Memory...

Als de kleine meisjes hier komen logeren spelen we altijd meerdere potjes memory. Eerst deden we dat met het memoryspel van mijzelf. Van vroeger. Kom er maar eens achter heette dat. Die kaartjes zijn inmiddels zo vaak gebruikt dat een makkelijk setjes te maken zijn alleen al op basis van de achterkant :-) Bovendien is het zo af en toe ook leuk om eens met een nieuw spel te spelen. 

Toen ik bovenstaande kaartjes voor 50 cent in de kringloopwinkel tegenkwam, aarzelde ik niet lang. Want dit was toch wel weer een leuke. Ik speel het straks eerst met de meisjes en daarna geven we het door aan hun neefjes in Zuid- Afrika. Die worden elke dag voorgelezen door hun papa uit Jip en Janneke en andere verhalen van Annie M.G. Schmidt en herkennen dus ook de figuren op de plaatjes.  Niet alleen Annie wordt voorgelezen maar ook heel veel andere Nederlandse boeken. Ik verheug me er nu al op om het met ze te gaan spelen.  Klein meisje (4 jaar) is er het best in. Zij heeft een ongelooflijke focus en laat zich niet afleiden zoals haar grote (7 jaar) zus. Ik moet echt alle zeilen bijzetten om van haar te winnen. Ja Echt!

Bovenstaand memoryspel knipte ik uit het tijdschrift Terdege. Mijn moeder was daarop geabonneerd. Mijn zusje is ze nu aan het lezen en daarna komen ze naar mij. Eerst om te lezen en daarna om plaatjes te knippen. Eerst knip ik. Dan gaan de tijdschriften op een stapel en knippen de meisjes eruit. Als laatste scheurt klein neefje van 2  ze aan flarden en gooien die snippers met zijn allen in de lucht als we wat te vieren hebben. Daarna gaat het in de kliko en wordt het papier opgehaald voor het goede doel. Dit memory spel vond ik zo leuk dat ik het bewaarde. We kunnen overigens nog jaren en jaren vooruit met de Terdeges. Mams bewaarde alles! :-) Het papier is een beetje dun en als ik het met de meisjes wil spelen moeten we dat voorzichtig doen. Misschien moet ik er eerst een stevig achterkantje achter plakken.

Het memoryspel hierboven knipte ik uit het Libelle zomerboek. Dat kocht ik afgelopen zomer en nam het daarna mee naar het ziekenhuis om te lezen na de operatie. Dat kwam er toen niet meteen van maar later wel gelukkig wel. Allemaal leuke plaatjes vol nostalgie en zomerse taferelen. Ook dit papier is niet dik maar dat kan ook niet als het in een tijdschrift zit. Zo kun je zelf op allerlei manieren een memory spel maken. Sommige plaatjes lenen zich daar goed voor. Je koopt gewoon twee dezelfde tijdschriften. Flow heeft vaak leuke afbeeldingen die je er goed voor kunt gebruiken.

Bovenstaand spel plakte ik zelf. Als je je boodschappen bij Albert Heijn koopt zul je de plaatjes misschien herkennen. Ik zag het bij ons in de supermarkt in het dorp. Achter de kassa's is een balie waar je je boodschappen rustig in en kan pakken en waar ook cadeaupapier hangt. Ik heb eerlijk gevraagd of ik een stukje mocht hebben om er een memory spel van te maken. En natuurlijk mocht dat :-) Ik had het zelfs niet hoeven vragen volgens de dame aan de balie, maar dat vond ik toch beter van wel. Mijn moeder liet ook een enorme hoeveelheid papier achter toen ze overleed. Ik probeer dat zoveel mogelijk te hergebruiken. Zo gebruikte ik restjes om dit spel te maken.
-
Het ontroert me een beetje nu ik dit zo bij elkaar zie allemaal. Een spel, hier gekocht, waar ooit eerder door kindjes mee gespeeld is wat nu weer hier in huis gebruikt gaat worden. En daarna verhuist naar de andere kant van de wereld. Dan een spel wat geknipt is uit oude tijdschriften die werden door mijn moeder, daarna door mijn zus en als laatste door mij gelezen. En met mijn moeders achterkleindochters speel ik er dan weer mee. Dan een spel wat ik maakte van een tijdschrift dat gekocht werd in een zeer spannende periode voor mijzelf en dan als laatste een spel geplakt op kaartjes die ook weer van mijn moeder komen en waar ook weer mee gespeeld gaat worden. De verbinding door de familie heen is wat me ontroert. Het plakken en knippen, het bezig zijn met toen en nu. Dat is wat mij gelukkig maakt. En ook heel erg dankbaar.
-
Het is ondertussen prachtig weer geworden buiten. Windstil en de zon schijnt uitbundig. Ik denk dat ik maar eens een stukje ga lopen. Misschien vind ik nog een mooi papiertje om, als de meisjes straks weer komen logeren, zelf een memory spel met ze te gaan knutselen en zo nieuwe herinneringen te maken :-)

Het verhaal gaat verder...

