Losse eindjes....

Vandaag benoem ik tot de dag van de losse eindjes. Van die kleine dingetjes die gedaan moeten worden maar eigenlijk geen haast hebben. Van die kleine dingen waar je wel steeds aan moet denken dat ze nog gedaan moeten worden. Van die dingen die ik dan op briefjes schrijf en die ik dan steeds weer tegenkom op mijn werktafel. Die dingen dus. Ik noem er een paar...

Zoals een datum die verkeerd op het formulier voor het ziekenhuis staat. Alle afspraken op een dag was me toegezegd en dat klopt ook. Maar er stond een datum verkeerd en ik wil niet voor verrassingen komen te staan. Het is een hele reis naar het ziekenhuis en een dag waarop ik veel moet lopen en ik wil niet nog een keer moeten hoeven komen. Gelukkig kon het via de telefoon veranderd en dat was heel fijn. Nieuw formulier is onderweg. Hoera!

Telefoontje naar de huisarts. We waren allebei zo vol van het operatie- nieuws dat ze vergat een nieuw recept voor iets anders uit te schrijven. Via de assistente werd het opgelost. Morgen mag ik de nieuwe medicijnen afhalen bij de Apotheek hier in het dorp. Hoera!

De logeerkamer werd in orde gemaakt voor de meisjes die vanavond weer komen logeren. Ik heb dat altijd maar graag in orde. Dit keer was ik er een beetje laat mee. Maar nu kan ik het van het lijstje schrappen. Hoera!

Bij een ziekenhuis opname waarvan je niet weet hoe lang het gaat duren wil je toch een beetje leuk voor de dag komen. Iets waarvan je thuis denkt: het kan nog wel, moet er in het ziekenhuis toch een beetje netter uitzien. Stel je voor dat ik met drie knappe kerels op een zaaltje kom te liggen ;-) Daarom eerst maar eens geïnvesteerd in een mooie badjas. Zo'n heerlijk zachte waar je helemaal in weg kunt kruipen. Heerlijk. Hoera!

Verder ben ik wat aan het schuiven met afspraken. Iets waar ik normaal niet dol op ben. Sterker nog, ik heb er een hekel aan als een afspraak verzet wordt. Het is dat ik er een goede reden voor heb want anders had ik het ook dit keer niet gedaan. Alle niet tijdgebonden afspraken haal ik naar voor om straks wat meer 'lucht' te hebben na de operatie. Alle lieve mensen met begrip, dank jullie wel. Hoera voor jullie!

Verstelwerkjes zijn bijgewerkt. Er ligt geen strijkwerk meer en wat er nieuw bijkomt hou ik goed in de gaten. Misschien wat voorbarig allemaal, maar nu weet ik hoe ik er voorsta. Straks niet. Als de revalidatie tegenvalt dan hoef ik niet te stressen maar kan ik alles nemen zoals het is. Maar nu eerst nog even koffie en dan naar Amersfoort om de dametjes te halen. Oh, wat heb ik er weer zin in.

Karrie en de boodschappen

Gisteren vertelde ik over de aardige mensen op Marktplaats. En hoe aangenaam verrast ik daardoor was. Eigenlijk best raar als je opkijkt van vriendelijkheid. En toch, als je je er een beetje voor openstelt dan zijn er nog best veel lieve mensen om je heen. Als je niet goed uit de voeten kunt, zoals ik op dit moment, dan ga je de dingen heel anders zien. Wordt gewoon ineens 'gedoe' en dan is vriendelijkheid zo fijn.

Ik neem het voorbeeld van vandaag. Al een poosje stond het op mijn lijstje om naar de Hema te gaan.  Even op de fiets springen en na twee minuten fietsen voor de deur staan is er niet meer bij. Fietsen is lastig. Daarom de auto (en daar heb ik me toch een hekel aan) Bij onze H kun je aan de achterkant parkeren. Maar dan komt het.... je kunt ook aan de achterkant naar binnen maar daar zijn trapjes. En met Karrie de rollator de trapjes af als je al zo wankel bent is geen optie.

