Ditjes en datjes #3...

Ha lieve lezers. Daar zijn jullie weer. Gezellig! Zullen we even een rondje wandelen? Het is heerlijk buiten nu. We lopen het pad af naar de straat en dan de steile stoep op naar de dijk. Altijd weer die rivierdijk. Het water trekt mij als een magneet er is niks tegen te doen. We gaan linksaf en zien hier iets wat ik regelmatig tegenkom. Planten/bloemen die ergens doorheen piepen. Soms door een heg of een hek. Het gebeurt ook regelmatig dat iets zichzelf uitzaait. Dat je het ene jaar de bloemen aan een kant van de straat ziet en het jaar daarop aan de overkant. Het kan hier allemaal. Kijk, hier zie je ook een en ander door de heg komen.

Van deze stokrozen word ik heel gelukkig. Ik ben namelijk dol op stokrozen. Maar dat heb ik hier al zo vaak verteld dat ik daar maar over stop. Deze mooierds bloeien niet ver van mijn huis. En ik kan ze dus heel vaak zien als ik er langsloop.

Inmiddels zijn we weer van de dijk af en langs het 'uienveld' gelopen. We passeerden de tuin en bed and breakfast van de leuke kat die ik in het vorig blogje liet zien en kijk en nu naar het mooie graanveld. Ineens was het er. Het groeide supersnel. Aan het eind linksboven kun je nog net het zorglandgoed zien. Daar wordt kleinschalige zorg verleend aan mensen die de weg in hun hoofd een beetje kwijt zijn. Ook daar mag ik graag wandelen.

De walnoten groeiden, het graan groeit maar wat te denken van de peren aan deze boom? Nog even geduld en dan is het weer zover. Lekkere stoofpeertjes. Of perentaart. Of perensap. Of eh perenjam. Allemaal even lekker. Nog even geduld zoals ik al zei....lastig hoor!

Zo moest ik nog even geduld hebben in de tuin want een week later zag de border er heel anders uit. Veel meer kleur en de bijen strijken massaal neer op de bloemen. Het is een feestje om te zien. Niet alleen de bloemen groeien en bloeien maar ook de klaver in het grasveld tiert welig. Zien jullie het? Rechtsboven op de foto. De witte bloemetjes.

Jullie begrijpen vast wel dat dit foto's zijn van voor de temperatuurstijging. De bloemenborder ziet er inmiddels heel anders uit. Het fruit moest besproeid want de telers waren bang voor zonnebrandschade op het fruit. Wij mochten niet meer bewateren met oppervlaktewater. Het water in de kleine rivier was voor het fruit. Gelukkig hebben we een grondwaterpomp om onze eigen boomgaard nat te houden maar ook daar ging het mis. Daar vertel ik later over. Voor nu stop ik er even mee. Tot het volgend blog! Dagdag!

Ditjes en datjes #2...

Lieve help! Ik kan gewoon niet geloven hoe snel de dagen voorbij vliegen. Het is al weer 12 dagen geleden dat ik hier een blog met jullie deelde. De dagen zijn van de vroege ochtend tot de late avond gevuld met bezigheden. Allemaal even fijn en interessant. Maar het houdt me wel weg bij de laptop. Eigenlijk best prima toch? Het fotoalbum is weer open en we gaan eens kijken wat er te zien is. Kijken jullie mee?

Ik begin met een tafelbloemstuk. Het stond op tafel bij onze buurvrouw. In ons kleine dorp is natuurlijk geen restaurant maar dat vindt niemand erg want er zijn her en der regelmatig eettafels. Je krijgt dan een mailtje dat iemand een eettafel organiseert en daarvoor kun je je dan aanmelden. Dit keer bij de buurvrouw dus. Je betaalt 25 euro en daarvoor krijg je: een amuse, een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje. Als je wilt koffie/thee met wat lekkers. Inclusief twee glazen wijn. Je zit dan aan een lange tafel in de keuken en moet maar afwachten naast wie je terecht komt. En dat heeft al zoveel leuke gesprekken en ontmoetingen opgeleverd. I love it! Echt een tof idee. Het eten was heerlijk by the way!

Dan even een paar foto's van wat wandelingen. Een update van alles wat groeit en bloeit. Zoals de oude notenboom aan de dijk hier vlakbij. Het belooft volgens de kenners een goed walnotenjaar te worden. Nou, dat komt mij heel goed uit want ik ben er dol op.

Hier een voortgangsfoto van het rommelige veld. Er staat veel 'onkruid' tussen maar het lijkt er op dat hier toch uien groeien? Dit is het veld naast de wijnboerderij. Het was al eens eerder te zien hier op het blog.