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over de mopperende heren. Over het verbeter de wereld en begin bij jezelf. Nou, dat verhaal kreeg nog een staartje en ik zal jullie vertellen welk... Elke dag maak ik, in het kader van de revalidatie een rondje door het dorp. Daar breng ik sowieso een bezoek aan de supermarkt voor de dagelijkse boodschappen, soms combineer ik het met andere boodschappen. Meestal rust ik dan even uit op de bankjes van de voormalige LaPlace/ V&D. Die zijn allang geschiedenis maar de bankjes zijn er nog. Daar trof ik ook de 'mopperende' heren. We hadden een kort gesprek waar ik eerder over vertelde. 

De dag na het gesprek liep ik weer langs ze. Ik had een goede dag en hoefde niet uit te rusten tussendoor. Ik ( en alle anderen die langsliepen) werden vriendelijk gegroet door de heren. Inmiddels waren het er vier. Natuurlijk was er ook van mijn kant een vriendelijk goedemorgen terug. Stel je voor zeg! Met een glimlach, want ze zagen er zo anders uit. Veel lichter en vrolijker. Kom je niet even zitten, vroegen ze? Nee, ik loop door want ik heb een goede dag, zei ik. Mooi zo, zeiden ze tevreden.

Gisteren was de dag niet zo goed en schoof ik even aan bij ze op de bank. Ze waren dit keer met drie. We moeten je wat vertellen zeiden ze grinnikend. Ik ben benieuwd zei ik (inmiddels schoof ook een kennis aan en ook zij was benieuwd) Nou, zei de ene man... we werden wat overmoedig. En behalve vriendelijk goedemorgen zeggen besloten we ook om de mensen een compliment te geven. Oh wat aardig van jullie, zei ik. Nou, zei de andere man.... dat liep niet helemaal goed. We kregen bijna een klap voor onze kop van sommige vrouwen. Oh echt, zei de kennis. Wat zeiden jullie dan? Nou, wat heb jij mooie benen voor je leeftijd...... of eh toen het heel hard waaide, zeiden we: wat zit je haar goed..... dat soort dingen. En dan moesten Wij daar weer om lachen. Maar de meeste vrouwen kregen iets over zich waarvan wij dachten.... laten we het maar niet meer doen..... En hard lachen dat ze deden.... Kennis en ik schoten ook in de lach. Het zag er vast vrolijk uit want mensen die langs ons heen liepen, konden soms ook een glimlach niet onderdrukken. Fijn toch?
-
Ach, ze zijn allemaal van een zekere leeftijd. Veel kwaad zit er niet achter. Misschien hadden sommigen van hen in geen jaren een compliment aan iemand gegeven. Het was allemaal wat roestig. Maar zeker niet onvriendelijk bedoeld. Toch is het denk ik een goed idee van ze om gewoon vriendelijk goedemorgen te zeggen. Dan wordt de wereld alvast een beetje zachter van. En zeg nou zelf... daar hebben we toch allemaal ontzettend veel behoefte aan?

Verbeter de wereld...

In mijn puberjaren was ik het niet altijd met mijn ouders eens en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Mijn ouders waren duidelijk in hun opvoeding. Dit doe je wel en dat doe je niet. Als oudste in het gezin vond ik het nodig om mijn grenzen te verkennen. Om te zien hoe ver ik kon gaan. Ach, doet niet iedere puber dat vroeg of laat? Nu achteraf gezien valt het allemaal wel mee. Hoewel ik deze tijd natuurlijk niet met die van toen kan vergelijken. Ik weet nog dat ik heel wat keren naar boven stampte en riep: we leven in een vrij land en ik mag zeggen wat ik wil. En dan met een harde klap de deur achter me dichtgooien. Al snel maakten mijn ouders me duidelijk dat ik inderdaad alles mocht zeggen maar dat dat niet perse hoefde ;-) 

Vanmorgen deed ik boodschappen in het dorp. Halverwege ga ik dan even zitten in het winkelcentrum want het valt nog niet helemaal mee met dat lopen van mij. Naast me zaten twee heren op leeftijd te mopperen. Dit was niet goed, dat was niet goed. Die buitenlanders dit en dan was het weer dat. Ik werd er naar van. Het kwam er op neer dat 'de ander' maar moest aanpassen en veranderen en dan zou alles beter worden. Ik hoorde het een tijdje aan en kon op een gegeven moment mijn lach niet meer houden. Het was echt te gek voor woorden, die theorieën.
-
Mijn lach trok hun aandacht. Ik legde ze uit dat ik ineens aan vroeger moest denken. Als ik het weer eens oneens was met mijn moeder, want in mijn ogen was zij degene die het niet goed deed dan. Dan zei ze: lieverd, verbeter de wereld en begin bij jezelf. Zo'n oud spreekwoord en zo waar.
Misschien is het een idee voor jullie, zei ik tegen de mannen.
-
Hoe dan, vroeg de een. Nou, zei ik. Begin er eens mee om iedereen die hier langs loopt en naar jullie kijkt, niet te bekritiseren maar goedemorgen te wensen. Kijk gewoon eens wat er dan gebeurt. Ik zal daar gek zijn, zei de een. Niemand zegt wat terug. Probeer het maar, zei ik. Echt gemeend goedemorgen zeggen. En er achteraan dacht ik.... misschien wel met een glimlach maar dat was vast teveel gevraagd.
-
Ik deed mijn boodschappen en op de terugweg liep ik langs de heren. En jawel hoor.... een goedemorgen klonk het uit allebei hun monden. Ik groette terug (met glimlach) en ze riepen me na.... het werkt hoor. Ach, zo simpel is het dus. Een goedemorgen hier. Of een welgemeend; hoe is het met je, kost zo weinig moeite maar echt... het maakt een wereld van verschil.
-
Een beetje vriendelijkheid en aandacht voor elkaar. Hoe moeilijk is dat nou? Het is allemaal zo gehaast en vluchtig. Laten we de wereld wat zachter maken. Wat mooier. Laten we de wereld wat verbeteren en dan beginnen bij onszelf. Zullen we het gewoon doen? Ja?

Opruimen, uitzoeken...

Twee keer per jaar ga ik door het huis en maak ik echt schoon. Een ouderwetse schoonmaak. Alles gaat dan van zijn plaats. Er wordt gelucht, alles gaat zoveel mogelijk naar buiten en gaat pas weer op zijn plekje als alles verder schoon is. Het klinkt als een verhaal van vroeger maar dit is ook een huis van vroeger. En ik ben zo langzamerhand ook van vroeger aan het worden ;-) Het afgelopen jaar kwam er niet veel van mijn grote plannen en de najaarsschoonmaak werd niet afgemaakt. Nu ik weer een beetje opknap heb ik toch mijn oude plan maar weer van stal gehaald. Niet zoals vroeger alles in één keer, maar steeds een stukje. Zo kom ik toch ook weer een heel eind. 

Bij het terugzetten van de spullen kijk ik kritisch of in ze nog wil houden. En als ik ze houd, waarom dan? Om het verhaal, de persoon van wie ik het voorwerp kreeg, de situatie waar ik toen in verkeerde? Soms weet ik niet eens waarom ik spullen wil houden. Ze zijn er dan gewoon altijd al geweest. Ik word wel langzaamaan wat makkelijker in het wegdoen van e.e.a.

Soms heb ik er zelf echt niks meer aan en blijf ik het nog moeilijk vinden om het te verwijderen. Dan maak ik er foto's van. Zo blijven ze toch nog even bij me. Ik heb gemerkt dat het allereerst makkelijker is om het dan weg te doen en het gekke is ook dat ik de foto's echt niet langer bewaar dan nodig is. Als het gevoel weg is, gaan de foto's ook de prullenbak in. Want foto's van dingen zijn ook maar dingen toch?

Drie grote AH tassen konden deze maand weer naar de kringloop. Zij waren er blij mee. De spulletjes werden zo uit de tas in de winkel gezet en ook al weer verkocht waar ik min of meer bij stond. Hoe leuk is het om te zien dat er iemand blij wordt van iets waar jij niet blij meer van werd. Van de opbrengst gaat 100 % naar het goede doel, zodat nog veel meer mensen blij worden. De mensen van de kringloopwinkel zijn daar bijzonder goed in en werken er met hart en ziel voor. Zonder nieuwe spullen ging ik terug naar huis. Verder met opruimen, uitzoeken en schoonmaken. Ze geven mooi weer op de komende dagen dus..... :-)

Versje van Toon (3)...

In 2018 elke zondag mooie woorden van Toon (Hermans). Ze zijn zo mooi en ik wil ze graag met jullie delen:

Kleine zorgen kun je delen
maar er is een soort verdriet
dat kunnen mensen niet meer helen
en dat hoeft ook niet.

Door: Toon Hermans
Uit: 75 woorden en 80 gedachten.

Parkoers...

20 januari. Wat was het fijn om weer even naar Den Haag te gaan. Even weg uit het dorp, uit de drukte en het geraas van de auto's. Het is altijd goed toeven in Parkoers in het Zuiderpark. Ik schreef er hier al vaker over. 

Er was een nieuwe kaart per 1 januari en dus was er weer veel lekkers te kiezen. Ik nam een stoofpotje van rundvlees. Boterzacht was het (misschien een tikkeltje zouter dan ik het zelf zou maken) maar verrukkelijk. Op het vlees lagen wat gestoofde gekonfijte uitjes. Links op het bordje wat sla (net als in het schaaltje er onder) en wat gepofte knoflook. Het gerechtje is nog niet af volgens de kok. Er moet nog wat aan gesleuteld worden. Misschien een boterham erbij? Nu moest ik een stukje brood van de man vragen om ook de heerlijke jus tot me te kunnen nemen.

