Handlettering op zondag...

Het lied van D. Lohus nog een keer, maar nu geschreven in mooie letters. Fijne zondag!

Als de liefde maar blijft winnen...

Gisteren namen we afscheid van mijn oom. Het was zo verdrietig allemaal. Ik zag zijn gezin staan. Tante, kinderen, kleinkinderen het zag er zo verdrietig uit. Zagen wij er vorig jaar ook zo uit, bedacht ik me? Ik weet het eigenlijk niet. Het doet er ook niet toe. Vandaag plaats ik foto's die jullie misschien eerder zagen. Toch wil ik ze nog een keer laten zien. Omdat ze gemaakt zijn vanuit het ouderlijk huis van mijn oom. Dit is wat hij zag. Dit is waar hij leefde, dit was zijn wereld. Hij was een echte polderman. 

Terug thuis kon ik mijn draai niet meer vinden en besloot, om de gedachten wat af te leiden, naar muziek te luisteren. Het meest vond ik troost in het lied van Daniël Lohus: als de liefde maar blijft winnen. Een simpel lied en het biedt veel troost. Ik geef de tekst hier weer; hij zingt in het Drents dialect. Zoek het maar eens op op Youtube.

Zolang de oostenwind blijft waaien zullen bladeren blijven vallen. Zolang de boer zal blijven zaaien zal de molen blijven draaien. Zolang de zon zal blijven schijnen komen bloemen uit de knop. Zolang de kippen blijven leggen komen kuikens uit de dop.

Zolang het vuur zal blijven branden schieten vonken naar de sterren. Zolang de zee rolt op de stranden en er werk komt uit de handen. Zolang de kinderen blijven zingen en alles gaat zoals het moet. En als de liefde maar blijft winnen, komt het allemaal wel goed.

Zolang de lente maar blijft komen en dan de zomer en de herfst. Als de winter maar blijft dromen, van de nieuwe bladeren aan de bomen. Zolang de maan gewoon blijft zorgen voor zilver licht en eb en vloed. En als de liefde maar blijft winnen, komt het allemaal wel goed.

The Rose...

The rose

Some say: love, it is a river, that drowned the tender reed

Some say: love, it is a razor, that leads your soul to bleed

Some say: love, it is a hunger, an endless sake in need

I say: love, it is a flower, and you it's only seed

It's the heart afraid of breaking, that never learns to dance

Its's the dream afraid op waking, that never takes the change

It's the one that won't be taken, who cannot seem to give

and the soul afraid of dying, that never learns to live

When the night has been to lonely and the road has been to long
and you think that love is only for the lucky and the strong
just remember in the winter far beneath the bitter snow
lies the seed that with the sun's love in the spring becomes the rose.

Bette Middler

De wind...

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hier, niet ver van de zee, gaat het flink tekeer. De takken van de bomen zwiepen heen en weer. De gisteren geplante bomen bij de achterbuurman liggen allemaal plat. Och toch. Zoals het buiten is, voelt het hier van binnen ook een beetje. Ik heb het maar laten komen vandaag. In golven en precies zoals het kwam. Gelukkig was ik de hele dag alleen thuis en kon ik wat op adem komen. Ik probeer mijn levensbootje wat te laten dobberen totdat de storm weer gaat liggen. 

Er zijn opnieuw zorgen en verdriet. Wanneer houdt het op? Ik heb geen idee. Misschien voelt het morgen beter. Misschien ben ik morgen sterker. Misschien kan ik morgen troost geven. Misschien heb ik morgen wat energie over. Misschien is morgen de storm gaan liggen. Misschien schijnt morgen de zon. Misschien zit ik hier morgen achter het toetsenbord en schrijf ik over ... ja, waarover zou ik willen schrijven? Misschien over onze trouwdag die we gisteren toch nog voorzichtig vierden. Dat huwelijksbootje, de koers die we samen varen? Misschien schrijf ik wel over iets heel anders. Misschien....

Zo'n dag

* Zo'n dag waarop je wakker wordt en je niet uitgerust voelt omdat je amper geslapen hebt

* zo'n dag waarop je naar buiten kijkt naar de storm en de regen en weet dat het koud is

* zo'n dag waarop je verlangt naar de lente

* zo'n dag waarop je gek wordt van de herrie. 

  Aan de voorkant de buurmanhuizenbouwers, 

  aan de achterkant het timmeren van de beschoeiing van de andere buurman met allebei 

  de radio zo hard dat je niet meer denken kunt. 

* zo'n dag waarop de hond van de buren maar blijft blaffen buiten in de tuin 

* zo'n dag waarop je niet weet wat je moet schrijven hier

* zo'n dag waarop ......

Zo'n dag is het vandaag.

Opnieuw verdriet...

De soep van mama. Ik schreef er hier over een paar dagen geleden. Volgens mijn vader heeft mama er nooit onder geleden dat ik haar soep niet lekker vond. Zondag waren we bij elkaar. Haar kinderen, haar schoonkinderen en haar geliefde man. Het verbaasde ons hoe snel dit jaar gegaan was. We herkenden veel bij elkaar en toch verwerkten we allemaal ons verdriet op onze eigen manier. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar als je afscheid hebt genomen van iemand (door welke reden dan ook) heb je altijd één of maar heel weinig beelden die bij je naar boven komen als je aan die persoon denkt. Die kunnen voor iedereen verschillend zijn. Toen we zo bij elkaar zaten met ons zevenen heb ik daar specifiek naar gevraagd. Ieder van ons deelde zijn herinnering aan mams en omdat ze zo verschillend waren werd het een mooie mengeling van wie ze was :-)

En nu, twee dagen en een jaar nadat ze overleed ging vanmorgen de telefoon. Mams was de oudste van een gezin van drie kinderen. Twee jaar geleden overleed haar jongste broertje. Vorig jaar zijzelf en vanmorgen is haar laatste broer (de middelste) overleden. Als laatste van het gezin wat ooit was. Vader, moeder, een dochter en twee zonen en nu is er niemand meer. Het was een stille man en een harde werker die goed voor zijn gezin zorgde. Een man van de polder. Ik zal hem missen. Wij allemaal zullen hem missen. Zijn het niet vaak de 'stille' mensen die we het meest missen als ze er niet meer zijn?

Ik wilde vandaag ook vertellen over de nieuwe sjaal die ik gebreid heb. 11 januari liet ik de roze sjaal (of eigenlijk is het een col) zien. Deze col is er een variatie op. In plaats van elke vijf steken, maakte ik het patroon nu elke drie steken. Dat geeft net een iets ander effect. Ook maakte ik hem iets minder dik omdat ik maar 250 gram garen had.

Pompoensoep...

Misschien moet ik maar een nieuwe rubriek beginnen dacht ik vanmorgen toen ik aan het verzinnen was welk recept ik zou gaan plaatsen hier. Er staan zoveel lekkere soepjes in mijn schriftje. Deze pompoensoep bijvoorbeeld is super lekker.

Je hebt er voor nodig:

*1 oranje pompoen (een flespompoen kan ook, ik zag ze volop bij J...o vanmorgen)
* een stukje gember van ongeveer 2,5 cm
* 1 middelgrote ui
* peper en zout
* wat koriander (liefst vers)
* 250 ml kokosmelk
* 2 el kokosolie
* 2 tenen knoflook
* verse rode peper
* 1 sinaasappel

Hoe maak je het:

* Snij de pompoen in stukken en verwijder de zaden. Ik laat de schil er gewoon aan want die wordt vanzelf zacht. Hak de gember fijn. Snij de knoflook fijn. Snipper de ui. Snij de rode peper klein en rasp de helft van de schil van de sinaasappel.

*Doe wat kokosolie in de pan en fruit hierin gember, knoflook en ui tot de ui glazig is.
Voeg de geraspte sinaasappel toe en daarna ook de stukken pompoen. Bak nog 10 minuten.

*Daarna kokosmelk toevoegen en net zoveel water dat alles net onder water staat. Peper en zout toevoegen en aan de kook brengen. Met deksel op de pan op laag vuur nog 20 min laten pruttelen tot de pompoen zacht is. Pureer met de staafmixer tot een gladde soep. Koriander er over en klaar.

*Je hebt nu genoeg soep voor 4 personen en het duurt een half uurtje voor je klaar bent! Ik vries zelf altijd de helft in voor later. Eet smakelijk!

Handlettering op zondag...

Deze zondag een mooie uitspraak van: K. vd Woestijne... Fijne dag vandaag!

De soep van mijn moeder...

Als kind was ik niet dol op soep. Althans niet op de soep die mijn moeder kookte. Aan het eind van de zaterdagmiddag ging er een grote pan op het vuur met water daarin. Aan het water werd een mergpijp toegevoegd samen met wat soepvlees. Urenlang stond het te trekken. Steeds ging er wat bij. Groenten, vermicelli, bouillonblokjes. Het zal zeker meespelen dat we geen afzuigkap hadden. Het hele huis rook er naar. Alleen als ik er echt niet onderuit kon, at ik de soep, maar lekker ben ik het nooit gaan vinden. 

En tegenwoordig? Ik eet tegenwoordig wel een paar keer in de week een soepje. Niet meer met zo'n bot er in of met soepvlees (zou dat nog te koop zijn trouwens?) maar gewoon lekker met verse groenten en kruiden. Of tomatensoep want met zoveel tomaten in de buurt is dat geen enkel punt. Ik weet dat mijn moeder het best vervelend vond dat ik haar soep echt niet lustte en misschien heeft ze er zelfs wel verdriet van gehad. Nu denk ik..... kon ik het nog maar terugdraaien. Morgen is het al weer een jaar geleden dat mams plotseling overleed. Een jaar alweer... wat gaat de tijd toch snel.

Na aan het hart...

De zon scheen en de eekhoorn en de mier zaten in het gras aan de overkant van de rivier. Boven hen ruiste de wilg, voor hen kabbelde het water, terwijl in de verte de lijster zong. "Volgens mij,' zei de eekhoorn, 'ben ik nu gelukkig.' De mier zweeg en kauwde op een grassprietje. 'Ik denk,' zei de eekhoorn,'dat ik nooit gelukkiger kan zijn dan nu.' 'Nou...' zei de mier. 'En als er nu eens een honingtaart voorbij zou komen vliegen met een briefje erop: voor de eekhoorn en de mier...?' "Ja, zei de eekhoorn. "Dan zou ik nóg gelukkiger zijn. Maar gelukkiger dan dán is onmogelijk.' "Nou..' zei de mier. "Als ik nu eens van plan was op reis te gaan en ik zou zeggen: eekhoorn, ik ga niet, ik blijf bij jou, goed?..' 'Ja,' zei de eekhoorn. "Je hebt gelijk. Dan zou ik nog gelukkiger zijn...' " En als de krekel vanavond een heel groot feest gaf, en als je nu plotseling een brief met een uitnodiging van de walvis kreeg en als de zon vandaag niet meer onder zou gaan en alles alles rook naar verse beukennoten...?'