Deze kat woont daar niet ver vandaan. Altijd als hij me ziet komen komt hij over de oprit naar de straat. Het is de kat van de B en B eigenaren die daar wonen. Hij wordt echt heel veel geknuffeld door de gasten daar. Een oud baasje maar hij vangt nog veel muizen en ander ongedierte. Ik zal eens vragen hoe hij heet. De b&b heet De Achtertuin. Je kunt er goed slapen en krijgt er een superlekker ontbijt. De bloementuin is werkelijk sprookjesachtig.

Over bloemen gesproken.... Mijn bloemenstrook komt ook steeds meer tot leven. Gek genoeg komen er nu andere bloemen naar boven als vorig jaar. Misschien dat dit de vroegere bloeiers zijn. We gaan het zien en blijven het volgen. Voor nu laat ik het hierbij. De wasmachine is klaar en het weer is mooi genoeg om alles lekker buiten aan de lijn te laten drogen.

Ditjes en datjes (1)...

En toch... toch ga je nadenken over het rommeltjes mailtje waar ik het vorig blog mee begon. Ja, zo ben ik dan. Ik vroeg advies aan de liefste aller mannen en na enig nadenken stelde hij voor om er ditjes en datjes van te maken. Goed idee! Bij deze gedaan. Ditjes en datjes it will be. Ik begin dit keer met een berichtje van de app. Iemand biedt een bankstel aan. De bank op de foto en dan nog een paar bijpassende stoelen. Het duurt even voor er iemand reageert. De oproep wordt nog een keer gedaan maar nee. Dit keer geen reactie. Het werkt bevreemdend. Komt het doordat het vakantie is? Er wordt alsnog een ritje naar de stort georganiseerd want de kringloopwinkel is ook tot aan de nok gevuld met bankstellen.

De stoelen die vervolgens door iemand anders worden aangeboden gaan gelukkig weer als vanouds binnen een paar minuten naar een nieuwe eigenaar. Ze zijn ook heel makkelijk te stapelen, dat helpt vast mee. Er is hier altijd wel iemand aan het verbouwen of een feestje aan het vieren en dan komen dit soort stoelen altijd van pas. Er zijn weer berichten van weggelopen hondjes. Eén hondje in het bijzonder. Lieve help! Dat is een echt weglopertje. Gelukkig kent het hele dorp inmiddels het telefoonnummer van zijn eigenaar uit het hoofd, haha.

Iemand van jullie ooit gehoord van Stootwillen? Ik niet. Zo op de foto te zien heeft het met een boot te maken? De maten worden er bij gegeven en dit keer duurt het 7 minuten voor het bericht: en Weg!! verschijnt op de app. Zo snel gaat dat dus hier.

Tijdens een van mijn vele wandelingen langs de rivier maak ik opnieuw een foto van de peren. Wat groeien ze hard. En wat zien ze er toch lekker uit! Ik krijg er geen genoeg van er kiekjes van te maken.

Als laatste een update van de border in de tuin voor ons huis. De bloemen beginnen goed te groeien en bloeien. Het is een feest om de bijen van de buurman (imker) te zien snoepen. Het mooist zijn ze bij een zacht briesje. Dan wuiven ze vriendelijk heen en weer. De bloemen dan he, niet de bijen. Ik eindig dit bericht in mineur want mijn vader vertelde dat juffie overleden is. Mijn juffie van de lagere school. Juffie die zo heel erg belangrijk voor mij geweest is in een buitengewoon gecompliceerde fase van mijn jonge leven. Ik heb ooit uitgebreid over haar geschreven hier in een blog. Ik denk met liefde en ontroering aan haar terug. Zij was een van die mensen die je ieder kind gunt om tegen te komen. Ze heeft een mooie leeftijd mogen bereiken. 93 jaar. Ach juffie... wat was je een lieverd. En wat ben ik blij dat ik je een aantal jaren geleden nog heb kunnen vertellen hoe belangrijk je voor mij was. Tranen komen nu en ik kan het toetsenbord niet goed meer zien. Het is tijd om verdrietig te zijn en daarna het leven weer te leven. Dag allemaal..

Rommeltje (3)...

Een van jullie stuurde me een mail. Tineke, ik vind de tite rommeltje niet zo passen bij wat je vertelt. Ja, dat kan. Maar toch blijft deze titel nog even in gebruik want oh oh oh, het zijn toch echt rommelige berichtjes in mijn ogen. Maar rommelig is toch eigenlijk ook niet persé negatief toch?. Rommelig is op een bepaalde manier ook wel iets wat bij mij past. Ik kan nog zoveel plannen maken voor de nieuwe dag maar ik weet op voorhand al dat ze toch niet gaan uitkomen. Goed, laten we maar eens zien wat er voor vandaag te melden valt.