Zoals jullie kunnen zien, had hij brood genoeg. Hij koos voor de club sandwich en die was enorm. Maar erg lekker want hij at hem bijna op. De groentechips liet hij liggen en die vind ik dan juist weer erg lekker. Ach, zo genieten we van de rust van het park, van een lekkere lunch buiten de deur en van elkaars gezelschap. Niet elke week maar zo af en toe. En dat maakt het dan zo bijzonder.

Koffie met...

Als je zuinig opgevoed bent of als je periodes niet veel te besteden hebt dan koop je niet snel nieuwe apparaten. Ik herinner me van thuis dat daar vrijwel nooit iets nieuws gekocht werd. Mijn vader heeft in zijn appartement nu nog het fornuis wat ooit gekocht werd in de jaren zeventig. En het werkt nog prima. Mijn moeder zette koffie in een 30+ jaar oud koffiezetapparaat en de koffie was altijd lekker. Werd er tot aanschaf overgegaan dan werd er eerst gedegen vooronderzoek gedaan. De voors en tegens werden afgewogen en uiteindelijk werd, na lang nadenken, de beslissing genomen. Was dat goed? Ik denk het wel. Soms ook was het verkeerde zuinigheid. Zoals met de droger. Toen die eindelijk werd vervangen scheelde dat aanmerkelijk in tijd en stroomkosten :-) 

Door de jaren van míjn huwelijkse leven heen, kan ik zeggen dat ik het goed heb, met genoeg geld om te besteden. Soms ook waren er barre tijden en was er geen tot weinig inkomen. In die tijden kwam het van pas dat ik geleerd had 'zuinig' te zijn. Het gekke was dat ik daar eigenlijk geen moeite mee had. Ik had en heb meer moeite om het geld wél uit te geven. Ergens zit er altijd een gedachte in mijn hoofd om iets te bewaren voor later. En dat leidt ook wel eens een situatie die te lang in stand wordt gehouden. Zo was er de nespressomachine. De man drinkt graag lekkere koffie. Hij rookt niet, drinkt nauwelijks maar dit vindt hij lekker. Het oude apparaat lekte water en dat maakte kringen op de aanrecht. Dus zette ik het op een omgekeerde overschaal (waar een scheur in zat). Geen idee waarom maar goed. Zo ging het nog een poosje verder maar nu is er dan al weer een paar weken een nieuw machientje. Ook daar ging wat voorwerk aan vooraf. En wat is het een fijn apparaat. Hij lekt niet meer. Het water is veel sneller warm. Hij gaat vanzelf uit (mocht je dat vergeten) en hij stopt automatisch als het kopje vol koffie is. Allemaal dingen die het oude apparaat niet deed.
-
Vandaag dronk ik een kop koffie met de verwarmingsmonteur. Hij kwam de ketel op zolder een onderhoudsbeurt geven. De ketel die ook al weer 16 jaar oud is. Tijd om daar maar vast eens over na te gaan denken want die heeft zijn langste tijd ook gehad. Eerst maar eens wat vooronderzoek doen ;)

Smoothie...

Wat doe je als het buiten stormt? Als de wind met meer dan 130 kilometer per uur over het oude huis, niet ver van de kust, raast? Als je bang bent om naar buiten te gaan? Als je overal de sirene's hoort gaan van brandweer, ambulance en politie? Dan blijf je binnen en probeert er het beste van te maken (en te hopen dat het huis met de 100+ jaar oude bomen heel blijft). Ik bakte een boterkoek voor de koffievisite van vanmiddag. Op de bovenkant deed ik dit keer geen gember maar wat kokos. Erg lekker! :-)

En ik maakte een smoothie en ook die was erg lekker. Ik geef je het recept:

- 1 rijpe banaan
- 1 sinaasappel
- 4 kiwi's
- een stuk komkommer (iets meer dan de helft)

Ik heb de komkommer eerst geschild. Daarna pelde ik de banaan. De sinaasappel ontdeed ik van zijn schil en sneed ik in stukken. Dat deed ik ook met de kiwi's. Het hele boeltje ging daarna in de blender en klaar was ik. Daarna was het wachten op de storm die ging liggen. En dat gebeurde :-)

Geven en nemen...

