Tussen de bedrijven door...

19 april. Vandaag gaat het eindelijk weer eens over handwerk. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier ligt altijd wel een handwerk-onderweg-paraat. In de lege uurtjes, soms maar een paar minuten, brei ik een paar steekjes. Of haak of borduur ik wat. Meestal doe ik het meest tijdens het televisiekijken. De meeste programma's zijn ook prima te beluisteren. Hieronder een col die ik al eerder liet zien. Ik maakte heel veel voor anderen, maar dit keer voor mezelf. Eén van jullie vond dat jammer. Gelukkig had ik nog genoeg garen om voor haar precies dezelfde col te breien. F is een lief en goed mens en woont vlakbij mijn vader. Hij zou als verrassing dit pakket voor de deur leggen. Daar waar zij woont, kan dat nog :-) Pa vond het prachtig en ik had tijdens het breien al veel voorpret. Het gebaar werd zeer gewaardeerd en ik kreeg een mooie verrassing terug (wat natuurlijk helemaal de bedoeling niet was) Wat is het toch leuk om iemand blij te maken.

Niet alles kan ik zomaar weggeven natuurlijk. Ook hier moet de hypotheek betaald worden. Daar heb ik het winkeltje van Tineke voor zoals jullie weten. Ik verkoop daar zelfgemaakte spulletjes. Soms is iets meteen verkocht, soms duurt het even. Zo lagen deze vrolijke onderzetters voor op de tuintafel er al een poosje. Niemand keek ernaar totdat.... de zon scheen en tadaah, meteen verkocht!

Zo gaan die dingen soms. Ik ben nu bezig met een blauwe sjaal. Geen col dit keer. Zolang er garen voorradig is in huis, blijf ik doorbreien. Als het op is stop ik ermee.
-
Je kunt nog meedoen met de give away van 11 april

Pedicure...

18 april. Dinsdag, de dag na Pasen was een dag van losse eindjes. Zoon en zijn dochters waren met Pasen gezellig geweest en er lag veel speelgoed om op te ruimen. Normaliter doen ze dit altijd zelf maar dit keer was het er niet van gekomen. Ik ruimde alles op en maakte het huis schoon. Daarna was het tijd voor de pedicure.  Zo af en toe permitteer ik dat.

Na de pedicure kon ik nog net even de wasmachine voor de tweede keer aanzetten en mijn boodschappentas pakken. Daarna was het tijd voor de kapper. Een flink stuk werd van mijn haren afgeknipt. Echt een flink stuk. Ik was veel te lang niet geweest. Daarna de boodschappen want die komen niet vanzelf naar binnengewandeld.

Gekapt en gelakt zette ik mezelf in de auto. Dit keer was de reis naar de verjaardag van schoonzus. Een jonger zusje van de man. Ze vond het leuk dat ik kwam koffiedrinken. Het was rustig zodat we konden napraten over het overlijden van haar moeder en over hoe alles verlopen was.
-
Je kunt nog meedoen met de give away van 11 april

Naar Duitsland...

17 april. Een paar weken geleden, ik was in de keuken, net bezig met een ingewikkeld recept, kwam de vraag of ik het leuk zou vinden om een weekend naar Duitsland te gaan. Een zakenrelatie, met een B&B had ons uitgenodigd. Jazeker vind ik dat leuk, zei ik en dacht er vervolgens niet meer aan. Tot de man, op een vrijdagavond zei: heb je zin in morgen? Morgen? Ja, dan gaan we naar Duitsland. Oef! Nooit meer aan gedacht. Ik kon me door alle drukte niet eens meer herinneren of ik een datum langs had horen komen. Ik was het vergeten bekende ik eerlijk. Geeft niet zei de man. Je hebt nog een nachtje om er over te slapen ;-)

Dat deed ik. Een tas was zo gepakt en we reden binnen no time weg. We reden letterlijk dwars door Nederland bij Tubbergen de grens over en Duitsland binnen. Daarna was het niet meer zo ver. Ik wist niks van de mensen naar wie ik toe zou gaan. Het bleek een allerhartelijkst stel te zijn. We dronken koffie. Daarna trokken we ons terug op de kamer om op te frissen. 's Avonds gingen we uit eten in een naburig dorp. Buiten was het aardedonker. Iets wat wij hier in Westland niet kennen.

We sliepen als een roosje. Hoewel ik toch een paar keer wakker werd van de stilte. Want ook daar zijn we hier niet aan gewend. Een ruime badkamer maakte dat we ons heerlijk verwend voelden. Een croissant met koffie buiten in de tuin maakte het tot een feestje. Alle stress en moeheid verdween naar de achtergrond.

Na koffie in de tuin pakten we de tassen en vertrokken we, met gastheer en gastvrouw,  naar het naburige dorp voor een echte Duitse Frühstuck bij Frau Vögle en vertrokken we uiteindelijk richting Nederland/Westland.
-
P.s. Je kunt nog meedoen met de give away van 11 april

Handlettering op zondag...

16 april. Leven is zoveel meer dan alsmaar sneller gaan. Echt! Fijne zondag :-)

Stress...

15 maart . Lieve help, wat kan een mens zichzelf toch veel stress bezorgen. Ik stuurde voor de geboorte van het 

kleinkind een pakket naar Zuid-Afrika. De verzendkosten verschilden veel van de vorige keer. Eerst 

begreep ik niet waarom, maar bij thuiskomst werd alles duidelijk. Ik was de helft vergeten in te pakken. Goede raad was duur en daarom nog maar een pakket gemaakt. Het kan niet zo zijn dat een klein jongetje een broertje krijgt en dat er in de doos van oma en opa niet iets voor hem zit. Toch? Er kwam een nieuwe doos en ook die werd volgestopt met leuks en lekkers (drop voor papa) en vervolgens weer bij het verzendpunt hier om de hoek gebracht. 

