I29 juni. Ik dacht zo nog wat na over mijn vorig blog. Het is altijd lastig om de goede woorden te vinden bij zulk een emotioneel gebeuren. Als ik het teruglees klinkt het hier en daar wat stroef maar aan de andere kant zou ik misschien geen betere woorden kunnen bedenken nu. Ik laat het dus bij wat het is. Het is goed zo.
In barre tijden is het fijn als je terug kunt vallen op je gezin, je familie en je vrienden. Ik heb dat altijd heel belangrijk gevonden om zelf te hebben en om mijn eigen kinderen te leren en te helpen die vaardigheid te ontwikkelen. Vaak had ik het gevoel dat dat niet lukte maar de laatste tijd zie ik dingen terug van dat wat thuis gestart is in de opvoeding, nu door de kinderen zelf doorontwikkeld wordt en in een eigen vorm gegoten is.
Bij heftige gebeurtenissen is het fijn om zo'n netwerk te hebben, maar sinds ik in dit huis woon, ervaar ik ook hoe fijn het is om een stevig huis te hebben. We wonen in een huis uit 1871 zoals de gevelsteen ons laat lezen. Deze steen zit aan de voorkant van het huis. Onder het woonkamerraam. Ik kijk er vaak naar en ga dan met mijn vingers over de letters. Hoe zouden de families ooit in dit huis geleefd hebben? Waren ze gelukkig? Voelden ze dezelfde beschermende veiligheid die ik nu voel?
Ik heb het geloof ik al eens eerder verteld maar hier hebben altijd twee generaties van een familie in gewoond. Aan de ene kant van de voordeur woonden vader en moeder. Aan de rechterkant van de voordeur woonde de oudste zoon met zijn gezin. Toen vader en moeder van de eerste generatie overleden verhuisden ze naar de andere kant en kwam de oudste kleinzoon hier wonen. Van de weduwe van de oudste kleinzoon kochten wij het huis. Ze was al behoorlijk op leeftijd en er was jarenlang niks aan het huis gedaan. Wat een geluk voor ons.
Toen de eerste familie hier kwam wonen, waren hun kinderen al geboren. De kinderen van de tweede generatie zijn in het ziekenhuis geboren en de derde generatie bewoners is kinderloos gebleven. Er zijn in dit oude huis dus nooit kinderen geboren. Tenminste, dat is wat ik heel lang dacht. Tot een paar jaar geleden ....
Toen kwam een mevrouw het pad oplopen. Zij vertelde me dat ze hier was geboren. Tijdens de tweede wereldoorlog werd hier langs de kust een hele strook vrij gemaakt en werden er bunkers gebouwd. De mensen die aan de kust woonden moesten zelf maar een ander onderkomen zoeken. De ouders van deze mevrouw waren vrienden van de mensen die hier woonden. En omdat het huis toch groot genoeg was, trok het jonge echtpaar hier in. De vrouw was hoogzwanger en het kindje werd hier geboren. En dat kindje was dus die dame die dat hier kwam vertellen. Haar moeder heeft tijdens het verblijf hier in huis een dagboekje bijgehouden. Ik mocht dat lezen. Wat een voorrecht. Ik denk dat ik wel mag concluderen dat het kindje van toen een liefdevolle start had, zelfs in die angstige tijd.
In later tijden werd hier in tijdens de zomerfeesten de druivenprinses altijd mooi aangekleed en mocht ze daarna in de optocht stralen. De verhalen zijn me vaak verteld door oudere bewoners. Het was een fijne tijd. De familie die hier woonde was gastvrij en veel mensen kenden het huis van binnen. Nog regelmatig vertellen oudere mensen me hoe het er toen uitzag. Die gastvrijheid probeer ik door te geven. Hoewel ik minder mensen ken omdat ik niet van hier ben en de tijden veranderd zijn door de jaren heen en je niet zomaar meer jan en alleman in je huis kunt laten.
En hoewel ik wel eens mopper dat het hier zo koud is en zo intimiderend ben ik toch van dit oude huis gaan houden. Het heeft al veel stormen doorstaan en staat nog steeds solide overeind. Het is snel koud, het tocht nogal hier en daar, er is altijd wel iets kapot, het is zeer spin-gevoelig, het waait hier aan de kust altijd, het is buiten nooit stil qua geluid en toch... toch zou het me aan het hart gaan om te gaan verhuizen. Laat ik nog maar even blijven en vast beginnen met het lappen van de ramen. Alleen op de benedenverdieping zijn dat er 42. Ik heb dus nog even te gaan :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten