Terugblik...

Vrijdag 31 augustus 2018. Toen mijn ouders meer dan 60 jaar geleden verliefd op elkaar werden moesten ze al veel te snel besluiten of ze met elkaar wilden trouwen. Niet omdat mama zwanger was maar omdat mijn vaders moeder overleed. Deze hele lieve moeder, die ontzettend veel van haar zoon hield, kreeg een hersentumor en overleed twee maanden na haar zestigste verjaardag. Ik ben nu net zo oud als zij en heb haar nooit gekend. Erg jammer want ik hoor al mijn hele leven dat ik erg op haar lijk. In mijn verschijning en in mijn doen en laten. Nu hij ouder wordt, vertelt mijn vader vaak over haar. En altijd vol liefde. Hij heeft zoveel mooie herinneringen aan zijn moedertje.

Mijn vader woonde samen met zijn moeder in het grote huis. Na haar overlijden was er geen sprake van dat hij daar alleen mocht blijven wonen. Dat was not done in die tijd. In tegenstelling tot mijn vader had mijn moeder een vreselijke moeder en ze wilde zo snel als mogelijk weg bij die vrouw. Als kind vond ik deze oma vreselijk. Nu ik me wat meer in haar leven heb verdiept ben ik haar wat meer gaan begrijpen. Ze was erg intelligent maar mocht niet doorleren. Was getalenteerd en maakte graag mooie dingen met haar handen maar ook dat mocht niet. Het leven op de boerderij met 5 stugge broers en een tiran van een vader was voor haar niet makkelijk. Mijn opa was straatarm toen ze met hem trouwde (ze zijn nooit rijk geworden) en ik heb het idee dat ze haar frustraties op mijn moeder afreageerde.

Mama wilde zo snel mogelijk weg uit huis en pa zocht een huisgenote. Zo kwam het dat die twee piepjonge mensen de sprong waagden. En wat werden ze gelukkig samen. Ze hadden een liefdevol huwelijk en mochten net niet meer samen vieren dat ze zestig jaar getrouwd waren. Na het overlijden van de moeder van mijn vader kwamen de tantes roven. Zo noemt hij het nog altijd bitter. Ze haalden alle waardevolle familiestukken weg en ook een groot deel van mijn oma's sieraden. Och toch! Die jongeman van toen had er geen verweer tegen. Hij zat zo vol van het grote verdriet en liet het maar gebeuren.

Er bleef weinig over aan spullen en omdat ze nauwelijks nog gewerkt hadden was er niet veel geld. Dat wat er was werd besteed aan wat huisraad. Geld voor een huwelijksreis was er niet. Maar in de lente nadat ze trouwden (dat was vlak voor kerst) gingen ze een dag naar de bollenvelden en kochten ze het mapje met kaarten wat ik nu laat zien ter herinnering. Het is typerend voor mijn moeder dat ze dat al die jaren bewaarde. Bij het opruimen van het huis gaf mijn vader het aan mij. Hij weet dat ik het van alle kinderen het meest waardeer. Tijdens het koffiedrinken vroeg ik hem te vertellen over die dag. Het was zo romantisch zei hij me. De bloemen waren zo mooi maar de mooiste bloem was je moeder.

Mooie herinneringen heeft hij en hij deelt ze graag. Over zijn moeder, over zijn lief. Hij leeft niet alleen in het verleden maar is zeker ook erg bezig met de toekomst. Hij heeft een goede band met ons, zijn kinderen, maar ook met de kleinkinderen en ook met de achterkleinkinderen. Ik keek even met jullie terug in het leven van pa. Maar ook even terug op het einde van de maand augustus. Wat ging het weer snel. Het was een beetje als de foto hierboven. Veel kleuren, veel drukte, veel mensen, veel gebeurtenissen en dus ook veel mooie momenten. Momenten waar we later aan terug zullen denken en ons herinneren hoe mooi het was. Ik ben een dankbaar mens.