Glue book 34, 35, 36, 37 en 38...

Nu de wereld weer een klein beetje opengaat en het oude normaal weer heel voorzichtig in het vooruitzicht wordt gesteld, worden de dagen ook langzaamaan weer gevuld met dingen van de dag. De tuin vraagt om onderhoud, het huis om een extra poetsbeurt en zo pakken we de draad weer op waar we hem ruim een jaar geleden lieten liggen. Afspraken worden weer gemaakt. Vooralsnog op de langere termijn, maar toch...De dagen zijn weer voller dan ze lange tijd waren.

Het is dan fijn als er na een drukke volle vermoeiende dag een uurtje tijd is om af te bouwen voor je gaat slapen. Mijn avondritueel is dan als volgt: ik schrijf de dingen van de dag in mijn journal en daarna maak ik een pagina in mijn glue book. Zoals de pagina's die ik je hier laat zien. Problemen met binnen en buiten slaat op het feit dat er te veel dingen te doen zijn Binnen, maar dat ik zo heel erg graag naar Buiten wil zodra ik de zon zie. Gelukkig is er buiten ook genoeg te doen en hoef ik geen schuldgevoel te hebben.

De quote op deze bladzijde komt denk ik uit een Flow magazine. Ik heb een heel bakje met dit soort knipsels en probeer er altijd eentje te zoeken bij de dag die past bij de dag en bij de collage. Je hoeft echt niet elke dag vrolijk en blij te zijn. Gelukkig niet zeg! De foto onderin komt van een blog. Ik vond die schort zo leuk dat ik hem ook wilde maken. Ik ben al tijden aan het bedenken hoe dat blog toch ook al weer heette. Het was een Amerikaanse moeder van heel veel kinderen. Ze deden aan home schooling. De oudste dochter hielp in huis en leek heel erg op haar moeder. Moeder was vaak ziek. Ze maakten alles zelf. Ik zou zó graag weten of dat blog nog bestaat. Het moet een jaar of tien geleden zijn dat ik dit las en de foto maakte. Veel bloggers uit die tijd zijn gestopt. Sommigen (waaronder ik) zijn een paar keer gestopt en toch weer begonnen. In een tijd waar alles steeds vluchtiger wordt, is het fijn om wat langer ergens te kunnen lezen zonder flikkerende beelden. Gewoon letters en wat plaatjes.

Deze uitspraak van Vincent van Gogh heeft mij al vaak verder geholpen. Regelmatig (gelukkig steeds minder) komt die stem langs in mijn hoofd. Misschien omdat mijn moeder eigenlijk altijd tegen ons zei: doe dat nou maar niet, dat is niet voor ons soort mensen! Ons soort mensen. Ja, zo was mijn moeder! Meestal gaat het goed, maar als ik dan twijfel hoor ik haar stem toch weer. Zaak is het dan om mijn moeders stem uit te zetten en die van Vincent juist aan.

Ook dit is zo'n mooie uitspraak die je bij veel situaties toe kunt passen. Bij mij geldt het vooral bij het schrijven op een blog. Die grote wereld waarin zoveel gebeurt is bijna niet te begrijpen. Al die ruzies, conflicten, honger, vluchtelingen, de pandemie, de onverdraagzaamheid... Ik heb heel erg veel behoefte aan een kleinere behapbare wereld. Vandaar dat ik ook zo goed gedij in dit kleine dorp aan de rivier denk ik ;-)

Bovenstaande collage maakte ik in een paar minuten. Dat heb je soms. Dan past alles bij elkaar en valt alles op een plekje. Zoals ik hierboven zei is het heel fijn om de dag zo af te kunnen sluiten. Gisteren was het al laat toen ik naar boven ging. Ik heb zelfs niet in mijn dagboek geschreven. Zo moe was ik. Vandaag mag ik er dus twee maken. Hoera!! Leuk dat je weer op visite kwam. Misschien tot een volgende keer.