Oh ja, de foto van de poort aan het begin van het dorp. Die stond, een kleine week nadat het feest was afgelopen, fier overeind. Net of we geen afscheid wilden nemen. Maar op een avond was het toch echt voorbij. De toegansweg werd afgesloten en de poort neergehaald. Tot volgend jaar. Het was tijdens een wandeling aan het eind van de middag dat ik deze foto maakte. Een paar uur later was hij weg.

Tijdens datzelfde rondje wandelen maakte ik deze foto van de hortensia's bij een huis aan de dijk. Het mooiste huis aan de dijk (naar mijn mening) en ze waren nog prachtig fris. Vorig jaar heb ik volgens mij een serie gemaakt van alle hortensia's die hier groeien. En dat zijn er veel. Dit jaar hebben ze het moeilijk. Er is niet veel regen gevallen.

Hier nog een foto van een mooi rijtje van deze leuke bloemen. Ik weet niet of ik het ooit eerder vertelde (ik lees mijn blogs nooit terug) maar in dit huis brandt het hele jaar kerstverlichting aan de voorgevel. Zó leuk. Het verhaal gaat dat de mensen die hier wonen ooit nieuwjaar vierden in mei. Heel in de verte zie je een rijtje paaltjes. Daar is de stoep naar mijn huis. Ik was hier dus aan het eind van mijn wandeling. Hoe zouden toch die kleuren zo mooi blijven vraag ik me af. Ooit vertelde iemand mij dat je ijzer in de grond moet stoppen om blauwe hortensia's te krijgen. Maar deze kleur?

Natuurlijk waren er ook dit keer weer aardig wat berichten op de dorpsapp. Zo greep een van de katten in het dorp een vogeltje. Het leeft nog maar heeft een gebroken vleugeltje. De dierenambulance had het te druk om te komen. Een spalkje wordt gemaakt door iemand met een EHBO diploma. Er komt een filmpje langs van de Oekraiënse puppy's waar ik eerder over schreef. Ze groeien als kool. Het kerkje hier in het dorp is afgehuurd door iemand die graag muziek maakt en op wil treden. Vrienden en familie zijn welkom maar zeker ook de mensen uit het dorp. Er wordt gretig gebruik van gemaakt. Ik was te hard aan het werk om er naartoe te gaan, maar doordat de kerkdeur openstond en het raam van mijn werkkamer ook, kon ik er toch op afstand van meegenieten. Een zware opklapbare campingtafel wordt aangeboden. Rommelig (ik zei het al) ;-)

En even later ook nog een mooie ligstoel. Nou, dat was zo geregeld. De spullen staan nu bij een dorpsgenoot met een vlonder aan het water. Prima bestemming daarvoor. En zo was er alweer een en ander te beleven hier. Ik vind het niet erg om een beetje achter te lopen. Zo is er niet alleen de voorpret, het genieten op het moment zelf maar ook nog eens het nagenieten en het met jullie delen. Gewone dingen zijn de fijnste dingen. Heb het goed vandaag. Geniet van de zon nu het nog kan en wees een beetje lief voor jezelf! Dagdag!

Rommeltje #2...

Een van de grote voordelen van het wonen in dit dorp is dat er nooit parkeeroverlast is. In onze vorige woonplaats was dat wel anders. Ik vertelde daar eerder over. Hier en daar staat wel eens een auto verkeerd geparkeerd maar dat is meestal omdat het niet altijd duidelijk is waar de grens van openbaar en privegrond is. Zo ook dit keer. Een van de bewoners stuurde een grappige foto van zijn geblokkeerde auto. Hij kon zijn oprit niet af. Het duurde even voor de eigenaar gevonden was, maar ook deze situatie werd weer opgelost.

We hebben een grote zolder in dit huis en de kleintjes hebben er een eigen kamer. Helaas slapen ze tussen de dozen met rommel van mij. Maar, zoals ik al eerder schreef, daar wordt aan gewerkt. Aan het eind van juni was ik zover dat ik de bedden van elkaar kon halen zodat ze een echte eigen ruimte hebben. Hoera!

Tijdens mijn ochtendwandeling zie ik hier en daar nog de laatste resten van de feestweek. Hier bijvoorbeeld nog de stokken waar de vlaggetjes aan bevestigd waren. Ze zijn ooit speciaal voor deze gelegenheid gemaakt. Ze worden bewaard bij iemand in de schuur. Laten we hopen dat ze volgend jaar weer gebruikt kunnnen worden. Dat zou mooi zijn toch?

Op diezelfde wandeling kwam ik deze schapen tegen. Skaapies noemen de kleintjes uit Kaapstad ze. De skaapies zijn ontdaan van hun winterjasje en dat was maar goed ook want eind juni werd het al best een beetje warm overdag. Deze dames hebben een heerljk plekje aan de voet van de dijk. Ze houden het gras goed kort en kunnen, als het warm wordt, lekker in de schaduw van de bomen liggen luieren.

Als laatste wil ik jullie de mini kiwi's laten zien. Ze groeien bij iemand in de tuin die niet ver van de schapen aan de dijk woont. Ik heb eerlijk gezegd nooit eerder kiwi's zien groeien. Veel te koud, maar nee. Dit is een speciaal ras dat bestand is tegen de kou. Leuk hè?

Rommeltje...

Meestal bundel ik de foto's bij mijn verhaaltje en probeer ik zo een samenhangend geheel te maken. Langzamerhand ontstaat het idee om dat een beetje los te laten. Het leven dient zich in een andere vorm aan (dat is een understatement van heb ik jou aar) en zo ga ik er ook maar over vertellen denk ik. Dat is veel beter. Laten we maar snel van start gaan.

En hoe kunnen we dat beter doen dan met een weggelopen hond? Echt, ik kan er met mijn verstand niet bij hoeveel honden er hier in dit dorp weglopen. Deze lieverd was op avontuur gegaan en het eerst gespot in de hoofdstraat van het dorp. Het was grappig om de berichtentijdlijn op de app te volgen. Hij wandelde op zijn dooie akkertje het hele dorp rond. Steeds zag iemand anders hem lopen. Zijn eigenaar hoefde er alleen achteraan te lopen met de telefoon in de hand. Hij was eigenlijk te snel want de hond was alweer op weg naar huis. Hij had gewoon in de tuin kunnen wachten tot hij terug was. Zo grappig!

Dan de mevrouw die al eerder aan het opruimen was. In een vorig blog over de dorpsapp schreef ik er over. Nu had ze een paar stoelen en een kleine tafel in de aanbieding. Het verbaasde niet dat ze al snel weer weg waren. Er ging in de dagen voor, tijdens, en na de feestweek heel wat rond op de app. Uiteindelijk heb ik het geluidvan al die appjes maar uitgezet want poeh...Gelukkig konden we mediteren aan de kleine rivier. Dat was voor veel mensen hard nodig. Een van de berichten die nog tussendoor kwam was dat de kinderen uit ons dorp en twee dorpen hiernaast hun praktisch verkeersexamen moesten rijden op de fiets. Geen verkeerslichten hier, geen zebrapaden, geen rotondes, geen verkeersheuvels, het was moeilijk om niet te slagen :-))

Och en dan het bericht dat poes Sjimmie niet thuisgekomen is. De eigenaar vraagt zich af of hij misschien per ongeluk in een schuurtje opgesloten zit. Het hele dorp zoekt mee en waarempel... hij wordt gevonden. Hij zit op een bankje aan de rivier. De eigenaresse springt in de auto maar het blijkt de kat van een paar huizen verder te zijn die, echt waar, heel erg op Sjimmie leek. Gelukkig komt heel laat op de avond het bericht dat poes weer aan kwam wandelen. Met een dikke muis in zijn bek. Eind goed, al goed!

Nog wat laatste overblijfselen van het dorpsfeest worden gevonden bij het opruimen en afbreken van de feesttent. Waaronder deze petjes. De eigenaar van het witte petje meldt zich. De andere pet wordt gewassen en in de verkleedkist voor volgend jaar gedaan. Samen met de zonnebrillen en andere spullen die zijn blijven liggen. De tent wordt schoongemaakt en afgebroken zoals ik hierboven schreef. En dan rest alleen nog het opruimen en schoonmaken van het feestterrein. Dat wordt in 1 avond gefixt door een grote groep vrijwilligers. Het feestterrein ligt naast het pad met de wilgebomen wat ik hier regelmatig laat zien. De oude weg naar de kerk. Ik liep er een paar dagen later langs en er was niets meer wat herinnerde aan het feest van de week daarvoor. Het was ook wel weer mooi geweest. Het was tijd voor alle, we gaan bijna op vakantie, activiteiten.

Weg ermee...

Twee en een half jaar na de verhuizing is de zolder nog lang niet leeg. Het aantal dozen vermindert wel maar het gaat zeker niet snel genoeg. Daarom heb ik mezelf de opdracht gegeven om elke week 1 doos leeg te maken. Er zijn drie categoriën. De eerste is houden, de tweede weggeven en de derde wegooien. Het zal jullie niet verbazen dat de eerst categorie de grootste is. Dat zijn de dingen die ik via de winkel of marktplaats wil verkopen. De tweede categorie gaat op de app. Naar familie/vrienden of de dorpsapp en de derde weggooien is in de praktijk veranderd in kringloopwinkels. Echt iets bij het vuil gooien of bij de stort brengen is er niet bij. Het is allemaal nog goed spul.

