Helpen en geholpen worden...

Donderdag 13 september 2018. Niet schrikken hoor, ik ben niet in de war en weet best dat het vandaag donderdag is. Ik heb jullie hulp nodig. Ooit maakte ik met behulp van een app deze Word Cloud. Ik denk zo'n twee jaar geleden. Omdat ik zoveel apps op mijn telefoon had, heb ik hem eraf gegooid. En nu ik heb aan iemand wil laten zien, kan ik hem natuurlijk niet meer terugvinden. Is dat niet altijd zo? Ik meen me te herinneren dat het een groen logo was en volgens mij ook een gratis app. Het was niet wordsalad en ook niet shapego maar welke dan wel? Ik weet het echt niet meer en heb me suf gezocht. Wie weet kan een van jullie me helpen. 

Terwijl ik zit te schrijven is boven mijn hoofd de meneer van de vloerbedekking aan de gang. De oude was echt versleten en moest hoognodig vervangen worden. Omdat de ondergrond bestaat uit een houten vloer waarvan een paar planken loszitten maakt hij die eerst weer stevig vast met een paar schroeven. Dat zal veel geluidsoverlast schelen. Daarna komt een nieuw ondertapijt en daarop de nieuwe vloerbedekking. Daar heb ik niet de hoofdprijs voor betaald. Het wordt uit de collectie genomen en ik kon nog net het laatste stukje aanschaffen tegen een gereduceerde prijs. Ik zal er later foto's van laten zien als jullie dat leuk vinden. Ook komt er nieuwe raambekleding in het Velux dakraam. Daar zit nu een gordijntje in wat licht doorlaat. En aangezien de buren een nieuwe buitenlamp hebben geïnstalleerd die bij het minste of geringste aangaat......Daarom ook maar meteen een gordijntje wat geen streep licht meer doorlaat. Dan is ook dat maar weer netjes en op orde.

Memorykaartjes...

Woensdag 12 september 2018. Ik vertelde eergisteren over de verjaardag van mijn 'echte' tante. Behalve echte tantes zijn er ook veel 'andere' tantes. De vriendinnen van mijn ouders werden door ons ook tante genoemd en dat doe ik eigenlijk tot op de dag van vandaag. Het zou heel vreemd aanvoelen als ik ze bij hun voornamen zou noemen. Ik moet er niet aan denken. Vandaag vieren we de verjaardag van een van die tantes. Ik zal haar leeftijd hier niet noemen maar wel vast verklappen dat ze er zeker 15 jaar jonger uitziet. Ze is ongelooflijk fit voor haar leeftijd en staat nog volop in het leven. Ze werkt een paar dagen in de week als gids bij de molens van Kinderdijk (ze spreekt vloeiend Engels- Duits- Frans en wat Spaans en Italiaans) en doet dat met veel plezier. 

Een andere verjaardag die ik vier is die van vriendin M. Met vriendin M ging ik naar de Weight Watchers, naar de E.G.A. en naar nog tal van andere clubs. Ook volgden we samen alle diëten die er maar op de markt kwamen. Zonder succes natuurlijk, maar het was wel altijd heel gezellig. In haar Renault 4 (het koekblik noemden we hem altijd) reden we overal naartoe. Na afloop van de bijeenkomsten namen we altijd ergens een koffie met lekkers. Soms om te vieren dat we een paar honderd gram waren afgevallen maar meestal als troost omdat het weer niet gelukt was :-))) Ik woog nog geen 75 kilo en zij misschien iets meer maar ze is ook minstens 10 cm langer. We zien elkaar niet meer door alle verhuizingen. Af toe krijg ik via mijn vader de groeten van haar en dan gaan er natuurlijk ook welgemeende groeten terug. Dit keer met felicitaties.

En terwijl ik zo aan die twee stoere krachtige lieve vrouwen denk zit ik ondertussen nieuwe broches te maken voor mijn winkeltje. Ik maak ze van mooie memory kaartjes. Leuk om als broche te dragen maar ook leuk op je jas of op je tas. Ik ga er straks ook een stel op MP zetten. Het is zo leuk om ze te maken. Vaak roepen de kaartjes herinneringen op aan vroeger. We speelden regelmatig memory thuis. Ook met de tantes van toen. Mijn broertje was er heel goed in. Hij was eigenlijk best goed in allerlei spellen bedenk ik me nu. Hij was alleen altijd buiten in de natuur aan het struinen. Je kon hem hoogstens strikken voor een spelletje op zondagmiddag want dan bleven we binnen en thuis. Wat een mooie tijd was dat. Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Mede door alle lieve ooms en tantes :-)

Kringloop...

Dinsdag 11 september 2018. Vandaag vier ik de verjaardag van mijn laatste huisbaas. Volgens mij heb ik het wel eens eerder verteld hier, maar voor wie nieuw is (en dat zijn veel mensen zeg) zal ik het nog even kort vertellen. In dit huis woonde al jaren en jaren een oude dame van in de tachtig. Toen wij dit huis kochten was haar nieuwe huis nog niet klaar. Wij vonden niet dat zij na al die jaren naar een tijdelijke woning zou moeten verhuizen, dat deden wij. Zij vond dat zo aardig dat ze een behoorlijk bedrag van de verkoopprijs afdeed. Wij verhuisden vanuit de mooie groene Betuwe naar de Groeneweg in een dorp hier verderop. 

De eigenaar van dat huis was/is paprikateler. Hij had net een nieuwe tuin gekocht met een veel mooier huis daarbij. Zij besloten te verhuizen en verhuurden hun oude huis aan ons. Een klein jaar hebben we daar gewoond. Het zijn buitengewoon aardige mensen maar altijd bijzonder druk in het bedrijf. Daarom schoof ik aan naast de eigenaresse en hielp ik haar mee met het sorteren van de paprika's. Ze kwamen dan aan op de lopende band en je pakte er dan twee in de handen en bekeek ze. Waren ze supermooi dan waren ze voor de export. Een ienieiminie plekje of mindere vorm of zelfs als ze niet goed op kleur waren (helderrood) dan moesten ze in de krat Binnenland. Het was even wennen maar op het laatst ging het als vanzelf en konden we kletsen en sorteren tegelijk.

Zij vertelde me waar een goede bakker te vinden was. Of een goede slager. Waar er leuke kringloopwinkels waren en zo. Nog een paar jaar gingen we bij elkaar op verjaardagsvisite maar al snel verwaterde dat. Ze verhuisden nog een keer. Kregen een hele rij kleinkinderen waar ze oppassen en eigenlijk liepen onze schema's zo uit elkaar dat we elkaar wat uit het oog verloren. Zo gaat dat soms. De puzzeltjes die ik vandaag laat zien kocht ik destijds samen met haar in de kringloop.

Ik heb ze zojuist te koop gezet op marktplaats. Misschien dat een ander kindje er nog mee wil spelen. Als ik ze niet verkoop breng ik ze terug naar de kringloopwinkel. Wel een andere natuurlijk want ook daarin blijf ik in een kringetje ronddraaien. Als ik iets terugbreng na de kringloop, breng ik het nooit daar waar ik het gekocht heb. Raar eigenlijk. Hier staan ze maar te staan en niemand speelt er nog mee. Dat vind ik jammer want ze zijn eigenlijk hartstikke leuk.

Puzzeltjes worden niet meer gelegd, paprika's worden tegenwoordig niet meer met de hand gesorteerd en ook de bladeren beginnen alweer van de bomen te vallen. Och toch.... het is me allemaal wat. Kleine momenten van afscheid. Het maakt wat weemoedig. Aan de andere kant zijn er weer veel nieuwe dingen, komen er nieuwe mensen in mijn leven en schijnt de zon zo af en toe ook lustig. Het valt dus allemaal best mee. Ja toch? :-)

Doosjes...

Maandag 10 september. Vandaag vieren we de verjaardag van mijn tante. Zij is de weduwe van mijn moeders broer. Ik heb maar twee echte tantes. De een woont in Utrecht en na het overlijden van haar man (mijn moeders' andere broer) hebben we geen contact meer met haar. Zij wil dat liever niet meer en dat respecteren we natuurlijk. De andere tante woont bij mijn vader op het dorp en zij gaan soms gezellig samen uit. Zwager en schoonzus vinden elkaar in de verhalen die ze vertellen over hun partners (die broer en zus waren) en over de ouders van die broer en zus. Ze komen zo af en toe naar hier en dat is heel gezellig. Verder niets hoor! :-)

Vandaag laat ik jullie wat gevouwen doosjes zien. Ik vond ooit online een filmpje en besloot het op te slaan voor als de dametjes hier zouden komen. De meisjes vinden het altijd gezellig om te knutselen. Het maakt ze niet uit wat we gaan doen, als het maar in mijn kamer is. Daar is alles zo te pakken. Klein meisje verzuchtte ooit..... ik zou hier best willen wonen ;-) Knusselen noemt zij dat wat we doen. Heerlijk, ik voel een familiewoord aankomen.

Gisteren kwamen ze gezellig langs. Wat zullen we gaan doen, vroegen ze. Zullen we gaan knutselen, stelde ik voor? Jaaaaaaah, was de reactie. Ik maakte chocolademelk en we pakten er wat zelfgebakken koekjes bij. Want dat HOORT zo, volgens de dames. Het is soms wel eens even zoeken waar ze zin in hebben. Of eigenlijk waar ze geen zin in hebben. We keken eens in de kast en daar zagen ze mooie papiertjes. Daar hadden ze wel zin in. We gingen aan de slag.

We vouwden bootjes, hoedjes van papier, zakjes, andere zakjes, kikkertjes en nog veel meer. Uiteindelijk maakten we ook deze doosjes. Het voorwerk was niet moeilijk maar het in elkaar draaien nog wel. We kregen het maar niet onder de knie. Totdat het ineens wel lukte. Het is eigenlijk net als het dichtvouwen van een doos. Drie flappen over elkaar en dan de laatste flap onder de eerste steken. Toen we dat doorhadden maakten we een hele stapel. Ondertussen bedachten we wat we allemaal in de doosjes konden bewaren. Want net als ik, houden de dames erg van het verzamelen en bewaren.

We bedachten: ringetjes, kettingen, mooie steentjes, lieve heerbeestjes (!), mooie blaadjes van de bomen, lieve briefjes, Barbieschoentjes, gummetjes en nog veel meer maar dat ben ik allemaal al weer vergeten. Hun papa was ondertussen met de man naar een voetbalwedstrijd geweest en we vonden het eigenlijk een beetje jammer dat ze al weer zo snel terugkwamen. Maar ja, zo gaat dat als het gezellig is :-)

Na het eten gingen ze weer naar huis. Maar niet voordat we eerst de doosjes netjes verdeeld hadden. Een voor grootste meisje, een voor klein meisje en een voor mij. Een voor grootste meisje, een voor kleinste meisje en een voor mij. Een voor grootste meisje, een voor kleinste meisje enz enz. Dankjewel lieve meiden voor jullie gezelligheid. Kom nog maar vaak 'knusselen' want de kast met leuke spulletjes is nog lang niet leeg. Dagdag!

Versje van Toon (36)

Zondag 9 september 2018. Op zondag altijd een versje van Toon Hermans. Omdat ze te mooi zijn om te vergeten. Vandaag een liedje uit zijn one man show uit 1974. Toon is tijdloos getuige zijn liedje. Onthaasten is weer helemaal in tegenwoordig.

Kuieren.

Wat een zalig woordje.... kuieren
Kuieren
Met de handjes op de rug
Kuieren
Dat is het verticale luieren enz....

Fijne zondag! Dagdag!

De jonge timmerman en het glas-in-loodraam...

Zaterdag 8 september 2018. Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbijgaat. Ik wil zoveel doen dat ik elke dag een paar uur tekort kom. Ik had niet gedacht dat ik zo lang niet geschreven had hier en ik schrik er een beetje van. Het elke dag bloggen komt door alle andere dingen een beetje in de knel. Laat ik maar een virtueel sprintje trekken dan ;-) 

Ik heb een goede vriendin die ik niet vaak zie. Als we elkaar dan weer wel zien gaan we gewoon door met praten waar we de vorige keer gestopt zijn. Laat ik jullie dan maar als die vriendin zien :-). Jullie weten dat we op zoek zijn naar een ander huis. Of eh, het liefst zou ik dit huis meenemen naar een andere groenere omgeving. Nu het er naar uitziet dat dat niet op korte termijn gaat lukken (met die omgeving en die andere huizen) hebben we toch maar besloten achterstallig onderhoud in te halen. In een huis zo oud als dat van ons (1871) is er altijd wel wat te repareren. 

En daarom kwam op deze zonnige zaterdag de jonge timmerman bij ons langs. Op de motor, want hij wilde na een bezoek aan ons naar Scheveningen. Daar had hij afgesproken om te gaan eten met iemand. Normaliter is hij fit en snel maar nu liep hij als een oude man want hij was door zijn rug gegaan. Och toch. En hij moest nog wel heel veel opmeten aan ons huis want aan de achterkant moeten alle kozijnen vervangen worden. Je duwt er dwars doorheen en ik durf ze bijna niet meer te zemen.

We gaan het oude glas-in-lood raam hergebruiken. Op de eerste foto kun je het zien. Herkennen jullie het nog? Het komt uit onze slaapkamer. De ruitjes worden voorzichtig losgemaakt en gebruikt voor de bovenramen van de keuken. Daar zit nu van dat rare bobbeltjesglas in. In elk raam komen drie wybertjes en dan meteen tussen dubbel glas vanwege de warmte en het geluid. In de serre (foto hierboven) worden de bovenramen ook vervangen. Daar komt een voorzet-raam voor want ook daar is het nog steeds enkel glas. Een flinke kostenpost is het weer, want na de timmerman komt ook de schilder natuurlijk. Laten we hopen dat we dat met de eventuele verkoop weer terug kunnen verdienen maar ik ben bang....

Helaas zijn niet alleen wij dol op de jonge timmerman maar ook veel andere mensen. Dat betekent dat hij pas in het nieuwe jaar bij ons kan komen en we dus nu maar duimen dat die strenge winter die voorspeld wordt niet zo heel streng zal zijn. Duimen jullie mee. Na de metingen bleef hij nog even gezellig kletsen (en vertellen over zijn nieuwe vriendin) tot het tijd was om te vertrekken. De motor werd gestart en na een laatste zwaai met de arm verdween hij weer.

Tien vragen aan mezelf (9)...

Vrijdag 7 september 2018. Ook deze maand stel ik mezelf tien vragen. Hier komen ze:

1)  Welke drie kamerplanten bezit je? Een pannenkoekplant (pillea), een erwtenplantje en een lantaarnplaatje. De laatste twee doen me altijd denken aan de tijd dat ik op kamers ging wonen. Ik zette ze op een plankje wat je voor het raam kon hangen. Dat deed iedereen destijds. Ik heb natuurlijk wel meer planten maar deze springen er uit.

2) Draag je lenzen of een bril? Ik draag een bril. Toen we laatst een bril voor de man zijn verjaardag kochten bleek dat ik al acht jaar dezelfde bril draag. Hoog tijd voor een nieuwe dus!

3) Heb je jezelf wel eens buitengesloten? Oh, dat heb ik ja. En meer dan eens. Ik heb buurman Ruud wel eens om hulp gevraagd. Hij ging via het slaapkamerraam naar binnen. Dat kon toen nog ver genoeg naar boven geschoven worden om hem er door te laten. De buurman van buurman Ruud, Ton heeft me ook wel eens uit de brand geholpen door door hetzelfde raam naar binnen te gaan. Zij het met wat meer moeite want iets dikker en ouder/strammer dan zijn jongere buurman. Nu hebben we een raam wat niet meer zover open kan en heb ik een reservesleutel voor het geval dat. Gelukkig heb ik hem nog niet hoeven gebruiken. (even afkloppen)

4. Wat is je favoriete hondenras? Dat is de beagle. Het is een soort honden wat je tot waanzin kan drijven. Ze luisteren slecht, lopen constant hun neus achterna en zo meer. Ik had er een die kon de koelkast openmaken en ook leegeten. Als je even niet oplette was je je brood kwijt. Menig schilder heeft zijn lunch gejat zien worden. Of dan stond het hek een centimeter open en hup weg was ze weer. En maar zoeken. Ze werd ooit teruggebracht door een politieauto. De keren dat ik haar uit een konijnenhol moest trekken, man man. Maar toch....Ik vind beagles geweldige honden.

5. Wat is de grootste afstand die je van huis geweest bent? Dat was naar onze jongste. Hij woont in Kaapstad Zuid- Afrika. In een rechtstreekse vlucht zit je 12 uur in de lucht.

6. Hou je van koken? Eerlijk gezegd denk ik er nooit zo over na. Het hoort er gewoon bij. Net als strijken, bedden opmaken en stofzuigen. Ik heb wel een gruwelijke hekel aan boodschappen doen.

7) Kun je goed voorlezen? Dat kun je van jezelf niet goed zeggen toch? Mijn kinderen en nu ook de kleintjes vragen altijd wel om meer meer meer verhaaltjes. Een verzoek waar ik graag aan voldoe. Ik vind het heerlijk om voor te lezen of voorgelezen te worden.

8) Tegen welke drie geluiden kun je niet? Ik kan heel slecht tegen geluid. Pech om dan in Westland te wonen want daar is het zelfs in de nacht niet stil. Moet ik er drie uitpikken dan denk ik aan: lallende gillende dronken mensen die met een pilletje op terug van een feest komen. Of aan de zuipschuiten met dronken mensen en muziek erop. Als derde zou ik willen noemen de schuurmachine van de schilder. Die komt binnenkort weer en ik zie er nu al tegenop.

9) Onthoud je makkelijk namen? Nee, absoluut niet. Gezichten ook niet trouwens. Ik weet nog dat ik bij het lesgeven altijd zeker een maand nodig had om alle namen uit mijn hoofd te leren. Helemaal moeilijk was het al er twee dezelfde cursisten samen binnenkwamen. Allebei dezelfde leeftijd, allebei blond lang haar enz. Een ramp was dat :-)

10) En dan alweer de laatste vraag van deze maand: Naar welk muziekgenre luister je het liefst? Ik luister het liefst naar barok muziek. En dan bij voorkeur naar muziek van de oude heer Bach. Johan Sebastiaan. Ik heb laatst de hand weten te leggen op twee 8 cd's in de kringloop en ben daar nu (as we speak) naar aan het luisteren. Heerlijk! 

Heel voorzichtig...

Donderdag 6 september 2018. Als ze nog geleefd had, was mijn oma vandaag jarig geweest. De moeder van mijn vader heb ik nooit gekend. Zij was al overleden voor ik geboren werd. Iedereen die haar gekend heeft, zegt dat ik op haar lijk. Ze is helaas jong overleden aan een hersentumor. Mijn vader praat altijd vol liefde over haar. 

De moeder van mijn moeder heb ik wel gekend. En zij zou vandaag haar verjaardag gevierd hebben als ze nog geleefd had. Ze was geen lieve oma. Ik heb al eens eerder over haar verteld. Nu ik ouder ben, begrijp ik haar gedrag wat meer. Ze was niet makkelijk maar heeft het ook niet gemakkelijk gehad. Wat ik me van haar verjaardag kan herinneren (behalve alle ruzies) zijn de taartjes. Zij kocht nooit taartjes met slagroom maar met botercreme. Ik vond ze erg lekker. Ze werden gebracht door bakker Jan de Heer. Een vriendelijke man. Ook de man van mijn zusje is vandaag jarig. Hij viert het komende zondag. Een aantal jaren geleden hadden we niet gedacht zijn verjaardag nog te vieren want hij kreeg een hersenstam infarct. Maar hij overleefde en heeft de draad weer aardig opgepakt. Weliswaar is hij nooit meer de oude geworden maar hij is er gelukkig nog wel.

Intussen is het weer nog heerlijk buiten en kunnen we fijn nazomeren. Toch voel je de herfst al heel voorzichtig om een hoekje. Tijd om weer een handwerkje op te zoeken. Ik keek eens in de lade van de grote kast wat er nog lag en viste er een haakwerk uit. Ik begon er aan maar maakte hem niet af. Ik gebruikte garen van (ik denk) Wibra en haakte een stokje, een losse, een stokje, een losse enz. Om het geheel niet al te los en flodderig (woord van mijn moeder) te laten worden (het garen was ook wat gladder) heb ik aan weerszijden vijf stokjes gehaakt zodat je een mooiere vorm krijgt en ook wat steviger voelt.

