Verbeter de wereld...

In mijn puberjaren was ik het niet altijd met mijn ouders eens en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Mijn ouders waren duidelijk in hun opvoeding. Dit doe je wel en dat doe je niet. Als oudste in het gezin vond ik het nodig om mijn grenzen te verkennen. Om te zien hoe ver ik kon gaan. Ach, doet niet iedere puber dat vroeg of laat? Nu achteraf gezien valt het allemaal wel mee. Hoewel ik deze tijd natuurlijk niet met die van toen kan vergelijken. Ik weet nog dat ik heel wat keren naar boven stampte en riep: we leven in een vrij land en ik mag zeggen wat ik wil. En dan met een harde klap de deur achter me dichtgooien. Al snel maakten mijn ouders me duidelijk dat ik inderdaad alles mocht zeggen maar dat dat niet perse hoefde ;-) 

Vanmorgen deed ik boodschappen in het dorp. Halverwege ga ik dan even zitten in het winkelcentrum want het valt nog niet helemaal mee met dat lopen van mij. Naast me zaten twee heren op leeftijd te mopperen. Dit was niet goed, dat was niet goed. Die buitenlanders dit en dan was het weer dat. Ik werd er naar van. Het kwam er op neer dat 'de ander' maar moest aanpassen en veranderen en dan zou alles beter worden. Ik hoorde het een tijdje aan en kon op een gegeven moment mijn lach niet meer houden. Het was echt te gek voor woorden, die theorieën.
-
Mijn lach trok hun aandacht. Ik legde ze uit dat ik ineens aan vroeger moest denken. Als ik het weer eens oneens was met mijn moeder, want in mijn ogen was zij degene die het niet goed deed dan. Dan zei ze: lieverd, verbeter de wereld en begin bij jezelf. Zo'n oud spreekwoord en zo waar.
Misschien is het een idee voor jullie, zei ik tegen de mannen.
-
Hoe dan, vroeg de een. Nou, zei ik. Begin er eens mee om iedereen die hier langs loopt en naar jullie kijkt, niet te bekritiseren maar goedemorgen te wensen. Kijk gewoon eens wat er dan gebeurt. Ik zal daar gek zijn, zei de een. Niemand zegt wat terug. Probeer het maar, zei ik. Echt gemeend goedemorgen zeggen. En er achteraan dacht ik.... misschien wel met een glimlach maar dat was vast teveel gevraagd.
-
Ik deed mijn boodschappen en op de terugweg liep ik langs de heren. En jawel hoor.... een goedemorgen klonk het uit allebei hun monden. Ik groette terug (met glimlach) en ze riepen me na.... het werkt hoor. Ach, zo simpel is het dus. Een goedemorgen hier. Of een welgemeend; hoe is het met je, kost zo weinig moeite maar echt... het maakt een wereld van verschil.
-
Een beetje vriendelijkheid en aandacht voor elkaar. Hoe moeilijk is dat nou? Het is allemaal zo gehaast en vluchtig. Laten we de wereld wat zachter maken. Wat mooier. Laten we de wereld wat verbeteren en dan beginnen bij onszelf. Zullen we het gewoon doen? Ja?