Omlopen naar de voorkant van het gebouw ook niet. Dat is veel te ver op dit moment. Bovendien is er een boven en beneden afdeling en ik moest precies boven zijn. Normaliter 'ren' ik de trap op en ben ik in een oogwenk boven. Nu dus niet. Maar gelukkig is er een lift. Maar die is wel achter in de winkel en dat is te ver lopen. Hema in het dorp is dus geen optie.

In het dorp hiernaast is ook een vestiging. Maar de rechtstreekse weg daarheen is tijdelijk afgesloten en we moeten nu omrijden. De reistijd is verdrievoudigd. In het dorp hier verderop kan ik voor de deur parkeren. Als er plaats is. En die was er dus niet. Dus reed ik een rondje en wachtte af. Na tien minuten kwam er een plaatsje vrij. Ik parkeerde, haalde Karrie uit de te kleine kofferbak en liep de Hema in. Dat wat ik nodig had was achterin te vinden. Op weg daar naartoe liep ik gelijk op met een oude baas. Ik kon hem niet inhalen, hij mij niet en we waren min op meer tot elkaar veroordeeld. Het leverde een grappige situatie op. Wedstrijdje doen, zei hij? We hebben er maar om gelachen :-)

Zittend op het zitgedeelte van Karrie deed ik aan kijk en vergelijk bij de spullen die ik nodig had. Dat ging best goed. Bij de kassa was het weer mis. Ik moest lang wachten en had meer gekocht dan ik in eerste instantie wilde. Of eigenlijk waren de dingen groter dan ik bedacht had. Ik kon dus niet zitten in de rij en oh, wat was ik blij dat ik aan de beurt was. Geen tasjes meer maar daar was ik op voorbereid maar niet op wat er allemaal bij kwam kijken.

De grond loopt daar een beetje schuin en de rollator reed half weg. Ik was alvast aan het inpakken en daarna meteen pinnen maar dat ging wat onhandig omdat ik snel mijn evenwicht verlies. De meneer achter me stond te zuchten om mijn gedoe en bovendien erg dicht bij me. Dat maakte dat ik me onbehaaglijk voelde. Maar toen was daar ineens een lief mens achter de meneer die zei: zal ik de tas openhouden, dan kun jij het er in doen? En en passant ook nog even met haar ene voet de rollator tegenhield. Ach jongens, dan kun je ineens zo blij zijn met een beetje vriendelijkheid. En echt, dat is er veel meer dan je denkt.

Of de mevrouw van de slager die gisteren meeliep naar de auto. Ik zet de tas wel even in de auto voor je. Geef je autosleutels maar en loop op je eigen tempo. Of de buurman die gelijk met mij hier in de straat parkeerde en zijn auto net een stukje verder zette zodat ik Karrie wat makkelijker uit de auto kan halen. Mensen die je even voor laten gaan bij het oversteken. Een klein gebaar. Ik maakte het zelf zo vaak. het kost zo weinig moeite toch? En nu pas zie ik wat een wereld van verschil het kan maken.

Naar het zich laat aanzien zal het bij mij een tijdelijk gebeuren zijn. Na de operatie is er 85% kans op een pijnvrij voortbestaan. Dat ik daar naar uitkijk behoeft geen nadere toelichting. Maar oh, stel je voor dat het voor altijd zou zijn. Ik zei net tijdens de lunch tegen de man.... zo voelt het dus als je oud bent. Zoiets. En nu snap ik dat er zoveel mensen met een rollator lopen. Of met een scootmobiel rijden. Je wilt gewoon naar buiten en onder de mensen zijn. Maar die gangpaden bij de Hema in het dorp hier verderop zouden eigenlijk net iets breder mogen zijn. Het ging maar net goed :-))))

Verkopen op Marktplaats

Op dit moment verkoop ik ansichtkaarten voor mijn vader op marktplaats. Pa zoekt steeds wat voor me op uit de grote verzameling dubbele exemplaren die hij heeft en geeft ze dan mee als ik op bezoek kom. 

Zo ook afgelopen vrijdag. Ik wacht thuis een goede gelegenheid af en maak een zo duidelijk mogelijke foto van de kaarten. Daarna zet ik ze op MP. Ik probeer ze zo goed mogelijk te beschrijven en te dateren en dat valt soms niet mee.

Ik verkoop al een tijd op Mp en ik heb er hier al eens eerder over geschreven. Toen waren mijn ervaringen niet heel erg positief. Maar met de kaartenkopers ligt dat anders.

Ansichtkaartenverzamelaars zijn namelijk aardige beleefde mensen.  Ze schrijven in mooie volzinnen. Ik word vaak met u aangesproken :-) En ze zijn blij als ze een kaart voor hun verzameling gevonden hebben en laten dat ook merken. En hoe fijn is dat?

Ik heb zojuist de voorlopig laatste kaart geplaatst en ik vind het gewoon een beetje jammer weten jullie dat? Pa vindt het helemaal leuk dat ik dit voor hem doe. Hij is op het moment op vakantie met mijn zusje en ik hou hem via de 'nieuwe' telefoon op de hoogt van de verkoop. We hebben er allebei lol in.

Het geld gaat in een potje voor de kleinkinderen. Hij koopt er leuks voor als ze langskomen.

Ik ga natuurlijk door met de verkoop maar nog even bedenken wat ik daar ga aanbieden. Ik heb zelf nog een verzameling oude ansichtkaarten. Ik denk dat ik daar maar eens mee ga beginnen. En dan zijn er nog wat leuke handwerkboeken die ik niet meer wil.

En nog de nodige handwerken. Voorlopig hoef ik me nog niet te vervelen :-)))

Handlettering op zondag...

Hoera! Het is gelukt. Hand letteren op zondag. Ja echt! Op zondag! Ik vond dit een mooie en toepasselijke spreuk voor vandaag. Ik weet niet van wie hij is. Als iemand het wel weet zal ik het er nog bijschrijven. Fijne dag vandaag! 

Bij de tijd...

Vandaag ben ik dankbaar dat het me gelukt is alle blogjes te schrijven. En hoe fijn is het dat ik op 22 juli kan schrijven over 22 juli? Ik vind bloggen nog steeds heel leuk om te doen. Na al die jaren van stoppen en weer doorgaan heb ik nu, denk ik toch wel, echt mijn 'draai' gevonden. Ik ben niet meer heel gevoelig voor negativiteit en blij met elke reactie die ik krijg. Hier, in het echt of via e-mail. 

Ik ben dankbaar voor mijn mooie oude stevige huis. Ik mopper er wel eens op. Als het weer niet warm te krijgen is bijvoorbeeld. Maar als ik zoals gisteren aan kom rijden als ik weggeweest ben dan is het echt thuiskomen. Heb ik wel eens verteld dat ik het huis ooit kocht om de voordeur? Vast wel. Het is oud en er is altijd wel iets kapot of mis mee, maar ik zou het nog niet graag in willen ruilen voor een nieuw huis.

Ik ben vandaag dankbaar voor het feit dat mijn knieën het misschien niet zo goed doen (en de rest eigenlijk ook niet zo) maar ik ga er niet dood aan. Straks is er een dokter die me wil repareren, is er een goed ziekenhuis waar dat gaat gebeuren. Met lieve zusters en goede zorg. Er zal bezoek komen en misschien sturen mensen me wel een mooie kaart. Ik leef in een land waar dit mogelijk is. Waar ik de kans krijg op een leven van veel meer kwaliteit. Dat is echt niet zo vanzelfsprekend.

Ik ben dankbaar voor mijn man, mijn gezin, de rest van de familie. Mijn schoonfamilie. Voor de vrienden en vriendinnen, kennissen, buren (dichtbij en ver weg) Er zijn er flink wat weggevallen maar er zijn er nog veel overgebleven. Ze voelen als een warm bad. Er komen nog steeds nieuwe lieve en waardevolle mensen bij en ik voel me dan ook een rijk mens op dat gebied. Oei, nu word ik emotioneel maar dat zien jullie gelukkig niet ;-)

Ik ben dankbaar voor het feit dat ik woorden tot mijn beschikking heb. Dat ik kan zeggen wat ik wil zonder dat iemand me de mond snoert om wat ik zeg. Of omdat ik een vrouw ben. Ik mag vertellen en zeggen wat en wanneer ik dat wil. Ik ben dankbaar voor de oren die ik kreeg. Luisterende oren. Om verhalen te horen. Om te delen en te genieten. Uitwisselen van woorden is fijn. Ik mag schrijven maar ook lezen. Praten maar ook luisteren.

En hoewel het wel eens spannend is, ben ik ook dankbaar dat ik meestal een redelijk bedrag te besteden heb elke maand. De ene maand meer dan de andere dat wel, maar ook voor de gave dat ik daar mee om kan gaan ben ik dankbaar. Is het minder dan is dat geen probleem. Is het langdurig minder dan is dat best spannend en als het weer meer is; dan geniet ik daar dubbel van. Sparen is fijn en geeft veel meer bevrediging dan zomaar kopen wat je wilt.

Ik ben dankbaar voor mijn tuin. Voor de vogels, de bloemen en poes van de buren die af en toe even komt buurten. Ik kan intens genieten van alle stokrozen waar de tuin vol mee staat. Ik kan genieten van het zitten in de tuin, met een kop koffie er bij. Of een thee. Ogen dicht en wat doezelen of gezellig wat niksen. Werken in de tuin is nu even lastig maar straks behoort dat ook weer tot de mogelijkheden.

Ik ben dankbaar voor het feit dat ik dingen kan bedenken en ook maken. Ik ben geen hoogvlieger of groot talent wat dat betreft. Ik zou mezelf eerder middelmatig willen noemen en heb daar geen moeite mee. De vreugde van het maken is onbetaalbaar. Of dat nou gaat om tekenen, handwerken, schrijven, plakken of knippen.

Ik zou nog lang door kunnen gaan. Vandaag viel het me ineens op. Misschien omdat ik alleen thuis was; dat zou kunnen. Ik dronk mijn koffie buiten in de tuin en dacht: wat heb ik toch een goed leven.

Een goede buur....

In mijn vorig blog vertelde ik over de wond die veroorzaakt werd door een beet van de hond van de buren donderdag. Zojuist kwam de buurvrouw een doosje chocolaatjes brengen en een lieve kaart. Eind goed, al goed. Het doosje blijft staan tot de man terug is van het logeren bij de meisjes. Dit voorval brengt me toe een blogje over het belang van goede buren te schrijven. Wij wonen hier in een klein straatje aan de rand van het dorp. Een buurtje op zich. Toen wij hier kwamen wonen waren we de jongste bewoners. Dat hield in dat de oudere bewoners in vrij korte tijdspanne verdwenen en er plaats gemaakt werd voor jongeren. Nu horen we bij de 'ouderen' grappig genoeg. 

Aan onze kant van de straat waren vijf huizen. Wij hier aan het begin, dan de buren en daarnaast stond een rijtje van drie. Dat is weggehaald en er wordt nu 1 groot huis voor teruggebouwd. Aan de overkant van de straat zijn de huizen wat kleiner en is er meer verloop. Een huis heeft steeds nieuwe bewoners. Nu al de 6e sinds wij hier wonen. Met sommigen heb je wat contact met anderen eigenlijk weinig. Maar we kennen elkaar wel allemaal en dat is fijn.