Er zijn wel eens van die dagen dat ik denk: waar zal ik nu weer eens over schrijven? Na zoveel jaren bloggen (vanaf 2007) is voor mijn gevoel alles al eens langsgekomen. Er zijn ook dagen dat ik zoveel in mijn hoofd heb om te delen dat ik soms niet weet waar te beginnen. Ik hoor jullie nu denken: maak een lijstje voor de magere dagen, maar dat werkt op de een of andere manier niet bij mij. Net als blogs in het vooruit schrijven. Dat kan ik ook niet. Wel achteraf maar dat is bekend :-)

Soms ook worden de woorden je als vanzelf aangereikt. Zoals gisteren. Toen gaf ik iets aan iemand. Het was iets persoonlijks en het betekende veel voor haar. Ze protesteerde en vond dat ik haar al zoveel had gegeven enz enz. Later, toen ik terug liep naar huis (alleen wat onder het lopen bedacht is, heeft waarde; Friedrich Nietzsche) dacht ik nog wat na over het verschil tussen geven en nemen.

Geven gaat mij namelijk makkelijk af. Maar nemen is een heel andere zaak. Ik weet nog dat ik voor, tijdens en de eerste tijd na de operatie eigenlijk alleen nog moest ontvangen. Ik was zo afhankelijk van anderen en daar hád ik me toch een moeite mee. Iets vragen vond ik zó lastig. Ik was heel blij met alle beterschapskaarten. Met de mooie bloemen en de kleine cadeautjes die ik kreeg en met de dingen die voor me gedaan werden.  Maar steeds was daar een klein stemmetje in mijn achterhoofd wat er toch enigszins verlegen van werd. En wat was het fijn dat ik op een gegeven moment zelf weer iets kon geven. En zelf weer een kaartje kon sturen.

Kortom ik kwam tot de conclusie dat ik een gever ben. We hadden het daar onder het eten over gisterenavond en gingen zo eens wat mensen langs in de gesprekken. Wij kennen meer ontvangers dan gevers. Als je het me vooraf gevraagd zou hebben, zou ik zeker gedacht hebben dat er meer gevers waren. Nu is geven en ontvangen natuurlijk een rekbaar begrip. Soms geeft iemand iets aan je zonder dat je dat als geven herkent. Of misschien pas veel later. Gewoon, omdat die gever te bescheiden is om zich op te dringen. Of het misschien niet zo herkenbaar 'verpakt'.

Het ligt ook een beetje aan de situatie waarin je je bevindt merk ik. Dat kan gedurende een proces ook veranderen. Dat heb ik met sommige vriendschappen. Ik geef veel en graag. Zo probeer ik naar een koffievisite altijd iets lekkers (zelfgebakken) mee te nemen. Het gebeurt ook vaak dat ik een handwerk weggeef. Als ik aan een werkstuk bezig ben en ik zie dat iemand dat echt mooi vind, dan geef ik het daar vaak aan als het klaar is. De werkstukken op de foto's van vandaag zijn ook allemaal weggegeven trouwens.

Ik gaf dit jaar al weer veel en graag weg. Geven is zo fijn. Allereerst al de voorpret. Dat je iets bedenkt om iemand blij te maken. Een cadeautje op maat. Een voorwerp, mooie lieve woorden, het kan van alles zijn. En dan het moment zelf. Als je ziet dat je iemand wat op kunt tillen, even uit het (moeilijke) moment kunt halen. En dan de stille dankbaarheid achteraf dat je dit mocht doen. Ja, geven is fijn en ik hoop dat ik het nog lang veel en vaak mag blijven doen. Dagdag!

Wat eten we vandaag...

Al een poosje stond dit boek op mijn verlanglijstje. Nu ik weer enigszins op de been ben, kan ik zelf weer naar de boekwinkel hier in het dorp lopen en het inkijken, doorbladeren en daarna tot aankoop overgaan. Geen eerste druk dit keer (daar stonden nogal wat fouten in) maar inmiddels al een derde druk. Ik vind dit echt een aanrader. Goed, goedkoop eten. En lekkere dingen dat er in staan zeg. Ik ben er echt enthousiast over. Waarschijnlijk hebben jullie er al over gelezen of gehoord? 

Zo probeerde ik gisteravond (na jaren) Chili Con Carne. Met alleen maar verse producten. Het was een royale portie dus vandaag aten we het restje met een taco als lunch. Hartverwarmend lekker. Ik heb echt zo'n behoefte aan verwarmend eten deze tijd van het jaar. Want buiten is het niet best hier. Regen, hagel, harde wind maar gelukkig ook zo af en toe een beetje zon.
-
Armeluiseten door: Sylvia Witteman (columnist bij de Volkskrant en Linda)
Nicolaas Klei geeft wat wijntips bij de gerechten.
Uitgeverij:Nijgh en van Ditmar
Prijs: 9,99 euro

Winkeltje...