De eekhoorn zweeg. Hij keek naar het glinsterende water en dacht: dus ik ben eigenlijk helemaal niet zo gelukkig... Hij keek schuin opzij naar de mier. Maar de mier had zijn ogen dicht, kauwende op het grassprietje en liet de zon op zijn gezicht schijnen. Wat ben ik dan? dacht de eekhoorn. Als ik niet heel gelukkig ben... Het was alsof er een wolk over zijn gezicht schoof. Hij wist geen antwoord op die vraag. In de verte zweeg de lijster en begon de nachtegaal te zingen, zomaar, midden op de dag. Hé, dacht de eekhoorn, wat zijn dat? Hij voelde iets bewegen in zijn ogen. Tranen? dacht hij. Zijn tranen? Hij zuchtte diep, vouwde zijn staart onder zijn achterhoofd en keek naar de lucht. Ik zal maar niet meer denken, dacht hij. Maar hij wist dat dat heel moeilijk was.

Zo lagen zij daar naast elkaar in het gras aan de oever van de rivier, de mier en de eekhoorn. 'Wat liggen wij hier heerlijk, eekhoorn,' zei de mier na een hele tijd. De eekhoorn zei niets. 'Ik heb nog nooit zo heerlijk gelegen,' zei de mier. Ik wou, dacht de eekhoorn, dat ik eens één keer op een tak zat, met mijn knieën over elkaar en dat de mier beneden stond en naar boven riep: je hebt gelijk, eekhoorn, ik geef het toe, je hebt helemaal gelijk.... De zon zakte langzaam naar omlaag, de rivier kabbelde en in de verte zong de merel. De eekhoorn keek maar en luisterde maar en dacht verder niets.....
-
Uit: Na aan het hart (dierenverhalen vol vriendschap) door Toon Tellegen
Uitgeverij Querido  ISBN 9789021 434513
-

Vlaggetjes...

Ik schreef hier al eerder over de vlaggetjes. Ik vind het een erg leuk werkje om te doen. Het nadenken over de vormen, de kleuren, het uitzoeken van de stofjes, de afmeting, het is allemaal onderdeel van het proces van genieten. Een feestje om te maken en gelukkig voor mij kan ik dat voorlopig blijven doen, want ze verkopen goed. 

Op de foto hierboven zie je drie verschillende stukjes van één slinger, gedrapeerd op mevrouw paspop. Dagdag!

Haken 4-2

Vandaag laat ik jullie een gehaakte col zien waarvan ik en eerste instantie dacht dat ik hem al had laten zien. Maar nee dus. Ik haakte hem van Zeeman garen. Vorig jaar kocht ik veel garen en dat ben ik nu aan het opmaken. Deze cols dragen heerlijk. Het garen verloopt van lichtbeige, via lichtbruin naar grijs. 

Lijkt het je leuk om zelf aan de slag te gaan? Begin dan met het haken van een lange rij lossen. Zolang als jij wilt dat je sjaal breed wordt. Hoeveel dat is, is persoonlijk. Ik neem meestal een bestaande sjaal van de kapstok en leg daar het sliertje lossen op. Let er op dat het aantal steken een veelvoud is van 6 + 4 extra. Voorbeeld: 60 steken (10x6) + 4 = 64 steken. Ik begon met 64 steken en haakte met haaknaald 5.
-
Eerste toer: 3 lossen (= eerste stokje), dan 3 stokjes, 2 lossen ( twee steken van de beginlossen overslaan), 4 stokjes, 2 lossen (2 lossen aan de onderkant overslaan)
Tweede en alle andere toeren zijn hetzelfde. Je haakt steeds vier stokjes. Dat zijn de dichte stukjes op de foto. Dan haak je twee lossen en sla je twee lossen over. Dat zijn de gaatjes op de foto. Daarna weer vier stokjes enz enz. Aan het begin van elke toer haak je 3 lossen die tellen als het eerste stokje en er dan nog 3 achteraan. Het is makkelijker om het te haken dan het op te schrijven.
-
Wil je van de sjaal een col maken? Naai dan begin en eind aan elkaar. Let er goed op dat er geen draai in je werk zit. Dat had ik een keer. Alles was mooi en onzichtbaar aan elkaar genaaid en toen kon ik het weer losmaken. En geloof me, dat was veel werk :-) Succes!

Liefde...

De liefde. Gisteren op Valentijnsdag lukte het me niet om er wat over te schrijven. Ik was zó moe na het schrijven van mijn andere bericht, dat ik de liefde een dagje opschortte. Hoewel, feitelijk was dat ook niet helemaal waar, want ik kreeg zoveel lieve reacties van jullie. Wat was het fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Ik kreeg ook wat tips van sommigen van jullie. Daar ga ik zeker gebruik van maken als het weer zover is. Dank jullie allemaal. En nee, ik zal niet stoppen met bloggen, maar hier gewoon zeggen als er iets is wat me dwars zit. Beloofd! :-) 

De liefde. Ik ben dol op de liefde. Ik al haar verschijningsvormen. Regelmatig overvalt me een vorm van verliefd zijn. Ik hou graag van. En dat kan van alles zijn. Zo kan ik heel erg ontzettend houden van mijn gezin. Van mijn vader, broertje, zusje en hun gezinnen. Ik hou ook makkelijk van dieren. Vooral van dieren met een vachtje. Honden, katten, koeien, geiten, konijnen, hamsters het maakt mij niet uit. Ik vind ze geweldig.

