Als kind was ik niet dol op soep. Althans niet op de soep die mijn moeder kookte. Aan het eind van de zaterdagmiddag ging er een grote pan op het vuur met water daarin. Aan het water werd een mergpijp toegevoegd samen met wat soepvlees. Urenlang stond het te trekken. Steeds ging er wat bij. Groenten, vermicelli, bouillonblokjes. Het zal zeker meespelen dat we geen afzuigkap hadden. Het hele huis rook er naar. Alleen als ik er echt niet onderuit kon, at ik de soep, maar lekker ben ik het nooit gaan vinden.
En tegenwoordig? Ik eet tegenwoordig wel een paar keer in de week een soepje. Niet meer met zo'n bot er in of met soepvlees (zou dat nog te koop zijn trouwens?) maar gewoon lekker met verse groenten en kruiden. Of tomatensoep want met zoveel tomaten in de buurt is dat geen enkel punt. Ik weet dat mijn moeder het best vervelend vond dat ik haar soep echt niet lustte en misschien heeft ze er zelfs wel verdriet van gehad. Nu denk ik..... kon ik het nog maar terugdraaien. Morgen is het al weer een jaar geleden dat mams plotseling overleed. Een jaar alweer... wat gaat de tijd toch snel.
Dat soepvlees en die mergpijp kan je bij ons nog steeds kopen. Ik had dat nog nooit in de soep gedaan tot voor kort. Bij de bioboer waar je rechtstreeks ook vlees kan kopen, nam ik zo'n stuk soepvlees mee. Brrr... echt niet lekker. Doe ik sindsdien nooit meer in de soep.
BeantwoordenVerwijderenIk heb dat ook dat ik me soms afvraag of ik met iets mijn moeder geen verdriet deed... en nu kunnen we dat niet meer vragen. En 1 jaar is al een tijd. Bij ons is het 5 jaar en ook heel erg onverwacht en dat gemis dat blijft...ook iets wat ik had willen vragen. Of mijn moeder de hare nog altijd miste toen ze al 85 was...
O, ik vind/vond zulke soep altijd heerlijk. Ik maakte hem zelf ook vaak.
BeantwoordenVerwijderenEn je hebt je moeder misschien teleurgesteld, maar je zult haar vast ook wel bedankt hebben als ze lekker gekookt had. En je at vast regelmatig je bord wel leeg. Mijn moeder overleed zeven jaar geleden en nu ik kleinkinderen heb mis ik haar weer erg. Wat zou ze genoten hebben. Maar ik krijg er langzaamaan vrede mee.
Ik wil niet weten of ik mijn moeder verdriet deed. Het antwoord ken ik eigenlijk wel. Maar 'je moeder verdriet doen' hoort bij de weg naar smaak ontwikkelen, eigenheid, volwassenheid. Nu eer je haar met soep. Ik doe dat bijvoorbeeld met draadjesvlees, dat heet bij ons oma-Hennie-vlees :-) Missen is een goed teken, maar het gemis doet zeer.
BeantwoordenVerwijderen