Een tabakswinkel waar steeds meer plaats komt voor andere activiteiten. Stomerij, tijdschriften, voetbalspullen en nu ook verzendpunt voor DHL. En daar waar het eerste pakket binnen de tijd aankwam (dat is ook altijd maar de vraag) duurde en duurde het voordat het tweede arriveerde. Volgens de code had het er allang moeten zijn maar dat was dus niet zo. De code bleek maar te werken tot Duitsland. Duitsland? Het moest naar Z-A. Lang verhaal kort: in Duitsland werd alles verzameld tot er een vliegtuig langskwam om de spullen mee te nemen. Ik vond het maar een raar verhaal. Tot op heden is er nog geen pakket gearriveerd bij het kind en zijn kinderen. Ik vind het zo vervelend en krijg er zoveel stress van dat ik gezworen heb dat dit de laatste keer was. -
Je kunt nog meedoen aan de give away waar ik over schreef in het bericht van 11 april. Idee?

Poesiealbum

14 april. Ik vertelde jullie al eerder over het leegruimen van het appartement, na het overlijden van mijn schoonmoeder. Er werden veel dingen naar de kringloop en rommelmarkt gebracht. Een van de dingen die ik mocht krijgen was haar Poesiealbum. Ik was er erg blij mee omdat ik haar alleen gekend heb als volwassen vrouw. Het ligt hier naast me en ik doe het voorzichtig open. Het roept meteen vragen op. Vragen die misschien niet meer beantwoord kunnen worden. Meteen al op de eerste bladzijde staat niet het bekende: dit album behoort aan mij enz enz maar het is en versje, geschreven door een zuster uit het Diaconessenhuis in Rotterdam. Waarom lag ze daar? En hoe lang heeft ze er gelegen? Waarschijnlijk best lang. Anders is er geen tijd om meerdere zusters te laten schrijven. Wat jammer dat ik niet van het bestaan van dit boekje wist anders had ik er haar naar kunnen vragen. 

Het boekje beslaat een relatief korte periode. Het eerste schrijfsel is van 18 maart 1936. Ze was toen 11 jaar. Bij welke gelegenheid zou ze het hebben gekregen? Niet voor haar verjaardag in ieder geval want die was in november. Sinterklaas kan ook niet want in december. Zou ze het zelf gekocht hebben van haar zakgeld? Kreeg ze zakgeld? Niet waarschijnlijk, want daarvoor was ze met haar elf jaar nog te jong. Haar eigen schrijven staat niet op de eerste maar juist op de laatste bladzijde. Dat zag ik nooit eerder. 

Middenin het album kom ik volgend vers tegen. Geschreven op 5 juni 1936. Geachte dochter, Waneer dit klein geschenk naar uw genoegen is. Ontvangt nu dit van mij tot een gedachtenis. Zou ze het dan van haar moeder gekregen hebben? Zij ondertekent het schrijven met uw liefhebbende moeder en dan volgt haar meisjesnaam. Ook wonderlijk, want verderop zie ik dat de oma (de moeder van moeder) op precies dezelfde manier haar versje ondertekent. Dus uw oma. En dan volgt ook de meisjesnaam van de oma. Terwijl ze zeker weten hun hele huwelijkse leven de achternaam van hun man gebruikt hebben. 

In het jaar 1936 zijn het vooral de mensen die dichtbij haar staan, die in het album schrijven. Haar nichtjes en oma's. Haar broertjes. Ze wordt afwisselend aangesproken met waarde dochter/nicht/zuster/vriendin. Blijkbaar ws het een plechtig gebeuren om in zo'n album te schrijven :) Ook wordt ze afwisselend Greetje, Greta, Gretha, Greet en zelfs Margaretha genoemd.

Haar vader heb ik nog gekend. Weliswaar als een oude man, maar toch herken ik zijn handschrift. Verschillende van haar nichtjes van toen leven nog. Ik herken hun namen. Oude broze dametjes zijn het maar in het poesiealbum zijn het nog jonge meisjes wier (mooi oud woord) handschrift alle kanten op gaat. Ik zie de namen van tantes die ik alleen ken uit de verhalen. Ik lees de versjes. Sommigen al oud maar ook nu nog steeds gebruikt. Ik zie andere, meer bijbelse teksten. Ik zie persoonlijke woorden. 17 keer wordt er dat jaar in het album geschreven. Door sommigen zelfs twee keer. En dan ook nog op twee bladzijden achter elkaar. Was het eerste vers niet goed? Waren ze er niet tevreden over? 

In 1937 wordt alleen in de eerste maanden in het album geschreven. Twee keer in februari door juffie en meester. In maart nog een keer door een meester met een werkelijk schitterend handschrift. Nichtjes Corry en Teuntje doen hun best op 2 en 3 maart. Daarna wordt er eind april nog twee keer in geschreven. Een keer door een buurvrouw en als laatste door vriendinnetje Leni. Op 16 mei schrijft tante Lies in haar album. Tante Lies woonde in Ermelo (zie boven) en dat is misschien wel de reden waarom het album lang weg was. Ermelo was destijds ver weg van het kleine dorp waar het meisje Gretha woonde. Het is een aanname van mijn kant hoor. Misschien was het album gewoon kwijt of vergeten. 11 maart 1938 schrijft er weer iemand in het album. Ene Corry. De dag daarna schrijft Annie en weer een dag later Trijnie. Eén schrijft nog in April en dan is het stil tot mei en is ze opgenomen in het ziekenhuis.