Ik kan ook verliefd worden op dingen. Kringloopvondsten. Of een mooi nieuw plekje in de natuur om wat te mijmeren en na te denken. Een nieuw boek kopen en dat dan nog niet inkijken maar eerst neerleggen (misschien is dat meer een geluksgevoel wat heel erg lijkt op liefde, bedenk ik me nu) Of deze leuke, meer dan honderd jaar oude kaarten. Zijn ze niet enig? De foto's doen ze geen recht. In het echt fluoriseren ze meer. Kijk naar de mooie kleding, de houding, de compositie. En dan te bedenken dat ze meer dan 100 jaar oud zijn. Ik werd er meteen verliefd op. Ik hoop dat jullie een mooie Valentijnsdag gehad hebben. Met niet alleen gisteren maar ook de rest van het jaar met veel liefde om te krijgen maar zeker ook om te geven.

Bootjes...

Ik voel me een beetje zoals de bootjes op de eerste twee foto's. En hoe kom ik nou aan dat gevoel? Dat is lastig te zeggen, maar ik ga het toch proberen. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik de hele wereld kon redden. Of het zieke dieren of zieken mensen waren, ik probeerde ze beter te maken. Totdat het helemaal fout ging. Want je kunt niet iedereen redden. Of helpen. Of de wereld verbeteren. Of altijd maar voor iedereen zorgen. En toen het misging en ik niks meer te geven had, bleef iedereen verbaasd achter. Waarom had ik dat niet eerder gezegd? Geen idee. Ik leerde van de situatie en probeerde het niet meer op deze manier te doen. Het lukte met vallen en opstaan.

Fysiek werd ik nooit meer de oude. Niemand kon daar iets aan doen en ik zelf al helemaal niet, maar ik nam het mezelf wel kwalijk en negeerde dat ik ziek was. Heel veel jaren. En ik verviel in de oude fout. Ik bleef mensen proberen te helpen. Als ze ziek waren, als ze verdriet hadden. In real life maar ook via mijn blog. Gelukkig zag ik op tijd dat sommigen van die mensen niet geholpen wilden worden. Ze wilden alleen hun verhaal kwijt. Ik hoefde hun probleem niet op te lossen. Het was geen zeuren van ze, zeker niet. Het was meer het blijven hangen in de situatie waar ze in zaten. En ik (sukkel als ik ben) nam het allemaal mee naar huis, kon er niet van slapen en dacht er de hele dag aan. En het ging weer niet goed. Ik stopte met wat ik leuk vond (bloggen) en genieten van gewone dingen want alle energie ging op aan die andere dingen.

 Hier vlakbij in Hoek van Holland, varen veel schepen naar de haven en vice versa. Ik voelde me vaak zo'n schip. Je vaart een tijdje met elkaar op en kiest dan je eigen koers. Je neemt afscheid en gaat weer verder met wat je wilt doen. Bij de meeste contacten gaat dat ook zo. Je had het goed met elkaar, was een poosje  samen op maar daarna was het tijd om door te reizen en verder te gaan.

Vorig jaar en ook al eerder heb ik afscheid genomen van veel van deze mensen. Mensen die zo hard op je duwen dat je dreigt te zinken. Dat je bijna niet meer kunt ademen. Dat je hoofd zich alleen vult met negatieve gedachten. Dat je achter je toetsenbord zit en je vingers weigeren over het toetsenbord te gaan. Dat je niet meer onbevangen kunt delen. Dat je denkt: laat ik dat maar niet schrijven want voor je het weet wordt het weer aangegrepen om contact te zoeken. Die mensen die alleen maar willen zenden. Ik kan ze niet meer verdragen. En ik begrijp ze ook niet. Als iemand (ik) echt heel duidelijk heeft aangegeven dat ik Geen contact meer wil. Dat ik weer adem wil halen. Dat ik weer mezelf wil zijn. Dat ik door wil met mijn leven. En dat ik dat ook aan de ander adviseer.
-
Dat ik tegen ze zeg: ga door met je gezin, je familie, je blog, je leven, je nieuwe baan, huis of wat dan ook,  maar laat mij dat dan ook doen. Verbreek het contact. Niet meer bellen of appen of mailen of langs huis rijden of hier in de buurt op vakantie komen. Niet alsmaar blijven doorgaan.
-
Laat mij hier zijn wie ik ben. Laat mij alsjeblieft op een van de bootjes op de onderste foto stappen en wegzeilen. Ik ben benieuwd of jullie ook zulke mensen in jullie leven hebben. Of hadden. Hoe gaan jullie daar mee om?

Handlettering op zondag...

Dit keer de woorden van Oprah!

Sneeuw...

Ik hoorde het vanmorgen meteen na het wakker worden. Het geluid van de langsrijdende auto's was anders. Meer gedempt. Ik hoorde fietsers langsrijden en ook hun stemmen klonken zachter dan anders. Zou het? Zou het dan eindelijk ook hier in het dorp niet-ver-van-de-zee gesneeuwd hebben? 

Ja, het had gesneeuwd. Wat een feest vind ik dat altijd. De wereld verstopt onder een dekentje van mooie witte zachte pluisjes. Nog geen hele dikke laag maar dit is al heel fijn. Ik nam de foto door het raampje in de voordeur. Ik werd bij het kopen van dit huis meteen verliefd op de voordeur. Dat er een schattig klein raampje in zat, was een grote plus. Terwijl ik niet groot ben (1.65 m) moet ik er toch een beetje voor door de knieën om er doorheen te kijken. Kun je nagaan hoe klein van stuk de mensen in 1871 waren. In de tijd dat dit huis gebouwd werd.

