Meer dan 2500...

Zullen we even een rondje wandelen met elkaar? Genieten van al het moois? Laten we beginnen bij de jonge ooievaars. Ze passen niet meer met zijn allen in het nest. Hier zitten de jonkies uit te kijken naar vader en moeder. Ze hebben zich strategisch opgesteld. Wie weet hebben vader of moeder wel hele lekkere kikkertjes gevonden. Wie weet...

We laten de ooievaars achter ons en lopen de stoep op naar de rivier. Kijk daar eens een gezellige boot varen. Een vierkant huisje. Zo zag ik er nog niet een. Het lijkt me uitermate effectief en het ziet er supergezellig uit!

Terwijl ik op stap ben, snoeit de man vakkundig de heg. Je kunt goed zien waar hij gebleven is. Dit is de laatste van alle heggen. Hierachter ligt de moestuin van de buren. Maar dat terzijde. We wandelen verder en zien dat de vlier bessen begint te vormen. Sommigen beginnen zelfs al een heel klein beetje te kleuren. Ik kan niet wachten om er jam van te maken. De combinatie met bramen is heel lekker. En laat ik die nou allebei in de tuin hebben groeien. Deze bessen zijn voor de vogels. We zijn bijna weer thuis maar ik wil nog even met jullie naar de tuin van de buren. Daar maakte ik ook een paar foto's. Van de klaprozen bijvoorbeeld. De bloemblaadjes zijn zo mooi teer. Jammer dat ze maar zo kort bloeien.

We lopen iets naar achter, naar de boomgaard. Kijk de appels eens groeien. Het water loopt me in de mond. Appelmoes, appelsap, apple jelly, gedroogde appeltjes enz enz. Sommige van de bomen zijn al heel oud. Af en toe breekt er een tak maar ze houden moedig stand. Het is zo'n voorrecht al dat fruit te mogen zien groeien. En te mogen oogsten. Er is heel veel om dankbaar voor te zijn.

En kijk de venkel (is het venkel of toch iets anders?) eens mooie bloemen geven. De tuin is op zijn mooist nu. En door de vele regen blijft het groen ook nog eens lekker fris. Echt genieten! Volgens mij loop ik niet gelijk meer met de foto maar dat kan ik helaas niet meer zien. Er zit een bug in mijn blog waardoor ik de foto's niet kan zien maar alleen de computertaal. Ach, dat maakt niet uit toch?

Schuin naast de moestuin staat nog een notenboom. En kijk toch eens... wat een feestje zal dat straks weer zijn. Het rapen van de noten is zo leuk om met de kleintjes te doen. Het is niet helemaal zonder gevaar want soms krijg je een noot op je kop. Ook hier zie ik weer allerlei recepten voor me. Of zo vers van de boom eten. Jummie. Van de schillen maken we ook weer allerlei moois.

En kijk hier dan eens. Je komt ogen te kort op dit moment. De Egyptische platronde rode bietjes (kroten zoals wij ze noemen) groeien ook als kool. De eersten zijn al gegeten en de rest wordt ingemaakt. Sommige potten neutraal van smaak maar ik wil er ook een paar proberen in het zuur. Steeds weer een stapje verder in de ontdekkingsreis, ook op dat gebied.

Uit de tuin van de buren weg kijken we ook nog even in mijn eigen tuin. Naar de bloemenrand. De bijen van de buurman van de Bariton brengen veelvuldige bezoekjes aan ze en komen lekker snoepen. Zo, dat was gezellig hè? We zijn weer terug bij waar we begonnen. En dat brengt me bij het volgende...

De titel van dit blog. Meer dan 2500. Op Dit blog is het mijn 1000 bericht. Op mijn allereerste blog stopte ik bij het 1003e bericht. Daarna probeerde ik het nog een paar keer op andere blogs. Het werd geen succes. Ik verwijderde wat ik schreef op die blogs en daar heb ik niet echt spijt van gehad. Het was een andere tijd. Ik was in een andere fase in mijn leven. In dit blog maakte ik ook een hele reis. Er gebeurde zoveel in de jaren dat ik hier schreef. Ik noem er twee. De operatie en de verhuizing. Beiden zorgden er voor dat ik weer zin in het leven kreeg. De depressie verdween en ik ja, ik werd wie ik nu ben. Jullie waren er getuige van. Bij deze 1000ste kijk ik terug. En heb ik zelfs hier en daar teruggelezen. Iets wat ik eigenlijk nooit doe. Soms moest ik huilen, ik voelde weer de zwaarheid en de pijn. De isolatie en totale eenzaamheid. Gelukkig las ik ook dat ik er de moed probeerde in te houden en de mooie dingen probeerde te blijven zien.

Mijn leven nu is in balans en ik doe dingen waar ik blij van word en gelukkig. De verdrietige dingen hebben een plekje gekregen, de fijne dingen kregen de overhand. Het kleine dorp aan de rivier heeft me dit gebracht. En de tijd. De tijd heelt alle wonden. Het is een cliché maar zo waar. Ik blijf mooie dingen maken, tuinieren, wandelen, genieten van het leven en alle moois om me heen. Maarrrr ga dat hier niet meer met jullie delen. Ik zeg nooit nooit maar voor nu is het goed. Alles is gezegd en de cirkel is rond. Misschien kom ik hier nog eens kijken maar voor nu zeg ik voor de laatste keer.... Dagdag!

Genieten...

Al mijn hele leven ben ik meer een binnen dan een buitenmens. Maar de laatste tijd, eigenlijk sinds ik hier woon, ben ik veel meer buiten dan ik ooit was. Er is ook zoveel om van te genieten. Kijken jullie mee? Naar de vlinderstruik bijvoorbeeld. Met een mooie vlinder er op. In ons gezin heet deze struik nog steeds een toepenboom. Zo noemde mijn dochter hem toen ze nog heel klein was.

De walnotenbomen hier aan de rivierdijk en elders in het dorp beginnen ook te veranderen. De minivruchten zijn flink aan het groeien. Kijk maar eens hoe mooi!