Uiteindelijk was het helemaal niet zoveel werk om hem af te maken. Ik hoefde nog maar de helft van de in totaal twee bolletjes te verwerken. Ik naaide het einde aan het begin zodat hij als col gedragen kan worden. Hij ligt in het winkeltje te wachten op een nieuwe eigenaar. Zo is er heel voorzichtig weer een begin gemaakt en zullen nog vele werkstukken volgen komende tijd. Ik zal ze hier allemaal laten zien. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen :-)

De koffiemolen...

Woensdag 5 september 2018. Toen het nog zinderend warm was en we moe en dorstig waren van het huizen kijken, besloten we om een kop koffie te gaan drinken in de koffiemolen. Om een of andere reden heb ik hier nooit eerder over verteld. Maar nu ik de foto's tegenkwam en in de krant las dat de molen nu officieel geopend werd wilde ik er jullie toch over vertellen. 

Als mensen me vragen waar ze de polder van mijn jeugd kunnen vinden zeg ik: de Alblasserwaard. Meestal gaat er dan geen belletje rinkelen. Daarom volsta ik meestal met het zeggen van: het gebied achter de molens van Kinderdijk. Het zuid oostelijke deel van Zuid- Holland. Daarna weten ze het meestal wel :-)

In de jaren vijftig ging het niet zo goed met de molens en werd de stichting Simav opgericht (Stichting tot instandhouding van Molens in de Alblasserwaard en Vijfheerenlanden. Dat is het gebied naast de Alblasserwaard. De stichting is eigenaar van 33 molens in de regio. Op precies te zijn van 21 wipwatermolens, 3 achtkante grondzeilers, 5 ronde stenen grondzeilers, 2 achtkante stellingmolens en twee ronde stellingmolens. Ze bezitten ook nog een hoedenloods, een weidemolen, een onderbouw en een ondertoren van een wipwatermolen. Over die laatste straks meer.

De stichting streeft er naar om de molens te behouden, op te knappen en weer te laten werken. Eigenlijk het bewaren van het cultureel erfgoed dus als je het mooi wilt zeggen. Want wat zou de waard zijn zonder molens?  Het is zo geweldig om te zien hoe ze de molens opknappen en weer tot leven brengen. De molen waar ik over wil vertellen is de Hoge Tiendweg molen. Het was bloedheet die dag  en we waren eigenlijk best moe maar toch wilde ik de lange weg lopen naar de molen. Het was een lang gekoesterde wens en ik had nooit gedacht dat hij uit zou komen. Maar na de operatie was het ineens weer mogelijk. Elke stap voelde als puur geluk. Op de bovenste foto zie je hoe ver het was. De molen is helemaal mooi opgeknapt maar nog niet af. Hij heeft nog geen bovenkant. Die kost 30.000 euro. Daar moet nog even voor gespaard worden. Zie je hoe geel het gras was? Nu is het weer overal even sappig en groen en zag ik zelfs dat er gisteren gemaaid werd.

In deze molen is in Juli de gemeentebode van de gemeente Hardinxveld- Giesendam een koffietentje begonnen. Zo vertelde hij dat hij eerst werkte als bode in Liesveld (het gemeentehuis was vlakbij ons). Daarna werkte hij in Pijnacker en nu dus in Hardinxveld. Op vrijdag en zaterdag is hij in de molen te vinden. Je kunt er koffie of thee drinken. Verse munt groeit in de tuin bij de molen. Je kan buiten of binnen zitten. Er is appeltaart, monchoutaart, een glaasje fris en zelfs een broodje behoort tot de mogelijkheden. Alles voor een kleine prijs. Het gezellige praatje is gratis.

Hij vertelde dat de molen in 1962 afbrandde. De man kon zich dat nog herinneren. Zijn opa en oma woonden er vlakbij en het was wekenlang het gesprek van de dag in het dorp. Meer den 50 jaar heeft de molen staan verpieteren. Het was altijd een ietwat droevig gezicht. In 2014 begon de molenstichting het onderstuk weer op te bouwen. Het onderstel kwam van een afgebroken molen uit de buurt van Meerkerk. Ik weet niet meer precies waar vandaan. Wel dat het over de lek vervoerd is naar Streefkerk. De plaats waar het nu weer staat. De foto hieronder laat zien hoe dat ging. Het is een foto van een foto (met glas). De kwaliteit is niet best. Je krijgt een indruk. Wat zal dat een indrukwekkend gezicht geweest zijn bedenk ik me nu.

Alles is nu weer mooi gerepareerd vinden jullie niet? Voor fietsers is het een mooie rustplaats. Op de site van de stichting Simav staat trouwens een leuke fietsroute die voert langs de molens. Een aanrader. En mocht je willen trouwen dan kan dat ook want Adri is ambtenaar van de burgerlijke stand. Je moet niet met een te groot gezelschap komen want er kunnen maar 20 mensen in de molen. Tenzij het lekker weer is want dan kun je natuurlijk lekker buiten zitten en maakt het niet uit.

Het was niet heel druk die dag toen wij er waren want het was veel te warm om te fietsen. Daarom was er volop tijd voor een praatje. Hij vroeg waar wij vandaan kwamen en het was grappig dat hij dacht met 'vreemden' te maken te hebben :-) Toen de man vertelde dat hij als kleine jongen vaak op de Tiendweg fietste met zijn opa en ik vertelde dat wij vlakbij het Gemeentehuis in Liesveld woonden. Toen bleek dat hij én de opa van de man én mijn vader kende. Toen werd het ineens een ander gesprek. Zo leuk!

Toen we ook nog vertelden dat we op huizenjacht waren en een huis bezocht hadden met een molen daaraan vast, wist hij precies waar dat was. Hij vroeg of we meer huizen in de buurt wilden bekijken. Ik vertelde wat er nog op ons lijstje stond. Een van de huizen bleek zijn vorige huis te zijn. Ja, dat was me wat. Daar op die mooie zonnige dag in de polder. De wind waaide heel zachtjes. Een briesje wat we kennen van hier bij de zee. De koeien kauwden wat gras. Kauwden nog eens en bekeken ons van een afstandje. We hadden er uren kunnen blijven zitten. Zo fijn was het er. En is het er nog steeds. En sinds deze week is het dan officieel. Geopend door de burgemeester van Streefkerk en de baas van Adrie in Hardinxveld. Twee burgervaders dus met Adrie als stralend middelpunt.

Je kunt er zitten, koffie en thee enz drinken. Maar dat hoeft niet. Je mag ook gewoon wat rusten en van het uitzicht genieten. Een gezellige laagdrempelige plek. We namen een visitekaartje mee. Op de achterkant staat: een vriendelijk woord hoeft niet veel te kosten, maar de echo daarvan duurt eindeloos. Mooi he? Heel belangrijk in deze snel verhardende maatschappij.
Als je er een bakkie gaat doen, doe je deze bijzondere meneer maar de groeten van me :-)

Zakjes plakken...

