Wandelen dieren #2...

Gaan jullie mee? Dan gaan we naar buiten. Lekker wandelen en genieten? Dit keer wil ik jullie voorstellen aan weer wat nieuwe dierenvriendjes. Laten we beginnen met de schapen en hun lammeren. Zij lopen in het grasveld hier niet ver van mijn huis. Ik zie ze als ik naar de brievenbus ga. Ik weet niet of ik het hier al eerder vertelde, maar ik vind lammetjes op zijn leukst als ze niet niet heel klein meer zijn. Geen idee waarom. Misschien om hun lekkere rommelige jasje?

Schapen hebben zo'n grappig snuitje vind ik altijd. Die kleine keek me recht aan. Zo mooi. Ik keek naar hem/haar en andersom. Het duurde een paar minuten, toen werd de betovering doorbroken doordat er een auto langsreed.

Weer een paardje deze keer. Vorige keer liet ik de ietwat tobberige pony zien, dit keer is het zijn vriendje. Ze lopen samen gezellig te grazen en deze komt ook altijd even naar het hek om zich te laten aaien. Fijn dat ze samen zijn in de weide. Alleen is ook maar alleen nietwaar? Deze twee wonen aan de rivierdijk en als ik hen zie, ben ik al weer bijna thuis van mijn wandeling. Ik kan over hun weide heen de achterkant van mijn huis al zien.

Ja en dan poes! Die was er ineens. Geen idee waar ze woont, maar ze is wel heel gezellig. Meestal zit ze wat op een muurtje te soezen in de zon maar nooit op hetzelfde plekje. Ik begroet haar en aai haar even over haar koppie. Wat ze heerlijk vindt. Dan even over haar buikje en maken we even een praatje. Daarna loop ik weer verder en meestal loopt ze een stukje met me mee. Hoewel dat de laatste dagen wat minder is want de vogels hebben haar aandacht. Het wemelt hier van de vogels en jonkies momenteel. Er sneuvelt hier nogal eens een nestje. Dat is verdrietig maar wel zoals de natuur werkt.

Ik liet net witte schapen zien, maar natuurlijk hebben we ook zwarte schapen in het dorp. Wat zou een dorp als dit zijn zonder? Haha! Ook al wonen er veel mensen van buiten, van oorsprong is dit gewoon nog een boerendorp natuurlijk. En daar horen beesten bij. Een van de buren die hier al meer dan 50 jaar woont, vertelt daar graag over. Over hoe het toen was en dan doemt altijd weer het beeld uit het lied van Wim Sonneveld op.

En met het laten zien van de zwarte schapen ben ik alweer aan het eind van dit blogje gekomen. Zien jullie trouwens hoe weelderig hoog het gras staat? De skaapies (zoals een van mijn zuidafrikaanse kleinzoontjes ze noemt) kunnen hun buikje rond eten en dan met wat melk van mama daarbij groeien ze als kool. Wat fijn dat jullie hier weer kunnen reageren en nog fijner dat ik weer kan reageren op wat jullie zeggen. Hoera! Fijn ook dat jullie hier weer kwamen lezen. Jullie zijn met steeds meer. Dankjewel en tot de volgende keer!