, stoere laarzen, halve laarsjes, hippe sneakers en nog veel meer. Uiteindelijk kocht ik gewoon weer in mijn 'eigen' schoenenzaak met de vriendelijke deskundige verkoopster. Dat voelde toch vertrouwd. Mijn nieuwe aankoop staat alvast klaar op het plankje in de schoenenkast. Gelukkig is het weer nog veel te mooi om ze te dragen :-)

Lezen...

Maandag 24 september 2018. Ik ben dol op lezen, dat heb ik hier meerdere malen verteld. En ook heb ik al eens verteld over boekenkasten volgens mij. Ik weet het niet meer. Ik heb hier al zoveel verteld. Al die woorden.... babbel de babbel..... ik denk er wel eens aan om te stoppen want jullie zullen mijn babbels wel moe worden denk ik zo.... 

Toen gisteren voor de zoveelste keer een boekenplank naar beneden kwam schrok ik me een hoedje, want ik zat er naast in een spannend boek te lezen. Moet je je voorstellen...ik in de stoel, beetje opgekruld. Krukje naast me met lekkere verse thee. Koekje erbij want het is weekend. En dan begint er iets te kraken en komt met een grote klap de plank los. 

En denk maar niet dat die niet stevig vastzat want hij is gemaakt door een echte Westlandse timmerman en die leveren geen rommel af. Hoe kan hij dan toch naar beneden komen? Ik heb geen idee. Ze hebben wel wat te dragen aan gewicht maar als het goed is zijn ze daar op berekend. Ik heb hele boeltje maar weer opgeruimd, de hamer gezocht en er wat grotere plank-dragers in gezet. Daarna alles uitgezocht en wat weg kon heb ik meteen in de tas voor de kringloop gedaan. Dat was niet veel moet ik eerlijk bekennen. Er komt nog steeds meer in dan er uit gaat. Ik hou van boeken. En van boekenkasten.

Mijn schoonzoon houdt ook van lezen. En hij leent ook gemakkelijk uit aan mij (en ik aan hem). Zo lezen we regelmatig buiten het eigen padje. Het heeft ons al veel gebracht aan extra zal ik maar zeggen. We mogen ook graag over boeken praten samen. Het is grappig hoe vaak we verschillen van mening. Ik mocht zijn boekenkast fotograferen. Is hij niet mooi? En zien jullie hoeveel ruimte hij over heeft? Ik ben jaloers :-))))))

Versje van Toon (38)...

Zondag 23 september 2018. Op zondag op mijn blog altijd een versje van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi... Vandaag uit: Van ganser harte.

Moed

Vertel me niets van het leven
ik heb er van langs gehad
ik zag het niet meer zitten
hoewel het er zeker zat
vertel me niets van het leven
ik was jaren in de leer
als ik nu de moed verloren heb
dan vind ik hem wel weer

Fijne zondag! Dagdag! :-)

Kikkers in de maak....

Zaterdag 22 september 2018. Ik zag leuk papier bij de Hema en besloot een pakje mee te nemen. Tweezijdig bedrukt en in gezellige kleurtje. Volgens mij was het Origamipapier. Ik vond het bij de knutselspullen. In mijn vorig blog vertelde ik over het traplopen. De Hema hier in het dorp heeft ook een grote trap in het midden van de winkel. En natuurlijk loop ik die op en af tegenwoordig. 

Ik hoef niet meer in de enge lift aan de zijkant van de winkel. Dat vond ik zo'n gedoe. Een lift met een glazen deur zodat iedereen je op ziet stijgen en een knop die je ingedrukt moet houden anders doet hij niks. Een schokkerige lift en ik was altijd weer blij als ik heelhuids boven aankwam. En of de duvel er mee speelde lagen altijd de leukste spullen boven natuurlijk :-) Gelukkig neem ik nu weer de trap. Yeah!!

Ik vouwde maar weer een heel stel kikkertjes. Dat wat ooit begon als een grapje begint is nu hard op weg om mijn best verkochte artikel in het winkeltje te worden. Heel veel meer mensen hebben een opkikkertje nog dan ik me vooraf had kunnen bedenken. Het is fijn dat zoveel mensen er even door opgefleurd worden. Het vouwen, het stempelen van het kaartje (letter voor letter), het maken van het kaartje zelf en het daarna inpakken is nog best een klusje. De verkoopprijs van 1 euro maakt niet dat ik een hoog uurloon heb.

Ik vind dat niet erg, maar het steekt me wel dat hier laatst wat mensen waren die vonden dat ik maar wat zat te hobbyen. In hun ogen was dat misschien ook zo maar ik doe echt serieus mijn best om er iets moois van te maken. Want het hele plaatje moet natuurlijk kloppen.

Ik weet welke mensen ze kopen en vaak hoor ik ook van ze voor wie ze een opkikkertje willen kopen. Dat raakt me dan soms best en denk dan...... Dáár doe ik het voor. Niet voor de mensen die met hun dikke auto voor komen rijden, even om het hoekje van de deur kijken en hun mening klaar hebben.

Ik zou er intussen ongevoelig voor geworden moeten zijn maar helaas.... Gelukkig komen deze heren met dikke auto's niet elke dag over de vloer hier. Het valt dus allemaal wel mee. Ik hoorde laatst van de man dat een van hen een beetje in de put zat. Ik besloot hem om een opkikkertje te sturen. Het werd gewaardeerd. Toen hij later weer eens hier in huis was, maakte hij er een opmerking over. Wat staan we toch snel klaar met onze mening, zei hij. Mag ik je mijn excuus aanbieden. Ach, dat was wel heel aardig natuurlijk.

Een hele rij kikkertjes ligt weer klaar. Gevouwen en ook de kaartjes zijn gemaakt. Ik ga ze in een zakje doen en in het bakje in de winkel zetten. En als ze op zijn maak ik gewoon weer nieuwe. Mag ik fijn weer naar de Hema. Naar boven. Met de trap :-))))

Een jaar geleden....

21 september 2018. Ik zag laatst een promo voorbijkomen op tv over een programma waarin gasten vertelden wat ze een jaar vanaf nu zouden willen kunnen/bereikt willen hebben. Ik moest daar aan denken toen in net stond te strijken. Tijdens het doen van de huishoudelijke klussen denk ik dan aan dat soort dingen. Een jaar geleden maakte ik de foto's die ik hier bij het blog laat zien. En ik dacht er aan of het me zou lukken een jaar later deze trap op te lopen. De dag daarna werd ik geopereerd en kreeg ik in een keer twee nieuwe knieprotheses. 

Mensen uit de omgeving van Den Haag kennen de locatie waarschijnlijk wel. Het is de trap naar het Hemels Gewelf. De trap tegenover restaurant De Haagse Beek. Eigenlijk is het in Kijkduin bedenk ik me nu. Ik zat daar dan te eten en keek naar de mensen die naar boven liepen en genoten van het uitzicht. Ik wenste dat ik ook boven kon gaan kijken. Misschien na de operatie dacht ik dan....

Vandaag is het een jaar verder en moet eerlijk zeggen dat ik nog niet boven ben geweest. Ik heb wel een poging gedaan maar het is een vervelende trap. De treden zijn een soort van uitgehold en er is geen leuning om je aan vast te houden. Bovendien is het behoorlijk hoog en heb ik een soort van hoogtevrees ontwikkeld. Deze wens is niet uitgekomen maar gelukkig zijn er nog genoeg andere trappen om wel op en af te lopen. Jullie willen niet weten wat een geluksgevoel dat nog steeds geeft. De trap nemen in plaats van de lift. Of nog eens een keer extra naar boven lopen hier in huis. Het was geen gemakkelijk jaar. De therapie, de peesontstekingen, de reuma, de extra ingreep waarvoor ik terugkomst naar het ziekenhuis, andere therapie en elke dag maar weer de oefeningen doen. Ik zal nooit meer 100% worden maar ik kom wel dicht bij 85% en daar ben ik dik tevreden mee. Een jaar geleden....

Sigarenbandjes...

Donderdag 20 september 2018. Oi oi oi wat heb ik jullie weer lang laten wachten op een nieuw blog. Ik heb echt ontzettend veel 'avonturen' beleefd en wil die graag met jullie delen. Elke dag een blog was mijn streven per 1 januari j.l. en dat lukt ook wel qua schrijven en onderwerpen. Het lukt me alleen niet om het goed in te delen. Eigenlijk zou je een vast moment in de dag moeten gaan zitten en het dan gewoon DOEN! Doen, Tineke. Niet denken dat je het gaat doen ;-) Ik geef mezelf nu een figuurlijke schop onder de **** dat begrijpen jullie. 

Ik pak de draad op waar ik hem liet liggen en dat was op 19 september. Aan de datum bovenaan dit blogje kun je dat zien. Dus niet de datum van schrijven (dat is vandaag) maar net daaronder in het bericht zelf. Denk dus niet dat je computer kapot is of dat er iets anders aan de hand is. Ik schrijf soms dagen niet en dan, op een rustig moment, weer een paar blogjes achter elkaar. Tot ik weer bij ben en dan neem ik mezelf Natuurlijk voor om elke dag op een vast tijdstip ....... :-))) Right! Laat ik maar snel vertellen wat ik vandaag vertellen wilde.

