Vriend...

28 juni. Vandaag een wat rommelig geheel wat foto's aangaat. Misschien is dat ook wel symbolisch voor hoe mijn leven op het moment geleefd wordt. Het zal jullie niet ontgaan zijn dat het de laatste jaren gepaard gaat met veel verdriet. Veel lieverds zijn overleden en dat heeft mijn leven op zijn kop gezet. Ik ben er erg door veranderd en dat begrijpt niet iedereen. Vriendschappen die voor mij waardevol waren zijn daar soms door verloren gegaan. Het zij zo.

Steeds als ik denk dat het weer een beetje beter gaat, gebeurt er weer iets wat me een duw achteruit geeft. Als kind was ik al 'gevoelig' voor veel dingen, een vrij lange periode ging het wat beter, maar naarmate ik ouder word lijkt het wel of narigheid weer meer vat op me krijgt. Ik weet niet of jullie dat herkennen? Mijn vader zegt dat het over een paar jaar juist weer makkelijker gaat worden. Wie weet. Ik hoop het van harte en trek me er aan op in tijden van somberheid en verdriet.

Omdat er veel vragen kwamen over de reden van mijn afwezigheid heb ik toestemming gevraag om wat meer over de situatie te delen. Een van de beste vrienden van mijn middelste heeft een eind aan zijn leven gemaakt. Op een nogal gruwelijke manier. Drie jaar geleden was hij gelukkig getrouwd, twee leuke zonen en getuige bij het huwelijk van middelste. Nog maar drie jaar geleden. Maar...

... zijn vrouw ging bij hem weg. Hij mocht zijn kinderen niet meer zien. Hij moest weg uit zijn huis en moest in een achteraf flatje wonen in een slechte buurt. Het was allemaal zo verdrietig. Middelste  hielp waar hij kon maar voelde zich vaak machteloos en hulpeloos.

Intussen herhaalde het scenario zich bij middelste. Ook zijn vrouw ging weg. Gelukkig mocht hij zijn kinderen gewoon blijven zien en bleef hij wonen in het huis waar hij woonde. Andersom had hij nu  steun van zijn vriend die het immers allemaal meegemaakt had. En bovendien opnieuw heel voorzichtig weer verliefd aan het worden was.

Ze hadden veel contact. Vriend woonde inmiddels al wel in een ander land en er waren plannen om elkaar op te zoeken. Maar zover heeft het helaas niet mogen komen. We dachten dat je gelukkig was, schreven zijn ouders op de kaart. Wij dachten allemaal dat hij weer gelukkig was. Maar nee. Het was een harde klap. Juist omdat het zo onverwacht kwam.

Het gebeurde in een ander land in een achteraf dorp waar de mensen geen andere talen spreken en de communicatie verliep via via. Hij was al gecremeerd toen middelste het nieuws hoorde. De vrouw waar vriend voorzichtig verliefd op was, had alles in het andere land geregeld. Alleen zijn ouders wisten het. Maar die kenden middelste alleen bij voornaam en het duurde even voor ze hem getraceerd hadden.

Ik vond dat een beetje verbazingwekkend in een tijd dat iedereen toch snel gevonden is via social media. Maar de ouders zijn daarop niet actief en bovendien hadden ze geen achternaam. En ik realiseerde me dat ik van heel veel vrienden en vriendinnen van onze kinderen de achternaam niet ken. Het komt simpelweg nooit ter sprake. Natuurlijk wel bij de vriendjes van vroeger maar vanaf de studententijd waren er alleen voornamen.

Heel verdrietig allemaal en we zijn er nog steeds ondersteboven van. Ik moet steeds maar aan die ouders denken. Arme arme mensen. Het klopt gewoon niet als je kind op zo'n manier sterft. Het klopt sowieso niet als je kind eerder dan jij sterft. Het klopt helemaal niet als er iemand waar je van houdt sterft. Helaas is het zoals het is en je hebt er maar mee te dealen.