Twee verpleegsters schrijven in het poesiealbum. Met vrolijke losse handschriften. Ik hoop voor het kleine meisje van toen dat het lieve vrolijke zusters waren. Ik denk dat ik dat wel aan mag nemen, anders zouden ze nooit van de kleine Gretha in het album hebben mogen schrijven. Zuster Marie en zuster Martha werkzaam in het Diaconessenhuis in Rotterdam. Ze komt weer thuis uit het ziekenhuis en op 12 december maakt haar oom, haar lievelingsoom die altijd grapjes maakt, het album vol.
-
Bovenstaande schrijver  (zie foto) intrigeert me. Ter herinnering aan J Frederikze. Wat deed hij daar in Streefkerk? Was hij daar werkzaam? Was hij misschien leraar in opleiding en werkte hij op de Christelijke school aldaar? Ik weet het niet, maar het zou best kunnen. Wel weet ik dat hij 30 jaar later hoofd van mijn eigen Openbare school in het dorp verderop was. Wat jammer dat ik ook dat niet meer aan schoonmams kan vragen.
-
Ik nam het album mee naar mijn vader. Gewoon om het te laten zien. Hij bladerde het door en bij veel namen wist hij te vertellen wie het waren. Iets wat me aangenaam verraste want niet uit hetzelfde dorp en ook tien jaar verschil in leeftijd. Hij kende veel namen. En verhalen en en anekdotes over de familie waaruit ze kwamen. Sterker nog: sommige van de meisjes van toen woonden ook in het huis waar mijn schoonmoeder woonde. Vriendinnetjes van vroeger. Toen hinkelden en knikkerden ze samen. Nu speelden ze samen bingo en deden ze bejaardengym met elkaar. Zouden ze net zo hebben gegiecheld als toen?
-
Twee jaar later, als het album vol is, is de kleine Gretha al 13 jaar en werkt ze al een jaar volop mee op de boerderij. Nog twee jaar later breekt de tweede wereldoorlog uit en is ze in één klap volwassen.

Anjers...

13 april. Achterstallig onderhoud in de tuin, het lijkt wel of dat een beetje de story of my life aan het worden is. Volgens mij schrijf ik daar elk jaar minstens één keer en misschien wel vaker over. Ik zal er daarom nu niet teveel over zeggen. Hoewel.... eigenlijk valt het dit jaar gezien de omstandigheden best mee. Het gras is al twee keer gemaaid met de nieuwe maaier en er staan zelfs al planten in de potten voor en naast het huis. We haalden ze bij een adres waar we toevallig langskwamen. Vanwege een wegomleiding passeerden we deze kwekerij. 

Je kon er een winkelwagentje pakken en zelf je plantjes bij elkaar zoeken. Rechtstreeks van de kweker. De eigenaresse vertelde dat ze ooit begonnen was met een stalletje langs de weg maar dat het wat uit de hand gelopen was. Dat vond ik wel grappig gezegd want het was een fikse verkoopruimte. Het was een kleurenpracht om van te smullen. Wat jammer dat de batterij van mijn camera leeg was en ik geen foto's kon maken. Misschien dat ik er nog eens naartoe kan gaan. Ik denk dat ik ongeveer nog wel weet waar het was.

We kochten voor in de pot voor het huis wat witte anjers. In het midden heb ik wat zaad gezaaid. Het lag al een poosje (lees paar jaar) in de keukenlade en in ben benieuwd wat er nog van zal komen. De sokkel begint wat weg te zakken en de pot komt steeds schever te staan. Als er tijd voor is gevonden zetten we hem wel weer recht. Vanuit mijn werkkamer kan ik er zo naar kijken. Wat een mooi uitzicht vinden jullie niet?

Lekkage...

12 april. Het is maar goed dat ik de datum boven de berichten zet, want anders zou er een heel lelijk woord gestaan hebben. We zijn net uit de troep en wat blijkt? Lekkage in de badkamer. Ergens in de buurt van de douche lekt het en dat drupt regelrecht door het plafond mijn werkkamer in. Gevolg: vloer beschadigd door het vocht, spulletjes die er stonden nat en klaar om weg te gooien want papier. Uren werk voor niks. Kijk ik naar boven dan zie ik een grote ster in het plafond waar water doorheen sijpelt. En net nu alles mooi in de verf zit. Het was het wachten op de loodgieter maar die had het verschrikkelijk druk en het duurde drie hele dagen voor er iemand kwam. Ik dacht dat het te maken had met de kitrand en dat deze vervangen moest worden. Maar dat werd me snel uit het hoofd gepraat door de man die kwam (en duidelijk niet van vrouwen met een eigen mening hield) Het kwam door de voegen zei hij. Doordat ik de kalkaanslag soms weghaalde met Viakall. Dat deden al die vrouwen tegenwoordig. Dat spul vrat de voegen op, zei de man. Nu moet ik gaan voegen, zei de man. En dat deed hij. Maar in een andere kleur dan ik bedacht had. 

Hij mopperde, ik gaf hem koffie maar dat hielp niet want hij vertrok mopperend, met de waarschuwing de volgende dag pas te douchen. Wij hielden ons keurig aan de regels. Voor de zekerheid gebruikten we de badkamer helemaal niet tot de avond van de dag na de reparatie (anderhalf keer zolang als zijn advies). Met een regenbui beneden tot gevolg. Dus weer naar het bedrijf gebeld. Dat kan niet, zei de man. Het is zo, zei ik. Kom maar kijken. Ik kom overmorgen, zei de man. U komt nu, zei ik. Aan het eind van de dag kwam hij. We waren te snel gaan douchen, zei hij. Niet waar, zei ik. Na enig aandringen verving hij uiteindelijk ook de kitrand van de douchebak maar hij vond dat onzin. Doe het dan voor mijn gemoedsrust, zei ik. U betaalt de rekening, zei hij. U bent de klant.

Een totaal overbodige handeling vond de man. De kitrand is goed, ik heb er gisteren met een lichtje naar gekeken. U ziet dingen die er niet zijn, zei de man. U doet het gewoon, zei ik op mijn allerstrengste toon. Hij deed het dus, zoals ik al zei en wat denk je? Het regende beneden niet meer. Kunt u ook naar de kraan kijken, vroeg ik. Nee zei de meneer, daar moet u een nieuwe afspraak voor maken.
-
De parketmeneer kwam en kon de schade aan de vloer gelukkig herstellen. Ach en toen lieve mensen kwam schilder F om de schade aan het plafond op te nemen en te repareren. Voor niks! Nee joh, zei hij, het is zo wel goed. Jullie hebben genoeg voor de kiezen gekregen de laatste tijd. Hij gaf ook nog het adres van een goede andere loodgieter. Iemand die kwaliteit leverde en kon voldoen aan zijn hoge standaard. Ik koester het visitekaartje. Want nog een keer zaken doen met deze loodgieter is niet iets waar ik naar uitkijk. Tot op de dag van vandaag is het droog gebleven hier beneden.

Onderzetters...

