De operatie...

14 juli. Toen ik deze foto bij het opruimen in de archieven vond bedacht ik me dat het nu misschien een geschikt moment zou zijn om mijn nieuws met jullie te delen. Even diep ademhalen nu maar en in het diepe springen. 

Hoe gaat het met je? Dat wordt me de laatste tijd vaak gevraagd. En dan is dat niet om de dingen die ik hier al eerder deelde maar omdat mensen die me tegenkomen op straat zien dat het niet zo goed met me gaat.

Of eigenlijk zien mensen me steeds minder hier in het dorp. Dat komt omdat ik niet meer zo goed kan fietsten en dat fietsen lukt niet meer zo goed omdat de kracht een beetje uit mijn benen weg is. Dan kun je niet goed op en af stappen. Of remmen als de situatie dat vraagt of uitwijken als er iemand op je pad komt. Heb ik geremd, dan is het heel lastig om weer op te starten. Als je niet meer kunt lopen of fietsen zonder er bij na te denken wordt het een dingetje en voel je je onzeker. Als je onzeker bent en bang om te vallen gaat dat juist gebeuren. Mijn knieën doen het dus niet meer.

Ik tob er al jaren en jaren mee. De laatste tijd is het zo pijnlijk dat ik werkelijk niet weet hoe ik de dag door moet komen. Alle therapieën zijn er op losgelaten en pijnmedicatie is ook geen optie meer. De laatste jaren hoorde ik steeds: je bent te jong voor een nieuwe knie en dan sukkelde ik maar weer door. Het was werkelijk heel bedroevend bij tijd en wijle.

Twee weken geleden had ik weer een ontmoeting met mijn orthopeed (de zoveelste) en is toch het besluit genomen om niet meer zo door te gaan. Ik ben nog steeds jong maar de dokter ziet ook wel dat ik aan het eind van mijn latijn ben. Ik sta nu op de wachtlijst en als alles goed gaat krijg ik in September in één operatie, twee nieuwe knieën. Als alles goed verloopt en ik de therapie daarna netjes volgt en dát ook goed gaat ben ik rond kerst een soort van nieuw mens.

Wie had ooit gedacht dat ik zou huilen van blijdschap bij het horen van dit nieuws. In de afgelopen twee weken heb ik me voor proberen te stellen hoe het is om geen pijn meer te voelen maar zal ik eens wat zeggen? Ik kan me er geen voorstelling meer van maken. Het is een heel gebeuren en het is niet iets waar ik naar uitkijk, maar zoals het nu gaat heb ik weinig kwaliteit van leven meer. Ik probeer nog steeds alles te doen maar het valt steeds zwaarder. Wie weet kan ik met kerst niet alleen de vlaggetjes op de paspop laten zien, maar kan ik de vlag gewoon uithangen. Voel ik me niet meer wankel als de popjes op de toren van Pisa maar kan ik gewoon antwoorden: het gaat goed met me, als mensen me het dan vragen als ze me zien in het dorp. Hoe fijn zal dat zijn?