Dinsdag 4 september 2018. Vandaag vieren we de verjaardag van de dochter van een van mijn beste vriendinnen. Deze dochter en mijn oudste zoon zijn er de reden van dat we vriendinnen zijn geworden. Zij zaten bij elkaar op de kleuterschool en vriendin en ik kwamen elkaar tegen bij het afscheidsfeest daarvan. Het was een heel gedoe om alles in goede banen te leiden, een cadeau voor juffie te verzinnen, het toegezegde geld van alle ouders ook werkelijk te innen, een lunch te organiseren en een feestje te organiseren om een mooie periode af te sluiten. Maar was het leuk om te doen en het was een begin van een wondermooie vriendschap die voortduurt tot aan de dag van vandaag. 

Heel veel jaren later gaf ze mij wat mooi papier voor mijn verjaardag. Ik denk gekocht bij een witte boekenwinkel. Boekenvoordeel heette dat geloof ik officieel. Wij hadden ook zo'n winkel hier in het dorp maar ergens tussen mijn operatie en de revalidatie is hij verdwenen. Jammer want ik kwam er graag. Het was papier om cadeaus in te pakken. Een beetje in de vorm van een kalender waar je steeds een blad af kon scheuren. Ik vond het mooi en heb er veel mee gewerkt. Tijdens het opruimen laatst stond ik steeds voor de keuze: houden en er iets mee doen of weggooien/geven omdat het er maar ligt te liggen...

Ik besloot deze papiertjes te houden en er zakjes van te maken. Ze zijn 12 cm breed en ongeveer 11 cm hoog. De bovenkant is open en je kunt er een klein cadeautje in doen. Of een lief briefje. Misschien een lekkere koek? Zelfgebakken natuurlijk! Zelf zou ik dat niet snel doen maar ik zag laatst iemand die zo trakteerde voor haar verjaardag. Het waren soortgelijke zakjes. Vijf van de zes versierde ik zelf. De blauwe... met de mooie letters werd door meisje uit de straat gedaan. Die is extra mooi geworden. Ik zet ze in mijn winkeltje en wie weet vindt iemand ze mooi genoeg om te kopen. Het was lang geleden dat ik deze zakjes maakte en ik moest diep nadenken hoe het ook al weer moest maar ergens in de krochten in mijn hoofd ging een deurtje open en warempel.... daar zat precies het stukje geheugen wat ik nodig had. Bof ik even ;-)

Expositie...

Maandag 3 september. Ik vertel hier wel eens over het breiclubje waar ik lid van ben dus dat ga ik nu niet doen. We zijn een gevarieerd gezelschap en hebben allemaal zo onze eigen talenten. Sommigen zijn goed in het lezen en daarna maken van de meest ingewikkelde patronen. Sommigen doen het wat rustiger aan. Haken, breien, weven het maakt allemaal niet uit. We werken op ons eigen niveau en genieten van wat we doen. Het is leuk om te delen. Via de groepsApp laten we meestal foto's zien en op de dagen dat we bij elkaar komen zien we sommige werkstukken letterlijk geboren worden. Dat was ook het geval met de takken-mannen hieronder op de foto. 

Brei-vriendin Ans raapte wat takken op die van de boom gewaaid waren tijdens een najaarsstorm. Ze maakte er deze mannetjes van. Ik vond ze meteen, toen ze er mee bezig was, al erg leuk. Ans is een echte kunstenares (een met een opleiding) en maakt mooie dingen. Een keer per jaar houdt ze een verkoop expositie. Dat zou dit jaar in juli gebeuren maar toen overleed plotseling haar echtgenoot. Van uitstel kwam geen afstel en gisteren ging de expositie dan toch door. Ik vond het zo dapper van haar. Ik maakte een rondje langs haar werk. Tot mijn grote vreugde stonden daar ook wat takkenmannen. Jullie begrijpen dat die met mij mee naar huis mochten.

Ze staan hier nu te stralen op de schouw in mijn kamer. Voorlopig mogen ze daar blijven staan. Als herinnering aan een mooie vrouw, een begenadigd kunstenares en ook nog eens een fijne breivriendin. Het was een mooie dag. Ze zijn leuk hè?

Versje van Toon...

Zondag 2 september 2018. Op zondag altijd een versje, liedje, gedichtje van Toon Hermans. Ze zijn te mooi om te vergeten. Vandaag uit 75 woorden en 80 gedachten.



Melancholie

Ik hou van melancholie
Ze is zacht en doet me geen pijn.
Ergens aait ze me
maar met een eigen bedoeling.
Ja, ik mag haar wel.
Ik voel haar in mij
en ik zie haar in mij
en dan denk ik:

staat je goed.

Ik wens je een mooie zondag!

September...

1 September 2018. Een nieuwe maand met een nieuwe kleur. Bruin is het dit keer. In januari verzon ik voor elke maand een kleur en koos toen bruin voor september. Ik kijk nu naar buiten....na de regenbuien is het overal weer groen in de tuin. Sommige struiken lopen zelfs weer wat uit en maken nieuwe knoppen. Hoe sterk is de natuur toch. Deze maand gaan we afscheid nemen van de zomer. En hoewel we mooie dagen zullen hebben vol zonneschijn, weten en voelen we dat de herfst zich aan het klaarmaken is om aan ons te verschijnen. Elk jaargetijde heeft zijn charme. Zo is het fijn wonen in het grote oude huis in de herfst. Als het spookt buiten en de wind om het huis raast, voelt het stevig en veilig. De kleuren buiten gaan mooi worden. Van groen naar geel, goudgeel en goud. Het is fijn om in een land te wonen waar niet elk seizoen hetzelfde is. Bij ons wordt het kouder maar bij mijn jongste in Zuid- Afrika wordt het langzaamaan warmer en maken ze zich op voor de lente. Hij vertelde hoe hij daar naar uitkijkt. Maar toch ook wel stiekem verlangt naar een goede storm en een paar dagen regen. 

We zullen zien wat september ons gaat brengen. In ieder geval vieren we weer veel verjaardagen. Van familieleden, vrienden, kennissen en mensen die we gekend hebben. Soms zullen we live meevieren, soms op afstand, soms via een kaart of een telefoontje. Er zijn, net als vorige maand, ook verjaardagen die ik alleen in mijn hoofd en hart zal vieren omdat het gaat om mensen die me dierbaar waren maar niet meer onder ons zijn. Het zullen bitterzoete herinneringen zijn.

Deze maand pak ik de draad van het winkeltje spelen weer op. Ik vertelde er al eerder over. De kamer is schoon en geordend. Veel spullen werden weggegeven aan mensen die het meer nodig hebben als ik. Ook ging er veel naar de kringloop. En eerlijk gezegd, ging er ook weer e.e.a. uit de kringloop mee naar huis (o oh). Veel werd verkocht via Marktplaats en via Instagram (Het winkeltje van Tineke) kreeg ik leuke reacties die ook weer leidden tot verkoop. Denk alsjeblieft niet dat het hier een commerciële toestand gaat worden hoor; ik probeer gewoon Tineke te blijven. En mijn blog zal hopelijk een plaats zijn waar jullie graag wat komen uitrusten en wat lezen.

Ik krijg de laatste tijd vaak mailtjes van jullie. Zo weet ik dat jullie vaak lezen tijdens de koffie of lunchpauze. Dat vind ik zo gezellig om te weten. Want zo schrijf ik mijn berichtjes ook vaak. Met jullie in gedachten. Alsof we even aan de keukentafel zitten en wat babbelen. Misschien met een kop koffie of thee en dan daarna weer verder gaan met wat we doen. Ook vroegen mensen zich af waarom ze soms dagen niks en dan weer een heleboel berichten ineens kregen. Nou, dat is omdat ik me voorgenomen had om elke dag een blog te schrijven maar het leven me wel eens in de weg zit. Dan komt er niks van schrijven. Andere dagen lukt dat weer wel en dan schrijf ik er een paar achter elkaar. Ik vind schrijven toch zo leuk! Aan de datum kun je zien welk 'avontuur' ik wanneer beleefde. Het streven om elke dag 1 blog te schrijven blijft. Echt! Maar soms...... :-)) Een nieuwe maand, een nieuw begin, een nieuw voornemen om me aan te houden. Ik ga mijn best doen en wens jullie (en mezelf) een fijne nazomermaand. Dagdag!

Terugblik...

Vrijdag 31 augustus 2018. Toen mijn ouders meer dan 60 jaar geleden verliefd op elkaar werden moesten ze al veel te snel besluiten of ze met elkaar wilden trouwen. Niet omdat mama zwanger was maar omdat mijn vaders moeder overleed. Deze hele lieve moeder, die ontzettend veel van haar zoon hield, kreeg een hersentumor en overleed twee maanden na haar zestigste verjaardag. Ik ben nu net zo oud als zij en heb haar nooit gekend. Erg jammer want ik hoor al mijn hele leven dat ik erg op haar lijk. In mijn verschijning en in mijn doen en laten. Nu hij ouder wordt, vertelt mijn vader vaak over haar. En altijd vol liefde. Hij heeft zoveel mooie herinneringen aan zijn moedertje.

Mijn vader woonde samen met zijn moeder in het grote huis. Na haar overlijden was er geen sprake van dat hij daar alleen mocht blijven wonen. Dat was not done in die tijd. In tegenstelling tot mijn vader had mijn moeder een vreselijke moeder en ze wilde zo snel als mogelijk weg bij die vrouw. Als kind vond ik deze oma vreselijk. Nu ik me wat meer in haar leven heb verdiept ben ik haar wat meer gaan begrijpen. Ze was erg intelligent maar mocht niet doorleren. Was getalenteerd en maakte graag mooie dingen met haar handen maar ook dat mocht niet. Het leven op de boerderij met 5 stugge broers en een tiran van een vader was voor haar niet makkelijk. Mijn opa was straatarm toen ze met hem trouwde (ze zijn nooit rijk geworden) en ik heb het idee dat ze haar frustraties op mijn moeder afreageerde.

Mama wilde zo snel mogelijk weg uit huis en pa zocht een huisgenote. Zo kwam het dat die twee piepjonge mensen de sprong waagden. En wat werden ze gelukkig samen. Ze hadden een liefdevol huwelijk en mochten net niet meer samen vieren dat ze zestig jaar getrouwd waren. Na het overlijden van de moeder van mijn vader kwamen de tantes roven. Zo noemt hij het nog altijd bitter. Ze haalden alle waardevolle familiestukken weg en ook een groot deel van mijn oma's sieraden. Och toch! Die jongeman van toen had er geen verweer tegen. Hij zat zo vol van het grote verdriet en liet het maar gebeuren.

Er bleef weinig over aan spullen en omdat ze nauwelijks nog gewerkt hadden was er niet veel geld. Dat wat er was werd besteed aan wat huisraad. Geld voor een huwelijksreis was er niet. Maar in de lente nadat ze trouwden (dat was vlak voor kerst) gingen ze een dag naar de bollenvelden en kochten ze het mapje met kaarten wat ik nu laat zien ter herinnering. Het is typerend voor mijn moeder dat ze dat al die jaren bewaarde. Bij het opruimen van het huis gaf mijn vader het aan mij. Hij weet dat ik het van alle kinderen het meest waardeer. Tijdens het koffiedrinken vroeg ik hem te vertellen over die dag. Het was zo romantisch zei hij me. De bloemen waren zo mooi maar de mooiste bloem was je moeder.

Mooie herinneringen heeft hij en hij deelt ze graag. Over zijn moeder, over zijn lief. Hij leeft niet alleen in het verleden maar is zeker ook erg bezig met de toekomst. Hij heeft een goede band met ons, zijn kinderen, maar ook met de kleinkinderen en ook met de achterkleinkinderen. Ik keek even met jullie terug in het leven van pa. Maar ook even terug op het einde van de maand augustus. Wat ging het weer snel. Het was een beetje als de foto hierboven. Veel kleuren, veel drukte, veel mensen, veel gebeurtenissen en dus ook veel mooie momenten. Momenten waar we later aan terug zullen denken en ons herinneren hoe mooi het was. Ik ben een dankbaar mens.

Telefoonhoesje...

Donderdag 30 augustus 2018. Ik dacht dat dit de laatste dag van de maand zou zijn maar (beetje dom van mij) augustus heeft natuurlijk 31 dagen. Hoera! Want als ik de nieuwe maand een beetje netjes wil beginnen heb ik die dag hard nodig. Onder andere voor het kopen van een nieuw hoesje voor mijn telefoon. Nu zul je zeggen: dat is toch zo gebeurd? En daar heb je helemaal gelijk in. Maar je wilt soms niet weten hoe lang ik ergens over kan doen. Grote beslissingen neem ik in een split second en zonder aarzelen maar andere dingen.... Zo ook het kopen van een nieuw hoesje. Het oude kocht ik een paar jaar geleden bij Xenos. In een tijd dat ik wel wat zelfliefde kon gebruiken. Zelfvertrouwen nul en gezondheid min nul. Ik heb de telefoon vaak omgedraaid en tegen mezelf gezegd kalm te blijven en van mezelf te houden. Het is geloof ik een variant op want Churchill ooit zei maar dat weet ik niet zeker. Het hoesje was kapot, afgebroken, gescheurd en het was eigenlijk niet meer om aan te zien. 

Ik kocht een nieuw exemplaar bij de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam. Ik was daar toch om nieuwe handdoeken te kopen voor de keuken. De doeken die ik nu heb zijn tot op de draad versleten. Ze zijn hoogstens nog goed als poetslap. De afdeling is naast de schoolcampus. En daar ben ik de afgelopen tijd toch regelmatig geweest. Maar nooit niet even naar een hoesje gekeken. Ik kan dat dus :-) Maar goed. Ook die aankoop is nu gedaan. Ik heb na een rode nu een roze geval met hartjes. Lief toch. Toch weer iets met liefde. Liefde is zo mooi. En rood ook. Roze is rood met wat wit. Dus ook goed. Goed genoeg. Ik ben het niet van plan, maar als de telefoon nu nog een keer valt, hoef ik me wat minder ongerust te maken denk ik zo maar. Ik ga weer verder met opruimen. Dagdag!

Hoe nu verder...

Woensdag 29 augustus 2018. Nu Ik na lang nadenken heb besloten toch weer verder te gaan met mijn 'winkeltje' is het natuurlijk niet de bedoeling om terug te vallen in mijn oude fouten. Daarom besloot ik een soort van plan van aanpak te maken. Dat kan ik dan in geval van nood, paniek of anders er even bijpakken en denken.... oh ja..... zo had ik het ook al weer bedoeld :-) Een realistisch plan. Een praktisch plan. Ik wil de draad per september weer oppakken.

Deze week ga ik daarom gebruiken om deze kamer leeg te halen, schoon te maken, alle spullen kritisch te bekijken en uit te zoeken zodat ik straks met een schone lei kan beginnen. Vandaag ruimde ik de kamer leeg en zette alles zolang op de gang. De man die langsliep vroeg me op een gegeven moment of we gingen verhuizen :-)) Nee, dat nog niet zei ik maar wie weet.... wat niet is kan nog komen. Toen ik alles daar zo zag staan schrok ik er eigenlijk ook wel een beetje van. Het was best veel. Eerst alles maar schoongemaakt en wat mocht blijven heb ik meteen teruggezet. Morgen en volgende dagen ga ik alles verder netjes etaleren zodat het er weer fris en aantrekkelijk uitziet. Ik heb papier besteld, en zakjes. Tasjes liggen klaar en ook heb ik weer genoeg plakband. Niet alleen ga ik verder met het verkopen van een en ander op marktplaats maar ook zal ik via IG (naam: Het winkeltje van Tineke) een en ander gaan laten zien van wat ik maak en mensen ook daar de gelegenheid geven tot koop. Geen agressieve stalking want daar hou ik helemaal niet van. Zo af en toe zal ik het melden. Verder geen fritsefrats. Voor nu heb ik nog even genoeg te doen. Ik ga snel verder :-)

Breien en inhaken...

Dinsdag 28 augustus 2018. Ik had er al de hele week naar uitgekeken. Vanmorgen was het zo ver. Ik ruimde het huis op, zette de wasmachine aan het werk en pakte mijn handwerktas. Daar reed ik mee naar Den Haag. Of eigenlijk naar Loosduinen. Vroegûh hoorde Loosduinen bij het Westland maar tegenwoordig is het stadsdeel Loosduinen Gemeente Den Haag. We komen daar iets meer dan een maand bijeen bij Pluk! Den Haag met een paar gezellige meiden. We konden fijn buiten zitten, het was nog lekker warm. Dit keer op een andere plek want daar waar we anders zitten was nu de favoriete hang out voor wespen. Niet normaal zoveel er zaten. We hadden nu uitzicht op hangbuikzwijntje, geit en lammetjes. Ook leuk! En het rook er lekker landelijk. 

Alweer meldde zich een nieuw lid. Leuk! Een beginnende breister die gezellig haar zoontje van twee had meegenomen. Een uiterst innemend jongmens mag ik wel zeggen. Ofwel een schatje. Ook wel een echte knul want hij vond het geweldig om op hekken te klimmen en in de modder te spelen. Ik ben benieuwd of hij volgende week weer met zijn moeder mee komt. Ik hoop het van wel want ik vond hem erg leuk. En zijn mama ook trouwens. Het was weer een super gezellige ochtend en ik kijk nu al weer uit naar volgende week.

Terug naar 'normaal' ...

Maandag 27 augustus 2018. Na de feestweek die zaterdagavond eindigde met feestelijk vuurwerk had ik eigenlijk wel verwacht dat het zondag rustig zou zijn in het dorp, maar nee. Een keer per maand is het hier koopzondag en dat was precies de zondag na de feestweek. En warempel was het weer druk op straat en kochten de mensen weer van alles. Ook was het druk in de wateren van het Westland. Jongeren varen hier vaak wat rond met hun boot vol vrienden op zondagmiddag. Kratjes bier in het midden. De radio bovenop en varen maar. Ze komen langs op ongeveer 100 meter van ons huis maar zelfs met de ramen dicht kan ik meestal moeiteloos horen wat ze voor muziek hebben aanstaan. Soms zelfs voel ik de bassen in mijn buik. Dan dreunt en davert het. Maar nu, op maandag 27 augustus is het welletjes en wil iedereen weer terug naar 'normaal'.

Genoeg gefeest, we gaan weer aan de slag, zei een van de buren vanmorgen. De kinderen gingen weer naar school en vanaf morgen gaan ook de jongeren van het voortgezet onderwijs weer aan de slag. Het is goed zo. Ik heb ook weer erg veel zin in normaal. In het ritme van alledag. In het werk in en om het huis maar vooral heb ik zin om de draad weer op te pakken wat mijn 'winkeltje' betreft. Ik hoor jullie nu denken.... ;-) De badkamer is al schoon en de bedden voorzien van schoon beddengoed. Het is nu tijd voor koffie. Even pauze en dan snel weer verder. Dagdag!

Versje van Toon (34)...

Zondag 26 augustus 2018. Op zondag hier op het blog altijd een liedje, verhaaltje, gedichtje of versje van Toon Hermans. Want ze zijn te mooi om te vergeten. Vandaag uit: ontbijten met jou.


Leven.

Het leven is geen lolletje
er is een boel verdriet
maar zo zwaar als wij het maken
is het leven meestal niet.

Ik wens jullie allemaal een fijne zondag!

Jarig...

Zaterdag 25 augustus 2018. Verjaardag van de man. Daar hoort natuurlijk een ontbijt op bed bij. En we zongen natuurlijk ook voor hem. Vanuit Zuid- Afrika, vanuit Spanje, vanuit het bed naast hem en ook zei ik hem... je bent jarig en het hele dorp viert mee. Want inmiddels was het buiten al weer flink druk aan het worden richting dorp. Wat het feest helemaal compleet maakte is dat de mevrouw van de winkel liet weten dat de nieuwe bril voor meneer klaarstond. Omdat het huis al netjes was en we visite pas vanmiddag verwachtten besloten we hem meteen te gaan halen en daarna te lunchen in Den Haag. Hier was er geen doorkomen aan. We konden nu al uitrekenen dat er geen plekje vrij meer was op geen enkel terras in het dorp. 

We liepen naar de auto en zagen dat de buitenspiegel van de auto er weer eens afgetrapt was. Voor de zoveelste keer sinds we hier wonen. Gelukkig was hij dit keer nog zelf te repareren maar je maag draait zich om als je het weer ziet. Zelf zijn we zuinig op onze spulletjes en proberen dat ook op andermans spullen te zijn maar helaas denkt niet iedereen er zo over. We wonen op een dorp hè? In de grote stad van Den Haag mag je zoiets verwachten maar hier hier in het dorp komt het volgens mij vaker voor dat waar dan ook. Over magen omdraaien gesproken..... hier en daar was dat letterlijk gebeurd vannacht. Bah, wat een viezigheid toch.

Je auto dan maar ergens anders parkeren gaat ook niet want het staat overal bomvol met auto's en busjes. Ze stonden zelfs op het trottoir. Ik zag de arme vrouw van hierachter in de straat met haar rollator en haar nieuwe heup tobberig kijken hoe ze deze hindernissen zou gaan nemen. Ik kon met haar meevoelen. Nog niet zo lang geleden liep ik zelf met de rollator. We (lees: de man) repareerde de spiegel, ik hielp de mevrouw op weg naar de overkant met het lege trottoir en daarna reden we naar de brillenmevrouw. Nog een laatste keer passen en toen was het klaar. Hij kreeg de bril mee in een mooi tasje met een speciale verjaardagswens. Jaja! :-)

In het Zuiderpark was het ook een beetje feest. Ik vertelde aan de mensen van Parkoers dat de man vandaag jarig was en meteen kwam de kok feliciteren. Hij introduceert volgende week een nieuwe kaart en vroeg of de man misschien al iets van de nieuwe kaart wilde eten? Nou, dat was wel heel erg aardig zeg. Natuurlijk wilde hij dat. Het meisje van de bediening zong happy birthday en zelfs een paar andere gasten zongen even mee. Hoera! De koffie na afloop was van het huis en ook kreeg hij een potje jam mee omdat ze weten dat hij dat lekker vindt. Hoe leuk is dat? We reden snel naar huis waar we gelijk met de eerste visite aankwamen. De dametjes en hun vader. Die wilden wel even het dorp in. De dames zijn dol op winkelen en op de kermis. Geweldig vonden ze het! We winkelden nog wat in de winkels (lees: ze mochten wat uitzoeken bij Intertoys) en daarna was het tijd voor de rest van de visite.

Buiten ging het feest gezellig door. Om 1 uur was het officieel afgelopen en knalde het vuurwerk maar nog lang niet iedereen had zin om naar huis te gaan. Het bleef zeker nog tot een uur of vijf onrustig. Maar daarna werd het toch echt stil. Onze visite was toen allang naar bedje veren. Volgende week is het weer uit met de pret en de vakantie voorbij. Er is een tijd voor alles. Een tijd om te feesten maar nu is het weer tijd om te werken. En feesten en werken.... daar weten ze hier wel raad mee.

Niet voor iedereen is de feestweek een feest...

Vrijdag 24 augustus. Dag vier van de feestweek. Het wordt drukker en drukker in het dorp. Werkelijk alles komt nu bij elkaar. Om aan te geven dat ik echt niet overdrijf, laat ik hier twee foto's zien van maar één van de vele feestlocaties. Deze ondernemer mocht zijn tent niet net als andere jaren in het centrum neerzetten en daarom week hij uit naar de sportvelden. We hoorden dit jaar dus niet alleen de muziek uit het centrum, maar ook van de andere kant. Een soort van stereo dus :-) Met het feestje van de buurjongens in de tuin. 

Ongelooflijk veel mensen waren op de been vandaag. Overdag om gezellig naar de braderie te gaan. Iedereen had flink zijn best gedaan en er was voor elk wat wils. Vooral de oliebollen, poffertjes, broodjes worst, hamburgers en weet ik allemaal nog meer, vonden gretig aftrek. Ook op de kermis was het druk. En ook daar kwam het nodige aan decibels vandaan. En even voor de eerlijkheid: deze foto's zijn niet van mij. Ik zag ze ergens langskomen on line. Brr nee zeg...voor deze muziek ben ik echt te oud.

Maar ook aan deze dag kwam (volgens velen) weer veel te snel een einde en zo rond de tijd dat de eerste mensen in de kassen aan het werk gingen, doken ook de laatste nachtbrakers hun bed in. Morgen de laatste dag en dan is het weer voorbij. Maar eerst vieren we nog het feestje van de verjaardag van de man.

Bril...

Donderdag 23 augustus 2018. Het is de derde dag van de feestweek en het wordt drukker en drukker. Veel mensen gaan naar het dorp of komen terug van het dorp. Zit je aan de voorkant van het huis, dan zie je voornamelijk fietsers en wandelaars. Aan de keukenkant (achter) rijden de auto's, vrachtwagens en bussen af en aan. Gelukkig is tijdelijk de weg hier vlakbij weer open gegaan maar na de feestweek gaan ze die opnieuw sluiten zodat het qua drukte voor ons nog niet voorbij is. Tijd om de feestvreugde wat te ontvluchten en het nuttige met het aangename te combineren.

Komende zaterdag is de man jarig en zoals ik al verwachtte wist hij geen cadeau te verzinnen. Na wat puzzelen en nadenken wist ik dat wel. Hij heeft vorig jaar nieuwe lenzen gekregen van het ziekenhuis en sindsdien heeft hij een leesbril nodig. Grappig dat je dan van -6 naar +2 gaat. Hij kocht al eens een brilletje bij de Hema, bij het kruidvat en zelfs zag ik er een van de blauwe grootgrutter rondslingeren. Slappe brilletjes met wiebelende poten. De laatste weken klaagde hij steeds vaker over hoofdpijn. Het werd tijd voor een echte bril. We maakten er een raadsel van. Hij stapte bij mij in de auto en ik ga hem steeds een aanwijzing over wat we gingen doen. Als hij het goed zou raden, zou ik hem op een lunch trakteren. Die kreeg hij niet, kan ik alvast verklappen :-))

Ik vertelde hem dat we naar een van de dorpen hier vlakbij zouden rijden. Toen we daar waren zei ik hem dat we naar een mooie jonge vrouw zouden gaan. Zij zou hem diep in de ogen kijken. Hij zou er lekkere koffie krijgen. Ik was er acht jaar geleden voor het laatst geweest. Maar nee... hij raadde het niet. Gelukkig werden zijn ogen heel goed gemeten en zocht hij meteen een mooi montuur uit. De koffie was er lekker en de mevrouw heel aardig. Ze moest er hartelijk om lachen toen ik haar vertelde dat ze onderdeel was van het raadsel wat leidde tot zijn verjaardagscadeau. En wij ook :-)

Jeu de Boules en zo meer...

Dinsdag 22 augustus. Tweede dag van de Naaldwijkse feestweek. Deze dag is traditiegetrouw gereserveerd voor de 'ouderen'. Het hele plein (en dat is best een oppervlakte) wordt volgestort met zand en er wordt serieus competitie Jeu de Boules gespeeld. De terrassen rond het speelveld zitten vol met aandachtige toeschouwers. Zij genieten van elkaar, het spel, van een hapje en een drankje. 

Omdat ons huis aan een van de routes naar het centrum ligt, zie ik veel mensen daar naartoe gaan. Lopend of op de fiets. Met de tas met ballen en mooie kleertjes aan. Ze zien er vrolijk uit. Het is een van de rustige dagen van de feestweek. Het geluid beperkt zich tot het plein. Je kunt elkaar ook nog goed verstaan als je daar bent. De gezelligheid is er niet minder om trouwens.