Toen ik nog als klein meisje achter de dijk in de polder van mijn jeugd woonde, kreeg ik daar niet echt een strenge, maar wel een duidelijke opvoeding. Zo leerden we iedereen met u aan te spreken totdat de mensen zelf aangaven dat dat niet nodig was. Zo leerden we elkaar uit te laten spreken aan tafel. Eerst vertelden mijn vader en moeder, daarna mochten wij. Vonden we dat vervelend? Welnee, we wisten niet beter. En we leerden zo ook op onze beurt te wachten en geduld te oefenen ;-)
Als het gesneeuwd had moesten we niet alleen ons eigen pad schoonvegen maar ook dat van buurvrouw Annigje. Want zij was alleen en bovendien oud. Vonden we dat vervelend? Welnee, we wisten niet beter. Was er iemand ziek? Dan deden we de boodschappen, gingen we helpen of brachten we bloemen of een mooie kaart. Niet alleen wij deden dat, maar de meeste mensen om ons heen. Het was wat er zo'n beetje gebeurde in het dorp. We zorgden een voor elkaar waar dat nodig was. En omdat veel mensen dat deden kostte dat ook niet al te veel tijd en moeite.
We liepen gewoon bij elkaar naar binnen. Geen touwtjes uit de brievenbus, maar gewoon achterom. We noemden de buurvrouwen buurvrouw en ik wist als kind niet eens welke voornaam sommige buurvrouwen hadden. Zo noemde ik de vriendinnen van mijn moeder ook Tante. En de vrienden van pa noemde ik oom.
We mochten altijd op het grasveld van de buren van het eind van de straat spelen. Echt altijd. En we maakten soms best wel eens herrie. Dan zei de buurvrouw er wat van en stopten we. We hadden nog ontzag voor de politie en kregen soms op ons kop van een buurvrouw of buurman of soms van een vreemde op straat. Nooit gingen onze ouders verhaal halen. Maar ze luisterden ook wel naar onze kant van het verhaal. Het ging gewoon zo en we wisten niet beter.
Ik vertel hier wat dingen. Dingen uit mijn jeugd. Dingen die me gevormd hebben en gemaakt tot wie ik nu ben. Ik heb goede herinneringen aan mijn jeugd. Aan het dorp. Ik denk er nu vaker aan omdat ik een stapel oude ansichtkaarten op Marktplaats aan het zetten ben. Ik zie de huizen op de foto's en ik denk aan de mensen die er woonden. Zij die allang niet meer onder ons zijn. Gebouwen die niet meer bestaan en wegen die zijn veranderd.
Ik kom er nog elke week en zie dat ook dit dorp, waar de tijd zo lang geen vat op leek te hebben, aan het veranderen is. En dat is zoals het hoort. Je kunt de tijd niet stil zetten. En toch... en dat is niet alleen in het dorp van mijn jeugd hoor, kom je nog flarden tegen van de tijd van toen. Zo hoorde ik een jongen u zeggen tegen zijn oma. Ik zag twee dames elkaar groeten en vrolijk goedemorgen wensen. Een buurman knipte een stukje extra en nam meteen de heg van zijn buren mee (die er nu ook weer netjes uitziet).
-
Ik denk aan de meneer van de garage die de man meteen van het probleem met zijn oude auto afhielp in plaats daarvoor een afspraak te maken. Ik zie nu mijn buurvrouw die, zonder dat daar om gevraagd is, haar auto even verplaatst zodat de vrachtwagen met spullen voor het nieuw te bouwen huis er beter langs kan. Ik zag van de week een auto, midden in de stad op een drukke weg, stoppen voor overstekende ganzen.
-
Het maakt me gelukkig die dingen te zien. Niet in precies de vorm waarin ik ze leerde maar in nieuwe en moderne vormen. De wereld is zo slecht nog niet zei ik in mijn vorig blog. Als je er voor openstaat is er veel moois te zien. En dat soort dingen houdt me overeind als ik denk aan alle narigheid op de wereld. Die dingen helpen me om zelf ook te blijven proberen de wereld wat mooier te maken. Vriendelijkheid, elkaar af en toe even begroeten, gewoon aardig zijn. Een glimlach kost niks. Maar maakt soms een wereld van verschil. Dagdag! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten