Opnieuw verdriet...

De soep van mama. Ik schreef er hier over een paar dagen geleden. Volgens mijn vader heeft mama er nooit onder geleden dat ik haar soep niet lekker vond. Zondag waren we bij elkaar. Haar kinderen, haar schoonkinderen en haar geliefde man. Het verbaasde ons hoe snel dit jaar gegaan was. We herkenden veel bij elkaar en toch verwerkten we allemaal ons verdriet op onze eigen manier. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar als je afscheid hebt genomen van iemand (door welke reden dan ook) heb je altijd één of maar heel weinig beelden die bij je naar boven komen als je aan die persoon denkt. Die kunnen voor iedereen verschillend zijn. Toen we zo bij elkaar zaten met ons zevenen heb ik daar specifiek naar gevraagd. Ieder van ons deelde zijn herinnering aan mams en omdat ze zo verschillend waren werd het een mooie mengeling van wie ze was :-)

En nu, twee dagen en een jaar nadat ze overleed ging vanmorgen de telefoon. Mams was de oudste van een gezin van drie kinderen. Twee jaar geleden overleed haar jongste broertje. Vorig jaar zijzelf en vanmorgen is haar laatste broer (de middelste) overleden. Als laatste van het gezin wat ooit was. Vader, moeder, een dochter en twee zonen en nu is er niemand meer. Het was een stille man en een harde werker die goed voor zijn gezin zorgde. Een man van de polder. Ik zal hem missen. Wij allemaal zullen hem missen. Zijn het niet vaak de 'stille' mensen die we het meest missen als ze er niet meer zijn?

Ik wilde vandaag ook vertellen over de nieuwe sjaal die ik gebreid heb. 11 januari liet ik de roze sjaal (of eigenlijk is het een col) zien. Deze col is er een variatie op. In plaats van elke vijf steken, maakte ik het patroon nu elke drie steken. Dat geeft net een iets ander effect. Ook maakte ik hem iets minder dik omdat ik maar 250 gram garen had.