16 maart. De schilder. Ik vertelde in het vorig bericht al dat schilder F een geval apart is. Een pietlut tot achter de komma en daarom is het voor hem lastig om voor een 'baas' te werken. Ik denk dat hij bij heel veel schildersbedrijven heeft gewerkt maar zijn manier van werken komt pas tot zijn recht nu hij zelfstandig is. Het is nu eenmaal zo dat een begroting gemaakt wordt naar het aantal uren dat de baas denkt dat er nodig is voor een klus en zo lang mag je er ook over doen. F komt nooit uit met de uren. Daarom is het heel fijn dat hij nu voor zichzelf werkt. Een moeilijk mens in de omgang maar goudeerlijk en een prima vakman! En dat laatste telt voor mij het meest. Een eerlijke vakman. De rest neem ik op de koop toe. Hij doet namelijk of het huis van hem is. Niet expres, dat zeker niet. Hij neemt het als het ware een beetje over als je niet uitkijkt. Tegelijkertijd behandelt hij alles ook met zoveel zorg alsof het zijn eigen spullen zijn en dat is bijzonder. Alles is duidelijk en als je je een beetje schikt naar zijn schema dan is er prima mee te leven. Ach, en die paar weken heb je er dan best voor over.
Zo begint hij in de ochtend om half acht. Niet om een minuut voor of een minuut over half acht. Nee om half acht precies. Hij verwacht dan dat de voordeur opengaat. Of je dat zelf doet, of hem op een kier zet moet je zelf weten, maar hij gaat dan naar binnen. Andere schoenen worden aangetrokken, jas gaat aan de kapstok, de radio gaat aan en aan de gang gaat hij. Tot tien uur. Dan moet de koffie klaar zijn en precies een kwartier ( en vier boterhammen later) gaat hij weer naar boven. Tot 12 uur. Dan herhaalt zich het programma. Koffie, boterhammen maar nu duurt het een half uur. Om drie uur nog een koffie met wat fruit en om klokslag vijf uur gaat hij de deur uit. Schoenen omgewisseld, jas van de kapstok, radio uit. Wij zijn hier niet van de vaste tijden, het is dus even wennen. Maar in week twee als je eenmaal in het ritme zit is het best fijn om zo'n lange dag te hebben. Want vergeet een ding niet.... van mij wordt niet verwacht dat ik stilzit als F hier is :-))
Want zeg nou eerlijk. Een schilder die je trap zorgvuldig bedekt omdat hij perse niet wil dat er verf op de traploper komt is toch goud waard? En al zeg ik 100x dat die loper er gemakkelijk afgehaald kan worden. Of dat ik hem misschien stiekem niet zo mooi meer vind.... dat doet er voor hem niet toe. Vorige keer was het nog een wat flodderig soort plastic, dit keer was het een plakplastic. Het bleef drie weken perfect zitten en daarna kon je het er zo aftrekken zonder dat er ook maar iets beschadigd was. Superspul. Het schilderwerk is trouwens van een paar jaar geleden. Door hem gedaan ;-) En hoe wist ik zo zeker dat ik uit de tijd liep met het schrijven van dit alles? Omdat ze kwamen op de verjaardag van onze jongste. Maar die vierde het zonder ons. Aan de andere kant van de wereld. Ik bakte natuurlijk wel een lekkere cake bij de koffie. Al was het maar om te vieren dat F er weer was ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten