28 april. Voor de schermen van dit blog bij de reacties gebeurt niet veel. Hoe anders was dat in de tijd dat ik begon met bloggen. Toen waren meer dan 20 reacties per bericht eerder regel dan uitzondering. Ik denk er nog wel eens aan terug. Het was een leuke tijd. Maar tijden veranderen. Tegenwoordig zijn er niet alleen blogs maar is er Facebook en Twitter. Veel van de bloggers van toen 'zitten' op FB en Twitter. Behalve die twee, heb je ook Instagram, Pinterest en Snapchat. Ook daar zijn veel bloggers te vinden. Veel mensen van toen zijn niet weer actief als blogger en dat is jammer maar ook begrijpelijk. Er komt onvermijdelijk een tijd dat je het gevoel hebt dat je alles al een keer verteld hebt. Ik heb daar ook last van gehad. En soms ook verandert er zoveel in je leven dat je geen gelegenheid meer hebt om te schrijven.
Of zijn er omstandigheden dat je gewoon niet meer kunt schrijven. Ik ben een gevoelsmens en als er veel gebeurt dat blokkeer ik. Voorheen stopte ik dan met schrijven, maar nu weet ik dat het weer goedkomt en dat de woorden altijd weer terugkomen.
Aan het begin vertelde ik dat er niet veel reacties komen op wat ik hier schrijf. Hier niet nee, maar via mail en andere kanalen wel. Soms krijg ik post. Een lief kaartje. Een klein gebaar van vriendelijkheid. En dan denk ik: de wereld is zo rot nog niet. Zelf wil ik ook zo in de wereld staan. Met aandacht voor het kleine. Want het grote is vaak zo moeilijk te begrijpen en je hebt er zo weinig invloed op. Een klein gebaar naar de ander toe geeft zoveel vreugde. Zo stuurde ik iets naar een van jullie. Gewoon omdat ik dat leuk vond om te doen. Omdat ik weet dat de persoon aan wie ik het stuurde probeert de wereld een beetje mooier te maken. Omdat het iemand is die altijd zorgt dat de ander het fijn heeft en op de laatste plaats aan zichzelf denkt.
En toen lag daar ineens een grote envelop in de brievenbus aan het hek. Een dankjewel van de persoon waar ik hierboven over schreef. Het maakte me gelukkig en dankbaar. Dankbaar dat dit soort mensen bestaan en dat ik ze mag kennen. Het zou een kleine moeite zijn elkaar in real life te ontmoeten maar allebei leiden we op ons eigen manier een vol/druk leven. Misschien dat het er ooit van gaat komen. Misschien niet. Het zal allebei goed zijn. Al eerder ontmoette ik mensen van hier in real life.
Echte post is steeds geweldig leuk, vind ik. En reacties op blogposts uiteraard ook. Want stiekem doe je het daar toch een beetje om. Iedereen vind reacties leuk. Daar ben ik zeker van. Ik heb al verschillende mensen "in het echt" leren kennen via mijn blog en sommigen zie ik intussen wel al vaker en durf ik toch al echte vriendinnen noemen. Blogvriendinnen! Ik ben zelfs al 2 keer met blogmadammen op weekend geweest en ooit organiseerden we een grote blogmeetpicknick. Allemaal heel erg leuk en tot nu toe geen enkele ontgoocheling. Door al het lezen van de blogs leek het eerder dat we mekaar al jaren kenden. De enige ontgoocheling is dat er verschillende mensen niet meer in blogland vertoeven maar enkel nog Instagrammen. En dat is (voorlopig) niet echt helemaal mijn ding. Ik probeer het vooral bij bloggen te houden. Alleen vind ik niet altijd tijd om iets te posten. Van jou vind ik dat geweldig dat je zo vaak post. Alleen kan ik dan niet altijd reageren omdat ik vaak een beetje achterna huppel met het bijlezen.:-)
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig, kwetsbaar en eerlijk verhaal dat raakt Tineke. En herkenbaar. Veel sociale media kanalen zijn vluchtig en een podium van zoveel mogelijk laten zien hoe geweldig men is, wat men toch allemaal niet doet en bereikt en hoe fijn het leven is.
BeantwoordenVerwijderenMaar een blog, met name die van jou, is meer een uitlaatklep van het échte leven. Dus een leven dat niet alleen maar uit gelukkige momenten bestaat. Integendeel, een leven is pas een leven als het ook bestaat uit minder leuke en gelukkige momenten. Want juist daarmee kunnen omgaan, dat allemaal ondergaan, dat máákt je mens.
En jij bent zo'n mens, zo'n mooi mens. Jij deelt hier wat je kwijt wilt en kunt, eerlijk en oprecht. En dat maakt dat wij zo graag meelezen. Maar niet altijd reageren. Wel leer je elkaar een beetje kennen, voel je raakvlakken in het nu, in het verleden.
Dat je elkaar niet hoeft te ontmoeten om dat aan te voelen, blijkt uit hoe wij met elkaar omgaan. En misschien is dat niet-ontmoeten juist wel waarom omgang met elkaar zo boeien, spannend, lief, fijn is. En dat je elkaar kunt verrassen, blij maken, raken.
Laat de tijd bepalen wie je wanneer en waar ontmoet. Dat maakt het leven zo verrassend en waardevol. Het komt zoals het komt.
Dag fijn mens.
Wat een mooi bericht weer. Mijn ervaring is dat mijn blog veel bekeken wordt , dat kan ik zien, maar er wordt wisselend op gereageerd. Ik blog alleen, doe verder niets op social media en voor mij is het wel genoeg zo. Ik lees jouw blog met veel plezier en af en toe ontroering maar reageer niet altijd.
BeantwoordenVerwijderen