Ik vertelde vorige keer over de sigarenbandjes van pa. En dat ik ze leuk verkoop op MP. En ook hier in het winkeltje trouwens. Het geld gaat naar pa en hij doet er leuke dingen me met zijn achterkleinkinderen. Dat vertelde ik al :-) Nu hoeft niet alles ten gelde gemaakt worden en daarom geef ik zo hier en daar een en ander weg. Dat vind ik eigenlijk net zo leuk. Ik heb al een tijd niets meer weggegeven op het blog. De fleur was er een beetje af en ik had besloten het niet meer te doen. Er zijn zoveel plekken waar je de meest fantastische dingen kunt winnen en krijgen waarom zou je mee willen doen hier op mijn onbenullig blogje. Bovendien deden steeds dezelfde mensen mee. Of werd er niet gereageerd als iemand gewonnen had. Mopper mopper....Maar nu, na een lange tijd ga ik het toch weer doen. Niets veranderlijker dan een mens. Dusssssss geeft ik een setje sigarenbandjes weg aan iemand die dat leuk vindt. Laat een reactie achter als je een setje wilt ontvangen. Wat ik leuk zou vinden is dat je een herinnering deelt. Misschien een opa die rookte. Of een oom die van die mooie ringetjes kon maken. Misschien vond je de sigarenlucht vreselijk (zoals ik) Misschien....

Het is een tijd die vrijwel niet meer bestaat. Nog maar heel zelden zie je een sigarenroker. En dat is maar goed ook want gezond zijn ze natuurlijk niet. Wat blijft zijn de herinneringen en de soms echt mooie sigarenbandjes. Ik ga alvast wat leuks bij elkaar zoeken voor je..... Laat ik er maar geen datum aanhangen. Doe maar gewoon mee en dan als het goed voelt, trek ik een naam uit de hoge hoed. Zullen we het zo afspreken? No pressure. Lekker relaxed. 

Verzameling (9)...

Woensdag 19 september 2018. Vandaag laat ik jullie een nieuwe verzameling zien. Er zijn er vele in dit huis en zo af en toe zal ik een spotlight op ze zetten. Ik verzamel dus ook sigarenbandjes. Dat is een beetje mijn vaders' schuld. Hij verzamelt ze namelijk al jaren en jaren. Ook al in de tijd dat er regelmatig een dikke sigaar opgestoken werd tijdens belangrijke vergaderingen van bijv het Waterschap. Hij mag er graag over vertellen. Dikke rookwolken, witjes (jenever) en rode koppen als de mannen het niet eens konden worden. Hij heeft veel dubbele exemplaren en hij vroeg me deze op Marktplaats aan te bieden. Dat deed ik natuurlijk met alle liefde. 

Ik zocht ze wat bij elkaar en probeerde enigszins orde aan te brengen. Het moet er tenslotte wel een beetje aantrekkelijk uitzien toch? Voor ik het wist had ik ze verkocht. Het ging werkelijk razendsnel. Niet aan een of andere oude baas maar aan een jonge vrouw die er 'echte post' mee ging versturen. Ze deed ze in een zakje en stuurde ze dan vervolgens naar een vriendinnetje. Ik zette nog eens een setje online en huppekee weer was het in een mum van tijd verkocht. Zoals altijd gaf ik pa zijn centjes en hij was verbaasd dat het weer gelukt was. Pa, ze zijn gekocht door jonge vrouwen, zei ik en vertelde hem het verhaal. Hij vond dat leuk :-) Nou ja, zei hij. Wie had dat gedacht. Ik wilde ze al weggooien.

Bij het uitzoeken (wat een tijdrovend klusje is) zag ik een serie bandjes met de Belgische vlag. Ik bekeek ze beter en vond wat leden van de koninklijke familie van België. De Belgische monarchie ontstond toen onafhankelijk werd in 1831. Prins Leopold van Saksen- Coburg werd koning. Hij was en bleef Luthers (wist ik niet) maar zijn opvolgers waren en zijn allemaal Rooms- Katholiek. Leopold was getrouwd met (eerst) prinses Charlotte (erfprinses van de Engelse troon). Die stierf na een jaar huwelijk na het baren van een doodgeboren kindje. Leopold hertrouwt later met Louise-Marie van Orleans (de dochter van de Franse koning). Hij wordt opgevolgd door Leopold 2. Die trouwt met Marie-Henriette van Habsburg Lotharingen, Aartshertogin van Oostenrijk. Ze krijgen vier kinderen. Zo kan ik nog wel even doorgaan maar dan wordt dit bericht veel te lang. Je kunt e.e.a. ook zelf opzoeken op internet. Het is een interessante materie. Zeker als je ziet hoe de verbanden zijn tussen alle tronen, landen, en huwelijken. Echt leuk om te lezen, probeer maar eens.