Zoals de gordijnen die ik hier laat zien. Ze zijn nog als nieuw maar passen alleen niet meer in dit huis. Ik bewaarde ze om er tassen van te maken maar daar is de stof te glad voor. Ze werden ingeleverd bij de kringloop en voor ik in de auto stapte om naar huis te rijden, waren ze al verkocht en zag ik er iemand anders blij mee naar huis gaan. Hoera!

Deze vliegenmepper was ook een gevalletje kringloop. Er moet een batterij in en daar ben ik geen fan van. Als je raak slaat krijgen de vliegen een soort van schokje. Dat geluid vind ik niet prettig om te horen. We hebben nu weer gewone vliegenmeppers met een uitschuifsteeltje. Die werken veel beter. En goede horren voor de ramen. Zo komen ze niet eens binnen en hoef ik ze ook niet dood te slaan. Hier in het buitengebied zijn veel vliegen. Logisch maar niet altijd aangenaam. De mepper mocht dus ook weg. In de doos zitten zitten allemaal mappen. Volgens mij omslagen van jaargangen At home en Computeridee. Kun je nagaan hoe lang ik die al heb. De jongens woonden nog thuis toen ze er een abonnement op hadden. Dat is zeker vier huizen geleden. Die mochten dus ook weg.

De spullen gaan weg in de verhuisdozen die al een beetje uitgescheurd zijn. Zo maak ik daar ook meteen een selectie in. De kringloopwinkel doneert karton en papier aan verenigingen hier in de buurt. Die krijgen er weer een paar centen per kilo voor. Dit ding heb ik ook al zo lang dat ik me niet meer kan herinneren waar ik het kocht. Ik denk dat het op een markt was. Het is een standaard voor je laptop maar voor mij is hij te hoog. Later gebruikte het om een boek te lezen maar dat was ook niks. Hij ging naar de winkel maar nieman keek er naar. Dus huppekee, weg ermee! De originele prijs staat er nog op zie ik

Dit setje kreeg ik ooit van iemand die van een groot huis naar een verpleeghuis verhuisde. Ze gaf me een enorme lading met alle mogelijke hobbyspullen. Dozen en dozen vol. Haar zoon kwam het brengen met zo'n aanhanger van Rent a car. Zijn eigen auto zat ook tot aan de nok vol. Ze was ooit cursist bij een van mijn workshops en het klikte zo goed dat we een soort van vriendinnen werden. Regelmatig dronken we een kop koffie ergens in Den Haag en dat was altijd supergezellig. Langzaamaan werd ze slechter ter been en was daar het besluit om naar een serviceflat te verhuizen. Ongeveer in de grote van haar vroegere hobbykamer, grapte ze. Ik moet veel spul wegdoen. Wil jij mijn knutselspullen? Misschien kun je er mensen blij mee maken. Nooit had ik kunnen bedenken dat er zoveel zou komen. Vlak voor onze verhuizing naar hier. Oh my!! De zoon was blij er vanaf te zijn. Heel blij. Hij was in zijn eentje dat grote huis van zijn moeder aan het leeghalen. Lang verhaal kort... ze heeft er niet lang mogen wonen de lieverd. Het ging niet goed met haar gezondheid. Tijdens de eerst coronagolf overleed ze. Helemaal alleen. Veel dingen heb ik gehouden als herinnering aan deze bijzondere vrouw. Dit setje mag weg. Zo maakt ze er toch (postuum) nog iemand blij mee. En dat deed ze zo graag.

Deze vormpjes zijn ook van haar. Ik wilde ze gebruiken voor koekjes, daarna voor fimoklei en nog weer later als model voor het maken van mini kaarsjes. Het komt er niet van. En dus weg ermee. Naar de kringloop. Ook die zag ik al bij iemand in het mandje liggen nadat ik ze ingeleverd had. Tot nu toe lukt het om elke week een doos leeg te maken. Hoera! Heel heel langzaamaan wordt het leger op zolder.

Mix van van alles en nog wat...

Buiten is het heel warm (op het moment van schrijven is het 26 graden. Hier binnen in mijn werkkamer is het 26,4 graden. De winkel blijft dicht vandaag want het is er niet aangenaam nu met de zon vol op het platte dak met lichtkoepel. Er zijn vrijwel geen mensen op de been buiten en het dorp lijkt uitgestorven. Er hangt een briefje aan de deur voor moedige mensen die toch willen komen. Als ze even aanbellen aan de voordeur doe ik de winkeldeur voor ze open. De dichte winkeldeur geeft mij de gelegenheid weer wat blogjes te schrijven en zo wat in te halen. Ik hoor jullie denken....

De foto hierboven maakte ik aan het einde van een mooie middag. Het was zo'n 22 graden en het was goed weer voor een wandeling op de dijk. Tijd voor een peren-update. Kijk ze eens groeien en een mooie blos (kleur) krijgen. Het water loopt me bij voorbaat in de mond. Jummie. Ik kijk het fruit bijna rijp op dit moment. Beneden aan de dijk zie je links boven het water iets waar ik de volgende foto meer van laat zien.

