Tranen...

26 maart. Bij het schrijven van dit bericht ben ik heel erg blij dat ik wat uit de tijd loop. De ergste rauwe randjes van verdriet zijn wat bijgeschaafd. Uit de tekst op de handletter- kaart valt vast wel te begrijpen dat er tranen zijn gevloeid. Nadat het aanvankelijk beter leek te gaan met schoonmoeder en ze nog redelijk sliep in de nacht van zaterdag naar zondag werden we toch gebeld door het ziekenhuis. Zondagochtend zo rond half tien was dat. We gingen er meteen naartoe. Schoonzusje was er al en in de loop van de dag kwamen de andere kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen afscheid nemen. Het zou de laatste dag zijn dat ze bij ons was. 

In de loop van de avond is ze ingeslapen. Haar twee zoons waren bij haar. Ieder aan een kant van het bed. Ze hielden haar zoveel mogelijk vast maar het laatste stukje van haar reis hier op aarde moest ze toch alleen gaan. Ik ga naar pa, had ze gezegd. Het is goed zo. Alles is gezegd en gedaan. Ze had er vrede mee. Ze was ziek. Ze was 91 jaar. Maar toch.....