25, 26, 27, 28, 29, 30 en 31 Maart...

Het is al weer even geleden dat ik wat pagina's uit mijn journal liet zien. Vandaag laat ik jullie de laatste pagina's van de maand maart zien. Daarna gaat het bij de andere journals in de boekenkast. De alweer overvolle boekenkast die ik jullie laatst liet zien. Een van de planken buigt inmiddels gevaarlijk door. Als dat maar goedgaat! ;-)We beginnen bij 25 maart. Een dag waarop niet veel bijzonders gebeurde. Ik deed de dingen van alledag. Pakte daarna een bestelling in en bracht die naar het postagentschap een dorp verderop. Ik wandelde langs de rivier en blogde die dag over de trappen en hekken aan de rivier. Grappig dat ik soms al over een onderwerp geschreven heb op een andere manier en omdat ik hier zover achterloop met het weergeven van het journal, ik het nog een keer tegenkom. Zo las ik die dag ook in het boek van Hella Haasse dat ik laatst besprak. Voor deze ze bladzijde aan de rechterkant maakte ik een insteek van een stukje van de verpakking van de nespresso cups. Ik maakte daarop een collage van papier wat op mijn bureau lag. De linkerbladzijde is een pretty paper. Zelfgemaakt papier en daar dan een print van.

Vrijdag 26 maart mocht ik weer een bezoek brengen aan de kringloopwinkel. Ik kocht er wat leuk klein spul waarvan ik leuke dingen kan maken. Daarna reed ik door naar het midden van het land om op mijn kleindochtertjes te passen. Oh wat was dat toch weer gezellig. Het zijn zulke leuke meisjes. De liefste aller mannen was er al eerder naartoe gegaan maar ik moest eerst nog werken en daarna meteen een bestelling afleveren die (hoe toepasselijk) vrij dicht in de buurt van de kringloopwinkel was. Hoera voor mij! Nog een keer hoera want we vierden meteen mijn verjaardag. We aten lekkere taart en ik kreeg een zelfgemaakte verjaardagsslinger. En wat kleine zelfgemaakte geschenkjes. Ik sta er steeds versteld van hoe origineel die kleintjes zijn. Toen de zoon thuiskwam waren daar natuurlijk zelfgebakken pannenkoeken. Jummie! We moesten ons nog haasten om net voor de avondklok thuis te zijn! Ja die avondklok. Het was voor het eerst dat we ons er even bewust van waren dat hij bestond.

Zaterdag 27 maart. Bij het wakkerworden realiseerde ik me dat dit alweer de tweede lockdown verjaardag was. Vorig jaar hielden we ons keurig aan de regels en was het eigenlijk best spannend. De eerste lockdown was net ingegaan een week daarvoor en we hadden geen idee wat ons te wachten stond. Wie had kunnen denken dat we een jaar later nog steeds in min of meer dezelfde situatie zouden zitten? 1 bezoeker mocht ik ontvangen. Dat kon alleen mijn vader zijn! Op afstand. Met mondkapje. Hij is oud en ik heb een zeer slecht immuunsysteem. Vader 1 injectie gehad. Ik nog niks. Voorzichtig aan dus maar. Hij had zijn cadeau thuis laten liggen. Helemaal niet erg! Mijn eigen man was vergeten bloemen te kopen. Ook niet erg, maar het was toch een rare verjaardag. Zullen we het maar zo zeggen? Een van de buurvrouwen bracht mooie takken perenbloesem en van een andere buurvrouw kreeg ik takken van haar forsythia uit de tuin. Zo was er toch nog wat fleurigs. Laten we hopen dat we het volgend jaar weer ouderwets kunnen vieren.

Zondag 28 maart. Mijn dochter kwam op visite met haar zoontje. Wat was dat gezellig! Ik kreeg heerlijke handcreme van hem. Het ruikt naar sinaasappels vertelde hij. Hij had het zelf uitgezocht! Leuk hè? En inderdaad, als ik mijn handen ingesmeerd heb, ruikt het naar mandarijnen in de kamer. We hadden het leuk met elkaar en de middag vloog voorbij.

Maandag 29 april. Het weekend is voorbij en we gaan over tot de orde van de dag. Wasmachine aan, bedden verschonen, stoffen, stofzuigen, soppen en dweilen. De dingen van alle dag. Ik bracht een pakje naar de brievenbus en kwam vlak daarvoor tot de ontdekking dat ik de postcode maar half opgeschreven had. Maarrrr de brievenbus is helemaal aan de andere kant van het dorp. Moest ik dan helemaal terug naar huis? Gelukkig stond er een jongetje te wachten bij de school tot zijn moeder hem kwam ophalen. En had hij een balpen in zijn rugzak en mocht ik die lenen. Ik bedankte hem hartelijk en vertelde zijn moeder die net aan kwam rijden hoe vriendelijk haar kind was geweest en hoeveel tijd hij me had bespaard. Ik fietste naar huis en wilde de fiets in de schuur zetten. En wat zie ik in mijn fietstas zitten? Juist! Het pakje! Grrrr. Moest ik alsnog een keer naar de andere kant van het dorp. Oei! Beter opletten volgende keer. Het grote wereldnieuws die dag was dat het grote containerschip dat vastzat in het Suez kanaal was vlotgetrokken. Het kanaal waar ik regelmatig naar keek toen ik in Egypte wonen. Dan is het toch anders kijken. Het was ook de dag dat de lieve en dappere Snowboardster Bibian Mentel overleed. 48 jaar oud.

