Buurman Sakr...

13 juli. Ik vertelde in mijn vorig bericht hoe warm het was en hoe benauwd. Inmiddels is de lucht hier helemaal dichtgetrokken en is het ook harder begonnen te waaien. De buien komen er aan. Ik zie iedereen hard naar huis fietsen want het eerste gerommel is in de verte hoorbaar. Zo snel kan het gaan. Ik hoor nu ook de bel van het zwembad (de wind staat deze kant op) en de zwemjuf zeggen dat iedereen uit het water moet. Ik vind de sfeer vlak voor een onweersbui altijd zo bijzonder, jullie niet? Het voelt altijd wat onrustig, gespannen en een beetje elektrisch.

Voor ik jullie vertel over buurman Sakr in Egypte laat ik eerst even de kuikentjes van mijn broer zien. Zijn ze niet schattig? Hij heeft me ook nog wel verteld van welk ras ze zijn maar dat ben ik al weer vergeten. Mijn broertje vindt het leuk om speciale kippen en eendenrassen te hebben. Hij is ook altijd met muizen in de weer. Dat vind ik dan weer wat minder maar toch zijn ook daar beestjes met hele mooie kleurtjes bij. Hij heeft ook duiven en ach er zit ook een eenzame zwaan. Zijn partner is doodgereden en hij komt elke dag even zijn verdriet vertellen en wat eten bij mijn broertje. Die zit dan op de bank aan het eind van zijn 'landgoed' en de zwaan komt dan naar hem toe. Het is hartverscheurend om te zien.

Vandaag een rommeltje aan foto's maar dat heb je met opruimen. Dan blijven er altijd dingen over die nergens bij passen. Mijn winkeltje is nu dicht maar ik verkoop nog wel op Marktplaats onder de naam Het winkeltje van Tineke. Op dit moment zet ik er elke dag nieuwe advertenties op. Geen handwerkjes maar allemaal oude ansichtkaarten van het dorp van mijn jeugd en van de rest van Nederland. Dubbele exemplaren uit een eindeloos grote verzameling. Misschien zit er iets leuks voor je bij. Het zijn leuke mensen, die kaartenkopers. Meest heren op leeftijd die je vriendelijk behandelen. Wat is vriendelijkheid toch fijn hè. Raar dat het je opvalt als iemand vriendelijk is. Dat zou niet zo mogen zijn. Maar goed.... ik zou vertellen over buurman Sakr. Drie jaar was hij mijn directe buurman in Egypte.

Als ik hem zou moeten beschrijven is dat lastig. Maar vrijwel iedereen kent de acteur Omar Sharif. Als je je die voor de geest haalt (of even googlen) dan nemen we hem als uitgangspunt. Buurman was wat langer en iets zwaarder rond de taille. Wel dezelfde mooie ogen en onweerstaanbare lach. Nu hebben jullie een beeld :-) Buurman was professor aan de universiteit van Tanta. Tanta ligt tussen Alexandrië en Cairo. Hij gaf daar nog twee dagen per week les. Terwijl hij toch al een flink stuk in de zeventig was. Ik vroeg hem ooit waarom hij niet met pensioen ging en dan zei hij altijd dat zijn studenten hem niet lieten gaan. Ze wilden nog steeds bij hem afstuderen. Een echte erudiete man. Een classicus. Een mooie trotse Egyptenaar die verdriet had van de achteruitgang van het land. De rommel, het vuil, de overheersende dominantie van de Islam, de armoe, het stof, de herrie. Het raakte hem.

Al op de eerste dag maakten we kennis met hem en zijn Griekse vrouw Helena. Ik weet nog goed dat ik met mijn eerste kopje thee naar buiten liep om het in de 'tuin' op te drinken. In januari, maar het was alsof de lente begonnen was qua temperatuur. Ik zat wat te soezen en te genieten tot ik me opeens een hoedje schrok van een raam wat bij de buren opengesmeten werd. Ik kan het niet anders noemen. Het was een daverende klap. Een hoofd met wild zwart haar keek me aan en vroeg (in het engels) of ik de nieuwe buurvrouw was. Ze wachtte het antwoord niet af en commandeerde me naar haar huis om kennis te maken. Ach Helena. Een echte Griekse. Beetje krakerige stem, commanderend, niet luisterend, altijd in de keuken, betweterig, maar wat een supermens. Ze was lerares Engels aan de Griekse school en heeft me in het begin met veel dingen geholpen.

Ik dronk de thee uit de Griekse bergen, daar waar zij vandaan kwam en maakte kennis met haar en haar man. Ze vielen elkaar voortdurend in de rede, schreeuwden soms zelfs naar elkaar, temperamentvol die twee culturen bij elkaar. Ik speelde regelmatig voor scheidsrechter want het vlamde nogal eens. In die tijd had je net die apparaten van Senseo en ik had er een meegenomen daar Cairo om af en toe een normaal bakkie koffie te drinken. Buurman was er dol op en als Helena dan lag te slapen in de middag kwam hij achterom door de tuin een kop Hollandse koffie drinken. Om overeind te blijven. Don't tell Helena. She won't like me doing this zei hij dan altijd. Ik dacht dat het was omdat ik vrouw was en een stuk jonger en blonder maar nee, daar zat hem het probleem niet. Het was voor Helena onbestaanbaar dat iemand koffie dronk en als dat al gebeurde dat het dan niet haar koffie was :-) Bijna drie jaar ging het zo en toen kwam ze er achter. Ze betrapte hem op heterdaad in een hoekje bij mij in de tuin. Eerst was ze boos maar later moest ze er ombedaarlijk om lachen. Het valt ook niet mee om met mij te leven zei ze grinnikend.

Een keer per week stuurde hij Mo om me uit te nodigen om thee te komen drinken. Helena ging dan winkelen met haar vriendinnen. Die was zijn verhalen meer dan zat denk ik. Bij de uitnodiging stelde hij me altijd dezelfde vraag... wat wil je vandaag weten? Ik mocht dan het onderwerp bepalen waar hij over zou vertellen. Voor iemand die dol is op geschiedenis fantastisch natuurlijk. En hij zei er altijd bij.... niets is onbespreekbaar. Mooi hè? O ja, dat was ook zo grappig. Ik kwam dan altijd via de tuinen aan de achterkant het huis binnen. Ik liep dan vervolgens door naar de woonkamer en vandaar naar de voordeur. Daar liet ik mijn neus even zien en dan kwam de bewaker van de straat op het trapje voor de deur zitten. Om mijn eer te bewaken. Mo was zo oud dat hij als er echt iets zou gebeuren het waarschijnlijk niet zag (staar) of hoorde (stokdoof) en kreupel maar zo wilden de heren het. Kom daar hier maar eens om :-)

We begonnen altijd met het inschenken van de thee. Daarna verdween Helena en zetten we ons neer. Halfdonkere kamer, een rammelende ventilator aan het plafond. De buurman in de grote stoel naast de tafel met lectuur en naslagwerken, overal boeken en dan begon hij te vertellen. Twee uur en soms meer lang en geen minuut had ik het gevoel dat ik me verveelde. Eerst in het Engels en toen mijn Arabisch beter werd, ook in het Arabisch. Ik mocht hem niet onderbreken (alsof ik dat wilde) en als het verhaal verteld was moest ik ook meteen weg. Dan was hij moe en wilde hij 'rusten' Ik zwaaide dan naar Mo. Mo zwaaide terug en ging verder met wat hij aan het doen was. Ik liep door de tuinen weer achterom naar mijn eigen huis en had aan het eind van zo'n sessie veel te vertellen aan de man tijdens het avondeten. Ik heb daar zoveel van geleerd. Ook om de Egyptenaren van nu wat beter te begrijpen. Om te ontdekken waar hun vriendelijkheid vandaan kwam. Over waarom het nu is en hoe dat gekomen is. 

-

Mooie herinneringen blijven achter. Weemoed ook. Omdat zij niet op Social media actief zijn kon ik bij terugkeer naar Nederland geen contact met ze houden. Bellen ging ook niet want ze vonden de telefoon verschrikkelijk storend en namen hem niet op. Ik heb ze veel brieven geschreven maar daar is er nooit een van aangekomen ben ik bang, want ik heb nooit meer iets van ze gehoord. Ze hadden een stuk grond in de Griekse bergen waar ze regelmatig naartoe gingen. Ik hoop maar dat ze daar wonen. Zouden ze tijdens de revolutie gebleven zijn? Ik hoop het niet. Maar dat weet ik dus niet. Soms denk ik aan ze. En denk ik aan de fijne tijd die we samen hadden.