Ditjes en datjes (1)...

En toch... toch ga je nadenken over het rommeltjes mailtje waar ik het vorig blog mee begon. Ja, zo ben ik dan. Ik vroeg advies aan de liefste aller mannen en na enig nadenken stelde hij voor om er ditjes en datjes van te maken. Goed idee! Bij deze gedaan. Ditjes en datjes it will be. Ik begin dit keer met een berichtje van de app. Iemand biedt een bankstel aan. De bank op de foto en dan nog een paar bijpassende stoelen. Het duurt even voor er iemand reageert. De oproep wordt nog een keer gedaan maar nee. Dit keer geen reactie. Het werkt bevreemdend. Komt het doordat het vakantie is? Er wordt alsnog een ritje naar de stort georganiseerd want de kringloopwinkel is ook tot aan de nok gevuld met bankstellen.

De stoelen die vervolgens door iemand anders worden aangeboden gaan gelukkig weer als vanouds binnen een paar minuten naar een nieuwe eigenaar. Ze zijn ook heel makkelijk te stapelen, dat helpt vast mee. Er is hier altijd wel iemand aan het verbouwen of een feestje aan het vieren en dan komen dit soort stoelen altijd van pas. Er zijn weer berichten van weggelopen hondjes. Eén hondje in het bijzonder. Lieve help! Dat is een echt weglopertje. Gelukkig kent het hele dorp inmiddels het telefoonnummer van zijn eigenaar uit het hoofd, haha.

Iemand van jullie ooit gehoord van Stootwillen? Ik niet. Zo op de foto te zien heeft het met een boot te maken? De maten worden er bij gegeven en dit keer duurt het 7 minuten voor het bericht: en Weg!! verschijnt op de app. Zo snel gaat dat dus hier.

Tijdens een van mijn vele wandelingen langs de rivier maak ik opnieuw een foto van de peren. Wat groeien ze hard. En wat zien ze er toch lekker uit! Ik krijg er geen genoeg van er kiekjes van te maken.

Als laatste een update van de border in de tuin voor ons huis. De bloemen beginnen goed te groeien en bloeien. Het is een feest om de bijen van de buurman (imker) te zien snoepen. Het mooist zijn ze bij een zacht briesje. Dan wuiven ze vriendelijk heen en weer. De bloemen dan he, niet de bijen. Ik eindig dit bericht in mineur want mijn vader vertelde dat juffie overleden is. Mijn juffie van de lagere school. Juffie die zo heel erg belangrijk voor mij geweest is in een buitengewoon gecompliceerde fase van mijn jonge leven. Ik heb ooit uitgebreid over haar geschreven hier in een blog. Ik denk met liefde en ontroering aan haar terug. Zij was een van die mensen die je ieder kind gunt om tegen te komen. Ze heeft een mooie leeftijd mogen bereiken. 93 jaar. Ach juffie... wat was je een lieverd. En wat ben ik blij dat ik je een aantal jaren geleden nog heb kunnen vertellen hoe belangrijk je voor mij was. Tranen komen nu en ik kan het toetsenbord niet goed meer zien. Het is tijd om verdrietig te zijn en daarna het leven weer te leven. Dag allemaal..