Dinsdag 30 maart verkocht ik een van de vloerkleden op Marktplaats aan een jonge drummer, kreeg ik een stek van de vijgeboom van de buurman, vielen er wat toetsen van de piano af. Met de andere buurman dronken we koffie in de tuin. Het was precies 20 graden dus was het daar goed toeven.

Woensdag 31 maart. Laatste dag van de maand en alweer moet ik constateren dat de tijd werkelijk omvliegt. Allemensen wat gaat het allemaal snel. Deze dag kwam naar buiten dat minister Ollongren papieren bij zich had waarop de positie van kamerlid Pieter Omtzigt ter discussie stond vermeld. En wat dat allemaal tot gevolg had, konden we toen nog niet bevroeden. Er kwamen nieuwe kamerleden die dag en er werd afscheid genomen van de oude. Ik fietste die dag een rondje want ik had zere voeten. In een ander blog vertel ik daar wat meer over. Het was weer een warme dag. En zo zijn jullie weer bijgepraat over de maand maart. En ondertussen is de maand april ook al bijna weer om. En heb ik ook daar alweer het nodige over te vertellen, haha. Never a dull moment in da house hier. Tot het volgend blogje. Dagdag!

Wandelen...

Zullen we weer gaan wandelen? Het is goed om te bewegen en buiten te zijn volgens de mensen die daar verstand van hebben dus ja, waarom niet? We wandelen weer even terug in de tijd en wel naar zes februari. Ik kijk nog eens goed naar de datum, ja het staat er echt. Op 6 februari wandelde ik over deze kleine weg. Het was net weer helemaal droog na een flinke regenbui. Het is prettig om hier te lopen. Je komt er weinig mensen tegen en het is er ook nog eens prachtig met al die knotwilgen.

Ach en op 26 februari was daar ineens meneer ooievaar weer terug. Hij heeft zijn prachtige nest weer teruggevonden en is druk bezig het weer op te fluffen zoals wij dat hier noemen. Ik heb zijn dame nog niet gespot maar wie weet was zij net even boodschappen (lees: takjes zoeken) aan het doen. Fijn de eerste ooievaar weer te spotten. Het voorjaar komt er nu echt aan.

De dag erna liep ik langs de rivier. Het was een mooie en vooral windstille dag. Ik liep heel alleen op de dijk te genieten van het grote niks. Tot ik ineens een geluid hoorde wat ik niet herkende. Het kwam dichterbij maar ik had eerst niet door waar het geluid precies vandaan kwam. Nou, dat kwam dus van het water. Een kano met twee roeiers daarin kwam heel elegant voorbij varen. De peddels raakten het water nauwelijks. Het was een bijzonder moment. Zo zijn er zo heel veel bijzondere momenten hier in het dorp.

We slaan een paar dagen over en het is inmiddels 8 maart geworden. Ik loop weer een andere route en zie hoe mooi de lucht is. Zacht grijsblauw. Een mooie stille kleur. En terwijl ik naar die mooie lucht kijk, zie ik ook het eerste groen aan een boom. Het is eigenlijk nog meer geel dan groen. Ja, de lente komt er nu toch echt aan. Aan alles kun je het zien.

20 maart. Na de lunch, om een uur of twee is er even een moment om naar buiten te gaan. Ik besluit te gaan kijken of ik de tweede ooievaar al kan spotten en jawel... daar zijn ze. Samen zitten ze gezellig te tuttebellen op het nest. Het is een emotioneel moment. Het klinkt misschien simpel, maar zulke dingen raken me. Het is zó fijn dat ze er weer zijn!

Zes minuten later, mijn hart is nog vol emotie na het zien van de tweede ooievaar... In een opwelling besluit ik nog even een stukje extra te lopen en langs het water naar huis te gaan. Ik hoor ploenk, splats, kreun en steun. Weer een kano. Dit keer met een jong stel er in. Zij heeft het eigenlijk al opgegeven. Hij peddelt nog wat door maar het gaat niet van harte. Ze zien er moe uit. Ik zie ze denken...wat dit een goed idee? Wat denken jullie? Wel leuk dat zij een rode jas aantrok. Zo kunnen we haar goed zien op de foto.

Zomaar wat kiekjes die ik dan onderweg tijdens een wandeling maak. Om zo het leven van alledag vast te leggen en te bewaren voor later. Om te zien hoe het was. Om met beide benen op de grond te blijven. Om te zien, dat hoe gek het er ook aan toe gaat in de wereld, de natuur toch gewoon haar gang blijft gaan.