11 april. Elf april zal voor altijd de verjaardag van mijn lieve moedertje zijn. En die van mijn liefste hartenvriend maar daar kan ik niet over praten. Twee jaar geleden nog maar, vierden we het met elkaar. Eerst cadeautjes, koffie, taart en een snackje (warm of koud), daarna met zijn allen aan de lange tafel met eten. Vorig jaar was ze er niet meer bij en kwamen we wel bij elkaar. Nog maar zo kort daarvoor was ze overleden. Het was een bitterzoete dag. We haalden mooie herinneringen aan moeder op. Mijn vader kan heel mooi vertellen. Hij verhaalde hoe ze was als jong meisje en waarom hij zo verliefd op haar geworden was. Het was zo liefdevol en tegelijk ook zo zwaar. 

Nu zijn we een jaar verder. De scherpste randjes van verdriet zijn glad gesleten. Het verdriet en gemis is niet minder maar wel anders geworden. Weer was ik er op haar verjaardag. Weer vertelde pa verhalen over haar. Over hoe ze was. Over hoe ze werd. Hoe ze veranderde na haar herseninfarct. Hoe ze nog meer naar elkaar toegroeiden en verknocht aan elkaar raakten. Hoe moeilijk het was om haar na 60 jaar los te laten. Het was een fijne middag maar, en dat is misschien raar gezegd, verdrietiger dan vorig jaar. Tenminste bij mij was dat zeker het geval. Misschien ook omdat haar broertje nog maar een paar weken daarvoor was overleden.

Door alle bezigheden van de laatste tijd ben ik helemaal vergeten dat ik een rubriek heb die ik de weggever van de maand noem. Gelukkig kan ik dat altijd rechtzetten natuurlijk. Voor de weggever van de maand maart heb ik gekozen voor gehaakte onderzetters. Om mee te doen zou ik het leuk vinden als je mijn blog gaat volgen maar dat is zeker geen voorwaarde. Verder kun je hieronder bij de reacties aangeven naar welke kleurencombinatie je voorkeur uitgaat. Ga je voor groen of voor blauwpaars? Ik ben benieuwd. Als je al eerder gewonnen hebt, mag je gewoon weer meedoen. Dit keer geef ik geen einddatum want ik ben aan het inhalen met schrijven en het is lastig te bepalen wanneer ik waar over schrijf. Ik laat het van het moment afhangen. Het komt zoals het komt :-)

Puntjes op de i...

10 maart. Nu de schilders weg zijn en zo langzaamaan de meest dringende dingen, die gedaan moesten worden zijn gedaan, komt er ruimte in de tijd om de dingen in huis af te ronden. Zo schroefde ik de naamplaatjes weer op de deuren en kon het plastic van de nieuwe deurklinken afgehaald worden. 

Volgende week wordt het nieuwe tapijt in de grote slaapkamer gelegd. Het oude was aan vervanging toe nadat een puppy daar had gespeeld met een paar lippenstiften. Tijdens een logeerpartij was er bij het ontbijt in het grote bed een keer een beker Fristie omgevallen en ook dat deed er geen goed aan. Kortom het was tijd voor iets nieuws.

Voor de ramen van de grote slaapkamer en de studeerkamer van de man komen shutters. Beneden hebben we ze ook en dat bevalt goed. Daarom hebben we ze voor boven ook gekozen. Vanmorgen kwam de specialist e.e.a. opmeten. Tot op de mm nauwkeurig; maatwerk dus. Het gaat nog wel even duren voor ze er zijn maar dan hebben we iets om naar uit te kijken.

Handlettering op zondag...

9 april. Een mens heeft soms maar heel weinig nodig om tevreden/gelukkig te zijn. 

Japanse kers...

Wat een feest was het weer om de oude Japanse kers weer te zien bloeien. Mooie grote trossen met roze bloemen. Het is elk jaar weer genieten. Nu, een week later zit de bloesem er nog steeds gedeeltelijk, maar komen er ook al veel blaadjes aan. Ik denk dat de verhouding ongeveer half om half is nu. Volgende week zullen de bloemen helemaal verdwenen zijn. Ondertussen ligt er onder de boom een mooi roze tapijtje. 

Voor veel dingen was er de afgelopen weken geen tijd. Onder anderen niet om naar het evenement Kom in de Kas te gaan. De Kassen in een bepaald gedeelte van het Westland zijn dan open en tuinders vertellen honderduit over hun groenten, bloemen of planten. Er is zoveel te leren en te genieten. 1 paprika is niet bijzonder, maar als je er ineens een paar duizend ziet (en ruikt) weet je niet wat je meemaakt. Hetzelfde met planten en bloemen. Het is zo bijzonder om er zoveel van bij elkaar te zien. De toewijding van de tuinder en de kennis van zaken blijven me steeds verrassen. Van alles zie je er. Kippen, kwarteltjes, hommels. Allemaal helpen ze mee om ons eten zo gezond mogelijk te maken. Echt een aanrader. Maar ik heb het echt volkomen gemist dit jaar. Ik heb er zelfs niet eens aan gedacht. Tot nu dus.

De tijd vliegt, ik heb het hier al zo vaak gezegd. Het jaar 2017? De maand maart? Vorige week? Gisteren? Vandaag? Het is fijn om het hier vast te leggen en met jullie te delen. Dank dat jullie met zoveel steeds weer komen lezen (en of reageren) Dank voor al jullie lieve en troostende woorden. Ze worden zeer gewaardeerd.

De nieuwe maaimachine...

7 april. Elke keer als ik schrijf besef ik me hoe de tijd vliegt. Ik ben nog elke dag blij dat ik aantekeningen maakte in de chaotische weken die achter ons liggen. Zo is het al weer drie weken geleden (zie ik op mijn briefje) dat hier aan de deur aangebeld werd. Ik zag de bus van de bezorger van DHL staan maar toen ik de deur opendeed, na maximaal 10 seconden zag ik niemand. Gelukkig hoorde ik wel iemand praten. Het was de bezorger maar waar was hij? 

