Wandelen...

Zullen we weer gaan wandelen? Het is goed om te bewegen en buiten te zijn volgens de mensen die daar verstand van hebben dus ja, waarom niet? We wandelen weer even terug in de tijd en wel naar zes februari. Ik kijk nog eens goed naar de datum, ja het staat er echt. Op 6 februari wandelde ik over deze kleine weg. Het was net weer helemaal droog na een flinke regenbui. Het is prettig om hier te lopen. Je komt er weinig mensen tegen en het is er ook nog eens prachtig met al die knotwilgen.

Ach en op 26 februari was daar ineens meneer ooievaar weer terug. Hij heeft zijn prachtige nest weer teruggevonden en is druk bezig het weer op te fluffen zoals wij dat hier noemen. Ik heb zijn dame nog niet gespot maar wie weet was zij net even boodschappen (lees: takjes zoeken) aan het doen. Fijn de eerste ooievaar weer te spotten. Het voorjaar komt er nu echt aan.

De dag erna liep ik langs de rivier. Het was een mooie en vooral windstille dag. Ik liep heel alleen op de dijk te genieten van het grote niks. Tot ik ineens een geluid hoorde wat ik niet herkende. Het kwam dichterbij maar ik had eerst niet door waar het geluid precies vandaan kwam. Nou, dat kwam dus van het water. Een kano met twee roeiers daarin kwam heel elegant voorbij varen. De peddels raakten het water nauwelijks. Het was een bijzonder moment. Zo zijn er zo heel veel bijzondere momenten hier in het dorp.

We slaan een paar dagen over en het is inmiddels 8 maart geworden. Ik loop weer een andere route en zie hoe mooi de lucht is. Zacht grijsblauw. Een mooie stille kleur. En terwijl ik naar die mooie lucht kijk, zie ik ook het eerste groen aan een boom. Het is eigenlijk nog meer geel dan groen. Ja, de lente komt er nu toch echt aan. Aan alles kun je het zien.

20 maart. Na de lunch, om een uur of twee is er even een moment om naar buiten te gaan. Ik besluit te gaan kijken of ik de tweede ooievaar al kan spotten en jawel... daar zijn ze. Samen zitten ze gezellig te tuttebellen op het nest. Het is een emotioneel moment. Het klinkt misschien simpel, maar zulke dingen raken me. Het is zó fijn dat ze er weer zijn!

Zes minuten later, mijn hart is nog vol emotie na het zien van de tweede ooievaar... In een opwelling besluit ik nog even een stukje extra te lopen en langs het water naar huis te gaan. Ik hoor ploenk, splats, kreun en steun. Weer een kano. Dit keer met een jong stel er in. Zij heeft het eigenlijk al opgegeven. Hij peddelt nog wat door maar het gaat niet van harte. Ze zien er moe uit. Ik zie ze denken...wat dit een goed idee? Wat denken jullie? Wel leuk dat zij een rode jas aantrok. Zo kunnen we haar goed zien op de foto.

Zomaar wat kiekjes die ik dan onderweg tijdens een wandeling maak. Om zo het leven van alledag vast te leggen en te bewaren voor later. Om te zien hoe het was. Om met beide benen op de grond te blijven. Om te zien, dat hoe gek het er ook aan toe gaat in de wereld, de natuur toch gewoon haar gang blijft gaan.