28 maart. Mijn verjaardag was een moeilijke dag en dat bleef zo gedurende de dagen er na. Vooral de dinsdag voelde verweesd en raar. De eerste dingen met betrekking tot de uitvaart waren geregeld en er moest alvast een begin gemaakt worden met het uitruimen van het appartement. Je weet dat dat de regels van het huis zijn. Je weet dat als je daar gaat wonen. Je weet ook dat de regels niet streng gehanteerd gaan worden maar toch.... Het is zo snel. Moeder had niet veel spulletjes meer na de vorige verhuizingen. Besloten werd om met de logeerkamer te beginnen. Daar zou toch niemand komen. En iedereen was er toch.
Ik voelde me als (schoon) dochter snel teveel. Hoewel geen van haar kinderen me ook maar een moment dat gevoel gaf. Zwager had er ook last van en we besloten een stukje te gaan lopen. Het was koud, maar de zon scheen. Spullen die van je moeder zijn geweest moet je als kinderen zoveel mogelijk met elkaar uitzoeken vonden wij. We liepen een stukje totdat Mijn vader, die aan de overkant van de straat woont, ons zag en op het raam tikte en het gebaar van koffiedrinken maakte. En zo kwam het dat we bij pa een bakkie deden.
Mijn vader zou zondag gekomen zijn voor mijn verjaardag. Door het overlijden ging dat natuurlijk niet door maar zijn verjaardagscadeau voor mij lag er nog. En dat kreeg ik die ochtend. Zo lief! En even wat luchtigheid. Heel even maar. Daarna namen we afscheid (met een extra knuffel) en liepen zwager en ik langzaam terug naar de overkant.
Wat vreselijk verdrietig dat alles zo snel geregeld moest worden. Gelukkig ging het goed, maar moeilijk was het zeker.
BeantwoordenVerwijderen