Naaien...

Ik weet nog goed, we moesten een nachtjapon naaien. De stof zou door school geleverd worden maar ik had dat spul gezien en ik moest er van griezelen. Thuisgekomen maakte ik mijn moeder wijs dat we zelf stof moesten kopen en mijn moeder (de lieverd) nam me mee naar de winkel in het dorp achter de dijk. We kochten stof en ik maakte met veel gezucht en gesteun een nachtjapon die die naam eigenlijk niet verdiende. Het was drama. Op de een of andere manier was er iets mis gegaan en kon ik dat ding alleen aan als ik een ronde rug maakte en de armen dicht bij elkaar hield aan de voorkant. Het voorpand was veel te smal. We moesten met zijn allen naar de directrice om aan haar te showen waar we het hele jaar mee bezig waren geweest. Nou ja,ik dan want mijn klasgenoten hadden een heel programma aan mooie kleren afgewerkt, bij mij was het hier gestopt. Daar stond ik dan, krom en ongelukkig. De directrice moet gezien hebben wat er mis was maar gaf geen krimp. Ze liep de hele rij af en deelde complimenten uit. Helemaal aan het eind zag ze mij. Ook jij hebt je best gedaan, zei ze met een half lachje. Jaren later, ik was al lang volwassen kwam ik haar nog eens tegen. Ze herinnerde zich het voorval. Als ik je recht had laten staan was het niet goed afgelopen en was de stof gaan scheuren. Dat wilde ik die lieve en buitengewoon aardige moeder van je niet aandoen, zei ze. Ze had gelijk. Je was ook echt niet op zijn plaats op onze school hè. Ik was zo blij dat je wat anders ging doen. Lang verhaal kort... in de jaren daarop keek ik de naaimachine niet meer aan.

Ik trouwde met de liefste van alle mannen en kreeg een schoonmoeder die kon toveren met de naaimachine. Ze was werkelijk een kunstenares. En niet alleen zij maar ook haar drie dochters waren precies even talentvol. Ik maakte dat ik wegkwam. Toch leende ik op enig moment de naaimachine van mijn moeder. Die eigenlijk ook niet wist wat ze met dat ding aanmoest. Het werd weer geen succes. Jaren later kocht ik zelf een eenvoudig machientje waar niet veel aan kapot kon en begon ik zonder patroon wat lappen aan elkaar te naaien. Dat was leuuuuuuk! Ik kreeg de smaak te pakken en naaide de ene tas na de andere. En niet alleen tassen maar ook kleerjes voor de kinderen. Ik knipte gewoon langs bestaande kleertjes et voilà. Ik ging op naailes en leerde met patronen te werken. Maar dat was niet waar mijn hart naar uitging. Het losse en vrije, dat vond ik leuk. Op alle plekken waar ik later woonde nam ik wat lessen. Dat patroon uitknippen en daarna doorslaan vond ik helemaal niks. Pas in Egypte werd het interessant. Daar tekenden ze meteen op de stof. Boem! Dat was het. De naaimachine werd afgestoft en zelfs meegenomen naar Cairo. Ik leerde quilts maken en gaf daar op enig moment zelfs les in. Dat was in de tijd dat ik mijn oude directrice weer tegenkwam. Wat hebben we gelachen toen ik haar vertelde wat ik deed.

Ik ben nu in staat om eenvoudige dingen te naaien. Zoals vlaggetjes, slingers, slabbetjes of de hondjes die jullie hier op de foto zien. Die maak ik trouwens volgend jaar al dertig jaar. Ik vond deze oude foto van vier huizen geleden om het te bewijzen. Ik maakt ze nog precies hetzelfde als toen. Het patroon heb ik steeds bewaard. Ja, patroon.... jullie lezen het goed. De stofjes heb ik soms ook al jaren en jaren in huis. De vulling kocht ik ooit in Egypte. Ik naai mijn eigen jurken (altijd hetzelfde model) en ben inmiddels aan mijn tweede machine toe. Ik denk nog vaak aan de valse start die ik destijds maakte. En moet dan glimlachen om mezelf. Mijn eerste machine heb ik bewaard. Voor mijn dochter. Maar ze had geen belangstelling en heeft er nooit naar omgekeken. Misschien dat ooit een kleinkind zich meldt. Wie weet zit er een tussen met de genen van mijn schoonmoeder. Het zou zomaar kunnen he, het zou zomaar kunnen.....