Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier, niet ver van de zee, gaat het flink tekeer. De takken van de bomen zwiepen heen en weer. De gisteren geplante bomen bij de achterbuurman liggen allemaal plat. Och toch. Zoals het buiten is, voelt het hier van binnen ook een beetje. Ik heb het maar laten komen vandaag. In golven en precies zoals het kwam. Gelukkig was ik de hele dag alleen thuis en kon ik wat op adem komen. Ik probeer mijn levensbootje wat te laten dobberen totdat de storm weer gaat liggen.
Er zijn opnieuw zorgen en verdriet. Wanneer houdt het op? Ik heb geen idee. Misschien voelt het morgen beter. Misschien ben ik morgen sterker. Misschien kan ik morgen troost geven. Misschien heb ik morgen wat energie over. Misschien is morgen de storm gaan liggen. Misschien schijnt morgen de zon. Misschien zit ik hier morgen achter het toetsenbord en schrijf ik over ... ja, waarover zou ik willen schrijven? Misschien over onze trouwdag die we gisteren toch nog voorzichtig vierden. Dat huwelijksbootje, de koers die we samen varen? Misschien schrijf ik wel over iets heel anders. Misschien....
Het weer van vandaag met al die wind helpt niet onmiddelijk je dag van gisteren wat vrolijker te maken. Hier regent het en de kruinen van de dennenbomen zwiepen bijna tot op de grond. Ben net de honden gaan uitlaten en dan loop ik de hele tijd bang omhoog te kijken uit schrik dat er ergens een zware tak afbreekt of een boom omvalt. Beangstigend. En ook al is er wind, zorgen en verdriet worden echt niet zomaar weggewaaid. Ik hoop dat het je morgen lukt om een leuke dag te hebben. Zonder zon want ik vrees dat die nog even op zich zal laten wachten. Moed!
BeantwoordenVerwijderen