Bootjes...

Ik voel me een beetje zoals de bootjes op de eerste twee foto's. En hoe kom ik nou aan dat gevoel? Dat is lastig te zeggen, maar ik ga het toch proberen. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik de hele wereld kon redden. Of het zieke dieren of zieken mensen waren, ik probeerde ze beter te maken. Totdat het helemaal fout ging. Want je kunt niet iedereen redden. Of helpen. Of de wereld verbeteren. Of altijd maar voor iedereen zorgen. En toen het misging en ik niks meer te geven had, bleef iedereen verbaasd achter. Waarom had ik dat niet eerder gezegd? Geen idee. Ik leerde van de situatie en probeerde het niet meer op deze manier te doen. Het lukte met vallen en opstaan.

Fysiek werd ik nooit meer de oude. Niemand kon daar iets aan doen en ik zelf al helemaal niet, maar ik nam het mezelf wel kwalijk en negeerde dat ik ziek was. Heel veel jaren. En ik verviel in de oude fout. Ik bleef mensen proberen te helpen. Als ze ziek waren, als ze verdriet hadden. In real life maar ook via mijn blog. Gelukkig zag ik op tijd dat sommigen van die mensen niet geholpen wilden worden. Ze wilden alleen hun verhaal kwijt. Ik hoefde hun probleem niet op te lossen. Het was geen zeuren van ze, zeker niet. Het was meer het blijven hangen in de situatie waar ze in zaten. En ik (sukkel als ik ben) nam het allemaal mee naar huis, kon er niet van slapen en dacht er de hele dag aan. En het ging weer niet goed. Ik stopte met wat ik leuk vond (bloggen) en genieten van gewone dingen want alle energie ging op aan die andere dingen.

 Hier vlakbij in Hoek van Holland, varen veel schepen naar de haven en vice versa. Ik voelde me vaak zo'n schip. Je vaart een tijdje met elkaar op en kiest dan je eigen koers. Je neemt afscheid en gaat weer verder met wat je wilt doen. Bij de meeste contacten gaat dat ook zo. Je had het goed met elkaar, was een poosje  samen op maar daarna was het tijd om door te reizen en verder te gaan.

Vorig jaar en ook al eerder heb ik afscheid genomen van veel van deze mensen. Mensen die zo hard op je duwen dat je dreigt te zinken. Dat je bijna niet meer kunt ademen. Dat je hoofd zich alleen vult met negatieve gedachten. Dat je achter je toetsenbord zit en je vingers weigeren over het toetsenbord te gaan. Dat je niet meer onbevangen kunt delen. Dat je denkt: laat ik dat maar niet schrijven want voor je het weet wordt het weer aangegrepen om contact te zoeken. Die mensen die alleen maar willen zenden. Ik kan ze niet meer verdragen. En ik begrijp ze ook niet. Als iemand (ik) echt heel duidelijk heeft aangegeven dat ik Geen contact meer wil. Dat ik weer adem wil halen. Dat ik weer mezelf wil zijn. Dat ik door wil met mijn leven. En dat ik dat ook aan de ander adviseer.
-
Dat ik tegen ze zeg: ga door met je gezin, je familie, je blog, je leven, je nieuwe baan, huis of wat dan ook,  maar laat mij dat dan ook doen. Verbreek het contact. Niet meer bellen of appen of mailen of langs huis rijden of hier in de buurt op vakantie komen. Niet alsmaar blijven doorgaan.
-
Laat mij hier zijn wie ik ben. Laat mij alsjeblieft op een van de bootjes op de onderste foto stappen en wegzeilen. Ik ben benieuwd of jullie ook zulke mensen in jullie leven hebben. Of hadden. Hoe gaan jullie daar mee om?