Hij bleek aangebeld te hebben en meteen doorgelopen te zijn naar de schuur om daar zijn pakket neer te zetten. Onderwijl was hij aan de telefoon met een collega, terwijl de motor van zijn bus nog aanstond. Toen hij op de terugweg naar de auto langskwam en mij daar vragend naar hem zag kijken, nam hij net lang genoeg de telefoon van zijn oor om te zeggen: schuur. En ter ondersteuning van dat ene woord wees hij met zijn hand naar de schuur. Dat was alles. Daarna liep hij door, sprong in de bus en reed weg. De hele actie had geen minuut geduurd.

Bartje...

6 april. Ik vertelde in het vorig blog over het bezoek aan de kringloopwinkel. Deze kringloopwinkel bestaat in de huidige vorm, dus in dit pand, nu al twintig jaar. Ontelbaar veel dingen heb ik er gekocht en ook  gebracht. Het is kringloopwinkel Bartje in Culemborg en is gevestigd in de oude Technische school. In de tijd dat wij daar woonden werd de school nog gebruikt en zaten de oudste twee kinderen aan de overkant op de basisschool. 

Ik denk niet dat het mee ooit overkomen is dat ik er met legen handen wegging. Echt altijd (ook al was het nog zo klein) kocht ik er iets. Ze werken met een systeem van gekleurde stickers en geloof me..... na al die jaren weet ik het nog steeds niet uit mijn hoofd. Volgens mij is geel 2,50 euro en rood 1,25 euro is. Is blauw dan 1 euro? Deze twee barbies, die er als nieuw uitzagen kostten me dus maar 2,50 samen. Is dat niet leuk? Ik zal later mijn barbies laten zien. Die hebben een beetje last van de ouderdom. Het bleek bij de laatste logeerpartij van de dametjes dat er wel heel veel kleertjes waren maar verder was het niet veel soeps....  ;-)

Het bezoek aan mijn zusje in haar tijdelijke huis (hieronder een foto van een stukje van haar woonkamer) bracht herinneringen terug aan ons eerste jaar hier in Westland. We kochten het huis van een oude dame die naar een serviceflat zou verhuizen. Die bouw had vertraging opgelopen en zij zou voor 8 maanden in een tijdelijke woning moeten wonen. Terwijl ze hier bijna 60 jaar gewoond had. Dat vond ik niet kunnen. Daarom besloten wij in een tijdelijke woning te gaan wonen en deed zij, zonder dat we daar om vroegen, wat van de prijs van dit huis af. We woonden acht maanden in de buurt in een huis dat niet van ons was. En een derde van de afmeting van het huis waar we eerst woonden. De verhuisdozen stonden rondom langs de muren opgestapeld. Aan de zijkanten stond er op geschreven wat er allemaal in zat zodat ik, als dat nodig was, e.e.a. snel kon vinden. Het voelde alsof we permanent aan het kamperen waren :-) We bleven schuiven met die veel te grote meubelen in die te kleine woonkamer.

Tandarts...

Eén dag kon ik rustig de hele dag thuiszijn maar daarna mocht ik weer een rit maken in de auto. Ik ging naar de tandarts. Ik heb daar al vaker over verteld hier. Wij hebben al 25 jaar dezelfde tandarts. We houden hem gewoon, ook als we gaan verhuizen. We leerden elkaar kennen toen zijn en onze kinderen nog klein waren en zijn samen oud aan het worden. Nou, dat oud worden valt ook wel mee natuurlijk maar het is toch een hele tijd. Dit keer ging er een bloemetje mee om het te vieren. Het was weer een race tegen de klok ( rijden over A20/ A12/A2  kan veel oponthoud veroorzaken en ook dat was dit keer weer het geval. In de paar minuten die ik had om op adem te komen maakte ik deze foto's van het interieur. In 25 jaar is er gewoon helemaal niks veranderd. Zelfde vloer, dezelfde stoeltjes, dezelfde lampjes en deuren. 

Dezelfde schilderijen, dezelfde deurmat. Er was alleen één grote verhuizing en dat was dat we de eerste jaren rechts door de deur naar binnen gingen maar na een jaar of vijftien, linksaf. De tandarts had een stukje bij gehuurd in het gebouw en een mondhygiënist als collega gekregen.

De kwaliteit van zijn werk is ook al jaren hetzelfde. Hij is buitengewoon precies en vakkundig. Niets ontsnapt aan zijn aandacht. Bovendien is hij erg aardig en goed met kleine kinderen (ook niet onbelangrijk) Ik had weer geen gaatjes en kon al na een paar minuten weg. Een lunchafspraak met een oude vriendin uit de stad dichtbij de tandarts werd op het laatste moment afgezegd worden wegens migraine. Daardoor bleef er voor mij tijd over om naar een van de leukste kringloopwinkels van Nederland te gaan.

Snel een broodje bij de bakker gehaald om in de auto op te eten. Mijn bezoek aan de kringloop had weer veel te veel tijd in beslag genomen en het was tijd voor mijn volgende afspraak. Ik ging gezellig theedrinken bij mijn zusje. Ze woont, in afwachting van het gereedkomen van haar nieuwe huis in een tijdelijke woning boven een winkel. Ik was er nog niet geweest (shame on me) Om vier uur was het de hoogste tijd om te vertrekken anders zou ik het hele eind in de file staan en daar had ik geen zin in. Ik zal in het volgend blog vertellen wat ik kocht in de kringloopwinkel.

De draad...

4 april. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens volgens een oud spreekwoord. En voor mij is dat zo. Want wat was het fijn om weer een hele dag samen (we werken allebei vanuit huis) thuis te zijn. Niet dat we tot grootse dingen in staat waren, dat zeker niet. Het was vooral de luxe van niets te hoeven moeten, doen en zeggen. Van het rustig je gangetje gaan. Van het zoeken naar het ritme van alledag. We pleegden wat telefoontjes, we beantwoorden alleen de e-mail die het dringendst om antwoord vroegen en deden wat het hardst nodig was. 

Het leven weer op proberen te pakken. Het was zeker niet zo dat moeder nu al weer vergeten was en dat we over gingen tot de orde van de dag. Het was alleen fijn om weer thuis te zijn en gewone dingen te doen. Want na een week logeren van de meisjes en daar naadloos achteraan drie weken de schilders over de vloer en de week van vorige week was er genoeg blijven liggen. Vijf weken moesten, nee mochten, ingehaald worden. In de middag nam ik even een pauze om te breien aan de sjaal waar ik al zo lang aan bezig was. Even ontspannen....

Dag appartement...

3 april. En toen was het maandag. De eerste werkdag van de nieuwe week. De laatste dag waarop we in het appartement konden om het leeg te halen. We begonnen met koffie. Waar zou een mens zijn zonder koffie. We zaten aan de tafel waar moeder zoveel jaren gezeten had. De tafel die je hieronder op de foto ziet. We waren allemaal wat uitgerust en klaar om nog een keer diep adem te halen en de schouders eronder te zetten. 

Er werden beslissingen genomen. Er werden spullen gesorteerd voor de kringloop, de rommelmarkt van de kerk van haar geboortedorp, de stort. Er werd hard gewerkt. Uiteindelijk bleven er een paar spullen achter. Die hoorden bij het appartement. Een kookplaatje, de koelkast, de magnetron. Nog 1x keken we achterom en toen was het tijd om de deur dicht te doen. Dat deden twee van de drie dochters. De derde dochter had net als tijdens de condoleance vrijdagavond andere dingen te doen en kon er de laatste dag weer niet bij zijn. Wij gingen alvast naar de auto. De twee oudste kinderen, de meiden zoals ze genoemd werden, deden samen de deur dicht. Voor het laatst. Dag moe!

Omdat wij (man en ik) toch van ver kwamen besloten we langs een andere route te gaan en naar het huis van schoonzus te rijden om haar de spullen te geven waarvan we wisten dat ze die graag wilde hebben. Daar was ze erg blij mee. We dronken bij haar een allerlaatste koffie en toen was het echt, echt tijd om te gaan. Onderweg gebruikten we de lunch. Het was half drie en van eten was het nog niet gekomen. Thuisgekomen haalden we de laatste spullen uit de auto en keken we elkaar aan. Ik geloof niet dat we die dag nog veel tegen elkaar gezegd hebben. Alles was gezegd. De dingen die moesten waren gedaan en wat restte was het ordenen van de gedachten die ronddwaalden in ons hoofd.

Handlettering op zondag...

2 april. Hoe fijn is het om na zo'n enerverende week deze kaart te kunnen tekenen? Ik ben echt elke dag dankbaar dat ik deze man (met wie ik mijn huis deel) tegenkwam :-)

Begrafenis...

1 april. In mijn vorig blog sprak ik nog de hoop uit op een goede nachtrust om ons voor te bereiden op de laatste zware dag maar dat lukte natuurlijk niet. Onze hoofden waren vol van indrukken en emoties en van slapen kwam niet veel. Op tijd moesten we die zaterdag ons bed uit, snel ontbijten en weer in de auto stappen. In de flat kwamen we als kinderen bijeen. De rest van de gasten zouden we beneden zien. We sloten samen de kist en reden hem naar de ruimte beneden in het huis waar de dienst gehouden zou worden. In dezelfde ruimte waar we haar verjaardag vierden. Waar wij mijn vaders verjaardag vierden en die van mijn moeder. Het was dezelfde ruimte waar ik een paar maanden daarvoor een tafeltje huurde en mijn spulletjes verkocht. De dienst verliep goed, de dominee sprak mooie, verbindende, woorden. De kinderen reden moeder naar de rouwauto en met eigen auto's reden we er achteraan naar de begraafplaats. 

Deze is op steenworp afstand van haar oude huis. Daar waar ze zo gelukkig was met pa, zoveel jaren. Vier van haar vijf kinderen werden er geboren. En nu bij haar laatste reis kwamen we er langs. Zo bijzonder was dat. De kinderen brachten haar kist bij het graf. Bij pa die op haar wachtte. Een paar mooie laatste woorden en toen was het voorbij. We reden terug naar het tehuis waar we nog bij elkaar kwamen met wat mensen. We aten een verwarmend soepje. Belegde broodjes en er was koffie/thee zoveel we wilden. Het was goed om nog bij elkaar te zijn. Om wat te praten over moeder over de afgelopen dagen. Over de laatste jaren.

Als kinderen zijn we daarna nog naar het appartement gegaan. Om nog wat spullen uit te zoeken. Maar dat wilde niet lukken. Iedereen was uit zijn doen en we wilden allemaal naar huis. En dus stapten ook wij uiteindelijk in de auto en reden richting zee. De teller stond op 1003 kilometer. In een week tijd hadden we meer dan 1000 kilometer gereden. Maandag zouden we weer verder zien.

Anjers...

31 maart. De laatste dag van de maand maart. De laatste dag van de condoleance. Ik merkt bij het schrijven dat het allemaal nog zo vers is. Er zit een heel dun velletje over de schaafplek van verdriet. Ik worstel ook een beetje met de foto's bij het bericht.  Welke plaatjes zet je nu bij dit soort berichten? Nieuwe foto's passen niet en daarom groef ik in mijn 'archief' voor inspiratie. Daar vond ik dit vaasje met anjers (die jullie vast al eerder zagen). Die zag ze zo graag. 

De tweede condoleance verliep heel anders dan de eerste. Allereerst omdat wij om 5 uur met elkaar hadden afgesproken in het appartement. Er 'moest' opgeruimd/leeggeruimd worden. Dat betekent voor ons dat we om uiterlijk kwart over vier van huis moesten. Daarna zouden we omkleden en wat eten. Het omkleden gebeurde op een holletje en van het eten kwam niks. Op het allerlaatste moment zette ik de koffiepot aan. De eerste gasten kwamen er al aan. Zelfde setting maar met een zwager minder. Schoonzus en zwager twee hadden andere verplichtingen. Eén zwager leeft niet meer en de andere schoonzus zouden we pas zien bij de begrafenis. Gelukkig was haar man (de jongste zoon) er wel steeds bij. Er kwamen nu heel andere mensen. Generatiegenoten. Dorpsgenoten van vroeger. Ik was afwisselend de schoondochter van ma en de dochter van mijn vader (iedereen kent mijn vader).