De gezelligheid van de eerste jaren is nu wat zakelijker geworden. Dat brengt de nieuwe generatie met zich mee. Sommige buurtjes van toen houden nog steeds contact. En zo kwam het dat ik gisteren ochtend op weg terug van de huisarts (dit keer weer voor mezelf) aangesproken werd door een van de oude buren. Kom je zo een bakkie doen, vroeg hij? Dat deed ik. Ik hield er een paar krukken voor na de operatie aan over. En een lijst van nuttige adressen van instanties en zo. Ik was er blij mee. Buurman is ervaringsdeskundige helaas. De man heeft wat keren in het ziekenhuis gelegen. Het was gezellig hem en zijn vrouw weer te zien :-)

Gisterenmiddag ging ik naar Pa. Ik probeer er elke week heen te gaan. Het is er zo gezellig. En hij heeft zulke leuke buren. Ze passen op elkaar zonder dat ze elkaar op de huid zitten of de deur bij elkaar plat lopen. Wat een fijne sfeer hangt daar toch. Je ziet het vaak anders in een dorp of bij oudere mensen. Ik denk nog aan mijn vorige buurvrouw. In een vorig huis. Dat was ook zo'n schat. Ik vertelde daar eerder over. De buurvrouw met de koffie en de appeltaart na de verhuizing.

Nee, het was het voor vorige huis. Ik raak er wel eens van in de war... Ik kwam op de verhuisdag aanrijden met de jongste zoon en de kat. De man met onze dochter en de hond en de middelste zoon mocht met de verhuiswagen mee. Het hele circus kwam de straat in rijden en daar kwam ze aan. Met een stapel bekers, een pot geurige koffie en een warme appeltaart. Ik zal het nooit vergeten. Wat een hartelijkheid. Ze is overleden en ik denk nog vaak aan haar. Ik bak geen taarten maar probeer altijd wel een bloemetje te brengen bij een nieuwe bewoner hier in de straat. Het is maar een kleine moeite dat te doen. Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie fijne buren? Ik ben benieuwd.

Pech..

Dat het leven in een oogwenk kan veranderen werd afgelopen donderdag bewezen. Woensdag was het nog superfijn en deed de man een leuke opdracht voor zijn werk en genoot ik van een vrije middag met een lekkere high tea. De dag daarna was anders en dat kwam zo...

Rijden in de auto begint een beetje lastiger te worden. Rijden op de snelweg is geen probleem maar rijden in de stad wel meer. Ik ben zeker geen gevaar op de weg, dat niet. Het speelt zich allemaal wat meer in mijn hoofd af dan dat het werkelijk is. De pijn zit in mijn hoofd zeg ik steeds. Het krijgt ook grip op mijn denken. Iets wat ik me nooit gerealiseerd had trouwens. Het is nu meer zo dat ik wat 'tobberig' ben over dingen die zouden kunnen gaan gebeuren. Maar goed. Bij het ontbijt spraken we de dag door zoals we dat eigenlijk altijd doen. Het bleek dat we in dezelfde stad waren en ook nog vrijwel op hetzelfde moment. Wil je meerijden vroeg de man? Ja dat wilde ik wel :-) en Karrie  de rollator ook want ze hoefde zich niet in alle bochten te wringen (zie bericht gisteren) maar mocht in de royale achterbak van de grote auto van het Zweeds merk.

Ik werd afgezet en ook nog voor de deur. Een kwartiertje te vroeg maar hoe fijn was dat? Ik kon me op mijn gemak voorbereiden op een serieus gesprek en even bijkomen. Op de terugweg moest de man even wachten. Gelukkig maar een paar minuten en dat was eigenlijk ook nog omdat ik een 'oude bekende' tegenkwam :-) Tot zover niks aan de hand. Tot we bijna thuis waren en voor een verkeerslicht stonden te wachten en er iemand achterop knalde. Gelukkig zag ik hem komen in de make-up spiegel in de zonneklep en zetten we ons een beetje schrap. Wij stonden vooraan in het rijtje. Ook dat was een geluk. Naast ons stond een politiebus en het was dus een gevalletje heterdaad om het zo maar te zeggen. De jongeman achter ons reed te hard, lette niet op (telefoon). Voor ons liep het redelijk af. Auto uit Zweden kan wel wat hebben, maar zijn eigen auto zat flink in elkaar. En niet voor de eerste keer zo te zien. Het nummerbord zat vast met ducktape en hij had diverse butsen in de zijkant van zijn auto.

