Glue book #28, 29, 30, 31, 32 en 33...

Al een paar keer eerder vertelde ik hier over mijn glue book. Zomaar wat plaatjes plakken aan het eind van een drukke en hectische dag is zó fijn! Zo maakte ik deze eerste collage met vooral veel vrouwen er op. Wie ze zijn doet er niet toe voor mij. De enige die ik herken is onze voormalige vorstin Juliana. Zo rond de datum van vier mei komen steeds weer verhalen naar boven die nog niet eerder verteld zijn. Dit jaar valt het me op dat het vaker gaat over vrouwen en hoe groot hun rol in de oorlog eigenlijk was. En dan doordenkend naar nu.. hoe lang zullen wij nog verhalen vertellen over de periode waar wij nu inzitten? Komt het af en toe nog eens langs in onze verhalen in de jaren die gaan komen? Of willen we het zo snel mogelijk achter ons laten? Ik wil het niet vergelijken met de tweede wereldoorlog maar toch denk ik daar wel eens aan. De tijd zal het ons leren.

De bloemen en bladere kwamen in mijn leven, omdat ik er van houd ze aan te raken en om ze te ruiken. Ik knipte deze quote ooit eens uit een tijdschrift en deze uitspraak van, ik weet niet meer wie, gebruikte ik nu voor het maken van deze collage. Er zitten niet veel diepe gedachten achter, ik plakte maar gewoon wat ik mooi vond passen. Niet alles hoeft van mij een hoger doel te dienen. Nu in ieder geval niet. Een andere keer dan weer wel.

Soms zitten er zoveel plannen en ideeën in mijn hoofd dat ik niet weet waar te beginnen. Het beste is dan maar om het gewoon te gaan doen. Dat werkt het beste. Streep ze maar van je denkbeeldige lijstje omdat ze anders maar rondblijven gaan in je hoofd. The best way to get things done is to simply begin, die uitknipte was me uit het hart gegrepen. Ik zie nu pas het plaatje bovenaan. Het lijkt me een foto van niet al te ver na de bevrijding. Grappig dat zulke dingen zich gewoon aandienen als je de denkmodus uitzet bij het maken van deze pagina's.

Nourish your soul hoort eigenlijk ook een beetje in dit rijtje. Ik plakte deze quote onder een plaatje van een afbeelding uit Happinezz. Het geloof is een beetje uit ons bestaan verdwenen en vervangen door zingeving. Zal ik het zo noemen? Blijkbaar heeft de mens toch behoefte aan wat troost en houvast op de een of andere manier. Ik hang zelf tussen twee werelden. Ik geloof nog wel en van harte ook, maar zeker niet meer in kerkgangers. Daar heb ik al zoveel lelijkheid en vooroordelen van gezien dat ik die aan me voorbij laat gaan. Vanuit mijn werkkamer heb ik zicht op twee kerken. Het zijn allebei in hun soort mooie oude gebouwen en ik ga er graag binnen. Maar dan vooral als ik daar alleen kan zijn.

I am thinking nice thoughts today! Hmm, dat lukt niet helemaal na mijn vorig schrijven over kerkgangers, ha. Beter is het misschien om de quote daaronder te lezen. Daar staat: the smallest things warm the heart. En daar ben ik het zo van harte mee eens. Een groet, een handgebaar, een glimlach, een gulle lach, een kop koffie die hier as we speak voor me neer wordt gezet, de buurman die een pakje van mij aanpakte toen ik niet thuis was, dat soort dingen. Ja dan wordt mijn hart warm en gaat het gloeien. Ik ben echt en oprecht blij met al die kleine gebaren.

En dan alweer de laatste pagina voor nu... never stop exploring! Nou, dat is ook een quote naar mijn hart hoor! Ik ga daar zeker niet mee stoppen. Plaatjes zijn totaal willekeurig gekozen. Wel weer allemaal vrouwen zie ik. Gek, daar denk ik dus niet over na. Mijn handen pakken vanzelf en plakken dan de plaatjes tot de onderpagina bedekt is. Dit blog ging weer alle kanten op geloof ik. Geloven, denken, voelen, waarnemen, ontspannen, inspannen het kan allemaal hier. Ik wens je nog een fijne dag verder en ik hoop dat je genoten hebt van de werkstukken. Tot het volgende blogje! Ik hoop dan weer wat pagina's uit mijn journaal met jullie te kunnen delen. Dagdag!