Letters...

Zo, daar ben ik eindelijk weer eens een keer. Het leven van alledag haalde me weer in aan alle kanten. Maar nu is er even een rustig moment en kunnen we even bijpraten. Ik wil het vandaag eens hebben over letters. Letters, woorden, lezen, verzamelen, documenteren. Waar zouden we zijn zonder letters? Ik dacht daar pas, tijdens een van mijn wandelingen, over na. Ik denk dat ik me echt ongelukkig zou voelen als ik niet meer zou kunnen lezen. Mijn broertje en zusje zijn allebei dyslectisch en ervaren elke dag opnieuw hoe lastig het is om daar mee om te gaan. Ikzelf heb een hele lichte vorm van dyscalculie. Ik kan heel slecht getallen onthouden.

Boeken dus. Ik vertelde jullie laatst over de boekenkast. Vandaag laat ik wat foto's zien van fase twee. Toen waren alle boeken grofweg op categorie uitgezocht. Alle vier de muren waren in gebruik en natuurlijk, zoals het een goed blogger betaamt, laat ik jullie de netste muur zien, haha. Ik kwam veel leuke boeken tegen die ik nog eens herlezen wil. Daar ben ik nu mee bezig. Wat ik ook weer tegenkwam was een stapel agenda's. Oude agenda's. Ik dacht dat ik ze allemaal al een keer weggegooid had maar nee dus. Dat heb ik nu alsnog gedaan. Ze herinneren me aan een hele nare en moeizame periode. Wat ik onthouden wil zit in mijn hart, de rest mag weg. Wel keek ik in de agenda van vorig jaar. Toen woonden we hier net en deden we veel voor de eerste keer. Alle nieuws omtrent corona was nog vers en in schreef daar veel over.

Maar ook noteerde ik grappige kleine dingetjes. Bijvoorbeeld dat ik voor de eerste keer wilde beeldbellen met mijn zusje. Hilarisch was dat. Het ging echt van ploeng, ploeng en nog eens ploeng. Na veel pogingen lukte dat. Maar zusje heeft er nog steeds een hekel aan en praat liever met de huistelefoon aan het oor. Ook kreeg ik een jaar geleden voor het eerst een serieuze rondleiding door de tuin van de buren. We liepen tussen de bloesem door en hij vertelde welke bloesem bij welke bomen hoorde. Wat een feest! Ook kwam die week de hovenier langs om te praten over de plannen die we allebei en los van elkaar voor de tuin gemaakt hadden. Zo leuk, dat we in grote lijnen hetzelfde in gedachten hadden. Ik zie ook dat ik mijn postcode op een hoekje schreef. Die zat nog niet in het systeem van mijn hoofd. En nog steeds moet ik even nadenken voor ik het opschrijf.

De kerkklokken luidden elke woensdag om zeven uur. De grote klok van de protestantse dorpskerk en het kleine klokje van de katholieke kerk. Dat moest met de hand en ik hoorde dan altijd dat geprobeerd werd om in de maat mee te luiden met de grote klok. Ik maakte er een filmpje van. Een vriend uit Maassluis deed dat ook bij zijn kerk en later mixten we die drie klokken. Het was indrukwekkend mooi en ontroerend. Koningsdag werd niet gevierd en veel mensen in het dorp vonden dat jammer. We hadden wel een enorme vlag besteld die nog niet geleverd was, zodat we behalve het feest ook niet vlagden tijdens de verjaardag van de koning. Wie had kunnen denken dat we het dit jaar voor de tweede keer niet konden vieren? Gelukkig kunnen we nu wel vlaggen! Ook werd die week de laatste hand gelegd aan de montage van de keuken. Ik maakte 50 opkikkertjes voor de oudjes in het dorp van mijn jeugd. Het werd zeer gewaardeerd. En zo lees ik nog meer dingen die ik eigenlijk allang weer vergeten was. Goed, we gaan van vorig jaar terug naar nu... Volgende keer gaan we weer wandelen. Er was weer zoveel moois te zien onderweg. Dat wil ik jullie niet onthouden. Dus tot dan! Dagdag!

Lezen...

Het opruimen van de boekenkast levert me veel op. Allereerst natuurlijk dat ik weer kan vinden wat ik zoek. Ik ben er zo een die te pas en te onpas een boek wil kunnen pakken en er even wat uit wil lezen. Er is een tijd geweest dat ik soms wel zeven boeken tegelijk las. Of eigenlijk naast elkaar las moet ik natuurlijk zeggen. Elk boek paste bij het moment. Ik heb de laatste tijd weer wat herlezen en wil er wat over vertellen hier.

Allereerst een boek van Hella S Haasse. Charlotte Sophie Bentinck. Uitgegeven bij Querido. 384 blz. Soft cover. Een verhaal over vrouw uit het begin van de achtiende eeuw. Hella heeft haar verhaal geconstrueerd aan de hand van de brieven die zij en haar tijdgenoten aan elkaar schreven. Dat moet een enorme klus geweest zijn. Er zijn brieven in het Frans, Duits, Engels, Nederlands. Alles moest vertaald en gerangschikt worden nadat ze gevonden waren in allerlei archieven in binnen- en buitenland. In grote lijnen gaat het verhaal over een ongelukkig huwelijk. Jonge mensen van hoge afkomst en met veel geld. De jongen wordt erg verliefd op het meisje maar zij houdt al van iemand anders. De man van haar zus. Het viel me op hoe Europees de wereld toen was. Heel mooi om weer een boek van Hella Haasse te lezen. Ze heeft een fijne manier van vertellen.

Het tweede boek is van een totaal ander caliber. Ik heb geen idee hoe het in mijn boekenkast terecht is gekomen. Het is zeker geen boek wat ik zelf zou kopen. Misschien heb ik het geleend van mijn dochter? Of heeft ze het mij een keer gegeven. We doen dat namelijk vaak. Boeken aanraden en uitwisselen. Hmm. Ik zal haar eens vragen. Het is een boek van Simone van der Vlugt. Een literaire Thriller. Ik moet bij het woord thriller alijd aan een kennis van mij denken. Zij spreekt het uit als sriller. Uitgegeven bij Anthos. 277 blz. Soft cover. Het verhaal gaat over een journaliste die werkt bij het Leids Dagblad. Zij wil het liefst schrijfster worden. Net op het moment dat haar eerste boek uitgegeven wordt, is daar een moord op een jonge vrouw. De moordenaar slaat vaker toe en alle mensen die vermoord worden hebben met de journaliste te maken. Uiteindlijk blijkt de dader een van haar beste vriendinnen te zijn.

Dan een heel leuk kinderboek! Drie van mijn kleinzoontjes wonen in Kaapstad. Ze worden drietalig opgevoed. De nanny spreekt Afrikaans met ze. Mijn schoondochter Engels en mijn zoon Nederlands. Ze worden heel graag voorgelezen en dat is een van de dingen die ik kan doen. We zetten de camera aan en ik ga zitten in de speciale voorleesstoel. Zo leuk! Als ik het een keer vergeet en ergens anders zit, word ik meteen gecorrigeerd. Anders is het verhaal niet echt, ouma zeggen ze dan. Dit keer las ik uit een boek van Monique Hagen en Hans Hagen. Uitgegeven bij averroés uitgeverij. Hardcover. 25 bladzijden. Het verhaal gaat over het jongetje Ruben dat, terwijl hij op zolder speelt, visite krijgt van een spin. Ruben wil met de spin spelen, maar die rent steeds weg. Rubens papa vindt de spin een griezel. Totdat blijkt dat het een echte opruimspin is. Het oudste kleinzoontje van vijf is dol op insecten en het boek was een groot succes.

Dan een boek van de buurman. Het maart boek. Ik vertelde al eerder hier dat wij elke maand een boek aan elkaar laten lezen. Meestal ietwat uit de comfertzone maar dit keer precies in het potje voor mij. Een boek over Gustav Klimt. Uitgegeven door Taschen en geschreven door Giles Néret. Hardcover 96 blz. Via de Volkskrant denk ik. Mooie tekst en zeker ook heel veel mooie foto's van het werk van deze bijzondere kunstenaar die leefde in het Wenen van rond de eeuwwisseling in de tijd die we nu de Belle Epoque periode noemen.

Het laatste boek vond ik onze dorpsbibliotheek. Ofwel een oude telefooncel van de PTT die door het aanbrengen van wat plankjes is omgetoverd tot bibliotheek. Heb je boeken over dan zet je ze er in. Zie je wat interessants? Dan neem je het mee. Een geweldig concept dat heel goed werkt in al zijn simpelheid. Ik hou d'r van. Ik las het Groot kruiden gezondheidsboek. Gezond door kruiden en goede voeding. Nou, wat wil een beginnende tuinder als ik nog meer. Hardcover 329 blz. Door dokter Heinrich Neuthaler. Uitgegeven bij uitgeverij Helmond en uitgeverij Orion in Brugge. Zo en dit was mijn boekenlijstje voor dit keer. Intussen ben ik alweer aan een nieuw boek begonnen. Maar daarover later meer. Dagdag!

19, 20, 21,22, 23,24 en 25...

Oh lieve help, het is echt al heel lang geleden dat ik jullie liet meekijken in mijn journal zie ik. Zullen we dat dan eerst maar eens even doen? Eerst nog even wat anders. Ik sprak gisteren een medeblogger die me zei dat ze vrijwel geen onderwerpen kan verzinnen om over te bloggen. Ik maak niks mee, ik beleef geen avonturen als jij, zei ze. Hoe kom jij toch in al die situaties terecht en hoe kun je er over schrijven? Tsja, dat weet ik eigenlijk niet. Het leven is wat het is. Jij beleeft het op jouw manier. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten na een hele hele zwarte periode in mijn leven. Misschien is dat dat de formule wel. Ik heb de andere kant van de medaille gezien. Ja, dat is het denk ik. Ik ken mijn medeblogger persoonlijk en in mijn ogen heeft zij een veel boeiender leven als ik maar ja.. zo zie je maar.O

Maar goed, het journal. We pakken de draad op bij 19 maart. Bijna een maand geleden dus. Ik heb geen idee wat ik toen uitspookte en ben net zo nieuwsgierig als jullie. Ik zal eens zien. Het briefje met de dingen van de dag zit in de gele envelop. O ja, ik was toen bezig met het opruimen van de boekenkasten. Wat een klus was dat zeg! Verder at ik voor het eerst sinds we hier wonen een portie kibbeling. Over avonturen gesproken, haha. Ook zette ik 30 items op Marktplaats. Even het lijstje nagekeken... er zijn er inmiddels 29 van verkocht! De dag er na zat vol leuke ontmoetingen lees ik. Allereerst ging in naar de kringloop winkel waar ik leuke dingen kocht. Ik maakte lekkere broodjes voor de lunch en ging daarna een eind wandelen. Onderweg kwam ik een echtpaar tegen. Ze zaten op een van de bankjes aan de rivier. Ze waren een klein beetje verdwaald en vroegen zich af in welk dorp ze waren en hoe ze bij een treinstation konden komen. Ik vertelde ze dat en zij vertelden waar ze vandaan kwamen. Bleken ze heel heel erg vlakbij mijn schoonzusje te wonen. Een flink eind hier vandaan. Hoe leuk was dat! Ik liet een foto van zus zien en ja hoor, haar kenden ze wel. Hoe toevallig is het leven toch? En hoe leuk zijn deze ontmoetingen? Het is dat ze zelf al koffie bij zich hadden, anders hadden ze het hier in de tuin kunnen krijgen van mij. De boom op de foto is een cadeau van klein meisje. Die kreeg natuurlijk een plekje in mijn journal.

Zondag 21 maart was een luierdagje! Wat was ik daar aan toe zeg! Geen visite, geen klussen, geen werk, maar gewoon wat lezen en prutsen in mijn journal. Ik dacht ook al een beetje na over de layout van mijn journal voor volgende maand. Ook zette ik wat op papier voor workshops die ik wil gaan geven. Ooit zal ik dat hoop ik wel weer op kunnen pakken toch? Het gaat vast nog wel even duren maar dan ligt het scenario maar vast klaar. De dag erna was weer eens een ouderwetse maandag. Ik zette de auto van de man vol met lege dozen en ander karton van verpakkingen om naar de stort te brengen. Er kwam een klant die een grote bestelling wilde doen en waar ik een uur mee om de tafel zat om samen te bespreken van hoe en wat. Daarna maakte ik de winkel spinnenwebvrij, mijn broer kwam onverwacht langs en at zijn boterhammen gezellig bij ons op. In de middag kwam er een zakenrelatie van de man, de wasmachine stond niet stil. Ik deed nog heel veel andere gezellige dingen. Gelukkig was het mooi weer en konden we veel buiten afhandelen. Zolang in niet ingeënt ben, ben ik voorzichtig.

Dinsdag 23 maart was er opwinding op het erf. De kabelmannen waren gearriveerd en legden de kabel tot aan ons huis. Het waren vriendelijke en beleefde lui. Georgiërs. Ze zaten half in en half buiten de bus koffie te drinken. Dat zijn ze vast wel gewend maar ik vond het niks. Het is zwaar werk en ze zijn ver van huis en wij hebben hier een fijne tuinset met een grote tafel. Ga daar maar lekker aanzitten hoor. Een van hen sprak wat Engels en we maakten een praatje. Wat een bijzonder leven hebben die mensen zeg! Ze werken zich een slag in de rondte en verdienen zo wat geld voor thuis. Sommigen lieten foto's zien. Ze vertelden dat ze hier in het dorp zo vriendelijk ontvangen werden. Soms kregen ze koffie. Soms een doosje fruit. Daar werden ze heel blij van. De liefste zei op zijn beurt hoe blij wij waren dat zij ons glasvezelkabel komen brengen, haha. Win win. Maar leuke lui. Ze werken inmiddels in het dorp verderop. Soms zwaai ik nog even als ik ze zie. Vergeleken bij deze dag was de dag daarna bijna saai. Ware het niet dat ik een leuk klein opdrachtje voor iemand maakte. Het pakte leuk uit en de klant was zeer tevreden. En mijn portomonnee ook. Want die is maar dun het laatste jaar.

25 maart was ook een leuke dag. Ik was al vroeg wakker en maakte die dag een wandeling langs de rivier en blogde daar ook over, haha. Ja, soms kruisen de verchillende platforms elkaar. Het was een frisse dag dus we waren niet veel buiten. De linker pagina is een van de pretty papers die ik maakte. Voor de rechterpagina maakte ik een strip waar ik een collage op maakte. Ik plakte hem aan drie kanten vast zodat ik er de kaartjes in kon stoppen waar ik de dingen van de dag op schreef. Die maakte ik van restjes karton. De strip is gemaakt van een van de zijden van een verpakking van nespresso cups. Onderaan reeg ik een paar draadjes DMC door de gaatjes in het papier. Ik probeer dit jaar niks nieuws te kopen en te gebruiken wat ik voorhanden heb. En dat is echt zo leuk om te doen! Nou, tot zover. Ik ga ontbijten. Dag hoor!

We nemen afscheid...

Vandaag nemen we afscheid van het wandelen langs de rivier. Het was een leuke serie om te maken en ik vind het fijn dat jullie gezellig meewandelden maar nu heb ik eerlijk gezegd wel genoeg trappen en hekjes laten zien. Toch? Nog een laatste serie van tien stuks en dan staan ze allemaal online. Meer trappen zijn er niet in dit kleine dorp aan de rivier. Onvoorstelbaar dat het er nog zoveel zijn bedacht ik me gisteren. Het is echt een dorp van niks. Maar goed, we gaan nog even kijken. Loop je mee?

We beginnen weer met een degelijke trap. Met een deugdelijke leuning. Daar zou ik wel durven afdalen. Beneden aan het water is het niet veel soeps. Maar ach, wat maakt dat uit. Op gras kun je heel goed zitten.

De buurman heeft een soortgelijke trap maar een met een aanloopje zoals ze dat hier noemen. De leuning is ook een beetje minder betrouwbaar. Zo ziet hij er uit. Ik heb er niet aan gevoeld en het zou best eens mee kunnen vallen. Het is allemaal maar mijn intepretatie van de situatie zoals ik al eerder zei. Neem het niet al te serieus hoor. Ik bedenk me net hoe grappig het zou zijn om over een jaar of wat nog eens langs al die trappen te gaan, te lezen wat ik er nu over schrijf en dan te kijken hoe het werkelijk is. Laten we hopen dat de lock down dan toch voorbij is en we weer mogen ontmoeten wie we willen? Dus ook mijn dorpsgenoten?

Nou ja zeg! Deze drie buren hebben vast met elkaar samengewerkt. Weer zo'n trap. De leuning is anders en er is een mooi vlonder om op te zitten. Een bootje kan er zeker aangelegd worden en als je naast elkaar gaat zitten past het precies. Boven nog een paar flagstones als opstap. Wat wil een mens nog meer.

Waarschijnlijk was er nog wat over van de buren want het midden van deze trap is van hetzelfde materiaal. Alleen geen leuning en de zijkanten zijn gemaakt van hout. Je moet alleen niet met een vaartje de trap af willen want geen idee waar je dan eindigt. Wat zou er onder het blauwe dekzeil liggen? Zijn jullie ook benieuwd? De springplank is leuk! Bommetje in de rivier. Je kunt er via het trapje weer uit. Wil je gaan varen, dan moet je wel eerst even het regenwater uit de boot halen anders krijg je natte voeten. Ik zie nu pas de reflectie van de boom in het water. Wat een leuk extraatje!

Nog een paar trappen te gaan. Waaronder deze. Ook hier wordt gezwommen. Zie je het trapje in het water? Hier is nog wat onderhoud nodig. De trap naar beneden is nog maar net te zien. Ik verbaas me er nog steeds over hoe hoog het water stond toen ik de foto's nam. Zie je de boom links op het vlonder van de buren? Een soort van bonsai-snoei?

Hier zou ik wel even aan willen schuiven. Degelijke trap en leuning Onderaan wacht de tafel met wat bankjes. Ik zie een parasolstandaard om wat uit de zon te blijven. Een leuke lantaarn voor in de avond. Ja, dit lijkt me wel wat, haha.

Ook hier is nog wat werk aan de winkel. Trap is bijna overwoekerd. Leuning heeft een verfje nodig. Het vlonder is minimaal maar het bankje ziet er gezellig uit. Wat ik helemaal geweldig vind is de trap aan het water. Zien jullie het? Er staat een gewone keukentrap in. Ik reken het goed! Leuk hè? Als ik zulke dingen zie, word ik daar heel blij van.

Ook hier wordt gezwommen of misschien met de boot aangelegd. Leuk dat die bomen zo in de dijk groeien. Er zwommen net wat ganzen voorbij. Je kunt de sporen nog zien in het water als je goed kijkt.

Ja, die wilgebomen. Ik hou daar toch zo van. Hier ook weer zo'n mooierd. Alleen niet te hard van deze trap afrennen anders bots je er zo tegenaan.

En ja, dan zijn we nu echt aan het eind van deze trappen langs de rivier wandeling gekomen. Dit vind ik een van de leukste afdalingen. Trap niks bijzonders. De leuningen ook niet. Maar het schuurtje is zo gezellig met dat mos op het dak. De eigenaar ging net naar binnen. Je kunt nog een heeeeeel klein stukje van zijn blauwe trui zien. Hij is een meneer waar ik regelmatig een praatje mee maak. Het is een type om het maar zo te beschrijven. Zijn vrouw ook trouwens. Ik vind ze geweldig. De verhalen gaan dat ze ooit hun nieuwjaarsreceptie in mei hielden. Dat de kerstbomen maanden na kerst nog gewoon opgetuigd in de huis staan omdat ze dat gewoon leuk vinden. En zo zijn er nog meer verhalen. Want verhalen worden in dorpen als deze veelvuldig verteld. Op mooie zomeravonden. Als je elkaar tegenkomt op straat. Er wordt gegroet als je langsloopt. Er wordt een hand opgestoken als je elkaar passeert met de auto. Dus niet een middelvinger maar een hele hand. Met glimlach. Goed, genoeg voor nu. Ik ga aan het werk. Er ligt nog een grote opdracht te wachten. Die gaat vanavond op de bus. Die ene brievenbus aan het eind van het dorp. Tot de volgende keer!

Glue book #14 tm 27...

Zullen we weer eens een paar pagina's uit mijn glue book doorbladeren? We beginnen bij 15 maart j.l.

Uitgangspunt voor de collage aan de linkerkant was de quote die ik ooit uit een tijdschrift knipte. Ik heb hier op mijn werktafel een bakje met uitgeknipte quotes, woorden uit de krant of uit tijdschriften. Eigenlijk is het een bonte verzameling van allerlei interessants. Ik deed er nooit zoveel mee, tot ik begon te werken in dit schrift. Nu probeer ik op elke bladzijde wat te laten zien. Ik maak dus eerst de collage en dan zoek ik er een tekst bij. Dit keer was dat dus andersom. Hoe is het spreekwoord ook al weer? Uitzonderingen bevestigen de regel? De tekst: If people sat outside and looked at the stars each night, I'll bet they'd live al lot differently. Ik weet helaas niet wie dit gezegd heeft maar ik heb het wel al een paar keer geprobeerd. Bij de rechterpagina werd ik vooral geinspireerd door de plaatjes van hechte families. Zo lijken ze in ieder geval. Of het echt zo is weet natuurlijk niemand. Zelf kom ik ook uit een warme hechte familie. Iets waar ik elke dag weer dankbaar voor ben.

Deze groene pagina's zijn echt reflecties van de tijd waarin we nu leven. Dingen die voorheen zo belangrijk leken voor veel mensen zijn nu heel anders geworden. We ontdekken ons eigen land. Onze eigen omgeving en ervaren de luxe van echte beleving. Zo spreek ik tijdens mijn wandelingen vaak met mensen die aangeven dat ook zo te voelen. We lopen dan even een stukje met elkaar op en gaan dan verder met onze eigen route. De rechterpagina is wat we elkaar nu wat vaker wensen. Liefde voor elkaar, hoop op betere vooruitzichten en moed om het vol te houden. Frisse buitenlucht en het zijn in de natuur helpen daarbij. Vandaar de groene pagina's.

Beleving van Tijd is ook zo'n veranderd begrip. We beleven tijd nu anders dan voorheen. Waar er eerder vaak geen tijd was voor dingen, is die er nu ineens wel. We werken thuis. We delen onze tijd anders in. Het maakt allemaal niet zo veel meer uit. Veel mensen ervaren dat als een opluchting. Ik ook trouwens. Hier in Nederland valt niet echt veel te hiken maar we wandelen wel veel meer en dat is echt fijn. Een kleurrijke pagina maar soms voelt het goed om zo'n pagina te maken. De kleurencombinatie was wat spannend maar uiteindelijk was het een leuke uitdaging die redelijk goed uitpakte.

De volgende pagina's zijn weer in een hele andere sfeer. Blauw. Veilig blauw. Dat is altijd goed. Ik vond de spreuk van Jules Deelder zo mooi.... Hij zei: Aan welke kant ziet mijn hoofd er het beste uit? Aan de binnenkant. En toen dacht ik tijdens het plakken en knippen: Je zou toch maar in de binnenkant van mensen hun hoofd kunnen kijken. Je zult versteld staan wat je daar aan zou treffen denk je niet? Als je soms ziet hoe het er in mijn hoofd uitziet van binnen.... oei! Daarom op de andere pagina... it's not what you look at that matters, it's what you see ~ Henry David Thoreau.

Bij het maken van deze pagina's werd ik al wat somberder. Daarom ook die treurige kleuren. Bgin april maakte ik de pagina's. Ik moet denken aan wat ik hier eerder schreef. Over mijn verdriet om de liefste vriend en hoe ik de jaren daarna functioneerde. De uitspraak van Adelheid Roosen verwoord goed wat ik bedoel. Quote: als twee mensen met elkaar praten zijn er eigenlijk vier personen bij het gesprek aanwezig. Jij, ik, de persoon die ik van jou maak en de persoon die jij van mij maakt. Mooi hè? Het is wel zo. Mooi om daar tijdens een wandeling over na te denken.

