Zakjes plakken...

Dinsdag 4 september 2018. Vandaag vieren we de verjaardag van de dochter van een van mijn beste vriendinnen. Deze dochter en mijn oudste zoon zijn er de reden van dat we vriendinnen zijn geworden. Zij zaten bij elkaar op de kleuterschool en vriendin en ik kwamen elkaar tegen bij het afscheidsfeest daarvan. Het was een heel gedoe om alles in goede banen te leiden, een cadeau voor juffie te verzinnen, het toegezegde geld van alle ouders ook werkelijk te innen, een lunch te organiseren en een feestje te organiseren om een mooie periode af te sluiten. Maar was het leuk om te doen en het was een begin van een wondermooie vriendschap die voortduurt tot aan de dag van vandaag. 

Heel veel jaren later gaf ze mij wat mooi papier voor mijn verjaardag. Ik denk gekocht bij een witte boekenwinkel. Boekenvoordeel heette dat geloof ik officieel. Wij hadden ook zo'n winkel hier in het dorp maar ergens tussen mijn operatie en de revalidatie is hij verdwenen. Jammer want ik kwam er graag. Het was papier om cadeaus in te pakken. Een beetje in de vorm van een kalender waar je steeds een blad af kon scheuren. Ik vond het mooi en heb er veel mee gewerkt. Tijdens het opruimen laatst stond ik steeds voor de keuze: houden en er iets mee doen of weggooien/geven omdat het er maar ligt te liggen...

Ik besloot deze papiertjes te houden en er zakjes van te maken. Ze zijn 12 cm breed en ongeveer 11 cm hoog. De bovenkant is open en je kunt er een klein cadeautje in doen. Of een lief briefje. Misschien een lekkere koek? Zelfgebakken natuurlijk! Zelf zou ik dat niet snel doen maar ik zag laatst iemand die zo trakteerde voor haar verjaardag. Het waren soortgelijke zakjes. Vijf van de zes versierde ik zelf. De blauwe... met de mooie letters werd door meisje uit de straat gedaan. Die is extra mooi geworden. Ik zet ze in mijn winkeltje en wie weet vindt iemand ze mooi genoeg om te kopen. Het was lang geleden dat ik deze zakjes maakte en ik moest diep nadenken hoe het ook al weer moest maar ergens in de krochten in mijn hoofd ging een deurtje open en warempel.... daar zat precies het stukje geheugen wat ik nodig had. Bof ik even ;-)