En wat te denken van de courgettes. Die groeien eigenlijk altijd wel in elke tuin maar dit jaar hebben ze de gang er goed in. Ze krijgen genoeg water, haha. Ik ben er volop mee aan het experimenteren. Niet alleen soep en saus maar veel veel meer.

Aan het begin van ons pad staat de brievenbus van de ene buurman in de tuin bij de andere buurman. De venkel in de tuin van de buurvrouw groeit er vrolijk omheen. Het geeft een vrolijk gezicht.

Ik mag graag wat door de tuin lopen met de eerste koffie van de dag in mijn hand. Luisterend naar de vogels, de wind die door de bomen ruist, dat soort dingen. Zomaar wat dwalen en mijmeren. En als ik dan mijn koffiekop neerzet, zie ik soms ook weer wat moois. Zoals dit keer de afbeelding van een haan? Met een beetje fantasie zie ik dat er wel in. Jullie ook?

De laatste foto maakte ik in de boomgaard van de buren. De pruimen zijn rijp en verrukkelijk zoet. Ik mag er zoveel plukken als ik wil. We eten er veel maar ook vries ik ze in voor later. Om er jam van te maken. Ook ben ik bezig met een chutneyrecept. Het is bijna goed genoeg voor de verkoop in het winkeltje. Nog even dooroefenen.

Morgen nog wat meer foto's van buiten. In deze omgeving is er meer buiten dan binnen. Het is, ondanks de regen en de harde wind, echt genieten nu. En dat ga ik nu ook weer doen. De zon schijnt en ik heb nog geen koffie gehad. Dagdag!

Muziek (vervolg)..

Vorige keer schreef ik over muziekmaken en dat dat zo fijn is om te doen. Terwijl ik dat hier vertelde kwamen nog meer herinneringen boven. Ik bedacht me dat ik ook ooit nog orgelles heb gehad. Was ik helemaal vergeten. En vertelde ik al dat ik zong in een projectkoor? Zo leuk om te doen, dat zingen. Een van de buurvrouwen doet het ook en vraagt me steeds om op haar koor mee te komen zingen. Maar nee, ik hou niet van groepen en vaste verbanden. Elke week op een vaste tijd iets met een vaste groep doen ligt me niet. Laat mij maar lekker aanklooien thuis. De buurman van de Bariton herkent dat. Hij heeft me laatst meegenomen naar zijn muziekkamer. Die ligt vol met wonderlijke schatten (muziekinstrumenten). Het was super daar rond te dwalen en dingen uit te proberen. Ooit op een midwinterhoorn gespeeld, vroeg hij me? Nou nee, maar ik wil het wel proberen. Zoiets. Zo kocht ik laatst in een kringloopwinkel een xylofoon. Nog mooi in de doos. Alleen de stokjes waren afgebroken maar verder was hij nog prima in orde. Weet je, zo'n ding koop ik dan en ga er mee aan de gang. De ontdekkingstocht en de verwondering, maar ook het blije gevoel als het ergens op begint te lijken. Dat is geluk (voor mij). We hebben een vrijstaand huis en de buren hebben er geen last van zeggen ze. En als ze dat wel hebben zetten ze gewoon hun gehoorapparaat uit. Mooi hè? ;-)

Naast de gitaar (die ik vorige keer liet zien), kreeg ik laatst van iemand een ukulele. Daar ga ik dan ook weer mee aan de slag. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe avonturen beleven zonder dat je ervoor uit je stoel hoeft te komen. Soms lukken dingen ook helemaal niet hoor. Zo heb ik hier een Turkse fluit in huis waar ik geen geluid uit krijg. Wat ik ook probeer, het klinkt als een rochelende oude opa. Of zoiets, haha. Steeds weer probeer ik het maar nee. Vaak als mensen hier komen zien ze wat liggen wat ze herkennen. Zo pakken vrouwen vaak de tambourijn en gaan daar mee aan de slag. Een hand op de rug en de tambourijn in de lucht. Goed tegen of voor de kipfilets roepen we dan. Olé

De nieuwste aanwinst is de Euphonium van de man. Terwijl ik maar wat rommel in de marge gaat hij voor het echte werk. We reden er voor naar het mooie Limburg en dat niet een maar twee keer. Vorige week zochten we hem uit, afgelopen zaterdag mocht hij mee naar huis. We hebben inmiddels al veel bezoek gehad. De buurman van de bariton als eerste. Kunnen we samen gaan spelen, zei hij de man. Misschien kunnen jullie een dorpsorkest maken, riep ik!!! Oh nee, dat hebben we al. We hebben de dorpsfanfare en bij de buurman van de kerk kun je met bijna elk instrument meedoen in zijn salonorkest. Goed, alle gekheid op een stokje... de man is blij, ik ben blij. Allebei op onze eigen manier. Hij is alleen niet zo blij om op mijn blog te staan. Vandaar dat ik heb onherkenbaar gemaakt heb. Het gaat tenslotte om zijn nieuwe vriend!

Het leven gaat hier ondertussen door. Het fruit is rijp en ik maak volop jam. Het onkruid groeit als een malle en het gras moet nodig gemaaid. Binnen is er ook nog het nodige te doen. En daar ga ik nu dan voor in de benen. Tot het volgend blog. Dagdag!

Muziek...

Hoewel heel erg op een stille omgeving gesteld, hou ik bij tijd en wijle ook van muziek. En dan vooral om zelf muziek te maken. Laatst vroeg iemand welke instrumenten ik bespeeld heb of nog speel. Dat bleek best een lang rijtje te zijn. Ik was er zelf verbaasd over eerlijk gezegd. Het begon allemaal met de blokfluit. Eerst een jaar theorieles en daarna in het tweede jaar de blokfluit. De lessen werden in de school maar na de reguliere schooltijd gegeven door de muziekschool. Ik vond het leuk om blokfluit te spelen en kan me nog heel goed herinneren dat ik het liedje land van Maas en Waal leerde spelen (Boudewijn de Groot) Na de blokfluit kwam de accordeon. Elke week ging ik naar les en oefende ijverig thuis. Alleen hadden wij een hond die merkwaardig gedrag vertoonde. Meteen als ik de koffer pakte begon hij heel paniekerig te rennen en als ik begon te spelen begon hij te huilen als een wolf. Mijn moeder adviseerde er maar mee te stoppen want het was geen doen. Jammer vond ik dat. Bij de fanfare speelde ik achtereenvolgens bugel, trompet en sopraansaxofoon. Met wisselend plezier want ik was heel bang van de dirigent en zag er als een berg tegenop om naar de repetitieavond te gaan. Het spelen zelf vond ik heerlijk.

Intussen had ik een gitaar gekregen en leerde ik daar ook op spelen. Zo super want ik kon er bij zingen. En zingen was iets wat ik ook graag deed. Ik heb de gitaar nog steeds. Hij staat in de woonkamer en ik pak hem nog met grote regelmaat. Eerst zong ik alleen of met vrienden, daarna met de kinderen en nu weer met de kleintjes en nog steeds met groot plezier. Iemand bood een dwarsfluit te koop aan en ook daar werd ik verliefd op. Ik nam les en leerde fluitspelen. Een wondermooi geluid. En het was zo fijn om te doen. Na de fluit kwam de piano. Ik kocht er een van een collega. Je ziet hem op de laatste foto op de achtergrond. Dit is een heel droog huis en de toetsen vallen er een voor een af. Spelen gaat gewoon door. Ik lijm ze er later wel weer een keer op. Vorig jaar kwam er een tweede piano bij. De eerste staat in de hal, de tweede in de woonkamer. En toen was daar ineens de bariton van de buurman. Je ziet hem op de eerste foto. De man wilde ook wel weer eens muziek maken, de buurman ging op vakantie en hij vond het prima om zijn instrument uit te lenen. Het klonk als een zieke zeekoe maar na een kwartiertje oefenen was de zeekoe genezen en bleek hij waarempel nog geluid uit het ding te krijgen. Na 30 jaar pauze vond ik dat een knap staaltje van deze bijzondere man. In een onbewaakt ogenblik probeerde ik het ook eens en waarempel het lukte. Wel kwam ik adem tekort en werd ik licht in het hoofd maar toch.... De man werd zo enthousiast dat voorzichtig aan een plan ontstond om zelf weer een instrument te kopen. Zo zouden we samen kunnen spelen. Of in het orkest van onze buurman. Daarover later meer in een ander blog.

De kleintjes maken ook graag muziek. Ze kunnen nog niet echt spelen maar genieten er wel van. Zo kan de kleine jongen eindeloos lang op de bank zitten met de gitaar op schoot en zachtjes de snaren aanraken. Voor hem kocht ik in de kringloop de kleine gitaar die je op de tweede foto ziet. Hij is zeven en zijn handjes zijn nu groot genoeg om te kunnen leren spelen. Klein meisje is meer van de toetsen en altijd als ze in de vakantie komt logeren leren we een nieuw liedje. Ze vroeg een piano voor haar verjaardag, het werd een key board. Jammer genoeg was haar leraar niet gemotiveerd het kleintje iets te leren en ze verloor haar plezier in de lessen. Hier speelt ze nog wel maar thuis deed ze niks meer met haar instrument. Het stond op zolder te verstoffen en daarna kwam het naar hier.

Het was ook niet echt mijn ding om er op te spelen maar nu hebben we toch een mooie bestemming voor het keyboard gevonden. We hebben hem aan een autistisch jongetje gegeven. Gisteren kwam hij hier met zijn vader om het ding op te halen. Oh, het was zo zo ontroerend dat koppie van die jongen te zien. Hij kon gewoon niet geloven dat hij mee naar huis mocht. Voor mij? Ja echt voor jou, zeiden we steeds. Even later vroeg hij: voor mij? Ja, voor jou. Wat fijn om te weten dat iets goed terecht komt. Het instrument zelf was denk ik 26e hands maar voor hem voelde het als goud. Op een later tijdstip vertel ik wat meer over de aankoop die aanstaande is. Voor nu laat ik het hierbij. Spelen jullie ook een instrument? En zo ja, welk? Zingen jullie graag? Ik ben benieuwd.

Alles wat groeit en steeds weer boeit...

Buiten zingen de vogels dat het een lieve lust is. In de verte rijdt een tractor en als ik heel goed luister hoor ik de buren zachtjes praten. De man snoeit de liguster heg. Er gaat een flink stuk vanaf want hij wordt veel te hoog en neemt licht weg uit de keuken. Als ik uit het raam van mijn werkkamer kijk, zie ik de kat van de buren lopen, hij heeft honger en ik zorg een weekje voor hem. Hij komt me halen (zo leuk) Het pootje is nog niet veel beter lijkt het. Eerst maar naar het beest toe. Daarna schrijf ik verder hier.

Zo, daar ben ik weer. Het is inmiddels een goed uur verder. Kater was heel zielig en wilde lang geaaid worden. Zo gaat dat. Daarna dronken we koffie in de tuin. Heerlijk deze temperatuur. Zo rond de 22-24 graden functioneer ik op zijn best. Maar nu ben ik weer hier om even e.e.a. met jullie te delen. Allereerst een update van de tuin. We zijn dit jaar niet echt gelukkig met de bloemenrand. Deze foto is van 27 juni en ik maakte hem van het gunstigste stukje van de border. Er staat heel veel onkruid tussen en ook groeit er van alles dat niet de bedoeling was. Misschien trekt het nog bij. Wordt vervolgd. We kochten wat eenjarig spul voor in de grote potten in de tuin. Ik zal daar ook eens wat foto's van maken. Help me onthouden ;-)

Deze week pas ik op de kat van de buren, een paar weken geleden deed ik dat op de moestuin van de andere buren. Dan weer op iets anders. Ondertussen zijn de bessen rijp genoeg en geplukt. Vandaag gaat de buurman er jam van maken. Het valt me op dat in dit dorp het meestal de mannen zijn die dit soort dingen doen. Ik ken weinig vrouwen die jam maken. Hmm. Zou daar een speciale reden voor zijn? Ik zal het eens navragen. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik deze foto misschien al eens eerder heb laten zien? Nou ja, dat is dan maar zo.

Wat ik wel zeker weet is dat ik de sla al eerder liet zien. Als babyplantje en kijk nu eens! Het werd een mooie grote krop waar we twee dagen van gegeten hebben. Eerst als maaltijdsalade en daarna nog als tweede groente. 29 juni was het zover. We hebben er van gesmuld. Het zijn toch eigenlijk kunstwerkjes van de natuur als je er goed naar kijkt he.

Stil in het dorp...

Op dit moment is het stil in het dorp. De vakantie is aangebroken. Maar voor het zover was, was er nog het een en ander te beleven. Zo kon je je in het dorpshuis laten testen op fitheid. Er werden home trainers neergezet, je kon je bloeddruk laten meten, suiker laten testen en nog veel meer. Het werd een drukte van belang. Ben ik er ook naartoe gegaan? Nope! Ik vind mezelf fit genoeg, haha. Bovendien heb ik zoveel op dat soort fietsen gezeten tijdens de revalidatie na mijn dubbele knieoperatie dat ik daar geen trek meer in heb. We hebben trouwens nog zo'n ding staan hier bedenk ik me nu. Suiker en bloeddruk kan ik zelf meten en daar ga ik trouwens ook twee keer per jaar voor naar de dokter. Verder maak ik elke dag een lange wandeling. Het is natuurlijk super dat dit aangeboden wordt en het werd ook nog eens een gezellige bijeenkomst daar in het altijd drukbezette dorpshuis. Ik heb begrepen dat er ook wandel en fietsgroepjes uit ontstaan. Mijn niet bellen daarvoor. Het fijnst loop ik alleen. In de vroegen ochtend.

Volgens mij heb ik het hier al eens eerder verteld (ik ben te lui om terug te kijken) maar we hebben dit jaar een vierling in het ooievaarsnest hier in het dorp. Onze postbode die jullie misschien kennen als de Betuwefotograaf maakte een mooie foto van het viertal met paps of mams. Ze kwamen er zelfs mee in de krant. Daar komt deze foto dan ook vandaan. Alle credits voor Marinus dus. Ze groeien als kool en het wordt dringen in het nest. Het is echt mooi om ze te volgen in hun ontwikkeling.

Verder was ik met oudste zoon in Leerdam bij Kaatjes theetuin. Dat doen we elk jaar voor moederdag. Dit keer combineerden we het met de verjaardag van zoon. Het was een mooie middag. In een supergezellige omgeving kletsten we bij terwijl de kipjes om ons heen scharrelden. Soms ook kwam er een kat langs (met of zonder muis in de bek) of kwam er een hondje kijken of er wat te snacken viel. Vlakbij was een 'bos' waar je kon wandelen (onderdeel van de Hollandse waterlinie) maar daarvoor moesten we wel eerst langs de ganzen, dat was nog een dingetje.

Het eten was superlekker! Eerst een gang hartig die heb ik op de foto gezet, daarna nog een ronde met zoet. Koffie of thee naar keuze of behoefte. Rood is mijn lievelingskleur en jullie begrijpen dat ik we meteen thuisvoelde. Echt een leuk adresje om eens heen te gaan. Na alle drukte werd het stiller en stiller in en om het dorp. De vaste bewoners trokken naar elders en tegelijkertijd melden vakantiegangers zich op de campings hier in de buurt. Ook de B&B's zijn goed gevuld. Dat geeft altijd een leuke vibe. Vakantie zonder weg te gaan. Ik ga stoppen nu met schrijven want het fruit roept. Pluk ons! Pluk ons! Oh en ik pas weer op de kat van de buren en die zit hier ook al even recht in mijn gezichtsveld te kijken of ik hem wil komen knuffelen (en eten geven) dus in de benen huppetaaaaa! Dag allemaal!

Slingers...

Harry Mulisch zei ooit: Het leven is een feestje maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Ik las dat ooit ergens en heb dat altijd onthouden. Want oh wat is de wereld in beweging op dit moment. We leven in een bijzondere tijd. Ik probeer er grip op te krijgen maar er is veel wat ik niet begrijp en er zijn veel dingen die me verwarren en verontrusten. En toch...

...toch zijn er in ons leven ook zoveel mooie momenten die we kunnen vieren. Een mooie wandeling in de vroege ochtend. Kijken naar de zonsondergang of zonsopkomst. We kunnen de vogels horen fluiten, genieten van een kop verse geurige koffie. Zelf geniet ik erg van deze kleine dingen en probeer er echt bij stil te staan. Letterlijk het moment te laten gebeuren. Het te vieren. Deze mooie dingen kosten ons niks maar zijn tegelijkertijd niet in geld uit te drukken. Terwijl ik zit te schrijven is de liefste van alle mannen het gras aan het maaien. Hoe lekker ruikt versgemaaid gras. In de oven staat een cake te bakken. Ook die ruikt heerlijk. De naaimachine staat naast me (ik heb een plekje gevonden en verlies hem niet uit het oog, haha) Zojuist heb ik een nieuwe slinger genaaid. Om te vieren.

Om het leven te vieren. Want ondanks alle ellende om ons heen. Alle narigheid, de puinhoop, verwarring, de angst voor waar we heengaan is er (ik zei het hierboven al) toch veel te vieren. Laten we ons daar aan vasthouden. Aan die kleine dingen. Ze met elkaar delen. Er elkaar over vertellen. Zo zat ik samen met een wildvreemde mevrouw op het bankje aan de rivier. Ze was aan het fietsen en vroeg of ze naast me mocht komen zitten. Natuurlijk mocht dan. Ze vertelde me haar levensverhaal. Het was ontroerend en ik voelde me enorm verbonden met haar. Na een uurtje ging ze weer verder en bleef ik nog even zitten. Wat een vertrouwen om zoiets persoonlijks met een wildvreemde te delen.

Later die dag ging ik nog even terug naar het bankje aan de rivier. Ik hoef er maar een paar meter voor te lopen. Het is altijd fijn om daar te zijn. Ik telde de zegeningen van die dag. De oneindige hoeveelheid mooie en kostbare momenten. Een gewone doorsnee vrouw, op een bankje, in een dorp van niks naar nergens en toch.... in gedachten hing ik de slingers op. Er was die dag veel te vieren.....

Eten uit eigen tuin...

Volgens mij heb ik hier al een paar keer verteld over mijn fruitboomgaard bij de kerk. We plantten daar wat fruit. Het leek alsof de frambozen de winter niet hadden overleefd maar uiteindelijk viel dat mee en kwam er dit jaar wat bloesem aan. De bramen groeiden en bloeiden dit keer ook goed en zelfs de bosbessen settelden zich. De kruisbessen bleven lang achter maar uiteindelijk begonnen ook die te groeien. En nu was het zover. Hier en daar had ik al wat geproefd en geprobeerd maar nu was het dan eindlijk zo ver. Ik plukte ee bakje vol vruchten. Oh wat was ik trots. En wat waren ze lekker. Heerlijk! Vanaf 23 juni plukte ik elke dag zo'n bakje lekkers. De kruisbessen zijn nu op. De bosbessen te klein om te plukken en ook de framboosjes waren nog klein maar oh, wat een feest. Voor de bramen moet ik nog even geduld hebben. Die beginnen al wel te kleuren.

Ondertussen zagen we overal borden met daarop kersen te koop in de berm gezet worden. Ruim twee weken later dan vorig jaar waren ze zongestoofd lekker zoet en zo van de boom in een bakje gedaan. Het was weer smullen. Wat is het toch fijn om hier te wonen. Zoveel lekker om de hoek van de deur...

We nemen nog even een kijkje in de tuin van de buren. Zij zijn op vakantie in Frankrijk. Kijk eens naar hun aalbessen. Ook die worden rap rijp en rood nu. De merels kijken er al met een schuin oog naar. Ze zijn bijna goed. Hier en daar zijn ze zelfs al aan het proeven. Ik heb er maar vast een net overheen gegooid anders blijft er niks voor de buren over.

Naaien...

Ik weet nog goed, we moesten een nachtjapon naaien. De stof zou door school geleverd worden maar ik had dat spul gezien en ik moest er van griezelen. Thuisgekomen maakte ik mijn moeder wijs dat we zelf stof moesten kopen en mijn moeder (de lieverd) nam me mee naar de winkel in het dorp achter de dijk. We kochten stof en ik maakte met veel gezucht en gesteun een nachtjapon die die naam eigenlijk niet verdiende. Het was drama. Op de een of andere manier was er iets mis gegaan en kon ik dat ding alleen aan als ik een ronde rug maakte en de armen dicht bij elkaar hield aan de voorkant. Het voorpand was veel te smal. We moesten met zijn allen naar de directrice om aan haar te showen waar we het hele jaar mee bezig waren geweest. Nou ja,ik dan want mijn klasgenoten hadden een heel programma aan mooie kleren afgewerkt, bij mij was het hier gestopt. Daar stond ik dan, krom en ongelukkig. De directrice moet gezien hebben wat er mis was maar gaf geen krimp. Ze liep de hele rij af en deelde complimenten uit. Helemaal aan het eind zag ze mij. Ook jij hebt je best gedaan, zei ze met een half lachje. Jaren later, ik was al lang volwassen kwam ik haar nog eens tegen. Ze herinnerde zich het voorval. Als ik je recht had laten staan was het niet goed afgelopen en was de stof gaan scheuren. Dat wilde ik die lieve en buitengewoon aardige moeder van je niet aandoen, zei ze. Ze had gelijk. Je was ook echt niet op zijn plaats op onze school hè. Ik was zo blij dat je wat anders ging doen. Lang verhaal kort... in de jaren daarop keek ik de naaimachine niet meer aan.

Ik trouwde met de liefste van alle mannen en kreeg een schoonmoeder die kon toveren met de naaimachine. Ze was werkelijk een kunstenares. En niet alleen zij maar ook haar drie dochters waren precies even talentvol. Ik maakte dat ik wegkwam. Toch leende ik op enig moment de naaimachine van mijn moeder. Die eigenlijk ook niet wist wat ze met dat ding aanmoest. Het werd weer geen succes. Jaren later kocht ik zelf een eenvoudig machientje waar niet veel aan kapot kon en begon ik zonder patroon wat lappen aan elkaar te naaien. Dat was leuuuuuuk! Ik kreeg de smaak te pakken en naaide de ene tas na de andere. En niet alleen tassen maar ook kleerjes voor de kinderen. Ik knipte gewoon langs bestaande kleertjes et voilà. Ik ging op naailes en leerde met patronen te werken. Maar dat was niet waar mijn hart naar uitging. Het losse en vrije, dat vond ik leuk. Op alle plekken waar ik later woonde nam ik wat lessen. Dat patroon uitknippen en daarna doorslaan vond ik helemaal niks. Pas in Egypte werd het interessant. Daar tekenden ze meteen op de stof. Boem! Dat was het. De naaimachine werd afgestoft en zelfs meegenomen naar Cairo. Ik leerde quilts maken en gaf daar op enig moment zelfs les in. Dat was in de tijd dat ik mijn oude directrice weer tegenkwam. Wat hebben we gelachen toen ik haar vertelde wat ik deed.

Ik ben nu in staat om eenvoudige dingen te naaien. Zoals vlaggetjes, slingers, slabbetjes of de hondjes die jullie hier op de foto zien. Die maak ik trouwens volgend jaar al dertig jaar. Ik vond deze oude foto van vier huizen geleden om het te bewijzen. Ik maakt ze nog precies hetzelfde als toen. Het patroon heb ik steeds bewaard. Ja, patroon.... jullie lezen het goed. De stofjes heb ik soms ook al jaren en jaren in huis. De vulling kocht ik ooit in Egypte. Ik naai mijn eigen jurken (altijd hetzelfde model) en ben inmiddels aan mijn tweede machine toe. Ik denk nog vaak aan de valse start die ik destijds maakte. En moet dan glimlachen om mezelf. Mijn eerste machine heb ik bewaard. Voor mijn dochter. Maar ze had geen belangstelling en heeft er nooit naar omgekeken. Misschien dat ooit een kleinkind zich meldt. Wie weet zit er een tussen met de genen van mijn schoonmoeder. Het zou zomaar kunnen he, het zou zomaar kunnen.....

Feest...

Eindelijk was het dan zover! De feestweek ging van start (ik loop nog steeds een beetje achteruit in de tijd) met een kerkdienst in de feesttent. Een koor kwam zingen, de voorganger gaf ons mooie inzichten en na afloop dronken we geurige koffie of thee met wat lekkers. We kletsten wat na over de dienst en de week die komen ging maar al snel werd het veel te warm in de tent om zelfs maar adem te halen, hihi. Bovendien zouden we daar om zes uur weer zijn om met 250 mensen uit het dorp samen maaltijd gebruiken. Met 250 mensen in een tent. Oei, dan zou de temperatuur vast nog wat omhoog gaan. Via de dorpsapp werd al opgeroepen om waaiers mee te nemen. Daar was gehoor aan gegeven en menig waaiertje (zo'n spaans dingetje) wapperde elegant heen en weer die avond. Ook werd die avond de Otto uitgereikt. Dat is een onderscheiding waar je voor in aanmerking komt als je je langer dan 10 jaar voor het dorp hebt ingezet. Dat is namelijk wat een gemmeenschap bij elkaar houdt. Mensen die hun vrije tijd invullen met en voor elkaar. Na de maaltijd waren er door de week heen nog meer activiteiten. Zo werd er veel voor de kinderen georganiseerd en was er een pub quizz

Op vrijdagmiddag werd er een seniorenmiddag georganiseerd. Gezien onze leeftijd (45+) mochten wij ons ook melden. We verwachtten een soort van bejaardenbingo maar dat kwam niet uit. Het dorp wordt in de feestweek in vijf delen gedeeld. Van ons werd verwacht dat we kwamen zitten aan de lange tafel met onze straatgenoten. Koffie werd geschonken en de spellen werden gespeeld. Zo was er een scootmobielrace. In een scootmobiel moest een bepaalde route worden gereden. Onderweg moesten boodschappen opgepakt worden van tafeltjes en achteruit ingeparkeerd. Er moest over een plank gereden die kantelde en nog veel meer. Hilarisch want de meesten hadden nog nooit in zo'n ding gereden. Ook werden blokken gestapeld. De hoogste stapel won en ja op een wiebelige tafel in een tent met een houten vloer is dat een uitdaging. Tal van spelletjes werden gespeeld. Tussendoor haalden we een drankje en kregen we wat te snacken. Het was heel heel gezellig maar zo heeeeeet. Zaterdag was dan eindelijk de optocht. Al jarenlang zet een van de buurvrouwen koffie, bakt een buurman boterkoek, zet weer een ander stoelen en banken neer en vult nog weer iemand anders dat aan met tafeltjes, mokken en kopjes. Dit keer vanwege de warmte ook parasols. Het was een vrolijk gezicht. We hoefden maar 2 meter het pad af te lopen en daar konden we vervolgens de stoet aan ons voorbij zien trekken. En dat was me toch een feest! De dorpsfanfare voorop en de rest er achteraan. We hebben echt echt genoten. Na afloop gingen we weer naar de tent voor de uitslag en het Hollands uurtje. Daarna was het voor ons afgelopen. De DJ's van radio 538 hebben we voor je jeugd gelaten. Trouwens.. daar konden we thuis in de tuin naadloos van meegenieten zonder uit onze luie stoel te komen.

Tussen de bedrijven door moest er natuurlijk wel gewerkt worden. Leuke lapjes werden te voorschijn gehaald. De naaimachine geolied en voorzien van een nieuwe naald. Het was even de vraag of ik genoeg biaisband zou hebben en waar was het flanel ook al weer? En de badstof? Uiteindelijk naaide ik een hele stapel slabbetjes. Voor pasgeboren baby's en een andere maat voor iets grotere kleintjes. Zo leuk en een feestje om te doen dat kleine spul. In de week na de feestweek was het weer even wennen om in het gareel te komen. Veel verhalen werden gedeeld, foto's verschenen her en der in de dorps-app. De tent werd wer afgebroken en het feestterrein afvalvrij gemaakt. Daarna mochten de schapen er weer grazen. Uiteindelijk werd ook de poort aan het begin van het dorp neergehaald en dat was het echte eind van het dorpsfeest 2023. We hebben er weer van genoten! Het was super.

Tuin...

In mijn vorig blogje vertelde ik wat over de tuin. Onze ouders hadden een tuin op veengrond. Daarna woonden we lang op zandgrond en nu wonen en tuinieren we op klei. Vette klei. Die zich moeilijk laat bewerken maar ontzettend groeizaam is. Hier in het dorp hebben veel mensen een tuintje. Onze naaste buurman heeft veel ervaring, ik leer veel van hem. En ja, we mogen (in ruil voor het onkruidvrij houden) mee eten van zijn tuin. Super is dat! De buren naast de buren gebruiken alles wat ze verbouwen. Die buurvrouw organiseert regelmatig een aanschuiftafel en kookt dan uit eigen tuin. En dat kan ze heel goed. De derde buurvrouw tuiniert wat alternatiever. Volgens een bepaalde filosofie waarvan me de naam nu even is ontschoten. Ze bedekte de bodem met karton en hoeft ook niet te wieden. Ook zij gebruikt de groenten uit haar tuin voor haar gasten. Wij zijn vergeleken met hen maar amateurs en dat vinden we volstrekt niet erg, haha. Van laatstgenoemde buurvrouw kregen we twee sla-plantjes. Eén daarvan ging er meteen al dood maar de ander lijkt het te redden.

Veel groen in een dorp geeft ook veel groenafval. De meeste huizen hebben dan ook meer dan 1 container die vrijwel altijd vol zit. Menigeen heeft een composthoop of rijdt tussendoor nog naar de stort om van al het groenafval af te komen. Bij de leging gaat wel eens wat mis. Kijk maar naar deze foto! De grijpers van de containerleger zijn te sterk of het materiaal van de containers zelf te dun dat weet ik niet. Maar dit beeld is eigenlijk elke week wel te zien hier. We kunnen bellen of appen naar de gemeente en het wordt snel geregeld maar toch... het ziet er zo verloren uit. Net of ze een beetje teveel gedronken hebben bij de voorpret van het feest van het dorp.

We zaaiden dit jaar ook weer een bloemenrand met bloemen voor de bijen. Zelfs een beetje meer dan vorig jaar. We vroegen de hovenier van het dorp om zaad en na het inzaaien begon het al snel te groeien. Alleen zagen we na verloop van tijd hele vreemde bloemen opkomen. Ze kleurden in de grond in plaats van daarboven. Het bleken radijsjes te zijn. Ik denk wel een stuk of dertig hebben we er gegeten. En ze waren heeeeeerlijk. Niks is zo lekker dan ze te eten als ze net uit de grond komen. Even afvegen aan je tuinkleren en hoppa, smullen maar. We vertelden het de hovenier. Hij begreep er niks van. Wij ook niet... we dachten nog aan een grap van de buren maar nee.....Nou ja, ze smaakten prima hoor maar we hebben geen idee hoe ze daar kwamen.

Warm...

Puf puf, wat is het warm hè. Op het moment van schrijven is het 27 graden in mijn werkkamer. En de zon is al weg van de ramen. Ik verlang zulke dagen terug naar het verkoelende windje van zee en het oude huis waar we woonden. Terug verlangen heeft geen zin, roep ik dan flink tegen mezelf en meteen er achteraan... aan het eind van de week zakt de temperatuur gelukkig weer. Het was ook warm toen we hier de jaarlijkse feestweek vierden en de voorbereiding daarvan. De boog werd neergezet aan het begin van het dorp en weer zag het er feestelijk uit. Een beetje aandoenlijk ook. Duidelijk handwerk en met veel liefde gedaan. Je ziet het er aan af. Deze kant zagen we trouwens als je het dorp uit gaat. Er ligt daar tegenwoordig een gemene verkeersdrempel, zien jullie hem? Ja, ook in het dorp van niks naar nergens is dat helaas nodig. De poort stond en...

... ook de vlaggetjes werden weer uit de kast gehaald. Plastic vlaggen in de kleuren van het dorp. Tijdens corona kregen we allemaal een lijntje. Aan de dijk hebben de buren zich verenigd en ze aan elkaar verbonden. Met speciale stokken zijn ze in de grond geprikt. Als het een beetje waait (en dat doet het vrijwel altijd op de dijk) dan hoor je een vrolijk gewapper. Het is steeds weer leuk om er langs te lopen. Het waren zomaar twee voorbodes van wat komen ging. Langzaamaan werd naar de feestweek toegewerkt. Wagens versierd, toneelstukjes geoefend en er heerste een vrolijk soort bedrijvigheid. En het zou warm worden. Dat was toch wel hét gespreksonderwerp. Vorig jaar was het ook erg warm. De opstart na twee coronajaren ging haperend in die hitte maar dit keer lieten de mensen zich niet meer tegenhouden. Ja, erg leuk om de voorpret mee te maken en de positieve energie te voelen.

Ondertussen veranderden wij een en ander aan de tuin. Een voortdurend proces. We haalden de cotoneasters (heten ze zo?) weg en de pluimhortensia's werden daarna op de vrijgekomen plek gezet. Zo maakten we plaats voor een kleine groentetuin. Vorig jaar groeiden er aardbeien en nog wat ander spul. Dit jaar zaaiden we rode bieten. Hieronder zie je de miniplantjes al een beetje opkomen. Het is toch zo bijzonder om zo'n klein zaadje uit te zien groeien tot een plantje. Het water liep me al bij voorbaat in de mond bij de gedachte aan het eten van die lekkere kroten zoals wij ze noemen. En dat deed het bij de merels en andere vogels ook want voor we het wisten pikten zij een een graantje ofwel een zaadje mee. Daarom toch maar even een net erover gedaan tot de plantjes wat groter en weerbaarden werden.

Onze ouders hadden ook groentetuinen en we zijn er dus mee opgegroeid. Onze opa's kwamen spitten en wij mochten meehelpen met oogsten. Het was vooral verstoring van het buitenspelen in onze herinnering. Nu als volwassenen beleven we het anders en hebben we er lol in om wat in de moestuin te rommelen. Het gaat met vallen en opstaan. Maar we vinden het leuk om te poten en te observeren. Te verzorgen en straks te smullen. We leven hier veel meer buiten dan we in al onze andere huizen deden. Het is zo fijn om de vogels te horen fluiten en de rust te ervaren. Heerlijk. De warmte in het huis nemen we dan maar op de koop toe.

Saai...

Dat ik hier op een mooi plekje in Nederland woon, heb ik regelmatig aan jullie laten zien. Tijdens mijn wandeling maakte ik hier en daar wat foto's. Maar die kunnen natuurlijk nooit de sfeer weergeven van hoe het hier echt is. Zo maakte ik ook wat foto's voor mijn jongste zoon toen ik op mijn wekelijkse uitje was. Het erf af en het dorp uit. Jongste woont in Zuid- Afrika en heeft ooit samen met ons in de provinciestad hier niet zo heel ver vandaan gewoond. Als ik daar dan weer eens ben stuur ik hem er wat foto's van. Hij vindt dat altijd leuk en meestal komen er dan herinneringen boven die we dan met elkaar delen. Dit keer maakte ik een foto van een nogal kenmerkend pand op de markt met daarachter de kerk waar we elke week naartoe gingen. We hebben goede herinneringen aan de tijd dat we daar woonden en het is fijn dat ik er weer regelmatig naartoe kan gaan.

Als ik, na een bezoek aan die provinciestad weer terugkeer op het dorp en op het erf ben is dat altijd weer een fijn moment. Ik schreef daar eerder over. Het is nooit saai en er is elke dag wat anders te zien of te ontdekken. Zo stond een paar weken lang de kerk in de steigers. Er moest nodig e.e.a. gerepareerd worden aan de hoeken. De stenen zaten los. Ik maakte deze foto vanuit het raam van mijn werkkamer op de eerste verdieping. Met bewondering heb ik zitten gekeken naar de mannen van monumentenzorg. Wat een vaklui waren dat zeg! Alles ziet er nu weer netjes uit.

Een derde foto van mijn omgeving wil ik jullie niet onthouden. Het heeft een kleine link naar de provinciestad waar ik hierboven over schreef. We woonden daar aan een singel waar eigenlijk nèt iets te hard gereden werd. Er lagen wel drempels maar die hielpen niet veel. De gemeente bedacht toen het plan om schapen in te zetten als snelheidsremmers. Ze zouden meteen ook het gras in de berm korthouden. Het was een gezellig gezicht en het plan werkte. Nu terug naar dit dorp. Veel mensen houden hier schapen of geiten. Ze houden het gras kort en in het voorjaar is het een gezellig gebeuren met al die lammetjes. De laatste tijd is er wat onrust in het dorp want we hebben uitbraken van diezelfde schapen.

En dat wordt natuurlijk gemeld op de groeps/dorps-app. Foto's met begeleidende tekst. Meest vanuit de auto genomen. Of vanaf de fiets. Van wie is dit schaap? Meestal meldt iemand zich dan of waarschuwt de eigenaar. Soms ook wordt een schaap tijdelijk bij andere schapen in de wei gezet. Er is er één die zo vaak ontsnapt dat we haar Houdini zijn gaan noemen. Zij breekt meer dan regelmatig uit. Hek goed repareren wordt gedaan maar ze ziet kans om er steeds vandoor te gaan. Gelukkig rijden de mensen hier zowieso niet harder dan 30 km dus schade is er nooit en het is ook wel een komisch gezicht die natuurlijke verkeersremmers. Op een dag ging zelfs een moeder met twee van haar kinderen buiten de deur eten. Bij de kapper in de tuin nota bene. Misschien hadden ze het warm en wilden ze van hun jasje af? We kregen een live verslag via de app. Nu lopen ze bij mij in de tuin schreef de een. Even later iemand van een paar huizen verderop... en weer verder. Het was hilarisch want er wonen nogal wat grappige mensen hier. Uiteindelijk meldde de eigenaar zit en gingen ze weer achter het hek. Ik zei het al zo vaak. Het is een dorp van niks naar nergens. Maar saai? Nee dat is het hier zeker niet.

Groen...

Ooit geboren in de mooie Alblasserwaardse polder was het voor mij wennen om op mijn 16e naar de grote stad te verhuizen. De hoeveelheid huizen, mensen en de afwezigheid van groen vielen me zwaar. Ik kan me nog herinneren dat mijn studentenkamer vol stond met allerlei soorten kamerplanten. Ze stonden werkelijk overal. Om maar te compenseren denk ik. Ik verhuisde daarna naar een nog grotere stad, toen naar een dorp, daarna een provinciestad, een groot dorp met stadse allure, een nog groter dorp, een miljoenenstad en uiteindelijk eindigde mijn verhuisavontuur hier. In een dorp van niks naar nergens, aan het eind van de hoofdstraat die 200 meter lang is, achter de kerk en midden in het groen. Buitengroen wel te verstaan. En ik geniet elke dag weer, meerdere keren, van die overdaad. Het is alsof ik hier altijd gewoond heb. Twee keer per week ga ik van het erf. Om boodschappen te doen. !x in het dorp hier vlakbij aan de overkant van de rivier. De andere keer ga ik er echt op uit. En elke keer weer kom ik doodmoe en overprikkeld terug. En ben ik gelukkig als ik het dorp binnenrijd. Ja, hier hoor ik. En als het aan mij ligt, ga ik hier ook niet zomaar meer weg.

Daar waar ik woonde had ik meestal een groot huis maar met een kleine tuin. Hier is de tuin 1500 m3 groot. Veel werk dus maar oh zo fijn om te doen. Eerst was er alleen gras en grint. Daarna hebben we drie mooie koningslindes geplant en een bijenbloemenborder gezaaid. Daarna kwam de fruitboomgaard en de border langs de oude kerkmuur met de leilinden. Dit jaar maakten we een kleine moestuin waar nu een mooie courgetteplant groeit. En wat rode bietjes. We beginnen rustig en zien wat groeit en niet groeit. We kunnen ons dat permiteren omdat we mee-eten van de moestuin van de buren. Oh en ik kreeg een slaplantje van een van de andere buren. Aan het eind van de week eten we lekker sla. Jummie.

De vorige bewoners van dit huis hebben gezorgd voor een grondwaterpomp we kunnen de tuin dus sproeien met grondwater. Dat scheelt veel werk. De pomp staat in een vormalig kippenhok en op het dak staan bakken met bodembedekkers. Sedum en zo. Hier en daar is er wat doodgegaan. Van een tuinvriendin kreeg ik stekkies uit haar tuin om e.e.a. aan te vullen. Ze moeten nog even goed wortelen in de schaduw maar daarna mogen ze op het dak verder groeien. Het rek waar ze op staan, komt uit een groentewinkel. Prima geschikt om dit soort bakken op te zetten dus. Zo ben ik met dit mooie weer vrijwel de hele dag buiten bezig en oh, wat is dat fijn. Het binnenwerk komt later wel. Nu geniet ik op deze manier. Ik drink een bakkie buiten, hoor de vogels fluiten en vandaag ook de wind door de grote bomen ruisen. Ik moest er een lange weg voor afleggen, niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk kwam ik aan en thuis. Hier in het minidorp aan de rivier. Wie had dat gedacht. Na al die diepzwarte donkere jaren vol zorg, pijn en verdriet is er nu licht, lucht en groen. Life is so so good!