Ik krijg regelmatig vragen over mijn 'winkeltje.' Bestaat het nog wel, of niet, of toch wel, of toch  niet? Ik ben daar niet echt duidelijk over geweest. Of laat ik het anders zeggen: ik ben nogal eens van plan veranderd de laatste tijd. Dat had natuurlijk alles te maken met mijn fysiek voor, tijdens en na de operatie. Misschien dat ik er vandaag wat helderheid over kan geven. Ik doe niet meer op donderdag de deur open voor het winkeltje- aan- huis. Dat niet. De meeste 'vaste' klanten weten me toch wel te vinden via telefoon of e-mail (tinekehendrikse@hotmail.com). 

Ik ben nog steeds van plan om eens een mooie website met webwinkel te maken maar dan moet ik eerst weer op orde zijn. Zoiets kost tijd, aandacht en toewijding en die steek ik op dit moment in de revalidatie. Wel doe ik af en toe een marktje en heb ik een pagina op FB (het winkeltje van Tineke) waar ik zo nu en dan iets op zet. Zoals deze sjaal bijvoorbeeld. Donderdag vertelde ik dat hij bijna klaar was en dat ik hem aan jullie zou laten zien. Dit is hem dus....

Ik zet hem te koop maar als hij niet verkocht wordt voor een 'eerlijke' prijs, dan geef ik hem weg aan een goed doel. Net als de vorige keer. Alleen zoek ik dan nu weer een ander doel uit. Ik ben bang dat ik niet heel erg origineel ben qua patronen, jullie hebben dit patroon al heel vaak langs zien komen. Maar steeds wel in een andere kleur. Het is fijn breien en daar gaat het me nu vooral om. Aan moeilijkere patronen ben ik nog niet toe ;-) Ik gebruikte variatiegaren van Wibra, naalden vier, 60 steken, afgehecht toen de er twee bollen op waren. Hij is heerlijk zacht en lekker warm. Ik wens jullie allemaal een fijne dag vandaag. Buiten is het nat, winderig en grijs maar binnen is ruikt het lekker naar schoon wasgoed, naar hyacinten en verse koffie. Dagdag!

Toon (2)...

Op zondag voortaan een versje, een liedje of zomaar een overdenking van Toon (Hermans).

Aanpraten:

Laat je niks aanpraten door anderen, 

maar vooral niet door jezelf. 

Uit: Dan heb je geluk.

De kringloopwinkel in Januari...

Volgens mij heb ik hier al eens eerder verteld over mijn kleine verzameling Winterboeken. De meesten zijn nog van mijn moeder, ik kocht er later een en ook kreeg ik er een van mijn vriendin. Altijd als ik in een kringloop ben, kijk ik bij de boekenhoek of ik misschien toch niet..... maar nee. Tot nu toe had ik op dat gebied geen geluk. 

Het heeft even geduurd maar ook hier in Westland rijzen de kringloopwinkels de pan uit. Door mijn mankement heb ik ze nog niet allemaal bezocht maar dat komt wel. Nu ik heel langzaamaan weer een beetje op orde kom is dat een kwestie van tijd ;-)

Lopen (met de rollator) gaat nu goed. Nog elke dag ben ik daar dankbaar voor. Echt mensen, je kunt het je niet voorstellen hoe fijn het is om te kunnen lopen. Drie en een halve maand geleden heb ik het opnieuw geleerd. Stapje voor stapje en kijk nu toch. Het is echt echt een cadeautje.

Ik kan ook beperkt weer autorijden. Niet langer dan een half uur. Dan word ik moe. Of liever gezegd, dan wordt mijn been moe. Hier in de buurt gaat het dus prima. Het geeft veel vrijheid om het dorp weer uit te kunnen zonder dat ik daar hulp bij nodig heb.

Deze week stapte ik in de auto om naar de kringloopwinkel hier verderop te gaan kijken. Het is er overzichtelijk en netjes. Ruim ook. De boekenhoek is rijk gesorteerd en natuurlijk keek ik of ik er Winterboeken zou staan.

Winterboeken vond ik er niet, maar wel een hele stapel Jeugdboeken. Ik kende deze jeugdboeken niet, maar op het eerste gezicht leken ze veel op de Winterboeken. Ook verhaaltjes, puzzels, raadseltjes en zo.

Er stond een rijtje en ik besloot ze allemaal te kopen. Normaal geef ik rond de twee euro voor een boek maar hier stond geen prijs aangegeven. Bij de kassa bleek dat ik drie boeken voor 1 euro moest betalen. Nou, dat was een leuke meevaller. Ik kwam 1 boekje te kort en zocht nog even verder.

Over dat laatste boek later meer. Met 9 boeken rijker en 3 euro armer verliet ik de winkel. Helemaal blij. Tot op heden heb ik nog geen tijd gevonden om ze echt in te kijken en er wat meer over te vertellen maar ik wilde ze toch alvast met jullie delen. De winterboeken werden uitgegeven door het tijdschrift Margriet.

