Gehaakte kettingen...

11 mei. Ik ben nu echt begonnen met het uitzoeken van mijn foto's. Maar het schiet niet echt op moet ik er eerlijk bijzeggen. Allereerst omdat het een totale chaos is. Werkelijk alles staat door elkaar. Niks zit in mapjes. Het is nog erger dan ik aanvankelijk dacht. 

Ik schrik er van hoeveel foto's ik gemaakt heb in de loop der tijd. Hoe anders is dat als je het vergelijkt met vroeger.

Maakte mijn moeder de foto's, dan waren ze vaak bewogen. Maakte mijn vader ze, dan stonden we er meestal zonder of met een half hoofd op. Later hadden we ook nog zo'n kant en klaar camera. Je maakte een foto die meteen klaar was. Zo leek het in ieder geval. Het fotopapier kwam er uit en werd dan op tafel gelegd. Langzaam, het leek wel toveren, kwam de beeltenis dan te voorschijn. Daarna ging je er met een soort sponsje overheen om de foto houdbaar te houden. Daar wapperde je dan mee om hem sneller te laten drogen.

En toen kwamen de eerste compact camera's. Nog niet eens zo heel lang geleden. Ik denk in de tijd dat wij in Egypte woonden. Met losse batterijen die elke dag in de oplader moesten. Maar je kon er al best leuke foto's mee maken. Ik fotografeerde wat af in die tijd. Vooral de mooie hekken kan ik me herinneren. En de Nijl. En de mooie mensen aan de oevers van de Nijl. Ik ging regelmatig met mijn fotokaartje naar Moustaffa Kodak (zo noemde hij zichzelf) om de foto's te laten ontwikkelen en dan vervolgens uit te delen aan de mensen die ik gekiekt had. Als een soort dankjewel. Wat een heerlijke tijd was dat.

De eerste telefoon met camera was ook een succes. Ineens kon je bellen, foto's maken en een SMS versturen. WhatsApp bestond toen volgens mij nog niet. Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden maar als je goed nadenkt zal het hooguit tien jaar of misschien nog minder zijn. Tot drie keer toe vergat ik mijn telefoon mee te nemen maar altijd kwam hij weer bij mij terug. Omdat ik er een kaartje met mijn adres aan had hangen. Dat waren nog eens tijden, ha! Ik herinner me ook ineens dat je de foto's op je computer al wat kon bewerken. Licht en donker en misschien ook het formaat? Dat herinner ik me niet meer.

Nu maak ik alleen nog foto's met mijn Iphone 6 en die voldoet voor mij prima. Ik hoef nergens over na te denken, alles gaat vanzelf. En dat is meteen mijn valkuil. Ik maak te veel foto's, maar moet er wel beter mijn best voor doen van mezelf. Waarvan akte! Soms lukken ze wonderwel maar voor mijn gevoel ligt dat meer aan het toeval dan aan mij. Heel makkelijk is het om even wat foto's te sturen of te krijgen. Elke dag krijg ik ze van de kinderen toegestuurd. De een na de ander. Van over de hele wereld. Oudste meisje maakt zelf al foto's en nog niet eens zo onaardig voor zo'n kleintje.

Allemaal van die bespiegelingen die je hebt als je foto's aan het uitzoeken bent. Je laat je gedachten wat dwalen, verdwijnt wat in de tijd en voor je het weet zijn er een paar uur voorbij. Zo vond ik deze foto's van de kettingen die ik maakte. Ik heb er willekeurig een paar uitgezocht. Het was in eerste instantie een grappig idee om zo'n ketting te maken. Later gaf ik ergens een gastles en maakten mensen zelf een ketting. Van het een kwam het ander. Mensen begonnen mij tuttemefrut te geven. En daar maakte ik dan weer kettingen van. Ik heb ze nooit geteld en zeker niet allemaal gefotografeerd maar het moeten er meer dan honderd geweest zijn. Naar alle uithoeken van de wereld zijn ze gegaan.  Deze week heb ik de laatste exemplaren verkocht en heb ik alleen de foto's nog.

Het is leuk om ze nu voor een laatste keer allemaal nog eens bij elkaar te zien en mijn gedachten even terug te laten dwalen naar al die uren dat ik aan tafel zat om kralen en knopen aan een draad te rijgen. Later in de avond haakte ik ze dan vast. Ik deed er soms wel drie of vier op een avond. Ook dat was een heerlijke tijd. Workshops wil ik er nog in geven, dat is leuk :-)

Ik ben ook begonnen met het uitzoeken van de kralen en knopen. Ook daar zat alles door elkaar nadat een van de kleintjes een keer alle kleuren door elkaar gegooid had. Ik zie nog dat glunderende koppie. Mooi hè, zei ze heel gelukzalig. Ja, en dan slik je maar een keer en zeg je: heel mooi. Echt heel mooi en denk je... ik zoek ze later nog wel eens uit. Dat kwam er nooit van maar wat een geluk.... zusje van het kleintje vindt het leuk om te sorteren en kan me er mee helpen. Hoera!

Hoeveel uren werk zou ik hier laten zien op de foto's? Hoeveel blije mensen zouden er geweest zijn? Hoeveel plezier had ik ervan om ze te maken? Hoeveel foto's had ik in totaal? Geen idee. Maar het terugzien van al deze prentjes geeft me een heel warm gevoel. Het komt heel dicht bij geluk. En het maakt me ook rustig. Een rustig gevoel heb ik tijden niet gehad. Misschien heeft het allemaal zo moeten zijn. Misschien heb ik het verdriet allemaal een plekje gegeven en breekt een nieuwe periode aan. Een periode zonder diepe dalen en hoge pieken. Een periode van vernieuwing en verdieping. Ik laat het maar gebeuren en zie het als een avontuur :-)