Het was rommeliger, drukker, voller en dus ook warmer in het appartement. Na afloop waren we allemaal moe. Het was fijn om naar huis te gaan en uit te rusten en energie te verzamelen voor de laatste moeilijke dag die ging komen.

Condoleance...

30 maart. Mijn schoonmoeder was een boerendochter. Of eigenlijk was haar vader een koeienkoopman en kwamen de koeien voornamelijk naar de boerderij nadat ze gekocht waren op de veemarkt. Daarna werden ze doorverkocht aan de boeren in de streek. Bij de boeren was het destijds (en misschien nog wel) gewoonte om de overledene in de opkamer op te baren en de condoleance thuis te houden, in huiselijke kring. We besloten om dat ook op die manier voor haar te doen, dus gewoon in haar appartement. Daar waar ze zo gelukkig was de laatste jaren. Er werd besloten tot twee condoleances. 

Eén op donderdagmiddag voor de mensen uit het huis en voor mensen die van ver kwamen en liever niet in het donker wilden autorijden. Wij schoonkinderen namen de taak van koffiejuf op ons zodat de 'eigen' kinderen beschikbaar zouden zijn voor andere dingen. Ik herinner me mijn eigen moeders condoleance een jaar geleden in het kerkelijk gebouw. Een eindeloze stroom van mensen (een paar honderd) die je allemaal een hand gaven en niets persoonlijks konden zeggen omdat de rij nog zo lang was. Mijn moeder was jonger en lid van veel clubjes. Hoe anders was het nu. Als je zo oud wordt, zijn er niet veel mensen over. Maar zij die er nog zijn, zijn des te waardevoller. Het was een hele bijzondere middag met al die broze mensen. Sommigen zelf al zo dicht bij het eind van hun leven....

Een luchtje scheppen...

28 maart. Mijn verjaardag was een moeilijke dag en dat bleef zo gedurende de dagen er na. Vooral de dinsdag voelde verweesd en raar. De eerste dingen met betrekking tot de uitvaart waren geregeld en er moest alvast een begin gemaakt worden met het uitruimen van het appartement. Je weet dat dat de regels van het huis zijn. Je weet dat als je daar gaat wonen. Je weet ook dat de regels niet streng gehanteerd gaan worden maar toch.... Het is zo snel. Moeder had niet veel spulletjes meer na de vorige verhuizingen. Besloten werd om met de logeerkamer te beginnen. Daar zou toch niemand komen. En iedereen was er toch. 

Ik voelde me als (schoon) dochter snel teveel. Hoewel geen van haar kinderen me ook maar een moment dat gevoel gaf. Zwager had er ook last van en we besloten een stukje te gaan lopen. Het was koud, maar de zon scheen. Spullen die van je moeder zijn geweest moet je als kinderen zoveel mogelijk met elkaar uitzoeken vonden wij. We liepen een stukje totdat Mijn vader, die aan de overkant van de straat woont, ons zag en op het raam tikte en het gebaar van koffiedrinken maakte. En zo kwam het dat we bij pa een bakkie deden.

Mijn vader zou zondag gekomen zijn voor mijn verjaardag. Door het overlijden ging dat natuurlijk niet door maar zijn verjaardagscadeau voor mij lag er nog. En dat kreeg ik die ochtend. Zo lief! En even wat luchtigheid. Heel even maar. Daarna namen we afscheid (met een extra knuffel) en liepen zwager en ik langzaam terug naar de overkant.

Even terug in de tijd...

29 maart. Als ik nu (in april) terugdenk aan de maand maart, is het goed dat ik iedere dag aantekeningen maakte en nu schrijf wat er gebeurde. Ik zou willen dat ik dat vorig jaar ook gedaan had, toen mijn moeder overleed. Ik herinner me daar alleen flarden van. Zondag overleed schoonmoeder. Maandag werd alles omtrent de uitvaart geregeld en dinsdag werd begonnen met het leegruimen van het appartement. Haar breinaalden, de kaartjes met wol om sokken te stoppen, een buisje haaknaalden, een borduurwerk, wat poppenkleertjes, een uitgeknipt krantenartikel, de fotoalbums, haar poëziealbum. En nog zoveel meer spullen die bepaalden wie ze was. En nu werden de meeste van die spullen weggegooid of naar de kringloop gebracht.

Van sommige dingen (als ik zeker wist dat ze naar de kringloop gingen) heb ik gevraagd of ik ze mocht. Natuurlijk mocht dat. Graag zelfs. Woensdag daarna bleef ik thuis. De dominee zou komen om de dienst te bespreken en ik vond dat een zaak van haar eigen kinderen. Bovendien was ik zo verschrikkelijk moe. Ik heb normaal gesproken al niet veel energie en als er dan emotionele dingen bijkomen gaat het mis.

Ik ruimde hier en daar wat op en maakte schoon. De wasmachine maakte overuren. Ik kocht een bloemetje op de markt en vulde de koelkast. In de middag las ik wat in een gedichtenbundel en luisterde ik naar de oude Bach. Ik vind zijn muziek zo troostend. Voor ik het wist was de dag voorbij en kwam de man thuis. Aan zijn gezicht kon ik zien dat het een zware dag geweest was.

Jarig...

27 maart. De dag van mijn verjaardag. Nooit eerder was er zoveel verdriet. Na een korte nacht was het vroeg dag. Het zou de laatste dag zijn dat de schilders hier zouden zijn. Niks vermoedend hadden we de vrijdag ervoor afscheid van elkaar genomen. Ik zou plakkertjes plakken, schilder F zou alle kale plekjes bijwerken en nog wat (buiten) schilderen. Daarna zouden we afscheid nemen tot het volgend 'schilder' avontuur. Ik had ook beloofd dat er taart zou zijn. Hij maakte nog grapjes: ben je zo blij dat we gaan, zei hij. Nee, ik ben jarig, zei ik. En zo gebeurde het dat hij binnenkwam (stipt op tijd om half acht) en me een mooie plant overhandigde. Met een stralende lach en een (zeer) stevige handdruk met bijbehorende felicitatie. Ik heb net een verse foto genomen en zie nu dat hij precies in de zon gevangen is en in het raam staat naast het laatste plantje dat mijn moeder (een jaar geleden overleden) nog zelf opkweekte. De mooie bloesem van de Japanse kers erachter. Alsof ze zeggen willen: het komt allemaal goed, zolang de zon maar blijft schijnen. Even pauze nu....

