Herdenken...

7 juli. Ik loop hopeloos achter met schrijven en zo komt het dat ik nu op 17 juli een bericht schrijf wat totaal niet past bij wat ik laat zien. Hoewel, op een bepaalde manier toch ook weer wel want ik heb het koud en ik heb kippenvel. Net als drie jaar geleden toen ik het nieuws op mijn telefoon kreeg dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten was. Vlucht MH17

Wat een enorme schrik was dat toen. Ongeloof. Eerst werd nog gedacht aan een ongeluk, maar al snel bleek anders. Ik herinner me nog dat ik heb gehuild toen het eerste vliegtuig landde met daarin de stoffelijke overschotten. Het beeld van het vliegtuig wat naar beneden kwam uit de lucht was zó aangrijpend. Het respect waarmee de kisten werden uitgeladen en begeleid naar de rouwauto's, ik zal het niet snel vergeten.

Als de dag van gisteren herinner ik me nog de rij auto's op de A2. Daar waar ik zelf ontelbaar veel keren reed en nog rijd. De emotie maar vooral het verdriet van iedereen. Je kon het bijna vastpakken. Ik kende zelf geen inzittenden van het vliegtuig, maar mijn dochter wel. 15 mensen uit haar woonplaats zijn nooit meer teruggekomen. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

En nu zijn we drie jaar (!) verder en wordt er een monument onthuld. Een prachtig bos met bomen, de muur, het oog, de namen. De namen werden voorgelezen en weer hield ik het niet droog. Zoveel jonge mensen, zoveel levens. En ik denk aan de oorlog in Oekraïne, in Syrië, aan alle andere oorlogen. Aan het onnodig sterven van mensen en ik vraag me af... waarom? Hoeveel mensen zullen dat zich door de eeuwen heen afgevraagd hebben en wie zal het antwoord ooit gehoord hebben?

Het lied van Huub van der Lubbe, gezongen door Natasja den Toom.... zo mooi. Kan ik iets voor je doen? ..Luister het maar eens op een rustig moment en laat het op je inwerken. Wat kunnen we doen bij zoveel verdriet. Wat kun je doen als mensen hun kinderen, broer, zus, ouders verliezen? Een arm om ze heenslaan? Luisteren naar hun verhaal? Keer op keer op keer... ik hoop dat zo.

Eigenlijk had ik jullie willen vertellen dat dit de datum is dat ik voor het eerst een blog de wereld in stuurde in 2009. Ik had willen schrijven over breien, over breiwerken en over dat ik juist weer een breiwerk begonnen ben ondanks de warmte. Ik wilde schrijven over het slabbetje wat ik breide naar voorbeeld van een slab die mijn schoonmoeder als jong meisje maakte. Ik wilde over de eerste foto waar mijn toenmalige schoondochter model voor stond (ik mis haar). Ik wilde vertellen over de laatste van alle gebreide haasjes, over de vis. Maar toen begon de herdenkingsdienst en zag ik al het verdriet van de nabestaanden. En leek alles ineens zo anders. Zo onbenullig. Zo klein. Daarom laat ik het hierbij voor deze keer.