Hij sprak weinig tot bijna geen Nederlands en was erg geschrokken. Ik had gewoon met hem te doen. Hij bleek niet verzekerd en had geen voor Nederland geldig rijbewijs. We waren niet ver van het politiebureau en hebben daar alles maar afgehandeld. Met een tolk (via de telefoon) Hij bleek uit Somalië te komen. Voor ons was er zoals gezegd niet veel aan de hand maar ik denk dat de jongeman er nog wel even gezeten heeft. Thuisgekomen was het leed nog niet geleden. De man haalde de rollator uit de auto en op dat moment liet een buurjongen hun hond uit. Hond liep in het randje in het gras en er leek niks aan de hand.

Buurjongen liep ook met de telefoon in de hand en lette niet echt op de hond. Maar ja, dat hoeft ook niet als je dit 5 keer op een dag doet en de hond de buurman kent. Zou je zeggen. Maar nee. De man liep langs en hap (!) zei de hond. Out of the blue. Een flinke hap. Zo maar, zonder aanleiding. Echt geen verklaring voor. Iedereen schrok zich een hoedje. Goede raad was duur. Ik belde de dokter en we mochten meteen komen.

Het werd schoongemaakt, er kwam een tetanus injectie. Ook kregen we allebei een check up m.b.t. nek en zo vanwege de aanrijding. Daarna een bezoek aan de apotheek voor een penicillinekuur. En dat allemaal in de grote auto. Die geen stuur en rembekrachtiging heeft. En ik moest rijden. In het dorp. Waar zo'n beetje alle straten opgebroken zijn. Met naast me een man die niet tegen bloed kan en er nog de smoor in had om wat er vlak daarvoor met de auto gebeurde. Het was een dingetje zeg maar.... :-) Nooit zo blij geweest dat ik het huis zag.

Uiteindelijk liep alles met een sisser af. Maar je moet er toch niet aan denken dat dit gebeurt was bij een klein kindje. Dat zou ernstig fout gelopen zijn. Nu was het een grote volwassen man maar als je ziet wat een impact dat al had. Buurjongen was geschrokken. Zijn vader en moeder niet thuis, maar die zouden zich melden. Tot op heden niks gezien (het is nu zaterdag) maar dat komt vast nog wel :-)

High tea en een nieuwe huisgenoot

Mag ik jullie voorstellen aan de nieuwste aanwinst in ons huis? We noemen haar Karrie of ook wel liefkozend karretje. Ze heeft een stevig postuur, vier wielen, een rekje wat ze soms aan en soms niet aantrekt. Je kan op haar zitten, ze houdt van wandelen en als je te hard loopt remt ze je af. Ze logeerde eerst bij mijn oude vader maar mag voor een paar weekjes naar hier op vakantie. Tot de operatie. Ze helpt me waar ze kan. Vindt het heerlijk om mijn koffie te dragen of om boodschapjes in haar mandje te doen. Ze is ook dol op uitstapjes en zo kwam het dat Karrie en ik samen naar Vlaardingen gingen voor een high tea. 

Het was even proppen voor haar om zich zo dubbel te vouwen dat ze in de auto met te kleine kofferbak kon. Ze mopperde wat, want ze was bij opa zoveel royaler gewend. Ik wierp nog tegen: maar eh.. mijn auto is veel sneller en heeft een mooiere kleur maar nee ze bleef nukkig en liet zich slecht plooien. Uiteindelijk hing ze als een lellebel half over de achterbank en staken haar wielen omhoog langs de achterruit. Sorry Karrie. We reden naar Vlaardingen, parkeerden en daar was ze me weer tot steun bij het lopen over de hobbelige steentjes. Ik gaf haar een plekje in de schaduw en een beetje uit het zicht. Daar kon ze wat bijkomen van de autorit :-)