....Ja, daar ben ik weer (15 min en een kop koffie later) Het was een grote schrik toen we vertelden van schoonmoeder. Ik zette koffie klaar en haalde toch nog snel een stukje taart voor ze bij de Multivlaai om de hoek. Daarna vertrokken we naar het appartement van ma waar we bij elkaar zouden komen voor het regelen van de uitvaart. Toen mijn moeder vorig jaar plotseling overleed was precies duidelijk hoe ze wilde dat het zou gaan verlopen. We hoefden alleen het schriftje erbij te pakken waarin ze alles opgeschreven had. Bovendien was mijn vader er nog en waren we met zijn drieën. Nu waren we met vijf eigen kinderen en drie partners en was er geen wens van moeder over hoe en wat. Toch kwam het allemaal goed.

In de loop van de dag kwam moeder over van het ziekenhuis naar haar eigen huisje en mocht ze in haar eigen slaapkamer staan tot de uitvaart. Het voelde vertrouwd en het was fijn dit zo met elkaar te doen als (schoon) kinderen. Op weg naar huis overheerste rust en stilte. Thuis was alles piekfijn achtergelaten door schilder F. Een lief briefje met daarop: sterkte de komende dagen! lag op de keukentafel.

Tranen...

26 maart. Bij het schrijven van dit bericht ben ik heel erg blij dat ik wat uit de tijd loop. De ergste rauwe randjes van verdriet zijn wat bijgeschaafd. Uit de tekst op de handletter- kaart valt vast wel te begrijpen dat er tranen zijn gevloeid. Nadat het aanvankelijk beter leek te gaan met schoonmoeder en ze nog redelijk sliep in de nacht van zaterdag naar zondag werden we toch gebeld door het ziekenhuis. Zondagochtend zo rond half tien was dat. We gingen er meteen naartoe. Schoonzusje was er al en in de loop van de dag kwamen de andere kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen afscheid nemen. Het zou de laatste dag zijn dat ze bij ons was. 

In de loop van de avond is ze ingeslapen. Haar twee zoons waren bij haar. Ieder aan een kant van het bed. Ze hielden haar zoveel mogelijk vast maar het laatste stukje van haar reis hier op aarde moest ze toch alleen gaan. Ik ga naar pa, had ze gezegd. Het is goed zo. Alles is gezegd en gedaan. Ze had er vrede mee. Ze was ziek. Ze was 91 jaar. Maar toch.....

De tuin in maart...

25 maart. Dat ik nu aan het inhalen ben met schrijven is tegelijkertijd een voor en een nadeel. Zo vergiste ik me een dag en ben ik nu bij ZATERDAG 25 maart aangekomen. De dag dat mijn lieve schoonmoeder opgenomen werd in het ziekenhuis.. Ze bleek een fikse longontsteking te hebben.  Daar knapte ze op van de medicijnen en van de zuivere zuurstof die ze kreeg. We lieten langzaamaan onze adem (die we met zijn allen in hadden gehouden) voorzichtig ontsnappen. 

Toch waren we alert en bleven we verder thuis die dag. En de telefoon droegen we bij ons zodat we in geval van nood meteen in de auto konden springen. Ik werkte wat in de tuin, maakte hier en daar een foto maar was er met mijn hoofd niet echt bij.

Afscheid...

24 maart. In de drukte van alledag was er ook het bericht van het afscheidnemen. In dit geval van het Brocantehuisje een dorp hier verderop. Ik ben daar toevallig terechtgekomen vorig jaar. Ik ontmoette op een kerstfair iemand die me uitnodigde voor het 'breiclubje' daar. Zaterdagmiddag van 13-15 uur. Ondanks het feit dat het er supergezellig was, was het voor mij niet een echt handig tijdstip zo midden op de zaterdag. Ik ben bang dat ik niet het meest trouwe lid was. Het was een klein clubje maar met lieve meiden en ik heb er goede herinneringen aan. Mooie gesprekken, lekkere thee uit een ouderwetse pot met altijd wat zelfgebakken lekkers er bij. 

Het brocantehuisje is nu alleen nog op donderdag open. Ik zal er zeker nog eens naartoe gaan, maar de breiclub bestaat niet meer. Hoewel ik me vast nog wel kan melden met een breiwerkje denk ik zo. Zaterdag 24 maart was een afscheidsborrel gepland voor klanten en vrienden. Tijdens het samenzijn kreeg ik een app van een van mijn schoonzusjes dat schoonmoeder ziek was en dat de dokter zou komen kijken. Wat een schrik! Ik wist wel dat ze erg verkouden was en daar een eerst een penicilline kuur en daarna prednison voor gekregen had maar een broze dame van 91 kan niet veel hebben. We spraken af dat we even zouden wachten met komen totdat de dokter geweest was en daarna beslissen hoe nu verder. Rustig blijven op het feestje lukte niet meer natuurlijk en ik ging daarom naar huis.

De benedenverdieping is in 2011 geschilderd. Ook door schilder F. Hij gaf me vrijdag aan het eind van de middag een rol geel tape (dat kun je veilig op geverfd hout plakken) met de opdracht alle plekken waar een chipje verf af was gegaan gedurende de afgelopen jaren een stukje plakband te plakken. Dan kon hij maandag (de laatste dag) alles nog even bijtippen (!) Nu kwam ik thuis van het feestje, ongerust over hoe het met schoonmoeder zou gaan en zag ik al die gele plakbandjes die ik die ochtend opgeplakt had. Het zag er ineens zo overbodig uit.
-
Uiteindelijk kwam de dokter en die constateerde een longontsteking bij moeder. Gezien haar leeftijd was het veiliger om haar op te laten nemen in het ziekenhuis. Daar had ze vrede mee. In het ziekenhuis kreeg ze zuurstof, iets om het slijm achter haar longen te verminderen en iets tegen de pijn. Daar knapte ze meteen van op.