De tandarts...

Ik kan me nog goed de knoop in mijn maag herinneren als ik de grote witte schooltandartsbus de hoek om zag komen. De assistente (een grote vrouw met rood haar) reed en de tandarts kwam er met zijn eigen auto achteraan. De bus werd recht voor de school geparkeerd. Er werden slangen uitgerold voor water en stroom en dan was het afwachten wanneer je aan de beurt zou zijn. Meestal werd begonnen met de kleintjes. Met vijf tegelijk werd je naar de bus gestuurd. Daar wachtte je je beurt af. De tandarts zelf was een enorme vent met veel haar op de armen en op zijn vingers. Niet voorzichtig en je moest vooral niet gaan huilen want dan ging hij vloeken. Zelfs de grootste jongens van de school waren bang van hem. 

Na de basisschool kregen we een tandarts via het ziekenfonds toegewezen. We gingen er met het hele gezin tegelijk naartoe. Drie kilometer op de fiets over de rivierdijk, dan met het pontveer over en weer drie kilometer terug. Na een paar jaar kreeg ons kleine dorp achter de rivier een 'eigen' tandarts. 1 keer per week kwam hij naar het groene kruisgebouw om patiënten te helpen. Hij begon om half vier en was klaar na de laatste patiënt. Het was een griezel. Met haar op de armen en op zijn vingers. Het was net zo'n nare man als de schooltandarts. Sterker nog: het WAS de schooltandarts!! Wat een ellende. Later versleet ik nog veel tandartsen (ik verhuisde vaak).

En toen kwam deze man in ons leven. Dat is nu vijf en twintig jaar geleden. Wij waren juist in de provinciestad neergestreken en hij was als jong ventje net zijn eigen praktijk begonnen en zocht patiënten. Tot op de dag van vandaag ben ik blij met hem. Zo blij dat ik het er graag voor over heb om een stukje (anderhalf uur enkele reis) te rijden om hem te zien. Na de provinciestad zijn we weer een paar keer verhuisd maar we zijn hem altijd trouw gebleven. Ik hoop dat we hem nog lang als tandarts mogen houden. Een topvent! Aardig, vriendelijk, belangstellend maar vooral een hele goede vakman.