Muziek (vervolg)..

Vorige keer schreef ik over muziekmaken en dat dat zo fijn is om te doen. Terwijl ik dat hier vertelde kwamen nog meer herinneringen boven. Ik bedacht me dat ik ook ooit nog orgelles heb gehad. Was ik helemaal vergeten. En vertelde ik al dat ik zong in een projectkoor? Zo leuk om te doen, dat zingen. Een van de buurvrouwen doet het ook en vraagt me steeds om op haar koor mee te komen zingen. Maar nee, ik hou niet van groepen en vaste verbanden. Elke week op een vaste tijd iets met een vaste groep doen ligt me niet. Laat mij maar lekker aanklooien thuis. De buurman van de Bariton herkent dat. Hij heeft me laatst meegenomen naar zijn muziekkamer. Die ligt vol met wonderlijke schatten (muziekinstrumenten). Het was super daar rond te dwalen en dingen uit te proberen. Ooit op een midwinterhoorn gespeeld, vroeg hij me? Nou nee, maar ik wil het wel proberen. Zoiets. Zo kocht ik laatst in een kringloopwinkel een xylofoon. Nog mooi in de doos. Alleen de stokjes waren afgebroken maar verder was hij nog prima in orde. Weet je, zo'n ding koop ik dan en ga er mee aan de gang. De ontdekkingstocht en de verwondering, maar ook het blije gevoel als het ergens op begint te lijken. Dat is geluk (voor mij). We hebben een vrijstaand huis en de buren hebben er geen last van zeggen ze. En als ze dat wel hebben zetten ze gewoon hun gehoorapparaat uit. Mooi hè? ;-)

Naast de gitaar (die ik vorige keer liet zien), kreeg ik laatst van iemand een ukulele. Daar ga ik dan ook weer mee aan de slag. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe avonturen beleven zonder dat je ervoor uit je stoel hoeft te komen. Soms lukken dingen ook helemaal niet hoor. Zo heb ik hier een Turkse fluit in huis waar ik geen geluid uit krijg. Wat ik ook probeer, het klinkt als een rochelende oude opa. Of zoiets, haha. Steeds weer probeer ik het maar nee. Vaak als mensen hier komen zien ze wat liggen wat ze herkennen. Zo pakken vrouwen vaak de tambourijn en gaan daar mee aan de slag. Een hand op de rug en de tambourijn in de lucht. Goed tegen of voor de kipfilets roepen we dan. Olé

De nieuwste aanwinst is de Euphonium van de man. Terwijl ik maar wat rommel in de marge gaat hij voor het echte werk. We reden er voor naar het mooie Limburg en dat niet een maar twee keer. Vorige week zochten we hem uit, afgelopen zaterdag mocht hij mee naar huis. We hebben inmiddels al veel bezoek gehad. De buurman van de bariton als eerste. Kunnen we samen gaan spelen, zei hij de man. Misschien kunnen jullie een dorpsorkest maken, riep ik!!! Oh nee, dat hebben we al. We hebben de dorpsfanfare en bij de buurman van de kerk kun je met bijna elk instrument meedoen in zijn salonorkest. Goed, alle gekheid op een stokje... de man is blij, ik ben blij. Allebei op onze eigen manier. Hij is alleen niet zo blij om op mijn blog te staan. Vandaar dat ik heb onherkenbaar gemaakt heb. Het gaat tenslotte om zijn nieuwe vriend!

Het leven gaat hier ondertussen door. Het fruit is rijp en ik maak volop jam. Het onkruid groeit als een malle en het gras moet nodig gemaaid. Binnen is er ook nog het nodige te doen. En daar ga ik nu dan voor in de benen. Tot het volgend blog. Dagdag!