Zoals ik al eerder vertelde had het wat voeten in de aarde maar nu was de afspraak er dan toch eindelijk van gekomen. Een mooie locatie in het centrum van Vlaardingen. Als jullie er eens naartoe willen is het adres: Baanstraat 4. Het is een Portugees restaurantje. Of eigenlijk is het een lunchroom. Open van di-vrij 10.00-18.00 uur. Zaterdag van 10.00- 17.00 uur en Zondag van 12.00- 17.00 uur. Maandag gesloten. Je kunt er een goed broodje eten zag ik vanuit mijn ooghoeken. De naam is Coisas  & Loisas wat zoiets betekent als van alles wat (als ik het goed onthouden heb) 010- 434 35 01 is het telefoonnummer en ze zijn ook op FB actief. Mailadres ook maar even? info@coisas-loisas.nl Volgens mij heeft ze ook een B&B maar dat moeten jullie zelf maar even nakijken. Ik probeer weer eens het wereldrecord blog-schrijven te verbeteren hier. Sorry!

Want man o man wat staat er weer veel op de verlanglijst vandaag. Maar door mijn enorm lage tempo en lange rustpauzes tussendoor schiet het niet erg op allemaal. Gelukkig ben ik alleen thuis en kan ik tijdens het schrijven ontbijten, koffiedrinken en mijn vader een fijne vakantie wensen via de telefoon. Ja, ik kan dat :-)))

Ik ben alleen thuis want de man is aan het logeren bij de meisjes en hun vader. Ik was ook uitgenodigd maar slapen in een stapelbed is even geen optie. Maar hij vond het leuk en ze hebben gezien de overload aan foto's en filmpjes een paar hele fijne dagen. Ja, ik was graag meegegaan maar ik kan er ook enorm van opknappen als ik andere mensen zie genieten. En dat doen ze. Zo zijn er heel veel mensen op vakantie nu. Het is stil in de kleine straat waar ik woon. De zon schijnt heerlijk naar binnen hier en ik heb ondertussen bedacht dat ik mijn tweede kop koffie straks lekker buiten in het zonnetje ga opdrinken.

Ik dwaal weer heel erg af want ik wilde eigenlijk vertellen over de high tea. Nou die was, zoals jullie op de foto's zien, zeer royaal. We begonnen met een scone van behoorlijk formaat. Met slagroom en boter plus jam. Thee en koffie zoveel we wilden. Op het onderste bordje (bovenste foto) wat brood. Het middelste bord bevatte warme hapjes. Allemaal zelfgemaakt en lekker. Aan het bordje met de zoetjes ben ik niet toegekomen. Ik zat eigenlijk na het warme bordje al meer dan vol. Omdat je dan toch een paar uur zit, eet je toch ongemerkt meer dan je van plan bent. De zoete bonbons werden voor ons ingepakt. Op de foto hierboven staan de tasjes al klaar.

Wij zaten buiten met uitzicht op de oude lijnbaan of touwslagerij, ik weet eigenlijk niet hoe je zoiets noemt. Achter de Westhavenkade. Eigenlijk parallel daaraan. Of was het nou de Oosthavenkade? Parallel aan een van de kades en niet ver van de A4. Ik heb wat foto's van de binnenkant gemaakt. En nee, ik kreeg geen korting om dit verhaal te schrijven. Sterker nog: ik heb het niet eens gezegd. Lieve eigenaresse. Goed (gratis) parkeren in de buurt. Ik vind het altijd leuk om zulke adresjes te delen. Bij deze gedaan dus. En als je er eens heen gaat, kijk dan om je heen of je Karrie ziet, want dan ben ik niet ver daar vandaan en kunnen we even zwaaien. Dagdag! 

Voorbereiden...