Kijk, hier zijn ze. De Berenklauw begint te groeien. Het gaat nu superhard en per dag komt er een stukje bij. Ook hier kan ik niet wachten. Tot ze uitgebloeid zijn. Erg hè? Ik wil de verdroogde bloemen als decoratie in een grote vaas neerzetten in de winkel. De les van vorig jaar is dat je ze niet zelf moet willen drogen maar moet wachten op moeder natuur. Dat doe ik dus. Geduld is een schone zaak!.

Bij de berichten van de dorpsapp liet ik ooit zien dat wij daar een tafel aanboden. De buren van de buren reageerden en wilden hem graag hebben. Hier zie je hem bij hen in de tuin staan. Ze hebben een hele hoge trap voor het huis. Daar stond ik op om deze foto te nemen. Dit is de tafel van de kleinkinderen als ze daar logeren en buiten spelen/eten. Fijn dat die lelijke zware tafel een nieuw leven heeft gekregen.

De wandeling langs de rivier eindigde nogal plotseling want er kwam me toch een donkere lucht aan. Hier het begin gefotografeerd maar het werd snel donkerder en donkerder. Ik liep het pad op toen de eerste druppels begonnen te vallen. Net op tijd binnen. Wat zou ik op dit moment graag zo'n donkere lucht zien. Alles is gortdroog in de tuin. Het goede nieuws is dat de fruittelers hun boomgaard mogen blijven sproeien. Want ja, die lekkere appels en peren gaan straks weer heel veel mensen blijmaken. Ons grasveld mag daarom gerust verdorren. De boeren gaan voor!

En dan de laatste foto van dit blog alweer. Neef stuurde een nieuwe foto van prinses Mia. Ze is zo klein maar al best wel pittig, volgens hem. Ik vind die kleintjes altijd zo lekker ruiken. Dat babygeurtje is zo speciaal. Binnenkort gaan we haar in het echie zien. Ik ben zó benieuwd! Tot zover voor nu. Van mijn plan om veel te schrijven komt vooralsnog niet veel terecht want ik hoor de buurman beneden. Hij draagt klompen (ik hoor hem daarom van verre aankomen) en komt snijbonen brengen. Vers van de tuin. Zó lekker! Wie weet lukt het vandaag nog met dat schrijven. Ik ga mijn best doen. Dagdag!

Het dorpsfeest...

Eindelijk was het dan zover... Twee en een half jaar hebben we er over horen vertellen. Twee en een half jaar hoorden we van werkelijk iedereen hoe gezellig de week zou worden. In de twee jaren dat er vanwege -jeweetwel- geen feest gevierd kon worden waren veel nieuwe mensen hier komen wonen. Het was dus even spannend hoe de sfeer zou zijn met al die nieuwelingen. Nou, ik kan jullie vertellen dat dat heel goed afliep hoor! Het feest begon al met het ophangen van de vlaggetjes die elk huisadres gekregen had. Blauw wit de kleuren van het dorp. Aan het begin van het dorp hadden de buren zich verenigd en met elkaar een lange lijn langs de rivier gemaakt. Oeh, dat zag er zó feestelijk uit. Ik maakte deze foto op 9 juni (!) Jaja, ik weet het. Ik loop achter, maar dit wilde ik jullie zo graag laten zien. Kijk die lucht! Tweede helft van de middag maakte ik de foto.

De feestweek ging van start met een kerkdienst op zondag. Om elf uur stonden de stoelen klaar in de grote feesttent. Natuurlijk gingen wij er heen en waren heel benieuwd hoe de dominee van dienst het thema van de feestweek (Disney) zou vertalen naar de bijbelse boodschap. Het ging hem goed af en het was een mooie preek waar wij allebei van genoten. Er was een band die opwekkingsliederen zong. Ook al heb je die nog nooit gehoord, je kunt ze zo meezingen. Veel herhalingen en eenvoudige melodielijnen. Na afloop was er koffie met een lekker koekje van de bakker die hier wel woont maar zijn winkel in Tiel heeft. De koffie werd geschonken door de Oekraïense dames die hier te gast zijn in het dorp. Ze hadden de nodige koffiewoorden geleerd en vroegen steeds: zwart? Melk? Suiker? Thee? enz. Het ging ze prima af en het was leuk om te zien hoe ze meededen. Ze zijn aardig gewend en ondanks de zorgen om thuis, hebben ze het hier goed in het kleine dorp. Ze voelen zich erg welkom. vertelden ze.

Het voert te ver om alle foto's die gemaakt en gedeeld zijn hier te laten zien. Daarom een kleine greep uit de hoeveelheid moois. Er was een ouderenmiddag waar oudhollandse spellen gedaan werden. Er was een pubQuizzz. Playbackshows voor eerst jong en daarna oud. Daar gingen veel van de appjes over die langskwamen en waar ik eerder over vertelde in het blogje de dorpsapp. De volgende foto is erg leuk. Er was een legomiddag. Er werd volop gebouwd. Maar oh oh oh wat was het warm. Gelukkig was er ijs ;-)

Hoogtepunt van het feest en tevens bijna einde was de optocht. Daar moeten jullie echt bij zijn, vertelde de buurvrouw. We gaan dan met zijn allen aan het eind van de straat zitten. Breng je stoel mee en een parasol als je die hebt. Ik maak koffie en zelfgebakken koekjes en dan kijken we met zijn allen. Wij vonden dat een geweldig vooruitzicht en we werden niet teleurgesteld. Het was snikheet en de optocht begon een uur te laat maar het was het wachten waard. De fanfare liep voorop. Allemaal verkleed. Als de fanfare speelt is het instant feest, vind ik altijd. Daarna begon de optocht. Ik vertelde al eens eerder dat het dorp in vijf stukken verdeeld wordt. Elk stuk maakte een wagen. Er waren twee extra acts en met de fanfare erbij waren er dus 8x iets te zien.

We waren eerst een klein beetje teleurgesteld. Was dat alles? Niet veel bijzonders. Totdat.... iedereen voor onze neus bleef staan en een klein toneelstukje opvoerde. Sneeuwwitje bijvoorbeeld viel na een hap van de appel, werd verzorgd door de dwergen om haar heen en wakker gekust door en piepklein (twee jaar oud) prinsje! Oh, dat laatste was een smeltmomentje. Zo te schattig! En dat allemaal in een paar minuten.

De wagen van Frozen deed ons goed. De temperatuur was inmiddels boven de 30 graden opgelopen en wij (onder de parasol waren zo ongeveer gesmolten) laat staan de figuranten in hun warme kostuums. Frozen koelde ons figuurlijk een beetje af. Anna en hoe heet dat andere meisje ook al weer? O ja, Elsa toch? begonnen verlegen aan hun toneelstukje maar door de enthousiaste reacties van de mensen langs de kant van de weg groeiden ze in hun rol en eindigden spectaculair. Ja, het was een mooie optocht. Het eindfeest in de tent hebben we overgeslagen. Daar konden we thuis ook van genieten, haha. We hadden weer even het gevoel terug te zijn in onze oude woonplaats. Al met al was het een mooie week waarin het dorp en haar inwoners zich van hun goede kant lieten zien. We hebben er van genoten. Het was echt een feestje!

Nieuw...

De titel van dit blog is: nieuw. Nieuw leven, nieuwe dingen. Veel nieuws dus. Laten we maar snel gaan kijken.

Ik begin met een berichtje van de dorpsapp. In een van de gastgezinnen is een nestje puppy's geboren. Een jonge vrouw kwam dus uit Oekraine naar hier met haar kinderen en een zwangere hond. Wat een reis zal dat geweest zijn. En nu zijn daar de pups. Drie reutjes van het ras Pekinees. Zonder stamboom. Het is bekend wie de vader is maar die is achtergebleven in Oekraïne. De hondjes krijgen een paspoort, worden gechipt en krijgen hun vaccinaties. De prijs voor de pups is nog niet vastgesteld maar als je interesse hebt en een keer wilt komen kijken ben je van harte welkom. De berichten zijn verder gegaan via PB en ik weet dus niet hoe het afliep. Als ik er aan denk, zal ik er nog eens naar vragen. Het zijn schatjes, die puppies.

En dan een nieuw mensenkindje. Mijn kleine broertje is weer opa geworden. Het blijft wennen om hem in die rol te zien. Kleine Mia is een plaatje en haar vader (mijn neefje dus) een hele trotse papa. De mama van Mia ken ik nog niet goed, heb haar 1x hier gezien op de verjaardag van mijn vader) maar ze lijkt me een lieve jonge vrouw. Natuurlijk wensen we kleine meid alle goeds. Ze gaat opgroeien in een warm nest en heeft een goede start in haar leven.

Mijn broertje heeft twee kinderen. Mia is een kindje van zijn zoon en al eerder kreeg zijn dochter een meisje. Opa van twee meisjes dus. En nu was er een verrassing want er komt weer een kleinkind. Dit keer werd de gender onthuld door het eten van taart in de vorm van een Bossche bol met gekleurde inhoud. Het ziet er een beetje bijzonder uit die blauwe kleur maar dat komt door de foto. Net als bij mij is er aan broer ook geen groot fotograaf verloren gegaan. Het is een jongetje dus. Hoe leuk is dat?