Alles is een inspiratiebron, ik zie overal schoonheid in. You are berry special, dream. Allemaal woorden die bij die liefste hartenvriend hoorden. Alleen be humble was aan hem niet besteed. Hij was zeer zeer aanwezig. Ach, na al die jaren zijn er nog zoveel herinneringen. Pfft. Maar de meesten zijn mooi hoor! No worries! :-)

Ik eindig met een supervrolijke pagina. Met aan de ene kant levensgroot: And life will be awsome. En dat gaat het weer worden aan het eind van de Covid-19 periode. Aan de andere kant de pagina met de woorden van Anne Frank. Ik vind ze zo mooi dat ik ze hier een ereplekje kregen. Ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mens. Zo mooi. Laten we daar aan denken als we lelijke dingen zien of horen. Laten we vooruitkijken naar betere tijden. Laten we blijven geloven in de goedheid van de mensen. Tot zover de bladzijden uit mijn glue book. Ik hoop dat jullie ze leuk vonden. En misschien ook zelf aan de slag gaan. Het is echt fijn om de dag te eindigen op deze manier. Tot de volgende keer. Dagdag! :-))

Langs de rivier...

Terwijl ik zojuist terug kwam van een heerlijke wandeling langs de rivier (waar ik overigens heel erg van opknapte na het schrijven van mijn vorig blogje) bedacht ik me dat ik alle plekjes passeerde waar ik al eerder foto's nam. Na de koffie is nu nog even tijd om de wandeling over te doen. Maar dan van achter het toetsenbord. Toen ik alle foto's achter elkaar zag, was ik eerlijk gezegd verbaasd dat er zoveel trapjes naar de rivier zijn. Daarom telde ik ze voor de zekerheid maar het klopt echt!

We beginnen bij het trapje van niks naar nergens. Onderaan de (overigens degelijke trap) een heel klein stukje om te recreeren. Zo te zien wordt er geen gebruik van gemaakt. Het gras groeit door de trap omhoog. We zijn inmiddels de dorpskern gepasseerd en lopen richting de brug. De brug die leidt naar het dorp met de winkels. Daar waar we de boodschappen van alledag kunnen kopen.

De volgende trap heeft hoge treden. Dat kun je op de foto niet goed zien maar ze zijn echt serieus hoog. Onderaan een leuk klein vlonder en een boot. Het is hier heerlijk varen, mits je niet wacht op het mooie weer. Dan is het er te druk.

Hier zie je de trap uit een andere hoek. Ik wilde jullie namelijk de leuning laten zien. Er staat privé op geschilderd. Twee keer aan de linkerkant en twee keer op de rechter leuning. Zodat we het zeker weten en geen vergissing kunnen maken.

Hier een simpele trap met een ijzeren leuning. Het ziet er niet echt betrouwbaar uit maar de trap is goed te belopen. Zien jullie hoe hoog het water staat?

Hier weer iemand die er serieus werk van gemaakt heeft. Trap, leuning en vlonder in een keer gebouwd. Nog wel even het onkruid weghalen maar dat is inmiddels gebeurd. Ook de tuin aan de overkant van de dijk ligt er weer netjes bij zag ik net. Rechts nog een mooie oude fruitboom. Ik denk een peer.

Hier weer een stalen trap met een houten leuning. Een combinatie die we eerder zagen. Onderaan een vlonder en twee steunen met een trapje daarachter. Zo kun je lekker even zwemmen in de zomer. Of de boot aanleggen. Zie je ook het rode bankje? Daar is het goed toeven, denk je niet?

Hier is niet heel veel over te zeggen toch? Doe ik dan ook maar niet. De tuin ziet er ongeveer hetzelfde uit. Lekker praktisch ;-)

Kijken we dan even van een andere kant, dan is er toch nog wel weer wat werk aan de winkel. Niets is wat het lijkt. Aan de overkant van de rivier zitten heel veel ganzen. Nogal een luidruchtig gebeuren. Het liefdesleven van een gans is niet geluidloos zal ik maar zeggen. Het is echt even wennen voor nieuwe bewoners aan de dijk.

Trap, leuning, aanlegsteiger, bank en tafel. Ik zeg: niks meer aan doen. Helemaal top! Zeker met die mooie ouwe fruitboom naast de trap.

De buren hebben nog wel een puntje van aandacht. Hoewel.... dat moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten. Het heeft wel wat onderhoud nodig. Maar dat is mijn mening. Misschien willen ze maar 1 ding en dat is lekker chillen aan het water. Misschien een beetje vissen en verder vooral genieten. Tot zover de wandeling. Ik ga de brug over en in het andere dorp wat boodschappen kopen anders kunnen we niet eten vanavond. Leuk dat jullie weer even meeliepen. Dagdag! :-)