18 juli. Volgende week komen de kleine meisjes weer hier logeren en daar verheug ik me op. Leuke spulletjes worden bij elkaar gezocht en alvast klaar gelegd. De logeerbedden worden voorzien van schone lakens, de nachtkastjes van een stapel voorleesboeken en zo werk ik langzaam toe naar een gezellige week. 

Bij het uitzoeken van de spullen is ook het alvast opzoeken van de Barbiespulletjes inbegrepen. En dat ik dat nu alvast doe, is maar goed, want het is een rommeltje. Een en ander wordt gewassen en gestreken, losse naadjes genaaid en natuurlijk zijn er hier en daar lapjes in mijn lapjeskast waar ik nog snel wat leuke kleertjes van maak. Want dat is het leukst, dat er steeds iets nieuws is.

Een van de barbies is nu definitief kaal en daar zal niet veel meer mee gespeeld worden denk ik. Gelukkig heb ik wat nieuwe dames kunnen scoren in de kringloopwinkel. Een hele serie. Ze liggen allemaal met schoongewassen haren te wachten op leuke kleertjes. Maar dat is aan de dametjes.

Ja, het is leuk dat de meiden komen logeren. Ik weet eigenlijk nooit wie er meer lol heeft. Zij of wij. Ik denk dat een deel van de pret komt doordat we niet bij elkaar in de buurt wonen en elkaar niet zo vaak zien. Ik logeerde vroeger bij Tante Corrie. Elke zomervakantie mocht ik er naartoe. Ik heb daar zoveel fijne herinneringen aan. Dat is wat ik de meisjes ook gun. Dat ze later, als ze groot zijn, fijne herinneringen hebben aan de tijd van nu.

Onze kinderen logeerden ook altijd graag bij mijn ouders. Ze draaiden gewoon mee in het gezin. Plukten bessen in de tuin, lieten de hond uit, maaiden het gras, deden boodschappen, aten een ijsje met opa en oma. En pannenkoeken natuurlijk :-) Juist het gewone was zo bijzonder. Mijn ouders hadden een serie sprookjesboeken met cassettebandjes daarbij. Was dat niet van de serie Lecturama? De cassettebandjes speelden af en als het tijd was om de bladzijde om te slaan hoorde je een belletje.

Zo konden ze zelf lezen. Maar voorlezen was natuurlijk het aller allerleukst. En dat vindt bijna iedereen in mijn familie. Voorlezen en voorgelezen worden. Alle dingen zijn weer gereed. Ik ben benieuwd welke avonturen we dit keer weer gaan beleven. Nog een paar nachtjes slapen en dan is het zover :-) Ik kan niet wachten....

Oudste is into 'dansjes' dansen op het moment en jongste is een fanatiek slakkenverzamelaarster. Nou, die kan alvast haar hart ophalen hier in de tuin. Want er zitten er hier genoeg. Pinterest is een bron van inspiratie als het om knutselen aangaat. Materiaal is hier genoeg te vinden in huis. Ik heb de tijdschriften waar ik in heb zitten knippen nog maar niet weggegooid. We kunnen ze nog goed gebruiken om collage's mee te maken. Lekker knippen, scheuren en plakken. Het wordt weer een feestje. 'k Heb nu al weer voorpret.

Ik moet alleen nog even op Youtube kijken naar haren-invlecht-filmpjes. Zien of er nog iets leuks te vinden is. Want ook dat is traditie. Aan het eind van de logeerpartij gaan ze met mooie haren naar huis. En ook dan weet ik niet wie dat leuker vindt. Zij of ik. ...

Misschien dat ik ook nog wel geïnspireerd wordt door Barbie. Ik heb deze boekjes nog bewaard uit mijn eigen Barbie-periode. Of eigenlijk moet ik zeggen dat mijn moeder ze al die jaren bewaarde. Ik deelde ze al eens eerder met jullie. De sprookjesboeken. Die bewaarde ze ook. En ook daar luisteren de meisjes nu weer met veel plezier naar. Kijk maar eens of je ze nog kunt vinden in de kringloop. Je komt ze nog regelmatig tegen.