Zo te zien hadden deze boeken te maken met de NMS bank. De Nederlandse Middenstands Spaarbank. In de jaren tachtig van de vorige eeuw is deze bank opgegaan in de ING bank. Ik zie wel de namen van de Winterboekmakers terug in deze boeken. Waren zij misschien de opvolgers? Waren er meer van dit soort boekenreeksen als deze? Weet een van jullie dat misschien?

Spreuken...

Nu al verschillende jaren, ik denk zo'n vijf of zes, is er in het laatste nummer van het jaar een 365 dagen kalender toegevoegd aan het tijdschrift Flow. De eerste heb ik trouw gevolgd. Het was zo leuk om steeds iets nieuws te lezen. De tweede kalender werd niet elke dag omgeslagen maar toch regelmatig geraadpleegd. Daarna raakte het wat in het slop. De volgende vier jaargangen liet ik ongebruikt liggen. Dat kon natuurlijk niet en zo besloot ik om ze toch uit te scheuren en op volgorde te leggen. Best een leuk werkje voor een regenachtige middag tijdens een lange revalidatie. 

Nu liggen hier vier stapeltjes op mijn werktafel. Ik moet er echt snel een ring of draadje doorheen doen want anders gebeurt het gegarandeerd een keer dat het hele boeltje er af valt. Ik weet nu al niet meer van welk jaar ze zijn ( op die ene na) 

Ik pakte willekeurig wat kaartjes van het linkerstapeltje en keek wat de eerste twaalf dagen van het jaar voor spreuken en inzichten gaven. Zo zag ik op 5 januari een passage uit het boek Dokter Zjivago van Boris Pasternaak. Een geweldig boek. In 1965 is dit boek verfilmd en werd de rol van de dokter gespeeld door de Egyptische acteur Omar Sharif. En die heb ik meerdere malen ontmoet in zijn (en ons) favorite Italiaanse restaurant in Cairo toen wij daar woonden. Hij was een echte heer. Toen al best oud maar oh wat een knappe man was het nog en zó vriendelijk. Ik heb goede herinneringen aan hem. Op de kalender: Ze hadden in het huis nog een kinderslee gevonden, waarmee Katoenka in haar pelsjasje, schaterend van de lach en met een rood gezicht van opwinding steeds maar weer over de ongezegde paadjes in de tuin van een ijsberg afgleed. Mooi hè, je ziet het voor je.

Van hetzelfde stapeltje (7 januari): We didn't realize we were making memories, we just knew we were having fun. Herkenbaar? Geschreven door A.A. Milne. Britse schrijver van o.a. de verhalen van Winnie the Pooh. Ik las hem al eerder op verschillende plaatsen maar leuk hem hier ook tegen te komen in de kalender. Ik ben dol op Winnie.
-
Gisteren besloot ik op twitter om het account van Bernice King te volgen. Zij is de jongste dochter van de legendarische Martin Luther King. Dit jaar is het volgens mij 55 jaar geleden dat hij zijn; I have a dream rede uitsprak. Van hem vond ik ook een quote in de kalender en wel op 11 januari. Hij luidt als volgt: You don't have to see the whole staircase, just take the first step. Erg handig voor iemand die alle vaardigheden weer aan het aanleren is ;-)

8januari vond ik ook mooi. In de categorie Live mindfully van creative director Irene Smit de volgende woorden: Wanneer ik iets buiten mijn comfortzone doe, levert me dat een frisse kijk op dingen op. Het gevoel dat alle zorgen lichter worden, nieuwe inspiratie, creativiteit en meer.
-
Is dat geen mooi plan voor het komend weekend? Om iets te doen buiten onze comfertzone en dan te zien wat het oplevert? Misschien hebben we dan zoveel plezier dat we ons niet eens realiseren dat we nieuwe herinneringen aan het maken zijn. Gewoon een eerste stap in het onbekende zetten en zien waar het ons naartoe leidt? Misschien ontmoeten we onderweg wel een 'dokter Zjivago" :-)))

Breien in Januari...

Zoals ik hier al verschillende keren eerder vertelde ben ik mijn resten garen aan het opmaken. Zo langzamerhand ontkom ik er niet aan om sommige kleuren te gaan combineren. Dat geeft soms een verrassend leuk resultaat. Niet al deze sjaals en cols of omslagdoeken werden in Januari gebreid. Sommigen weer wel. Maar ik dacht... weet je wat? Misschien is het leuk om ze allemaal bij elkaar te laten zien :-) Ik denk dat ik vanmiddag de laatste naalden aan mijn huidige sjaal zal breien. Die laat ik jullie dan t.z.t. zeker ook zien :-) Fijne donderdag! Dagdag! :-)

Wat las ik in Januari...

Hoewel de maand nog maar net begonnen is heb ik toch drie boeken gelezen. En daar wil ik graag wat over vertellen vandaag. Allereerst is daar het boek van Pieter Waterdrinker. Ik zag het liggen bij de boekwinkel hier in het dorp. De schrijver zag ik in het boekenprogramma van de VPRO op zondagmorgen en ik las er veel over in de pers. Het leek me een leuk cadeau voor de schoonzoon (met de boekenkast) Het was druk in de winkel toen ik het kocht en bovendien wilde ik er een mooie opdracht voorin schrijven. Ik zou het dus zelf thuis inpakken. Maar nieuwsgierig als ik ben las ik heel voorzichtig de eerste bladzijde en daarna de tweede en de derde en toen kon ik het niet meer wegleggen. Maar een gelezen boek weggeven kan natuurlijk niet en ik kocht daarom een tweede exemplaar wat ik meteen in de winkel liet inpakken. Echt een aanrader! 

Van het tweede boek dat ik las, heb ik geen idee hoe het bij mij in huis terecht is gekomen. Ik heb het niet geleend want die boeken houd ik altijd apart en ook doe ik daar altijd een briefje in. Het is niet van de bibliotheek. Het is niet van de schoonzoon. Ergens vaag in mijn achterhoofd heb ik het idee dat het me ooit aanbevolen is door de boekhandelaar hier in het dorp maar zeker weten doe ik het niet. In het kort: Een blonde Nederlandse jonge vrouw reist naar de Arabische Golf om onderzoek te doen naar de twee miljoen dienstmeisjes die daar werken bij rijke families. Ze wordt beschuldigd van spionage, wordt bespuugd omdat ze vrouw is. Ze leert over witwaspraktijken, hoeren, en drankgebruik.

Langzaamaan legt ze de puzzelstukjes naast elkaar rond de vraag waarom er in dit soort landen zoveel vrouwen slachtoffer worden van uitbuiting en misbruik. Ze krijgt inzicht in de politieke en financiële structuur, de vele gezichten van de sharia en de kracht van onderdrukte vrouwen. Tegelijkertijd leidt haar onderzoek tot vragen over haar eigen normen en waarden. Waar komen die vandaan en zijn die eigenlijk wel zo logisch? De schrijfster studeerde rechten maar volgde ook veel vakken in culturele antropologie, economie, Arabisch en politicologie van het Midden- Oosten. Na enige jaren in het ondernemingsrecht te hebben gewerkt, keerde ze terug naar de UVA waar ze promoveerde op het onderzoek waarover ze in dit boek verteld. Tijdens 'mijn' jaren in het Midden- Oosten zag ik deze families met hun dienstmeisjes diverse keren. Ik had altijd met die meisjes te doen want ze werden afgesnauwd en zagen er moe en verdrietig uit. Nu weet ik dat het nog veel erger was. Als je aan dit boek begint, kun je het niet meer wegleggen. Het zal mij nog lang bijblijven.

Het laatste boek kennen jullie ook vast wel. Ook dat werd besproken in het boekenprogramma van de VPRO en de schrijver kennen de meesten wel, denk ik. Ik lees van Dis graag maar dit boek lag er al een poosje voor ik er aan begon. Een geharnaste man die schrijft over alleen zijn was niet iets wat me aansprak tijdens de eerste revalidatieperiode waarin ik me vaak alleen voelde. In het kort gaat het boek over alleen wonen en de verwerking van een depressie. Interessant en ook een boek waar ik zeker nog eens bepaalde stukjes in terug zal lezen. Doen jullie dat ook? Boeken herlezen? Of stukjes daaruit? Ik heb inmiddels alweer een nieuw boek klaarliggen. Misschien dat ik daar op een later moment nog wat over vertel.

Verzameling van Januari...

Ik heb er al eens eerder over verteld hier; ik kom uit een familie van verzamelaars. Genetisch bepaald, ik kan er niks aan doen :-)  Zo verzamelde ik als kind al recepten. Ik knipte ze uit de krant en plakte ze in een schrift. Laatst kookte ik nog een van die recepten. Ik verzamelde van alles. Soms was het ineens over. Soms ook ontstond een verzameling spontaan. Zoals met de lucifersmerken die ik laat zien op de foto's hierboven. Jarenlang spaarde mijn vader ze. Op zondagmiddag lagen de gootsteen-bakken vol met lucifersmerken die afgeweekt moesten worden. In lauw water. Je viste ze er daarna uit om ze te laten drogen op een krant. Daarna werden ze met gluton (wie kent die lijm nog?) in albums geplakt.

Toen ik deze exemplaren zag in de kringloop kocht ik ze. Omdat ze me herinnerden aan de tijd van toen. Mijn vaders verzameling is er niet meer. Ik denk dat het op een gegeven moment over was. Ik zie eigenlijk nooit meer dit soort plaatjes op lucifers, jullie wel? Er wordt ook veel minder gerookt. Dat zal er vast mee te maken hebben. Ik zal deze plaatjes in een doosje doen en aan pa geven als ik hem weer zie. Gewoon voor het leuk! Omdat het kan. Wat verzamelen of verzamelden jullie?