Slingers...

Vandaag laat ik jullie de eerste foto's zien van mijn allereerste blog (astoryoftwosisters). Op 7 juli 2007 stuurde ik mijn eerste blog de wereld in. Ik maakte een paar foto's van de plank die in de keuken hing. Iedereen was altijd een beetje bang van die plank, want er stond zoveel op dat hij ietwat voorover hing en alles eraf dreigde te vallen (wat overigens nooit gebeurt is). De plank hangt allang niet meer in de keuken. Het serviesgoed staat nu in de kast en dat is wel zo praktisch. De keukenmuur is ook al niet meer wit. Er zit nu een gezellig behangetje tegen die wand.

Ik heb zitten denken waar de vlaggenlijn naartoe gegaan is. Ik denk naar een van de kinderen. Ik zal er nog eens naar vragen :-) Wat ik me nog goed kan herinneren is het plezier dat ik had bij het maken van deze slinger van stof. Hij is nog uit de tijd dat ik quilts maakte en dit zijn restjes van eerder gemaakte quilts en kinderkleertjes. Bij ieder stofje kan in nog terughalen wat ik er eerder van maakte.

Deze slinger is inmiddels weg, de plank hangt ergens anders, de muur is voorzien van behang, de camera van destijds vervangen maar het plezier in het maken van vlaggenlijnen is nooit verdwenen. Ik maak niet meer de meterslange van restjes genaaide exemplaren als hierboven, maar ik hou het wat simpeler tegenwoordig.

De vlaggetjes zijn kleiner en anders van vorm. De restjes zijn gebleven. Ik heb het gewoon niet in me om dingen weg te gooien. Er valt altijd nog wel iets van te maken toch? Als ik genoeg materiaal heb verzameld dan ga ik aan de slag.

Dan blaas ik het stof van de machine, zet ik gezellige muziek aan (of een luister CD van de bibliotheek), pak ik een kop verse koffie en ga ik aan de slag. Het leven is een feestje maar.... je moet wel zelf de slingers ophangen (Mulisch)

Pennen...

Ik vertelde jullie al eerder over mijn liefde voor schrijven, lezen en boekjes. Ook liet ik een stapeltje (een piepklein gedeelte) van mijn collectie boekjes zien. Ook vertelde ik jullie al eerder over mijn knipsels die ik in het doosje bewaar. Daarin vond ik het volgende versje:

Er staat niet bij door wie het geschreven is, maar ik durf misschien wel te zeggen dat het er eentje van Toon is. Het heet: Pennen

Pennen kunnen op papier
schreeuwen, vloeken, ketteren
Kunnen ook met veel bravoure
schallen en trompetteren.
Maar ze kunnen ook héél zacht
een stil verdriet genezen.
Met woorden die je nu en dan
nog eens een keer wilt lezen.

Wie is wie...

Gisteren schreef ik over mijn liefde voor woorden. Voor schrijven, lezen en alles wat met letters te maken heeft. En ik maakte bekend wie de give away gewonnen had. Vandaag wil ik daar nog even over doorgaan. Kijk, bloggen doe je eerst en vooral omdat je dat zelf leuk vindt. Maar bloggen maakt ook kwetsbaar. Het is (althans bij mij) onmogelijk hier te schrijven zonder een stukje van mezelf te laten zien. Wat ik hier deel is altijd een afweging.  Op het moment dat ik in real life mensen ontmoet  word ik daar wel eens over aangesproken. Ze herhalen dan letterlijk wat ik schrijf en vinden dan ook echt dat ik daar niet meer van af mag wijken. Het maakt me wat onzeker. Sowieso is een blog schrijven jezelf kwetsbaar maken, zoals ik hierboven al zei. Ik schrijf over wat mij bezig houdt en zet daardoor een spotlight op mezelf. Jullie die hier lezen, blijven in het donker. Ik weet niet wie jullie zijn, alleen met hoeveel jullie zijn. En als je daar over na gaat denken is dat best 'eng'.

Ik neem voor ik ga schrijven meestal een kop koffie en ga dan zitten met het idee alsof jullie bij mij aan de keukentafel zitten en we even wat heen en weer praten. Dat werkt voor mij het best. Zo zal ieder van jullie zo zijn eigen methode hebben. Eigen rituelen moet ik ze misschien noemen? :-) Ik weet niet wie jullie zijn en dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar soms zou het wel leuk zijn als jullie echt even aan tafel konden zitten. Dat gebeurde gisteren. Ik maakte bekend wie het boek gewonnen had. Een voor mij onbekende naam. Ik kon er verder niks over vinden maar winnen is winnen. Ik pakte het boek alvast in, deed er een zelfgemaakt felicitatie kaartje in, schreef op de achterkant de afzender en wachtte op het adres van de winnares. Dat kwam niet via de mail maar via WhatsApp :-) Want hoe leuk.... het was een 'bekende' die won. Een lieve mevrouw hier uit mijn dorp niet-ver-van-de-zee. Ze kwam het boek zojuist ophalen. We dronken koffie en babbelden wat. Precies zoals ik me het altijd voorstel als ik hier schrijf. Dank je wel lieve E. Het was heel gezellig! Veel plezier met je boek!

Lezen, schrijven, boekjes en de uitslag van de give away...

Lang geleden leerde ik schrijven. Het was in de kleine school in het dorp, weggestopt achter de hoge Lekdijk. Het was niet de modernste school van alle scholen, de juf was ook niet de jongste van alle juffen en bovendien niet de meest geduldige van allemaal. Ik was linkshandig. We moesten met een kroontjespen schrijven (ik zei al: het was niet de modernste van alle scholen) en dat was een ramp. Juf was regelmatig hysterisch, ik moest dan huilen, dat mocht niet, kortom het was een drama. Toen ze een meisje uit de klas een paar rake klappen gaf moest juf met pensioen. 

Na de vakantie kwam er een nieuwe juf. Ze was de moeder van een klasgenootje. Lief en vriendelijk en precies het tegenovergestelde van de eerste juf. We kregen meteen de eerste les een balpen van haar. Wat was dat fijn! Ik durf gerust te zeggen dat ik dat tweede jaar pas heb leren schrijven. En toen ik dat eenmaal kon, kon ik niet meer stoppen! Ik begon verhaaltjes te schrijven, schriften vol. Opstellen schrijven was het liefst wat ik deed. Altijd weer waren er bladzijden te kort omdat ik niet kon stoppen :-)

Ik schreef verhaaltjes en ook versjes. Gedichtjes zou ik ze niet willen noemen. Lezen deed ik ook graag. Heerlijk vond ik het om mezelf in een verhaal te verliezen. Nog steeds lees ik graag en veel. Lezen, schrijven maar ook het leren van nieuwe talen vond ik helemaal geweldig. De laatste nieuwe taal die ik leerde was Arabisch toen ik in Egypte woonde. Heerlijk vond ik dat. Ik zou graag nog Zweeds willen leren. En Russisch.

Stapels volgeschreven schriften en boekjes heb ik hier in huis. De schriftjes liggen in een doos opgeborgen. De boekjes allemaal in de boekenkast. Af en toe pak ik er een en blader ik er wat in. Het is zo leuk om terug te lezen. Tot op de dag van vandaag ga ik er mee door. Ik schrijf nu voornamelijk in Pip boekjes. Ik kocht ooit een hele stapel rechtstreeks van de ontwerpster/eigenaresse thuis in haar studio. Het blauwe boekje bovenop is van dit jaar januari. Als het vol is ga ik weer over op gewone schriften. Daar heb ik gewoon weer eens zin in. Lekker terug naar vroeger. En met balpen. Want met mij en inkt is het nooit wat geworden.
-
Berbella is de winnares van mijn laatste give away. Zou je je adres naar mij kunnen mailen tinekehendrikse@hotmail.com zodat ik je het boekje kan toesturen? Van harte gefeliciteerd! :-)

Tomatensoep

Denk je aan het Westland, dan denk je aan tomaten. Het kon dus niet uitblijven dat ik hier vroeg of laat een tomatensoepje zou delen.Nu moet ik er meteen bijzeggen (en dat deed ik volgens mij al eerder) dat ik niet goed ben in het fotograferen van eten. Daarom leende ik een foto uit een kookboek; gemaakt door Simone van den Berg. Ere wie ere toekomt! In deze tijd van het jaar vind ik het heerlijk om te lunchen met soep.  Wat heb je nodig? 1 ui, 2 wortels, 900 gram tomaten, 4 takjes verse tijm, 1 hand verse peterselie, 450 ml kippenbouillon, slagroom, iets om in te bakken, peper.

Zo maak je het: pel de ui en snipper hem. Ik snij hem in vrij grove stukken (lekker snel), wortel ook in grove stukken snijden, tomaten in vieren, blaadjes van de tijm afhalen en de peterselie grof snijden. Verhit dat waar je in wil bakken (ik gebruikte een restje roomboter) en bak de ui drie minuten tot hij zacht en glazig is. Voeg dan de wortelen, tomaten, tijmblaadjes en peterselie toe. Bak nog 5 minuten. Kippenbouillon erbij en aan de kook brengen. Als de soep kookt zet je het vuur laag en doe je het deksel op de pan. Laat het zo 15 minuten zachtjes pruttelen. Kijk even of de groenten zacht zijn en pureer het daarna met de staafmixer en klaar ben je. Als je luxe wilt, kun je er nu wat ongezoete opgeklopte slagroom aan toevoegen. Eventueel kun je nog wat peper toevoegen. Er is nu soep genoeg voor drie grote kommen. Eet smakelijk!

Handlettering op zondag...

Fijne zondagmiddag allemaal!

Weggever...

In mijn vorig blog schreef ik enthousiast over het boek hieronder op de foto. Toen ik nadacht over wat ik deze maand weg zou willen geven dacht ik eerst aan andere dingen maar niet leuk genoeg of nog niet klaar of... enz. Ik leerde ooit: als je iets weggeeft moet dat iets zijn wat je zelf graag zou willen krijgen. 

Daarom dit boek. Is het wat voor jou? Laat dan hieronder een reactie achter waarom jij het zou willen. Meedoen is voor iedereen, ook als je al eerder iets gewonnen hebt. Daar let ik niet op. Alle namen gaan in de denkbeeldige hoge hoed en er wordt een briefje uitgetrokken. In mijn blog van dinsdag zal ik de uitslag bekend maken.

Boekbespreking...

