Lastig...

Het is denk ik maar het best om met de deur in huis te vallen. Het is even lastig hier. Ik zeg het maar eerlijk. Diverse keren schoof ik achter het toetsenbord maar ook net zo vaak schoof ik de stoel weer achteruit omdat de woorden niet kwamen. Maar nu, nu het ergste weer achter de rug is, probeer ik de draad toch maar weer op te pakken. En dat doe ik dan maar met behulp van mijn pretty papers zoals iemand ze ooit noemde. Eigenlijk een beetje hetzelfde als werken in een gluebook maar met dit verschil dat ik hier A4 horizontaal plak en in het gluebook vertikaal. En geloof me... dat maakt echt verschil. Van deze pretty papers maak ik afdrukken die ik gebruik in mijn journals. Ook dat is een verschil.

Waar had ik het nou zo lastig mee? Nou, dat heb ik altijd deze tijd van het jaar. Dan denk ik terug aan mijn moeder. Het zou op 11 april haar verjaardag geweest zijn. We vieren dat al vijf jaar niet meer want ze is niet meer hier bij ons. Anders kwamen we bij elkaar op deze dag. Dronken we een kop koffie bij mijn vader en haalden we herinneringen aan haar op. Door alle gedoe met Corona en bezoekregels en zo deed ik het af met een telefoontje. Maar mijn vader en telefoon gaat niet goed samen. Hij hoort het niet goed en houdt ook niet van bellen. Ja, dat was dus een van de dingen die me verhinderden me hier te schrijven.

Het tweede was dat het hier in en om het huis erg druk was. Onder andere met de gordijnenmannen. Die kwamen voor de zoveelste keer. Het is een vervolgverhaal aan het worden. In een van de slaapkamers leiden de rolgordijnen een eigen leven. Ze gaan of niet omhoog of niet omlaag. En als je ze omlaag trekt, gaan ze of meteen omhoog of langzaam omhoog. Er is er een die gaat zeer moeizaam omhoog. Afijn, het is gedoe. En omdat ze niet bepaald goedkoop zijn, willen we wel dat ze goed werken. En dus doen wat wij van ze willen. De monteurs worden er geloof ik ook een beetje moedeloos van en vinden me een zeur maar jammer dan, het moet gewoon goed zijn. Anders betaal ik de rekening niet. Klaar! Het kost veel energie. Ik maak er nu maar steeds filmpjes van die ik naar de zaak stuur. Daar zijn ze het met me eens gelukkig. Het lijkt er vooralsnog op dat nu twee van de drie gordijnen op orde zijn.

Ja en dan de derde reden die me eigenlijk het meest hinderde om hier te schrijven is dat het tien jaar geleden is dat mijn allerliefste hartenvriend overleed. Op zijn verjaardag! De avond daarvoor waren we nog samen. We hadden het zo fijn. Maar de ochtend daarna bleek hij in zijn slaap overleden. Die grote lieve maar ook zo gecompliceerd moeilijke man was er niet meer. Dat grote hart waar ik zoveel van hield, was er mee gestopt. En dat deed zo zeer.

Het is tien jaar geleden en ik denk nog elke dag aan hem. Aan hoe hij was. Aan hoe hij rook. Aan zijn stem. Aan zijn manier van bewegen. Maar het meest nog denk ik aan hem als ik een bepaald soort muziek hoor. Daarom maakte ik de collage met de tekst: all my favorite songs sound like you. Het was mijn allerliefste hartenvriend en ik heb jaren nodig gehad om een beetje over het verdriet heen te komen. Ik nam het mee naar waar ik was. De liefste aller mannen gaf me de tijd om te helen. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. Voor dat geduld. Eigenlijk ben ik nu ik hier woon pas een beetje op orde aan het komen. Maar daar heb ik bijna tien jaar voor nodig gehad.

Het verhinderde me om goed te functioneren als vrouw. Als moeder. Voor mijn gevoel was ik er nooit helemaal voor de mensen waar ik zoveel van hou. Zelf zeggen ze dat het wel meeviel maar ik denk dat ze dat vooral zeggen omdat ze het wel begrijpen. Ik besef me hoeveel geluk ik heb gehad om deze man in mijn leven tegen te komen. Een soort van zielsverwant. Een volkomen begrijpen hoe iemand is en hoe iemand jou waardeert en ziet. Dus niet op het romantische vlak maar juist daarom zo bijzonder. Ik mocht twee keer in mijn leven zo iemand tegenkomen. De man waar ik al zo lang gelukkig mee ben en de andere man die als een wervelwind door mijn leven raasde. Het voelt zo bevoorrecht en rijk. Maar daardoor duurde het zo lang om een van de twee zo te moeten missen. En nu, na tien jaar ben ik eindelijk weer daar. Poeh, ik ben blij dat ik het hier nu heb opgeschreven. Het is me van het hart en het lucht zowaar een beetje op. De pretty papers hielpen me op weg. De tranen zijn gedroogd. De zon schijnt (een paar minuten geleden sneeuwde het nog) en ik ga naar buiten om een frisse neus te halen. Dank voor jullie bezoek. Dank ook voor jullie lieve mailtjes. Volgende keer gaan we weer samen wandelen oké? Dan lopen we weer gezellig met elkaar langs de rivier. Tot dan! Dagdag!