Dan is hier de foto van de nieuwe jurk. Ik liet al eerder stukjes van de stof zien want naaide ze op de stoel waar ik ook nu weer op zit. Het is weer hetzelfde model. Het draagt lekker en flatteert. Dit keer hartjesstof. Ik zie het een beetje als mijn uniform. De stof kocht ik bij de stoffenkraam in Sliedrecht. Je kunt daar naar de winkel gaan maar ook online bestellen werkt prima. Een paar jaar geleden stond er een kraam in Maassluis op de markt waar ik ook regelmatig naartoe ging. Of die er nog is, weet ik niet. Volgens mij was die kraam van de broer van de meneer van de stoffenkraamwinkel. Weer een jurk genaaid. Mijn streven is om elke maand een nieuwe te maken. Tot nu toe lukt dat goed.

Ik eindig dit blog met een nieuw ijsje. Wilco is een boerderij. Ze maken ijs van de melk van eigen koeien. In de zomer gaan we daar wel eens naartoe in de vooravond. Dit was een nieuw smaakje en de man probeerde het uit. Lekker fris was zijn mening. Kennen jullie de kikkertjes? Daar smaakt het naar. Ik moet bij het zien van deze kikkertjes altijd denken aan de tijd dat ik kantinedienst deed bij de voetbalclub van onze jongens. Zaterdagochtend was de leukste dienst. De kleintjes speelden dan hun wedstrijden. Regelmatig kochten ze dan een zakje snoep. En daar zaten dan ook deze kikkertjes in. Ik moest er even aan denken bij het zien van het ijsje. Tot zover het nieuw! Dagdag!

Van alles wat...

Vandaag wordt het weer erg warm. Misschien krijgen we wel een hittegolf de komende dagen. Die warmte is niks voor mij. Ik gedij het best bij een graad of 21/22. Maar goed, ik heb niks te kiezen en moet het er mee doen. Laatst stond ik voor het raam (de ruitjes zijn van het hor) en keek naar de mooie zonsondergang. Ik moet dan onwillekeuring altijd even aan onze vorige woonplaats denken. Want daar waar de zon ondergaat, daar woonden wij. In een oud huis waar het altijd lekker koel was in de zomer. Ik had dat huis zo graag meegenomen naar hier. Maar net als met het weer heb je daar niks over te zeggen. Komende winter zal ik weer blij zijn dat dit huis (wat nu zo warm is) goed geisoleerd is. Dan mopperen de mensen in de oude huizen en ben ik blij dat het hier wel meevalt. Ach, zo is er altijd wat nietwaar?

Hier in mijn werkkamer zit ik op een stoel die zeker al meer dan tien jaar oud is. Een afdankertje van de man. Hij zit nog steeds heel fijn maar de stof begon te scheuren. Precies aan de voorkant. Ik had het al eens vastgemaakt met wat borduurgaren maar het bleef scheuren.

Er waren nog wat stukjes stof over van de jurk die ik aan het naaien was en zo kwam het dat ik deze lapjes op de gaten naaide. Dat was nog best een lastig klusje want het viel niet mee om de naald weer omhoog te brengen. Eigenlijk moet je daar zo'n kromme tapijtnaald voor gebruiken en die heb ik wel ergens maar waar? Uiteindelijk lukte het en het ziet er zelfs wel vrolijk uit. De jurk zal ik laten zien als hij af is.

Het aardbeienseizoen in onze tuin ging op 9 juni van start. Mijn vader had de planten gepoot in het voorjaar en nu kwamen daar mooie (en lekkere) aardbeien aan. Niet heel veel maar we hebben er van gesmuld. Sommigen waren nog niet helemaal gekleurd maar om eerlijk te zijn was ik wat ongeduldig.

Als laatste een gezellige paardenfoto. Als ik in de ochtend naar mijn vader ga moet ik altijd om kwart voor twaalf weg want dan gaat hij eten in het nabijgelegen bejaardentehuis. Daar wijkt hij geen minuut van af. Als ik dan daar in de buurt naar de kringloopwinkel wil moet ik altijd een uur overbruggen want die gaat om 1 uur open. In dat uur kan ik dan prima een lekker broodje eten in het vakantiepark Molenlanden. Dat is zo ongeveer op de helft van de route. Mijn broertje werkt daar als dierenverzorger. Soms heb ik geluk en maken we even een praatje of drinken we samen even snel koffie. Soms is hij bezig en ga ik hem natuurlijk niet lastigvallen tijdens zijn werk. Dit keer trof ik buiten een gezellig tafreel aan. Twee vrolijke jongemannen met wat mooie paarden. Ze stonden klaar voor een rondrit met de gasten van het park. Zie het er niet gezellig uit? En eh... het broodje was super (zoals altijd) Dagdag!