Vandaag pak ik weer een boek uit de boekenkast. Het is een mooie gebonden versie met harde kaft en een leeslint. Ik ben dol op leeslinten. In het boek (met de titel Wijsheid) staan de mooiste interviews uit het tijdschrift Happinez. Er komen mannen en vrouwen aan het woord die de wereld wat mooier willen maken. Ze schrijven boeken, houden voordrachten of maken films. Hun boodschap is altijd en steeds weer inspirerend. 22 verhalen zijn er opgetekend.

Paulo Coelho is een van hen. En wat te denken van Anselm Grün, Byron Katie, Marten Toonder, Irene van Lippe-Bijsterveld, Lama Lobsang, Timothy Freke, Fred Matser, Janne Goodall (op de foto hieronder) Alain de Botton, Thich Nhat Hanh, Karen Armstrong, Steven Covey (te zien op de laatste foto), Jeff Foster, Tsultrim Allione, Kay Pollak, Richard Tarnas, Deepak Chopra, Genpo Roshi, Marcel Derkse, Guus Kuijer en Paul Wilson?

Van iedere geïnterviewde is er als extra, een quote en een mooie foto. Jarenlang lees je over ze en lees je hun woorden en nu ineens zie je er een gezicht bij :-) Achterin de verantwoording. Je ziet dan wie wie geïnterviewd heeft. Kortom een mooi boekje om te lezen, terug in de kast te leggen, het er weer eens uit te halen en er nog wat in te lezen.

Ik vind het leuk om zo af en toe eens een boek uit de boekenkast te pakken en er wat over te vertellen. Je kijkt er dan toch weer wat anders naar. Wil je het boek kopen? Het ISBN nummer is : 978 90 6305 542 4

Nieuwe ramen...

Toen we hier kwamen wonen, wisten we dat we een oud huis kochten met achterstallig onderhoud. Maar het was een goed solide huis. Er kwam een nieuw dak, de indeling boven werd anders en beneden ook. Het hoogstnoodzakelijke werd gedaan door de aannemer en daarna was ons geld op (we hadden niet op dat dak gerekend) Om kosten te besparen deden we veel zelf. Wij waren geen klussers by nature en er ging nogal eens wat mis. Eén voorbeeld: heb je wel eens een beagle puppy over een pas geschilderde vloer zien rennen? En dan daarna door zo'n beetje het hele huis? Wij maakten het mee.

Langzaamaan werd het steeds meer ons huis. Het was wel een koud huis. Daar heb ik me echt op verkeken. Met zijn ramen van enkel glas, oud glas- in- lood en zijn metershoge plafonds was het in het begin niet warm te krijgen. Maar ook dat is aan het veranderen. Ieder jaar wordt het hier warmer. En stiller. En mooier. Bij een oud huis moet je ook maar meteen geduld leren hebben. En een avontuurlijke inslag want niks is standaard. Zo was ons eerste contact over het glas-in-lood raam hieronder in de maand oktober 2015 (!) De loodman die wij van eerdere projecten kenden was gestopt. Een ander had het veel en veel te druk. Een derde zou met pensioen gaan en maakte alleen de lopende klussen nog af. Een vierde was veel te duur. We zochten verder en de jonge timmerman kon ons helpen. Tegelijk met het nieuwe kozijn zou er ook een nieuw loodraam komen. Twee maanden geleden kwam er een tijdelijk raam en gisteren (hoera) kwam het definitieve raam.

Het is hetzelfde patroon als de ramen op de begane grond en boven de voordeur. Beneden zijn het losse ramen die tegen de anderen gezet zijn en op zijn plaats blijven met een viertal spijkers. Hierboven is het tussen dubbel glas gezet. Maar daarvoor is eerst het lood donker gemaakt. Er is oud glas gebruikt om zoveel mogelijk de bestaande kleuren hetzelfde te laten lijken. Het rechthoekige raam er onder kan omhoog geschoven worden. Er zitten touwen aan de zijkanten met contra gewichten. En (dank je wel lieve timmerman) ik hoef nu niet meer met mijn hele hebben en houden te duwen tegen het raam zoals eerst, maar ik kan het met twee vingers omhoog schuiven.

Zoals gezegd: het duurde even maar dan heb je ook wat. Geen warme kruik meer, geen oordoppen meer, geen extra dekens en dekbedden meer. Goh, wat zal ik veel geld overhouden. Ik denk dat ik maar ga sparen voor mooie shutters :-)

Winkel...

Dit keer wil ik jullie niet alleen iets vertellen over de winkel, maar ook aan jullie willen vragen om met me mee te denken.  Ik zoek voor sommige artikelen een nieuw tehuis. En daar komen jullie in beeld :-) 

Aan het eind van de maand februari stopt het seizoen van de warme wolletjes zoals ik ze altijd noem. Dan ga ik aan de lente denken en komen er weer andere dingen in de winkel. Voor de niet verkochte sjaals, cols en omslagdoeken zoek ik een goede bestemming. Ik wil ze weggeven aan mensen die ze hard nodig hebben en er echt echt blij mee zullen zijn. Of dat in het binnen of buitenland is, maakt me niet uit. Ik zoek mensen die het hart op de goede plaats hebben en die de wolletjes het liefst ook zelf uitdelen. Ik kan ze opsturen als pakket maar ik betaal er geen verzendkosten voor (het zijn allemaal nieuwe spullen) Ze kunnen hier ook opgehaald worden na afspraak. Hoeveel het zal zijn weet ik aan het eind van de maand. Weet je iets of ken je iemand? Laat me dat dan weten via tinekehendrikse@hotmail.com Alvast bedankt voor het meedenken :-)

Haken...

Ik hoop dat jullie niet denken dat ik deze col eerder liet zien want dat is niet zo. Het garen is wel. Zo hier en daar een toertje tijdens het journaal om 20.00 uur. Tijdens de koffie een paar steekjes. Als er koffievisite is die ook haar werk meebrengt. Al met al kun je nog best veel voor elkaar krijgen. Zoals deze leuke col bijvoorbeeld. Ik haakte er met veel plezier aan.

Vieren...

Er was zoveel te vieren op 31 januari. Dat mijn kleine grote neef jarig was bijvoorbeeld. Niet dat ik nog naar zijn verjaardag ga maar toch. Toen hij klein was heb ik voor hem gezongen, nu feliciteerde ik hem via WhatsApp. Ook onze voormalige koningin, prinses Beatrix vierde haar verjaardag. 79 is ze geworden en nog volop aan het werk. Het is zo leuk om haar af en toe nog eens te zien op tv.

Ik vierde dat er gewoon elke dag iets te vieren is. Hoe klein dan ook. En in gedachten stak ik de vlag uit.

De tandarts...

Ik kan me nog goed de knoop in mijn maag herinneren als ik de grote witte schooltandartsbus de hoek om zag komen. De assistente (een grote vrouw met rood haar) reed en de tandarts kwam er met zijn eigen auto achteraan. De bus werd recht voor de school geparkeerd. Er werden slangen uitgerold voor water en stroom en dan was het afwachten wanneer je aan de beurt zou zijn. Meestal werd begonnen met de kleintjes. Met vijf tegelijk werd je naar de bus gestuurd. Daar wachtte je je beurt af. De tandarts zelf was een enorme vent met veel haar op de armen en op zijn vingers. Niet voorzichtig en je moest vooral niet gaan huilen want dan ging hij vloeken. Zelfs de grootste jongens van de school waren bang van hem. 

Na de basisschool kregen we een tandarts via het ziekenfonds toegewezen. We gingen er met het hele gezin tegelijk naartoe. Drie kilometer op de fiets over de rivierdijk, dan met het pontveer over en weer drie kilometer terug. Na een paar jaar kreeg ons kleine dorp achter de rivier een 'eigen' tandarts. 1 keer per week kwam hij naar het groene kruisgebouw om patiënten te helpen. Hij begon om half vier en was klaar na de laatste patiënt. Het was een griezel. Met haar op de armen en op zijn vingers. Het was net zo'n nare man als de schooltandarts. Sterker nog: het WAS de schooltandarts!! Wat een ellende. Later versleet ik nog veel tandartsen (ik verhuisde vaak).

En toen kwam deze man in ons leven. Dat is nu vijf en twintig jaar geleden. Wij waren juist in de provinciestad neergestreken en hij was als jong ventje net zijn eigen praktijk begonnen en zocht patiënten. Tot op de dag van vandaag ben ik blij met hem. Zo blij dat ik het er graag voor over heb om een stukje (anderhalf uur enkele reis) te rijden om hem te zien. Na de provinciestad zijn we weer een paar keer verhuisd maar we zijn hem altijd trouw gebleven. Ik hoop dat we hem nog lang als tandarts mogen houden. Een topvent! Aardig, vriendelijk, belangstellend maar vooral een hele goede vakman.

Handlettering op zondag...

 Ik tekende deze uitspraak van Aristoteles. 

Mijn oude buurman de professor in Egypte was dol op Aristoteles en een groot kenner van de wijsgeer bovendien. Als ik alles wat hij vertelde over Aristoteles onthouden of in ieder geval opgeschreven had was ik nu veel mooie spreuken rijker.

De tuin in februari...

Hoewel het weer vandaag wat mooier is dan voorgaande dagen is er nog niet veel werk in de tuin te doen. Hier en daar kan ik wat blad weghalen of wat vegen. Het vogelhuisje kan opnieuw gevuld worden maar daar blijft het wel bij. De eerste foto laat het pad zien vanuit de voordeur naar de straat. 

De foto hieronder heb ik genomen van de straat naar de voordeur. Aan het eind, als je bijna bij de voordeur bent, twee hagen met klimop. Ik hou niet van klimop maar het zijn wel goede windvangers. En wind is hier altijd net een beetje teveel bij de voordeur. Als je goed kijkt zie je dat het rechtse windlicht wat naar voor staat. Je ziet er ook een stapel stenen liggen want...

De man die uit Harderwijk moet komen om de kabel weer aan te sluiten nog steeds niet geweest is. Ik heb maar zolang een tuinstoel over het gat gezet want ik ben bang dat ik anders een keertje misstap. Ik loop namelijk altijd deze route om naar de fietsenschuur te gaan. Of naar de grijze en groene containers die daar ook staan. Voor de ramen langs en dan linksaf. Morgen komen de mannen is me beloofd. We zullen zien of dat ook waar zal zijn. Tegenwoordig weet je bijna zeker dat afspraken veranderd gaan worden.

Zo kreeg ik melding van de man die het nieuwe glas-in-lood raam maakte dat hij het raam naar een ander atelier gebracht heeft. Daar wordt het lood donkerder gemaakt zodat het er net zo oud uitziet als de ramen die er al zijn aan de voorkant. Daarna wordt het weer naar een ander atelier gebracht waar het tussen dubbel glas gezet wordt. Dan komt het weer terug naar het glas-in-lood atelier. Dat heeft veel langer (weken) geduurd dan was toegezegd. Het atelier belt de timmerman. Die dan naar mij gaat bellen voor een afspraak om het raam te komen plaatsen.