Glue book #7 #8 #9 #10 #11 en #12...

Wat een toffe reacties kreeg ik op mijn eerste glue book post. En wat leuk dat sommigen van jullie het zelf ook gaan proberen. Echt! Het is heel leuk om te doen en je wordt er super relaxed van. Je neemt een leeg schrift en een paar tijdschriften. Een schaar en wat lijm en je kunt aan de gang. Probeer maar eens. Om jullie te stimuleren (alsof dat nodig is) hier nog een paar bladzijden uit mijn schrift. Ik werk op A4 formaat maar als je dat intimiderend vindt kun je natuurlijk ook eerst een kleiner formaat proberen. Het is jouw feestje! O ja, nog even over de reactiemogelijkheid hier onder het bericht. Die zet ik nog even niet terug. Ik weet dat sommigen van jullie dat jammer vinden maar er is toch altijd de mogelijkheid van het sturen van een mailtje als je wat kwijt wilt of even iets wil vragen. Adres staat in de zijbalk. Goed, we gaan eens bladeren...

Net als met het wandelprogramma loop ik ook hier heel erg achter maar ach dat geeft helemaal niks. Als ik het er niet bij zou zeggen dan zouden jullie het niet eens merken. De foto hierboven maakte ik op een dag dat het coronagedoe allemaal een beetje meer binnenkwam dan de afgelopen maanden. Ik voelde me echt opgesloten, de besmettingen liepen op, de regels waren ineens zo streng en ik zag overal mensen demonstreren. Zij wilden hun leven terug. Vandaar de tekst: pak je leven terug. Ik wilde bloeien als de rozen en fladderen als een vlinder. Maar helaas moest ik nog geduld hebben. En of alles helemaal normaal wordt? Zouden we toch niet een beetje veranderd zijn in dit jaar? Een beetje meer genieten van andere dingen? Wat beter voor de aarde zorgen? Ik hoop het zo maar ik ben bang...

Een blauwe pagina. Het begon met de afbeelding van de donkerblauwe roos. Daarna knipte ik er nog een uit een tijdschrift en bedacht me hoe anders we nu met het woord tijd omgaan. Het horloge is zoveel minder belangrijk geworden. Het kopje koffie en het glas op het terras wordt zo gemist. We bidden veel meer en vooral om gezond te blijven. Stay safe vond ik een passende tekst voor deze bladzijde. Ik klink nu al twee foto's als een drama queen maar dat valt heel erg mee hoor. Klagen wat niet kan, doe ik niet al te veel. Er kan namelijk heel veel wel..

Wat geniet ik enorm van de nieuwe mensen die hier vlakbij ons in het dorp zijn komen wonen. Grootouders, ouders en kleinkinderen onder 1 dak. Een mix van verschillende generaties. Ze eten met elkaar en drinken op een vaste tijd koffie. Of je aan wilt schuiven mag je zelf weten. Het ziet er supergezellig uit. En omdat alleen de keuken een gezamelijke ruimte is, heeft ieder genoeg privacy. De kledingstukken doen me denken aan de paspoppen die hier door het hele huis staan. Als ik er een zie bij de kringloop, neem ik hem mee naar huis. Ik heb zoveel oud linnengoed (kleding) dat ik er een wisselende tentoonstelling van maak.

Oranje maakte ik op de laatste dag van februari. De dag dat mijn tante Magda jarig geweest zou zijn als ze nog geleefd had. Helaas is ze niet meer onder ons. Zoals zoveel mensen er niet meer zijn. Tante Magda was zeer koningsgezind en spaarde alles van het huis Oranje (zoals ze dat altijd deftig noemde) Ik kwam graag bij haar als klein meisje. De snoepjes doen me denken aan de snoepjes uit het kleine blikje. Het stond op een kleine tafel met wieltjes waar nog meer moois op stond. In de trommel zaten tumtummetjes. Ik weet niet of dat de officiele naam was of dat alleen wij ze zo noemden. Ik mocht er een pakken als ik kwam en ook als ik wegging. Wat een feest was dat! Even was ik weer terug in de tijd van toen. Mooie herinneringen aan een lieve kordate vrouw.

Terug naar je roots. Ik doe het regelmatig want mijn vader leeft nog en woont nog steeds in het dorp waar ik geboren ben. Het dorp achter de hoge rivierdijk. De dijk waar je vanaf kon rollen als kind. Waar je met de slee vanaf kon als het gesneeuwd had. De hoge trap, de leuning waar mijn moeder altijd over mopperde omdat hij los zat. De dijk waar zorgen over waren bij storm en hoog water. Dan liep mijn vader dijkwacht. Vonden wij spannend maar we gingen altijd lekker slapen want papa zorgde er voor dat het water niet over de dijk zou lopen of dat de dijk niet zou breken. Mijn jeugd was heel gelukkig. Het is mooi nog steeds terug te gaan naar mijn roots.

En dan zijn we alweer aangekomen op de laatste pagina van dit blog. Ik maakte deze pagina op 13 maart. Ruim twee weken later. Ik zei het al vaker. Het is de story of my life. Hollen of stilstaan...Nou ja, dan is het ook nooit saai toch? Ik weet dat het een zaterdag was en dat het een fijne dag was. Vandaar dat ik koos voor roze denk ik. Een wonder dat ik nog geen roze wolk bijgeplakt heb. Ik was heel blij weer een moment te vinden om in mijn schrift te werken. Nou, ik hoop dat jullie het leuk vonden om weer even met me mee te bladeren en te zien wat er in het schrift te zien was. Volgende keer laat ik wat pretty papers zien. Ik ben ze as we speak aan het maken. Eerst maar even lunchen. Het is tegen 1 uur en mijn maag rammelt. Na het ontbijt van vanmorgen zes uur heb ik niks meer gegeten. Alleen nog snel wat koffie gedronken voor ik hier kwam zitten om even met jullie te 'praten'. Tot de volgende keer. Dagdag!