Mooie sigarenbandjes dus uit een tijd die niet meer bestaat. Ik zou niemand kennen die nog sigaren rookt. En het is al heel lang geleden dat ik sigarenrook heb geroken. Dat zou best eens de opa van de man geweest kunnen zijn en die is in de jaren '80 overleden. Een enkele keer zie je op een feestje nog iemand een klein sigaartje roken. Meer als een sigaret, maar ook dat wordt snel minder. En dat is maar goed ook want ondertussen is het meer dan duidelijk dat het niet goed voor je is, dat roken. De bandjes die pa aan mij gaf zijn heel mooi. Mooi lettertype, vormgeving en nou ja.... gewoon mooi.  Tenminste, dat vind ik. Je kunt zien dat ze gemaakt zijn in een tijd waar snelheid niet belangrijk was. Waarin het woord haast niet vaak gebruikt werd en waar alles met aandacht en zorgvuldigheid gemaakt werd. Je ziet het er gewoon aan af.

Ik laat hier (op de Belgische banden na) gewoon spul zien. Er zijn ook veel series die ik nog moet uitzoeken. Mooie sigarenbandjes met molens erop. Of schilderijen van Rubens. Een serie met verkeersborden. Of mooie bloemen. Oh, ze zijn echt leuk. Een ongebruikelijke verzameling dus. Want ik streef er niet naar de series compleet te maken. Ik zie wat mooi is, hou wat voor mezelf apart om ze te gebruiken en maak van de rest setjes voor de verkoop. Zodat pa weer wat leuks kan gaan doen met zijn achterkleinkinderen :-)

Bloempotten...

Dinsdag 18 september. Vanmorgen was ik even in Den Haag bij de breiclub. Gelukkig aan de goede kant van de stad want een paar kilometer verderop was het al een drukte van belang; want het is vandaag Prinsjesdag. De kinderen van de Haagse basisscholen hebben die dag vrij en er hangt altijd een leuke sfeer in de stad. Op de terugweg naar huis besloot ik even bij een kringloopwinkel langs te rijden want ik had wat nieuwe bloempotten nodig. 

Een paar jaar geleden deed ik veel bloempotten weg want het was helemaal uit de mode om planten in je huis te hebben. De kleuren pasten ook niet meer bij de spullen die ik nu heb en de meesten waren oud of kapot of zo. Ik heb ze dus weggedaan. Maar zoals dat gaat staan er nu weer planten op de vensterbank. Niet ordelijk zoals vroeger in allemaal dezelfde potten maar in van alles en nog wat. Er staan er een paar in een sauskom uit een oud servies. Twee staan er op een plastic kinderbordje. Er staan er twee in een soort pot die ik kocht bij de plant zelf maar niet helemaal vertrouw op een gebaksschoteltje en twee, nee drie, hebben een min of meer passende overpot. Een ratjetoe dus.

Ik zag daar zo eens over na te denken terwijl ik kleine zakjes vouwde voor mijn 'winkeltje' Ik heb ze geloof ik hier wel eens laten zien. Meestal maak ik ze van een mooi papiertje maar die mooie papieren gebruikte ik ergens anders voor. Ik pakte nu wat tijdschriften van de man. Als bijlage zitten bij NRC en Financieel Dagblad vaak magazines met mooie foto's. Daar kun je prima zakjes van maken. Ik verpak er broches in (en ander klein spul).

Terwijl ik bezig was met de zakjes dacht ik ook aan het bloempotten'probleem' Wat zou ik daar nu eens mee moeten? Ik probeerde wat uit en besloot ze een mooi tijdschriftenjasje te geven. Dat lukte niet want ze waren te klein. Wel kon ik ze gebruiken voor de kleinere potjes hier in mijn werkkamer. De scharen en potloden pasten prima. Wel waren ze wat slap en daarom zette ik er een glazen (olvarit) potje in. Het zag er leuk uit.

Van het denken van bijlage van de krant, naar de krant zelf was maar een kleine stap. Het hielp ook reuze mee dat terwijl ik zat te prutsen, mevrouw de krantenbezorgster een nieuwe krant in de bus deed. Ik vroeg de man de krant na het lezen te bewaren en zo kwam het dat ik voor de wat grotere bloempotten een nieuw jasje maakte. Het ziet er best grappig uit. En ik heb er al weer flink wat commentaar op gekregen. De meningen zijn verdeeld zullen we maar zeggen ;-)

De planten staan gewoon in welke willekeurige pot dan ook maar. Door het jasje van papier ziet het er een soort van eenduidig uit. Je moet alleen wel voorzichtig doen met water geven anders wordt het een knoeiboeltje. We zien wel hoelang e.e.a. beklijft. Voor nu vind ik ze prima!